Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Bang toegeven mentale stoornis


#1

Hoi iedereen/lotgenoten/helpers! Ik heb sinds een tijd heel erg last van niet onder de mensen willen zijn, onzeker over m'n uiterlijk zijn en veel willen veranderen, moeilijk plezier kunnen beleven, nergens echt meer plezier uit kunnen halen, lastig vinden om verantwoordelijkheden op me te nemen, besluiteloos zijn en het niet kunnen houden bij 1 besluit, het gevoel hebben dat niemand me echt zal begrijpen, heel erg gebroken voelen als iemand eens een x iets onaardigs doet/zegt, het allermeeste ben ik bang voor het toch toegeven dat ik depressief ben. Ik vind het heel eng, en heb heel wat mensen gezien die hieraan lijden. Het is echt een living hell. ik zie het als een stap voor het krijgen van suïcidale gedachten. Maar het leven gaat door, ik moet werk vinden in mijn vak waar ik weinig ervaring voor heb het lukt maar niet maar ik ga door, ik moet over 2 maanden uit de kamer waar ik nu in woon, ik heb veel aan mijn hoofd maar de zaken die gemakkelijk en vanzelf zouden moeten lopen gaan hartstikke stroef bij mij. Er zijn leuke mannen die mij verder willen leren kennen, maar ik doe te afstandelijk omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Daarnaast vertoon ik ook destructief gedrag op het gebied van eetgewoontes, ik eet mijn emoties weg en voel me onzeker over mijn lichaam zo blijf ik in die cirkel hangen. ik haat het om me voor te doen als een slachtoffer over dingen die al opgelost worden door het niet meer te doen. Maar het zit gewoon allemaal vast in mijn hoofd. ik praat er met niemand over, omdat ik mij isoleer van mensen, logisch.. Alhoewel ik al een beetje weet dat velen mij niet 100% zullen begrijpen en dat is iets wat mij nog kwetsbaarder zal maken. Mijn ouders supporten mij niet, en weten niet hoe erg ik in de knoop zit met mezelf ze confronteren me zelf met hoe weinig ik bereik en dat ik werkloos ben. Ik weet niet eens wat ik met dit bericht wil zeggen. Ik denk dat ik het fijn zal vinden als velen zich hierin terug kunnen zien of gewoon dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Antwoord

#2

(04-08-2018, 19:06)ForgottenSoul schreef: Ik weet niet eens wat ik met dit bericht wil zeggen. Ik denk dat ik het fijn zal vinden als velen zich hierin terug kunnen zien of gewoon dat ik het van me af heb kunnen schrijven.

Hallo ForgottenSoul,

Ik was je niet vergeten hoor, ik heb even moeten zoeken maar ik wist dat ik al een keer een bericht van je had beantwoord.

Het wil dus nog steeds niet lukken?! Plannen genoeg, maar stappen zetten: ho maar. Ik ken het zo goed, helaas. En toch ligt daar wel de oplossing; probeer in ieder geval één stap.
Ik weet bijna zeker dat je ouders zich zorgen om je maken. Die zien je worstelen met iets, maar je weten niet precies wat er aan de hand is, want jij vertelt ze niets. Ik denk dat ze opgelucht zullen zijn als jij ze in vertrouwen neemt. Vertel hoe je je voelt, dat geeft lucht en samen met je ouders kan je misschien al wat stappen in de goede richting zetten. Misschien heeft je moeder of je vader wel hetzelfde meegemaakt (het zit vaak in de familie) en heb je alleen daardoor al steun.

Veel sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Ik denk inderdaad dat je als eerste stap een beetje openheid moet geven. Als je niets verteld, kunnen mensen om je heen je niet begrijpen, laat staan helpen. Sommige mensen zullen het nooit begrijpen, maar er zijn er veel die begrip zullen opbrengen en je steunen. Vaak mensen waar je het juist niet van verwacht. Probeer het eens bij iemand die je echt vertrouwt!
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 05-08-2018, 19:45 door ForgottenSoul.)

(04-08-2018, 23:19)Ray schreef: Hallo ForgottenSoul,

Ik was je niet vergeten hoor, ik heb even moeten zoeken maar ik wist dat ik al een keer een bericht van je had beantwoord.

