Hoi, ik ben een jongeman van in de 20 en ik heb sinds een aantal jaar last van depressieve gevoelens. Ik zit al een tijdje op dit forum en ik krijg telkens weer steun uit de verhalen van anderen (dank iedereen daarvoor!). Ik ben al een tijdje mijn gedachten op papier aan het zetten en het leek me leuk om dit nu op dit forum te doen, wellicht ook om anderen weer te helpen of in ieder geval om mijn eigen gevoelens te uiten en te delen. 

Eigenlijk ging mijn leven best voorspoedig tot begin 2020. Ik had net mijn studie afgerond en was aangenomen bij m'n eerste full-time baan. Ik had tijdens mijn studie eigenlijk een best leuke tijd met veel vrienden en gezelligheid. Helaas moest ik voor mijn studie een tijd naar het buitenland waardoor het contact met veel vrienden best verwaterde. Daarnaast ging bij terugkomst de relatie uit met mijn vriendin waardoor ik ineens in een redelijk groot gat viel. Ik was erg verdrietig over het uitgaan van mijn relatie, ook al wisten we dat het voor ons beide het beste was. Ik wist niet echt hoe ik met mijn verdriet om moest gaan... Ik wilde het wel een plaats geven, maar hoe? Op een een of andere manier was ik altijd redelijk rationeel ingesteld waardoor ik die verdrietige gevoelens gewoon wegstopte. Ik begon hard te werken bij de (nieuwe) baan die ik op zich wel leuk vond, maar elke avond kwam ik thuis in een lege kamer... Dit vond ik moeilijk. 

Ik probeerde weer wat oude vriendschappen op te pakken, maar toen kwamen in een keer al die corona maatregelen. Ik werkte vaak 50 uur in de week en ik had daarnaast bijna geen ontspanning. Vrienden en collega's kon ik niet (fysiek) zien, vanwege alle maatregelen. Ik ging steeds slechter slapen totdat ik op een gegeven moment helemaal niet meer sliep. Toen belde ik mijn ouders op om te vertellen hoe ik me voelde. Gelukkig was ik welkom om weer even thuis op adem te komen. Ook ging ik naar de huisarts, die me doorverwees naar de praktijkondersteuner (POH-GGZ). Daarnaast kreeg ik Temazepam om weer wat bij te slapen. Naja, die Temazepam hielp wel iets, maar enkel voor een paar weken. Toen wilde ik ze niet meer slikken omdat ik merkte dat ze steeds minder goed gingen werken. De praktijkondersteuner zij dat ik misschien iets rustiger aan moest doen. Ik sliep gemiddeld rond de 3u per nacht, dus ja ik dacht zelf ook van misschien kan ik het inderdaad beter wat rustiger aan doen XD Ik begon 20u per week te werken in plaats van 40 (of eigenlijk 50). Helaas hielp dit niet echt. Op m'n werk brachten ze me in contact met een soort van coach. Ik had een keer per week een gesprek om te praten over waar ik allemaal mee zat. Op zich was ze heel aardig, maar ze drong niet echt door tot de kern van de zaak. Na een maandje wist ik niet wat ik moest doen. Ik voelde me nog steeds veel eenzaam en sliep nog steeds heel slecht. Ik herkende toen nog niet depressieve gevoelens, maar meer gewoon constant enorme angst/spanning: buikpijn, hoofdpijn, slecht slapen, misselijk etc. In overleg met de bedrijfsarts besloot ik toch m'n werk weer wat op te bouwen. Achteraf gezien een heel onverstandige beslissing, maar dat besefte ik toen nog niet. Ik begon weer meer uren te werken en na maandje werkte ik weer 40 uur per week. Hoewel de stress/spanning alleen maar erger werd hielp het wel wat tegen de eenzaamheid/somberheid, ik denk ook dat ik daarom wel weer meer wilde werken. Dan was je tenminste afgeleid en had je nog wat contact met collega's (via de laptop). Naarmate de maanden voorbij gingen begonnen mijn klachten toe te nemen. Ik sliep nog steeds dramatisch en het werd steeds moeilijker om m'n werk goed te doen. Vanwege het thuiswerken lukte het me (te) goed om net alsof te doen dat er niets aan de hand was. 

