...............

Waarom vraag je dat vogel?

Ik begin weer te piekeren over 2 jaar geleden. Schuldgevoelens.

Schuldgevoel snap ik Keep, maar je hebt toch proberen helpen? 
Misschien heb je alles gedaan wat je toen zou kunnen doen..
Een arts helpt bv. ook een patient met levensbedreigende problemen naar het beste vermogen (daar ga ik tenminste vanuit) 
Soms doe je alles wat je kunt maar gaat het toch niet goed..
Dat is ook onderdeel van leven toch? 

Sterkte

Weet je Keep, soms kun je achteraf vaststellen dat iets 'mogelijk' als n signaal geïnterpreteerd had kunnen worden. 

Het leven word voortwaards geleefd maar achterwaarts begrepen .

Soms zijn er ookecht geen signalen gegeven. Dan kun je zoeken en mischien ergens een inzien, maar dat klopt dan ook niet helemaal. 

En ook aardig wat gevallen die in n opwelling plaatsvinden, maar wel met n definitieve uitkomst helaas.

Het is ook moeilijk te accepteren dat je er echt niets  aan hebt kunnen doen . 
Veel naasten hebben er niets aan kunnen doen. 

Misschien n rare tip . Ik had onlangs deelgenomen aan n familie opstelling, en dat heeft n luikje gesloten. Je kan er eens wat over lezen of zo, mocht je behoefte aan hebben iets er aan te doen . 

Liefs en sterkte

Hoi Keepvogel (Wou eerst je vorige naam noemen, die onthield ik nogaal goed).

Erg lastig om zelfmoord aan zien te komen bij iemand.
Ik weet niet of je het echt aan iemand snel kan zien.

De ene kan erg somber zijn, en heeft totaal nergens meer zin in en dan kun je een vermoeden krijgen of hij/zij het leven nog wel ziet zitten.

De andere kan weer erg vrolijk zijn en overal van genieten maar achter dat masker, achter die ogen in zijn of haar hoofd zit toch de gedachten ik wil niet meer leven maar laat ik maar lekker vrolijk zijn dan merkt niemand van hoe ik me voel.

En de andere is weer een combi de ene keer erg vrolijk andere keer zo somber als het weer.

En zoals Mabel al benoemde er zijn soms helemaal geen sigalen afgegeven van iemand die zo denkt of het wilt gaan doen.
Net zoals mensen die in een opwelling het doen, vaak zijn dat tieners zoals de cijfers dat benoemen.

Bij me zelf is het een combie, de ene keer vrolijk de andere keer vraag ik me nog af waarom ik hier nog ben.
Maar ik geef voor mij gevoel geen noodsignaal af zoals een vliegtuig dat doet als er problemen zijn.

Je schuldig voelen als iemand uit het leven stapt dat snap ik, want je krijgt dan vermoedenlijk de vragen na je zelf van had ik niet wat kunnen doen? Hoe kan ik dit nou gemist hebben? Waarom heeft hij/zij me niets vertelt? En ga zo maar door.

Snap dat het erg moeilijk kan zijn met terugkerende gedachten dat je niets hebt kunnen doen vooral als het iemand was waar van je hield.

Op de website van 113, staan ook veel tekst en gegevens over hoe je misschien aan iemand kan merken dat hij of zij worstelt met zelfmoord.
Het is maar een kleine tip, als je echt er veel nog aan denkt daar staat ook op voor nabestaande van mensen die een zelfmoord hebben mee gemaakt van een vriend(in) of een familie lid. 

Hoop dat je er wat aan hebt, of dat het je wat hebt geholpen dat mensen snappen waar mee je worstelt en de gevoelens.

Groetjes Jupiter

,..........