Het wil dus nog steeds niet lukken?! Plannen genoeg, maar stappen zetten: ho maar. Ik ken het zo goed, helaas. En toch ligt daar wel de oplossing; probeer in ieder geval één stap.
Ik weet bijna zeker dat je ouders zich zorgen om je maken. Die zien je worstelen met iets, maar je weten niet precies wat er aan de hand is, want jij vertelt ze niets. Ik denk dat ze opgelucht zullen zijn als jij ze in vertrouwen neemt. Vertel hoe je je voelt, dat geeft lucht en samen met je ouders kan je misschien al wat stappen in de goede richting zetten. Misschien heeft je moeder of je vader wel hetzelfde meegemaakt (het zit vaak in de familie) en heb je alleen daardoor al steun.

Veel sterkte,
Ray

Hallo Ray,

Heel lief van je, bedankt voor het lezen van mijn stukje en het geven van ene reactie. Ik denk dat de zwaarte inderdaad nog steeds op mijn schouders zit. Ik ben niet volledig genoeg geweest in mijn verhaal, ik heb degelijk wel wat dingen verteld aan mijn moeder maar als de dagen verstreken en het gesprek vergeten wordt dan is het weer zoals het was en wordt er heel onbegripvol gereageerd op alles wat ik doe. Ik reflecteer heel goed op mezelf en wil mezelf niet zielig laten lijken. Maar dan verlies ik weer de kracht van je verhaal delen met anderen, wat heeft het dan nog voor zin. Ik wil het niet steeds hoeven te herhalen en eigenlijk is mijn omgeving ook niet verplicht om altijd maar rekening te moeten houden met mij. Daarom loop ik weg als ik iets pijnlijks zie aan komen. 

Ik weet het niet, ik heb dagen dat het oké gaat en dagen waarbij er donkere wolken boven me hoofd hangen. Wat mijn vader betreft, het is een cultuurdingetje, hij is apart en zwak op emotioneel gebied, omdat hij het ook niet heeft gehad etc. Hij komt met de meest wrede plannen van aanpak aan, en begrijpt ook heel weinig van emoties en dergelijke. Als je hem verteld dat je in de knoop zit en echt down bent, zal hij antwoorden met je bent gewoon lui en geen vechter. Zoals je weet is dit best toxisch voor iemand die veel mee aan het maken is in zijn hoofd.

Ik hoop dat ik hier ooit uit kom, want zo kan ik niet verder

(05-08-2018, 13:09)Positiva schreef: Ik denk inderdaad dat je als eerste stap een beetje openheid moet geven. Als je niets verteld, kunnen mensen om je heen je niet begrijpen, laat staan helpen. Sommige mensen zullen het nooit begrijpen, maar er zijn er veel die begrip zullen opbrengen en je steunen. Vaak mensen waar je het juist niet van verwacht. Probeer het eens bij iemand die je echt vertrouwt!

Hallo bedankt voor je antwoord. 

Klopt wel wat je zegt, als ze er niks van af weten kunnen ze ook niks voor je betekenen. Mijn omgeving weet er wel wat van af. maar kunnen weinig doen voor me, wat ik ook wel begrijp. Zoiets moet je zelf oplossen en tegen vechten. 

Ik ben geen persoon die zich te veel leunt op anderen, dan heb ik veel liever een specialist die me niet volduwt met drugs maar alleen praat en mij helpt om mezelf te kunnen begrijpen. 
Ik ben trouwens ook veel te moe voor het interacteren met anderen, omdat er natuurlijk ook wat van mij verwacht wordt als vriendin maar ik het niet kan geven zoals altijd tijd vrijmaken, meefeesten etc.
Antwoord

#5

Hallo ForgottenSoul,

Het is al even geleden dat je je laatste bericht postte en ik vraag me af hoe het met je is.

Ik hoop dat je je wat beter voelt dan tijdens je laatste post. Laat even wat horen a.j.b.

groet,
Ray
Antwoord

#6

Hey,

Wat zwaar zeg wat je allemaal beschrijft. Het lijkt me heel eenzaam om met al die dingen alleen te zitten. Ik herken super veel van wat je schrijft. Het lijkt me we goed om professionele hulp te zoeken hierbij, want het hoeft echt niet kei ernstig te zijn voordat je dat kunt doen. En het kan je helpen om beter in je vel te gaan zitten. Misschien kun je er er een keertje over hebben met je huisarts?