Niemand wist hoe erg het echt was. Omdat ik zelf graag meer hulp wilde werd ik doorverwezen naar een psychosomatische fysiotherapeut. Die zag ik een half uurtje per week. Ik moest ademhalingsoefeningen doen en meer lol maken in het leven volgens hem... Tja makkelijker gezegd dan gedaan. Ik volgde Acceptance & Commitment Therapy (ACT) bij hem, wat misschien 10% hielp, maar meer ook niet. Ik piekerde veel en werd steeds vermoeider. In de zomervakantie van 2021 stortte ik dan uiteindelijk in. Ik kon niets meer. Ik was doodmoe maar ik sliep niet meer. Ik was totaal opgebrand. Ik meldde me ziek en zei tegen de bedrijfsarts dat het waarschijnlijk wel een maandje of twee zou duren voordat ik weer wat kon werken... 

Nou, dat was een redelijke onderschatting... Ik kreeg een nieuwe huisarts, die me aanbood om Mirtezapine te gaan slikken om zo in ieder geval weer een paar uurtjes te slapen en de spanning wat te verminderen. Ik wilde dit niet. Ik wist niet eens wat anti-depressieva waren en ik dacht tja ik ben niet depressief dus dat zal toch niet helpen (wat nogal een slechte logica is, maarja wist ik veel). Wel begon ik een nieuw traject bij een psycholoog, die ik elke week zag. Hij legde me de basis uit van een burn-out en we deden wat cognitieve gedragstherapie. Het hielp allemaal weinig. Ik stond constant strak van de spanning, piekerde me suf en kreeg steeds meer last van angstaanvallen. 

Op een gegeven moment ging ik uit eten voor een verjaardag. Ik raakte direct overprikkeld in het restaurant en kreeg voor het eerst een flinke paniekaanval. Wat was dat klote zeg. Ik was volledig in paniek. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik ging naar buiten voor frisse lucht en heb daar denk ik een halfuurtje gestaan om rustig in en uit te ademen (voor zover ik dat kon). 

Die avond ging ik weer terug naar m'n eigen kamer en die nacht sliep ik niet. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik was de hele tijd in paniek. Ik belde mijn psycholoog op om eerder met hem af te spreken. Dat kon over twee dagen... (best snel nog achteraf gezien) twee nachten lag ik wakker, strak van de spanning. Ik was een halve zombie toen ik binnenkwam in zijn spreekkamer. Hij zei, misschien moet je toch maar een anti-depressivum overwegen. Ik vond het allemaal prima. Slaapmedicatie, Mirtazapine, het maakte mij niet meer uit. Ik wilde weg uit die hel van angst en paniek. 

De volgende ochtend maakte ik een spoedafspraak bij de huisarts. Hij schreef direct de Mirtazapine voor toen hij mijn verhaal aanhoorde. Die avond nam ik voor het eerst een pilletje in en viel daarna wonderbaarlijk genoeg in slaap... 

De volgende ochtend werd ik redelijk vaag wakker. Ik voelde me een zombie. Ik had al gelezen dat de eerste weken van het slikken van Mirtazapine voor veel sedatie kan zorgen, en dat veel mensen zich een tijdje een zombie voelden, maar dat dit na een aantal weken zo goed als helemaal weggaat. Ik dacht: tja ik voelde me hiervoor ook al een zombie, dus dan ben ik nu maar een dubbele zombie... Ik sliep ook de nachten daarna best redelijk. Na een week werd het zombie gevoel steeds minder, al was ik er inmiddels al wel een beetje aan gewend. Het slapen werd helaas ook weer minder. Maar niet meer zo slecht als voorheen. Ik sliep nu rond de 3-4 uur per nacht. Omdat ik dit toch nog wel weinig vond en omdat de huisarts had gezegd dat bij jonge mannen de Mirtazapine vaak iets hoger gedoseerd moest worden voor optimaal effect werd mijn dosering na twee weken verhoogd van 15MG naar 30MG. Het zou nog wel een paar weken duren voordat ik het effect echt goed zou merken. 

Die weken waren erg zwaar. Ik had nog steeds last van angst en paniekaanvallen. Gelukkig waren ze iets minder intens, maar het was alsnog wel erg pittig. Omdat mijn psycholoog ermee ging stoppen, gaf hij een aantal opties waar ik naartoe door kon worden verwezen. Ik koos voor een burn-out coach. Kostte wel wat geld, maar ik dacht ik wil nu ook goede hulp hebben. 

