Lieve lotgenoten…
Ergens hoop ik dat mijn verhaal totaal niet herkenbaar voor je zal zijn, want ik ben die last behoorlijk zat en gun het niemand…

Ik ben al vanaf de basisschool depressief… dat ging op en af.. en had goede hoop er vanaf te komen/ overheen te groeien…

Maar helaas is dit niet het geval…
De hoop is inmiddels wat vervlogen en zoek nogsteeds naar oplossingen, maar de depressie trekt me steeds dieper weg…

2 jaar geleden een mislukte poging waarbij ik optijd ben gevonden… de impact was heftig… gezien er een behoorlijke zoekactie in gang was gezet… mijn depressie was ineens heel erg zichtbaar geworden… 
Het erover praten leek wat te helpen, maar alles wordt weer zwart… praten voelt doelloos… want ik ben nogsteeds depressief… moet ik nu gewoon gaan accepteren dat dit het voor mij is? 
Dat beter worden en gewoon niet is… ja lichtere momenten… of heb ik DE behandeling nog niet gevonden? Benieuwd hoe andere chronisch depressieven hiermee omgaan/ ideeen over hebben…

Wat verdrietig BlackSheep
Dat zware gevoel wel herkenning in
En waarschijnlijk meer hier
Ook herkenning in het dubbele gevoel dat je niemand toewenst zich zo ellending te voelen maar herkenning 
wel fijn is

Heb je therapie gehad? Medicatie of andere behandeling?

Hoi black s, 

Ik heb geen idee wat je al hebt geprobeerd, en wat je aanspreekt qua behandeling , en waar het m in zit . Doorgaans word een basisschool leeftijd kind niet  zomaar depressief.
 Kortom, ik weet het verhaal niet.
 Het klinkt alsof je al heel lang er mee rond  hebt gelopen voordat je hulp kreeg. Misschien is er dan nog niet al te veel hulp geweest?

Zelf heb ik het hele reguliere behandel Arsenaal wel doorlopen de afgelopen 30 jaar, het zal op het momenten geholpen hebben om het vol te houden, ook wel dingen geleerd maar verholpen, nee. 

 Ook ik heb vanaf jonge leeftijd last van somberheid door een  onveilige jeugd en hechting.  Daardoor ontwikkelde ik cptss.

Ik kan ermee leven , en leef solo , werk niet , en heb een rustig leven zonder teveel gedoe/ stress /eisen /verwachtingen en ook geen sociale druk . 
Het heeft allemaal niets van doen met wat in deze maatschappij voldoet . Als ik volgens mn eigen energie leef gaat het redelijk.  
Of het dan de moeite waard is dit leven , daar denk ik gewoon niet meer over na,  ik leef zoveel mogelijk bij de dag. 

Groet

Lieve lotgenoten…
Ergens hoop ik dat mijn verhaal totaal niet herkenbaar voor je zal zijn, want ik ben die last behoorlijk zat en gun het niemand…

Ik ben al vanaf de basisschool depressief… dat ging op en af.. en had goede hoop er vanaf te komen/ overheen te groeien…

Maar helaas is dit niet het geval…
De hoop is inmiddels wat vervlogen en zoek nogsteeds naar oplossingen, maar de depressie trekt me steeds dieper weg…

2 jaar geleden een mislukte poging waarbij ik optijd ben gevonden… de impact was heftig… gezien er een behoorlijke zoekactie in gang was gezet… mijn depressie was ineens heel erg zichtbaar geworden… 
Het erover praten leek wat te helpen, maar alles wordt weer zwart… praten voelt doelloos… want ik ben nogsteeds depressief… moet ik nu gewoon gaan accepteren dat dit het voor mij is? 
Dat beter worden en gewoon niet is… ja lichtere momenten… of heb ik DE behandeling nog niet gevonden? Benieuwd hoe andere chronisch depressieven hiermee omgaan/ ideeen over hebben…

Lieve Blacksheep85,

Helaas heb ik geen pasklaar antwoord voor je op hoe ermee om te gaan. Ik ben sinds de middelbare school af en aan depressief, heb ook een moeilijke jeugd gehad en vocht voor een beetje normaal leven. Ik had wat jeugdvriendinnen maar dat verwaterde toen ik op mezelf ging wonen in de grote stad. Even een leuke studententijd gehad maar ik liep natuurlijk keihard tegen mezelf aan. Resultaat, geen diploma, veel harte zeer en zogenaamde vrienden die op je hart trappen en je verraden. Nu leef ik weliswaar nog steeds, heb een deeltijd baan die denk ik het enige is wat me nog op de been houdt. Een klein stukje normaal in dit leven. Ik probeer er voor mensen te zijn maar de meesten verdienen het niet kwam ik later achter. Iedereen is alleen met zijn of haar leventje bezig en luistert niet naar me. Zelfs mijn zogenaamde vrienden niet tot amper. Sorry, maar ik denk dat als je depressief bent de wereld echt ziet voor wat hij is. Oppervlakkig en hol. Ik voel wel mee met het verdriet van anderen, ook met jou maar soms denk ik ook dat ik de enige hierin ben. lezende op dit forum denk ik te zien dat er nog genoeg lieve betrokken mensen zijn en dat helpt een beetje. Ik hoop dat je de kracht en het vertrouwen blijft vinden in jezelf en nog vele mooie jaren mag beleven.

Wat een verhaal M , 

Voor mij grotendeels herkenbaar . Schrijf gerust mee op dit forum. Of begin n dagboek. 

Liefs!