Hallo,

Ik ben een man van 55 en heb een relatie met mijn vrouw sinds 2001, dus toch al eventjes.

We houden nog steeds van elkaar maar sinds 1.5 jaar is mijn vrouw in een depressie geraakt door omstandigheden waar zijn geen invloed op had en natuurlijk factoren die al speelden vanaf haar jeugd. Ze was een zeer sterke vrouw maar nu is ze bezweken.

Het is allemaal niet eenvoudig. Je ziet je partner gebukt gaan onder een kwelling waar je zelf niet veel aan kan helpen. Ze is een andere persoon en ik vermoed dat ze nooit meer dezelfde zal zijn als voor de depressie.

Wat het nog wat moeilijker is dat we regelmatig niet op dezelfde lijn zitten, we krijgen dan discussies en meestal akn ik mijn zegje zelf niet doen doordat ik nooit meer kan uitpraten. Dus uiteindelijk zwijg ik maar want ik wil de situatie ook niet laten escaleren.

Van tijd tot tijd beschuldigd ze me van dingen die er gewoon niet zijn. Zoals bijvoorbeeld dat ik dingen doe die zij niet mag weten.
Voorbeeld van gisteren: We zitten zamen op dezelfde bank, ik links en zij rechts, dat is meestal het geval. Ik draait me wat naar links ezn zit te prullen met de instellingen van mijn horloge op mijn telefoon. Na een tijdje draai ik me terug om een andere houding aan te nemen en vraagt ze me wat ik aan het doen ben. Of ik dingen aan het doen ben die zij niet mag weten. Ik zeg wat ik doe maar dat gelooft ze niet en we krijgen een hele discussie.

Dit soort zaken vallen nu wel meer voor. Ze is nu zeer onzeker en dat zal zeker een rol spelen. 
We zijn van plan nog wat renovatiewerken uit te voeren aan onze woning om deze daarna op de markt te gooien en te verhuizen. Ik kan het niet helpen dat ik sms zit te denken of we misschien niet ieder zijn/haar eigen weg moeten gaan. Langs de andere kant wil ik onze relatie niet opgeven, ik vind ze te waardevol maar onze raakpunten van vroeger zijn niet meer dezelfde.

Als ik dan lees dat het soms jaren kan duren dan zinkt de moed me toch we een beetje in de schoenen. Ook onze toekomstplannen veranderen nu constant omdat zij van niets meer zeker is. Vroeger had ze een lijnrechte sterke intuitie maar ook dat is weg.

Ik weet dat je als partner geduld moet hebben en voorlopig behoud ik dat wel maar het meermaals beschuldigd worden van dingen die er niet zijn is hard en maakt me wat moedeloos. Hoe ga ik met dat laatste om? Met haar ruzie maken en discussies aangaan is voor geen van beide goed, niemand wint hier iets bij.

...

Welkom,

Misschien Is het een idee om bij de behandelaars van je vrouw dit  aan te kaarten , jij als naaste mag daar ook hulp vragen. Er kunnen relatiegesprekken worden gevoerd bijvoorbeeld. Eft schijnt erg succesvol te zijn hierin.  Ik krijg namelijk niet de indruk dat je daar uitkomt zoals je het beschrijft. 

Onzekerheid,twijfelzucht, achterdocht  komt mee met het ziektebeeld.  Als iemand aan de chemo moet dan verandert degene ook overigens. 
Dan is het aan jou om de rots in de branding te zijn, maar lukt dat niet dan is dat geen schande, maar vraag hulp en probeer iets om tot  een geschikt evenwicht te komen. 



Sterkte

Ik ken die situatie rond achterdocht goed met mijn inmiddels ex partner.
Wat mij (ons) soms hielp was niet de discussie aan gaan, maarde vraag stellen "Waarom zeg je dit?) dan ontstond er soms een gesprek.

Groet, Bert