We gingen veel de buitenlucht in en deden wederom veel ademhalingsoefeningen. Heel nuttig was het niet, maar het hielp wel iets. Na een paar maanden begon de spanning in m'n lichaam langzaam af te nemen. Ik kon nog steeds wel heel weinig prikkels hebben. De meeste dagen bracht ik thuis bij mijn ouders door. Ik las veel Donald Duckjes, dit was het enige wat ik aan kon qua prikkels. Vaak ging ook even wandelen in de buitenlucht. 

Toen ik na ongeveer een halfjaar nog steeds maar weinig prikkels kon hebben en nog steeds matig sliep (al was het nu al wel vaak zo'n 5 uur) besloot ik om aan de huisarts te vragen of de Mirtazapine verhoogd kon worden naar 45MG. Dit was prima en dus verhoogde hij de dosering. 

Ik had in die tijd ook veel last van andere burn-out klachten, zoals spierpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc. Hierdoor kon ik ook fysiek weinig aan. Een stukje wandelen ging nog wel, maar na 20 minuten werd het vaak al teveel. Dan lag ik daarna met pijnlijke benen op de bank. 

Dit was wederom een pittige tijd. Gelukkig was ik inmiddels Donald Duck abbonnee dus werd ik daar in ieder geval iets door opgevrolijkt.

In de zomer van 2022, afgelopen zomer dus, waren de paniekaanvallen zo goed als verleden tijd. Ook de angstgevoelens werden eindelijk echt minder. Een jaar leven als een bejaarde monnik had dus toch wat geholpen! XD Helaas kreeg ik wel steeds meer last van somberheid en eenzaamheid en gewoon een heel leeg gevoel. Ik sprak soms iets af met kennissen of vrienden, maar veel kon ik nog niet aan. Ik besloot me aan te melden voor een privekliniek voor mensen met een ernstige burn-out. Ik had gelukkig wat geld opgespaard (kon het toch nergens aan uitgeven, en sliep en at veel bij m'n ouders), dus ik had het er graag voor over. Ik kon gelukkig al best snel terecht. 

In de kliniek (of eigenlijk meer een "hersteloord") kwam ik in contact met lotgenoten van allerlei leeftijden. Van jong (21 tot oud, 85): dit was erg fijn. Ik kon mezelf zijn en ik voelde me een stuk minder eenzaam in het hele proces. Ook door de verhalen van anderen. Omdat ik het wel allemaal heel spannend vond had ik weer wat Temazepam gekregen van de huisarts, om indien nodig, wat beter te gaan slapen. Ik maakte er dankbaar gebruik van. Hoewel ik in het verleden me vaak nog wel schaamde voor het gebruik van de pammetjes leerde (en zag ik) bij m'n lotgenoten dat medicijnen ook heel erg kunnen helpen. Zo ook bij mij. Het haalde de scherpe randjes er vanaf. 

Na ongeveer twee maanden in de kliniek (dat was de maximale tijd), moest ik weer naar huis. Thuis viel ik helaas in een gat. De eenzaamheid die ik minder had gevoeld in de kliniek kwam in alle hevigheid terug. Ook kwam er steeds meer somberheid en soms ook weer meer spanning, waardoor ik weer minder sliep. 

Ik ging voor de zoveelste keer weer naar mijn huisarts (ik had hem elke paar maanden gesproken tijdens het hele proces). Hij verwees me door naar een psychiater, omdat hij aangaf dat die er meer verstand van zou hebben. 

Ik had dus, na een paar weken, een gesprek met de psychiater. Spannend natuurlijk, wist ik veel wat zo iemand doet en zou zeggen. Naja, ik legde mijn hele verhaal uit, van alle eenzaamheid, paniekaanvallen, stress, slapeloze nachten, somberheid etc. Ze had een aantal opties, uiteindelijk schreef ze Seroquel 50MG en Fluoxetine 20MG voor.