Trouwens over depressie en suicidaliteit: je hoeft helemaal geen last te hebben van suicidaliteit om wel in een depressie te zitten! Echt waar. Het is één van de vele symptomen die je kunt krijgen bij een depressie, maar dat betekent ook dat het niet hoeft. Want van alle symptomen heeft iedereen weer anderen. Er zijn genoeg mensen die een depressie hebben maar helemaal niet suicidaal zijn!

Heel veel sterkte en liefs,

Sarah
------------------------------------------------
Instagram: @jekuntmeerdanjedenkt ❤️
Website: http://www.jekuntmeerdanjedenkt.com
------------------------------------------------
Antwoord

#7

(04-08-2018, 19:06)ForgottenSoul schreef: Hoi iedereen/lotgenoten/helpers! Ik heb sinds een tijd heel erg last van niet onder de mensen willen zijn, onzeker over m'n uiterlijk zijn en veel willen veranderen, moeilijk plezier kunnen beleven, nergens echt meer plezier uit kunnen halen, lastig vinden om verantwoordelijkheden op me te nemen, besluiteloos zijn en het niet kunnen houden bij 1 besluit, het gevoel hebben dat niemand me echt zal begrijpen, heel erg gebroken voelen als iemand eens een x iets onaardigs doet/zegt, het allermeeste ben ik bang voor het toch toegeven dat ik depressief ben. Ik vind het heel eng, en heb heel wat mensen gezien die hieraan lijden. Het is echt een living hell. ik zie het als een stap voor het krijgen van suïcidale gedachten. Maar het leven gaat door, ik moet werk vinden in mijn vak waar ik weinig ervaring voor heb het lukt maar niet maar ik ga door, ik moet over 2 maanden uit de kamer waar ik nu in woon, ik heb veel aan mijn hoofd maar de zaken die gemakkelijk en vanzelf zouden moeten lopen gaan hartstikke stroef bij mij. Er zijn leuke mannen die mij verder willen leren kennen, maar ik doe te afstandelijk omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Daarnaast vertoon ik ook destructief gedrag op het gebied van eetgewoontes, ik eet mijn emoties weg en voel me onzeker over mijn lichaam zo blijf ik in die cirkel hangen. ik haat het om me voor te doen als een slachtoffer over dingen die al opgelost worden door het niet meer te doen. Maar het zit gewoon allemaal vast in mijn hoofd. ik praat er met niemand over, omdat ik mij isoleer van mensen, logisch.. Alhoewel ik al een beetje weet dat velen mij niet 100% zullen begrijpen en dat is iets wat mij nog kwetsbaarder zal maken. Mijn ouders supporten mij niet, en weten niet hoe erg ik in de knoop zit met mezelf ze confronteren me zelf met hoe weinig ik bereik en dat ik werkloos ben. Ik weet niet eens wat ik met dit bericht wil zeggen. Ik denk dat ik het fijn zal vinden als velen zich hierin terug kunnen zien of gewoon dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Dag forgotten

Wat je beschrijft is wanhoop, en het voelt heel erg naar. Het komt voort uit ongelijke belasting, te veel last op je zwakkere kanten, zoals iedereen die heeft. 
Door die gedeeltelijke uitputting krijg je zo een situatie. Dan is solliciteren lastig als je slecht in je vel zit. 
Een volgorde van zaken is belangrijk. 
Los eerst je huisvesting op. Dat is stap een. Zonder veilige plek kan je niet goed verder. Dus focus je daar op. Als dat lukt heb je een basis. Probeer je het in andere volgorde dan maak je het onnodig moeilijk.
Een inkomen kun je gelukkig ook krijgen zonder baan. Schrijf je in bij uwv, dat kan al voordat je afstudeert of voordat je werkloos of zonder inkomen raakt. Zoek na de huisvesting hulp bij solliciteren. Bij uwv en gemeente zijn daar veel gratis mogelijkheden voor. Tenslotte kun je ook als je huisvesting geregeld is hulp zoeken via huisarts en psycholoog. Daar kan je mee praten en je opties op een rijtje zetten. Je hebt een vak en dus diploma. 
Dus je hebt kans. De arbeidsmarkt is goed. En verder komen veel mensen (50%!) ook in andere beroepen terecht dan waar ze voor leerden. Dat is tijdelijk of vast helemaal niet zo erg. In je cv kan zoiets toch een lijn vormen later en een voordeel worden soms.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)