Je constant eenzaam en opgesloten voelen, terwijl je niet zit opgesloten en ook niet alleen bent.
Ik zit helemaal vast, en kan er niks mee. Erover praten maakt het er ook niet bepaald beter op, dus het zit de hele dag in mijn hoofd.

Ik was begonnen met therapie, maar daarvoor worden de reiskosten niet vergoed heb ik afgelopen week gehoord, en aangezien ik met 40 euro per week moet rondkomen, houdt dat dus ook op. 
Fietsen lukt niet vanwege een metalen pin in mijn been, en het is minimaal 15 km.

Ja je kan het aan die organisatie vragen, of aan die, maar weet je, dat duurt allereerst weer 8 weken, en ik ben er klaar mee. 
Constant ben ik aan het vechten, om mijn leven weer op orde te krijgen, en constant wordt ik dwarsgezeten. Ik ga het niet meer proberen, therapie.
Jammer dan als het slechter gaat. 

Waarom zou ik nog alle moeite doen als werkelijk waar alles tegenzit?  Heb ik niet recht op een meevallertje? Een heeeeeeeeel klein beetje geluk misschien?

Hoi Cera,

Ik begrijp als geen ander wat je bedoelt.
Je bent beu om altijd maar te moeten vechten voor een simpel bestaansrecht gewoon.
We vragen niet miljoenen euro's of de duurste huizen, auto's of noem het maar.
Een goede gezondheidszorgs en systeem vanuit UWV gezien die je daarin financieël bijstaat - dat mag toch niet te veel zijn gevraagd?

Hoe somber ook, toch moet ik je adviseren om al die instanties in ieder geval aan te blijven schrijven. Nee heb je al, ja kun je misschien krijgen. En ja, dat kost tijd, maar dan loopt het in ieder geval al.
Voor de rest... Probeer bezig te blijven, ga naar buiten, de natuur als het even kan. Dat helpt mij heel erg merk ik. Doe dingen die je leuk vindt of die je doen ontspannen. Nou en als jij het hele weekend op de bank ligt Netflix te kijken? Als jij dat fijn vindt, gewoon doen.
Soms helpt het om lijstjes te maken met dingen die je de volgende dag wil doen, of je maakt het in de ochtend voor de dag zelf, kan ook En dat hoeven geen superlastige taken te zijn, of heel erg veel. Al zijn het maar drie dingen die je wil doen, en je kan dat lijstje afwerken - dan voel je jezelf ook een beetje beter. Klinkt stom, maar het helpt

Kleine stapjes Cera, en probeer te genieten van de mooie momenten, hoe snel ze ook weer voorbij zijn.

Sterkte!

Groetjes,
Sanna

Ik weet niet of ik daar allemaal nog zin in heb..
Het is gewoon een keertje klaar, ik ben moe!

Die lijstjes zijn wel een goed idee, dat is het proberen in ieder geval waard, en morgen ga ik eens overleggen met mijn coach wat ik nou moet doen.
Het is lastig om je nog ergens aan toe te zetten als je vast zit, en stiekem ben ik ook best wel boos op de maatschappij.
Maarja dat ben ik al jaren en helpt geen meter.
Ik weet het, ik weet het. 

Maar ik denk dan, waarom nog vechten in deze oneerlijke strijd? We worden toch altijd vergeten, of wegbezuinigd. 
Mijn WMO uren ook al, ik moest mijn paniekaanvallen maar gaan inplannen zij de WMO tegen mij. Of in ieder geval daar kwam het op neer.
Dus nu krijg ik minder hulp in de week, alles wordt mij maar afgepakt. Ik haat deze wereld. 

Maar dankjewel voor je lieve en goede input, ik ga er zeker wat mee doen!
Fijne zondag

Hallo,

Ik ben onder de indruk van jullie strijd, Sanna en Cera. Zoveel tegenslag en/of onrecht en dan toch blijven knokken.

Zelf zit ik in een redelijk goede periode, maar wat jullie nu meemaken heb ik ook meerdere keren moeten doorstaan. Ik ken de ellende die je voelt als je weer, voor de zoveelste keer, tegen een muur aanloopt. Als alles zinloos lijkt, als het bij iedereen lijkt te lukken en bij jou niet. Het grote niets, de uitzichtloze onmacht, het niet meer weten wat te doen alsof je door gepantserd glas alles ziet, maar niet mee mag/kan doen.

Ik ben er uit gekomen. Hoe? Een samenloop van toevalligheden, denk ik. De enige overeenkomst met jullie is dat ik om wat voor reden dan ook door wilde en dus wel door moest. 

Achteraf zie wel bepaalde dingen die hebben bijgedragen aan mijn herstel. Het verleggen van mijn aandacht is één van de belangrijkste geweest, al was dat op dat moment meer geluk dan wijsheid; ik was verworden tot een kluizenaar die zwaar beschonken achter de piano het ene na het andere zwartgallige k*tnummer speelde. De ommekeer kwam door mijn broer die me meenam naar zijn band, waar ik met vallen en opstaan leerde hoe leuk het is om samen te spelen.

Jaren later heb ik voor hem (toen zwaar aan de heroïne) hetzelfde kunnen doen. De problemen waren niet ineens over, maar we zijn er beiden bovenop gekomen. Stapje voor stapje.

Ik hoop dat jullie er hoop uit kunnen putten.

sterkte,
Ray

---