Na dit savonds beiden in te hebben genomen, naast de Mirtazapine, voelde ik me redelijk gaar. Ik sliep nog steeds heel slecht en voelde me redelijk vaag in mijn hoofd. Ik dacht die Seroquel laat ik maar zitten voor nu, en ik hoop dat de Fluoxetine langzaam z'n werk gaat doen. Na een aantal weken voelde ik me iets beter. Ik probeerde iets meer te doen overdag, wat gelukkig wel weer kon. Ik fietste veel en sprak wat vaker met vrienden af. Ook zag ik wekelijks (weer) een nieuwe psycholoog. Dit keer niet alleen voor "burn-out" klachten, maar ook voor de depressieve gevoelens die er steeds meer waren. Na een maandje voelde ik me nog steeds niet erg goed. En ik besloot om de Fluoxetine te verhogen naar 40MG, in samenspraak met mijn huisarts.

Helaas kreeg ik last van allerlei vage bijwerkingen. Ik kreeg vaak zweetaanvallen, hartkloppingen, etc. Ik was inmiddels wel het een en ander gewend dus ik liet het maar een beetje gaan. Al vond ik het ook wel weer spannend allemaal. Gelukkig kon ik hier wel goed over praten met mijn psycholoog en mijn ouders. Ook had ik een goede kennis waar ik elke week even langsging voor een bakkie koffie (of eigenlijk thee, aangezien ik geen koffie meer dronk).

Na een paar weken leken de bijwerkingen iets te verminderen. Ik sliep redelijk. Ik kon weer een paar dingen doen overdag. Werken was nog geen optie, maar wel langs de supermarkt gaan, fietsen, een koffietje drinken met iemand. Ik was blij dat dit weer kon. Toch voelde ik me nog wel vaak somber en soms ook wel eenzaam. Ik begon terug te kijken naar het hele proces wat ik had doorgemaakt en hoewel ik op zich ook wel trots was op mezelf dat ik er tot nu toe helemaal doorheen was gekomen viel het me wel zwaar dat het allemaal zo lang leek te duren. 

Een van de lichtpuntjes was wel dat ik bij een fijne kerk zat waar veel mensen vroegen hoe het met me ging en me soms uitnodigde om langs te komen. Dit hielp wel een beetje tegen de eenzaamheid. Ik vond het ook fijn om te zingen samen met andere mensen. 

Helaas nam de somberheid toch toe en had ik nog steeds last van zweetaanvallen/buikpijn. Gelukkig geen paniekaanvallen of angstaanvallen. Het was in die zin wel allemaal een stuk rustiger. 

Ondanks dat ik probeerde m'n dagen te vullen waar dat kon, bleef de somberheid knagen. Het lukte me vaak wel om een dagplanning te volgen, aangezien ik daar nogal van ben. Maar het was wel zwaar.

Ik wilde weer met de psychiater spreken om te kijken welke opties er waren. Ook had ik gehoord van een rTMS behandeling die zowel zou kunnen helpen bij angst als bij depressie. Echter niet iedereen kwam daarvoor in aanmerking. De psychiater vond het wel een optie voor mij en omdat ik inmiddels al 3-4 psychologen had gehad en twee verschillende anti-depressieva kwam ik er ook voor in aanmerking. 

Ik moest een aantal weken wachten voor de intake. Ondertussen probeerde ik de moed erin te houden. Ik ging veel naar buiten en probeerde hier en daar wat vrijwilligerswerk te doen of met mensen af te spreken. Ook kon ik weer iets meer echt boeken gaan lezen, wat voorheen nog niet kon vanwege de overprikkeling. Het hielp om boekjes te lezen van mensen die in een depressie zaten of die ervan waren hersteld, of die ermee hebben leren leven. Het was fijn om die ervaringen te lezen. En ook wel om dingen te herkennen. Ook kwam ik toen dit forum tegen, waar ik nu veel op kijk. 

In december kon ik terecht voor de rTMS behandeling. Ik had een intake (met een psychiater en een psycholoog) en daarna werd er meteen gestart met de behandeling. Ik was erg gespannen natuurlijk, omdat ik niet wist wat ik kon verwachten! Ik zou 4 sessies per week hebben. Eerst aan de rechterkant van m'n hersenen en daarna aan de linkerkant. De psycholoog die de behandeling gaf was gelukkig erg aardig en behulpzaam. Ik voelde me tijdens de eerste sessie best snel op m'n gemak. Eigenlijk viel de behandeling me heel erg mee. Ik moest liggen op een soort van tandartsstoel en kreeg apparaat vlakbij m'n hoofd dat een tikkend geluid maakte. Ik voelde er niet echt veel van. Als ik pijn zou krijgen of ergens anders last van dan moest ik dat aangeven. Gelukkig viel dit heel erg mee. Hoogstens een beetje vermoeidheid. Het enige lastige was om 20 minuten (zo lang duurde de sessie) stil te liggen. Dit is nogal een uitdaging als je last hebben van allerlei spanning: zoals zweten, buikpijn, hartkloppingen etc. Gelukkig had ik hier inmiddels Oxazepam voor gekregen van de huisarts. Dit kon ik o.a. slikken tijdens de rTMS behandeling, zolang ik het maar aangaf.

Na ongeveer 10 sessies zou ik iets van verschil moeten merken. Ik had ondertussen ook de Fluoxetine verhoogd van 40MG naar 60MG. Omdat er vooral eerst op de rechterkant van m'n hersenen gefocust werd zou ik vooral in de angstklachten vermindering moeten merken. Dit was wel een beetje het geval. Het leek alsof ik me iets minder zenuwachtig maakte voor dingen. Al was het ook weer niet een super duidelijk effect. Maargoed het was in ieder geval een stapje de goede richting op... Ondertussen probeerde ik steeds actief te blijven. Ik kluste wat, soms met anderen, maakte een praatje met de mensen in het dorp en in de kerk. 

Nu zijn we alweer aanbeland in januari. Ik heb inmiddels 15 rTMS sessies gehad. Ik merkte een kleine afname van spanningsklachten. Geen idee waar dat precies door kwam... Eigenlijk vond ik de gesprekjes met de psycholoog tijdens de rTMS sessies nog het fijnst. Echt een aardig mens waar je je ei kwijt kon, zonder dat er meteen allemaal methodes toegepast moesten worden. Gewoon over koetjes en kalfjes babbelen. Ik had de laatste paar sessies geen Oxazepam meer nodig om stil te liggen... Dus ook hier weer een klein stapje in de goede richting. Al slik ik het soms nog wel op andere momenten of voor het slapen.

De komende tijd ga ik verder met de rTMS behandeling. Daarnaast wil ik proberen om m'n gezicht weer eens te laten zien op m'n werk (waar ik 1,5 jaar niet ben geweest). Niet om echt te werken, maar meer om wat te socializen... Ik hoop dat dit ook een beetje helpt tegen de somberheid, die nog veel aanwezig is. 

Ik houd jullie op de hoogte. Bedankt in ieder geval voor het lezen en meebeleven

Groetjes, 

S.

Welkom op het forum S.
Je hebt een heel verhaal geschreven! 
Hopelijk lucht het op om van je af te schrijven.
Wat naar dat je je zo eenzaam voelt. Wat maakt het dat je je zo voelt denk je? 
De corona lockdowns zijn voor veel mensen moelijk geweest maar zo te lezen ging ook nog eens je relatie uit, dat maakt het allemaal extra moeilijk lijkt me. 
Goed dat je met therapie bezig bent (ook al is dat niet altijd helpend..ik herken het..) 
 Ik heb ook een periode veel last van (vooral lichamelijke) paniek gehad, buikpijn, continu naar toilet moeten en weinig kunnen slapen maar je wel totaaal "op" voelen. Om die reden ook aan de AD geraakt. 
Ik lees graag hoe je rTMS ervaring verder gaat aangezien ik ook nog overweeg om evt. de behandeling te gaan doen.

Groet  van J

Hoi S,

Je hebt inderdaad een aardig lang verhaal geschreven. Ik heb het gelezen voor mij best veel stof maar heb het gelezen.
Er is veel gebeurd in je leven, vooral vanaf 2020 ook veel dingen die moeilijk waren zoals het uit gaan van je relatie.

Van de Corono lockdown heb ik persoonlijk niet veel van mee gekregen of echt veel moeite mee gehad.
Heb immers al ruim 16 jaar geen vrienden, en ook nog nooit een relatie gehad dus ik had ook geen idee meer er van hoe het moet voelen om contacten te missen. 

Goed dat je bent begonnen met therapie. Ik doe alles op eigen kracht. Heb daar wel een eigen manier voor ontwikkeld om het rustig te houden en minder stress te ervaren en zo. Je moet het maar kunnen alleen, maar je moet het ook maar kunnen om de stap te zetten om een therapie te volgen.
Ik heb dan contact met de Luisterlijn al 3 jaar zelfde persoon telkens omdat hij aan je gekoppeld zit zeg maar tot dat je het zelf stopt. 

Ik heb soms ook wel eens dat er spontaan klachten ontstaan. Dat komt bij mij uit het ervaren van stress en bepaalde dingen waar niet veel mensen vanaf weten, eigenlijk niemand. Alleen de Luisterlijn contact dan, maar die weet ook niet het hele 100% verhaal.
vooral stress kan je nekken uit eindelijk vooral als het langdurige is. Je kan er zelfs vroegtijdig aan overlijden wat ik wel eens heb gelezen/gehoord.

Ben benieuwd na je volgende dagboek stuk als je die schrijft. 
Je hebt in iedere geval bij deze aardig je best gedaan. 

Wens je voor nu veel sterkte, en veel succes. 

Goede groet, Jupiter.

Hoi allemaal,

Ik dacht het is weer tijd voor een nieuw dagboekje. Mijn eerste dagboekje was lekker lang, we zullen zien hoelang m'n dagboekje deze keer wordt.

De afgelopen weken ging het een beetje op en neer. Zoals ik schreef in mijn vorige dagboekje zou ik weer eens gaan langs gaan op kantoor. Dit heb ik uiteindelijk dan ook gedaan. Het was natuurlijk best spannend, om zo weer collega's te spreken na 1,5 jaar. Een collega waar ik vroeger wel goed contact mee had en veel samen mee werkte was de eerste met wie ik een afspraakje maakte. We ging naar een cafe in de buurt van het kantoor. Wel fijn zo ontspannen omgeving. Eigenlijk was het een best fijn gesprek. Natuurlijk was het de eerste minuten een beetje onwennig, maar omdat ik al wel redelijk duidelijk had voor mezelf hoe ik een en ander zou verwoorden ging het eigenlijk best wel soepel. Hij was natuurlijk nieuwsgierig hoe het me ging. Naja: "redelijk". Haha, dat zeg ik vaak. Niet echt goed, maar ook niet echt super slecht ofzo. Ik legde een beetje uit wat ik allemaal had gedaan de afgelopen 1,5 jaar zonder al te veel in detail te treden. Een paar dingen die me hadden geholpen om wat meer te ontspannen en uit te rusten. Daarna hadden we het even over het werk en wat er allemaal was veranderd in de tijd dat ik ziek was. Best veel! Een paar collega's waren weggegaan, maar er waren ook veel nieuwe bijgekomen. Ik vond het best leuk om te horen hoe het ging en wat er was gebeurd. Ik had voor het gesprek wel even Oxazepam genomen, om net even die extra spanning eraf te halen. Dit hielp wel. Uiteindelijk hebben we wel meer dan een uur gepraat, ook nog even over koetjes en kalfjes. Nadat we weer afscheid hadden genomen ging ik met het openbaar vervoer naar huis. Ik was op zich best tevreden hoe het was gegaan. Alleen maar milde spanning en geen paniekaanvallen of iets dergelijks. Een jaar geleden zou dat echt nog niet hebben gekund. In die zin voel ik me op bepaalde vlakken wel een stuk beter dan een jaar geleden. 

Toch is het gevoel van somberheid vaak aanwezig. Het is zo'n irritant knagend gevoel dat er de hele tijd is. Soms ben je het even vergeten als je bent afgeleid. Maar dan komt het daarna toch weer terug. Schrijven vind ik wel fijn. Ik schrijf nu best vaak korte stukjes op over mijn ervaring en gevoelens. Ik probeer een manier te vinden om de somberheid een soort van te accepteren. Een paar maanden geleden wilde ik kostte wat kost dat sombere gevoel niet voelen. Dus ging ik heel veel bewegen en mezelf afleiden. Op zich is dit natuurlijk in zekere mate best prima. Fietsen in die frisse buitenlucht vind ik erg fijn en helpt tegen dat knagende gevoel. Ik slaap er ook iets beter van. Toch werd ik er ook wel best moe van. Dus de afgelopen weken probeer ik het gevoel er meer te laten zijn en te accepteren. Hierbij helpt schrijven heel erg.

Het mooie van schrijven is dat je juist het gevoel er laat zijn en dat je het onder woorden kan brengen. Dat je de ervaring deelbaar maakt in plaats van weg te stoppen.

De afgelopen weken was ik best vaak onderweg, soms naar kantoor, soms naar de rTMS behandeling en dan weer om met iemand af te spreken, dit is allemaal op redelijk grote afstand. Maar opzich vind ik het niet erg, reizen met het OV. Meestal luister ik een podcast of iets dergelijks. Waar ik wel een paar keer naar toe ben gegaan op het station is de stationshuiskamer. Ik wilde niet in de kou wachten op het perron, dus ging ik op zoek naar een plek waar ik warm kon zitten en waar ik mijn telefoon kon opladen. De stationshuiskamer is er op de meeste grote stations in Nederland. Je kunt daar ook eten en drinken bestellen. Dit doe ik meestal niet, maar soms vind ik het wel netjes als ik er echt lang zit om toch wat te bestellen. De koffie is wel echt lekker die ze serveren en ook niet echt duur. Hier zit ik dan ook best vaak. Een beetje te ontspannen en soms het een en ander op te schrijven. 

Ik merk dat het socializen op kantoor (ben nu 3 keer kort geweest) en het praten met sommige vrienden me best wel goed doet. Op het moment zelf vergeet ik even mijn eigen situatie en ben ik met wat anders bezig. Dit helpt best wel. Niet dat ik me in een keer super goed voel ofzo, maar wel gewoon even het gevoel dat het oke is. Vandaag had ik niet veel op de planning staan, dus ben ik naar buiten geweest om te fietsen en even naar de winkel gegaan. Ik merk dan wel dat ik meer geconfronteerd wordt met mijn eigen gevoel en dus die somberheid. Nu ben ik aan het schrijven en vanavond op tijd naar bed en hopelijk redelijk slapen. Dit gaat soms wel redelijk en soms wat minder. 

De rTMS behandeling gaat ondertussen gewoon door. Ik ben nu veranderd van 'behandelprotocol' in overleg met de behandelaar. Eerst gingen ze een deel van mijn hersenen aan de rechterkant 'afremmen', nu gaan ze juist de linkerkant stimuleren (om precies te zijn: de dorsolaterale prefrontale cortex, erg mooie naam . Ik krijg nog steeds dubbele sessies, waar dan een uurtje tussen zit. Dit kost best veel tijd uiteindelijk, maarja ik vind het wel prima. Ik merk niet echt superveel verbetering. Soms lijkt het van wel, maar dan weet ik dus niet of het door de rTMS komt of ergens anders door. Sowieso duurt het even voordat de (nieuwe manier van) stimulatie echt helpt, omdat het nu een ander deel van de hersenen is. Hopelijk merk ik de komende weken echt (nog) meer verbetering. Ik moet wel zeggen dat de behandeling zelf niet echt intens of onaangenaam is. Alleen het stilliggen is soms een dingetje, maar verder is het eigenlijk best ontspannend, omdat de behandelaar best aardig is en we vaak gewoon ontspannen gesprekjes hebben.

De bijwerkingen van mijn medicatie lijken wat af te nemen. Ik slik nog steeds 45MG Mirtazapine en 60MG Fluoxetine. Eerst had ik veel last van hoofdpijn, lag ik veel wakker, kreeg ik zweetaanvallen en had ik soms hartkloppingen. Nu lijkt het allemaal wat te verminderen. Voor een deel zijn het ook gewoon symptonen die bij overspannenheid en depressie horen. In ieder geval lijkt het wat te stabiliseren. Daar ben ik wel blij mee.

Ik spreek nog wekelijks met een psycholoog (naast de rTMS 2x per week). Het is niet super nuttig voor mijn gevoel. Ze doet haar best om me te helpen, maar veel verder dan 'actieveren' en een beetje meedenken komt het niet echt. Het is in die zin wel behulpzaam dat je iemand hebt om gewoon een en ander mee af te stemmen. Maar ze komt niet echt met hele nieuwe dingen waardoor mijn somberheid minder wordt. Ik ben wel gewoon van plan om de komende maanden met het traject door te gaan.

Wat heb ik nog meer gedaan de afgelopen tijd waar ik over kan schrijven... Oja, ik weet nog wel wat. Ik heb een keertje wat vrijwilligerswerk gedaan. Dit doe ik wel vaker, als iemand een bepaalde vraag heeft. Ik help mensen vaak met technische problemen op de computer of met hun telefoon. Dit keer ook. Het was een wat oudere vrouw in een rolstoel die vragen had over haar facebook account. Ze was super actief op facebook en zat in heel veel facebookgroepen. Soms kreeg ze weleens rare berichtjes van mensen die ze niet kende. Ze wilde weten wat ze daar aan kon doen. Vaak blokkeerde ze die mensen gewoon en dat werkte best wel goed, maar toch was ze benieuwd of ze nog meer kon doen. Uiteindelijk hebben we samen wat privacy aanpassingen doorgevoerd zodat onbekenden minder konden zien van haar profiel. Ook hebben we haar wachtwoord veranderd naar een sterker wachtwoord. Uiteindelijk was het best gezellig. Bakje thee erbij en zo waren we een uur verder. Ik was blij dat ik haar kon helpen en uiteindelijk leek ze ook best blij met dat ze wat geruster op facebook kon zitten. Ik kreeg een paar dagen geleden nog een andere vraag om iemand te helpen met een harde schijf die wat gecrasht en waar allemaal foto's op stonden. Of die nog weer teruggehaald konden worden. Nou, dat kan vaak wel, maar niet altijd. Het hangt er een beetje vanaf of de harde schijf zelf echt kapot is of dat het meer een software/firmware probleem is. Oke, nu wordt het wel best technisch, dus daar ga ik maar niet verder op door haha. Ik heb nog niet naar de harde schijf gekeken, dus het is nog even afwachten. Misschien dat ik komende week er even naar ga kijken.

Ik bedacht me laatst dat ik wel weer eens naar de bioscoop wilde. Gewoon in m'n eentje (of misschien met iemand anders als iemand zin zou hebben). Ik had van iemand gehoord dat Avatar best een leuke film was. Al was de film ook best wel lang. Het enige probleem is dat ik vaak overprikkeld raak, zeker bij een intense film. Na het kijken van een paar trailers was ik al best vermoeid... Toch maar even wachten nog met naar de bioscoop gaan. Achja, ik kan best veel dingen wel weer, die ik een tijdje geleden nog niet kon. Ik kan weer een beetje lezen. Muziek luisteren. Met mensen afspreken. Een jaar geleden lukte dat allemaal nog niet, of wel, maar dan had ik daarna wel heel erg last van allemaal overprikkeling in de vorm van hartkloppingen, buikpijn, angstgevoelens, etc. 

Het is best hoopgevend om te zien hoe een lichaam zich dan toch weer aanpast en langzaam maar zeker iets gezonder wordt. Ik hoop ook dat dit nog verder doorzet, dat zou erg fijn zijn.

Voor nu heb ik denk ik alles opgeschreven wat ik wilde. Hopelijk vond je het fijn om te lezen en helpt het op een bepaalde manier om te weten dat we niet alleen zijn! 

Groetjes,

S.

Zo wat een verhaal heb jij geschreven! 

Ik herken veel van jou klachten en zou graag met je in contact willen komen. Ik heb vaak behoefte aan mensen die zich het zelfde voelen als ik en ben ook benieuwd hoe alles je nu afgaat!

Zo wat een verhaal heb jij geschreven! 

Ik herken veel van jou klachten en zou graag met je in contact willen komen. Ik heb vaak behoefte aan mensen die zich het zelfde voelen als ik en ben ook benieuwd hoe alles je nu afgaat!

Hoi Bryan,

Ik zie dat deze topic maker al heel lang niet meer online is geweest.
Als je met hem in contact wilt komen kun je hem misschien een privé mailtje sturen als hij heeft aan staan dat hij dan op zijn mail een bericht krijgt dan is de kans aanwezig dat ie weer inlogt om te checken wat ie heeft ontvangen.

Groeten Jupiter