Hoi Joy, 

Wat probeer jij om ermee om te gaan, vraag je. Dat is n lastige vraag . 

Vermeend  fout zijn  is eigenlijk n vorm  van een laag zelfbeeld, jezelf de grond in praten voordat n ander dat doet, denk k.  
Alles wat moeilijk gaat komt omdat je een  moeilijk fout mens bent/ schuld . ' jij moest weer moeilijk zijn en hebt het weer verpest  '. Zoiets.  Alsof je het verdient. 

 En iets met heel  veel schaamte over jezelf . Een rare onzinnige manier van zelf veroordelen.  Alsof je  ergens besmet mee bent geraakt , je kan het niet afwassen,  het 'fout' zijn. Soort zelfbestraffing. 

Wat ik doe: Ik praat vaak op mezelf in . 'Ik ben oké met alles wat er in zit , het hele pakket.'  Als n Mantra. Het is zeker geen wondermiddel. Soms helpt het . 

Ook  ik heb last van familiedingen, Er zit daar toch veel wrok bij mij . Dat lijkt ook maar geen rust te krijgen, ook  omdat veel zaken waar ik nu last van heb daarop terug te voeren ziijn , en  ik ben ongelukkig met mezelf en mijn leven in het heden , en ervaar nog steeds moeilijk support. 

 Zo ook het fout zijn , 
Misschien is het te baseren op het bekende  feit:
 dat kinderen die  raar behandeld worden, niet ophouden van hun opvoeders te houden (waar ze afhankelijk van zijn) ,maar houden op van zichzelf te houden. Een kind kan dat niet anders. 
Het gaat zichzelf de schuld geven. 
 Het slechte, foute kind onstaat. Zelfverwijt , zelfveroordeling. Fout. Schuld. Schaamte. 

Het maakt het ook moeilijk om voor jezelf op te komen omdat je toch al schuldig bent van binnen  Als je dan voor jezelf opkomt kan het eigenlijk voelen alls bewijslast aanvoeren voor het niet hebben van die schuld.

Een betrouwbare ander die wel merkbaar van je houdt  en met jou wil zijn, jouw oké  vind en niet afwijst , kan wel helend  werken,  dus wat dat betreft zit je goed. 

Ik laat het hier even bij.
Veel sterkte 

Het zal bij mij ook voor een groot deel te maken hebben met (c?)PTSS

Je zal er altijd op een bepaalde manier "last" van hebben/houden denk ik, het in ieder geval met je mee blijven dragen en 
soms teruggeworpen worden in dat gevoel (of regelmatig, ligt aan de omstandigheden die er verder zijn)

Wat naar dat je wrok voelt, Mabel. Dat lijkt me voor jezelf ook niet fijn, maarja, hoe kom je ervanaf?  
Ik zou je erkenning willen geven in alle ellende hoe je je gevoeld hebt. Maar zelf weet ik ook dat erkenning wel fijn is op papier maar dat dat ook niet alles als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Intern blijft het bij mij in ieder geval nog altijd roeren. Weer terug in schuldgevoel over het boos zijn, over het afstand nemen.. 

want ik ben zelf toch ook soms een k#tmens met m'n crisisgevaar en gedoe, dat ik nog steeds niet om kan gaan met wat "trauma'tjes" uit het verleden, dat ik er nu nog steeds mee zit en het niet kan loslaten zoals dat moet (zo gaat het in m'n hoofd nu) 

En nu dat m'n meneer zo steunend is voelt soms zo scheef want ik voel dan als de kapotte auto waar je een hoop "werk" aan hebt (meer ellende dan plezier) dat blijft een hardnekkig gevoel en op het moment overheersender dan het argument dat ik ook best leuk kan zijn.

Ondertussen is het wel gelukt om weer even naar school te gaan, en misschien kan ik de gemiste toetsen toch nog inhalen..
Ik heb al een bericht gestuurd dat ik dat in ieder geval dan wel nog wil proberen (wrs ga ik toch gigantisch falen..)
En bovenop m'n eigen omgaan met falen ook nog omgaan met het (schuld)gevoel dat ik dan mensen teleurstel omdat ik tijd wil steken in school (terwijl er dikke kans is dat ik niet ga slagen) ipv dat ik ga helpen met andere dingen..

Ach lieve Joy , lees je tekst nog eens. Je zet jezelf  zo klem . Zo kan je helemaal niets goed genoeg doen voor jezelf . 

Het is op voorhand totaal niet duidelijk dat je faalt . Hoogstens zak je voor n tentamen. Dat overkomt iedereen. Hoe erg is het ?  Wat is falen ?  Doe  n goede poging , meer kan je toch  niet doen.  

Gaat studietijd van tijd voor  anderen af ,  die anderen hebben ook geen tijd als ze werken .  Ze redden zich allemaal prima. 

Je vriend heeft niet die  problemen met jou,  als jij met jezelf hebt .  Er zijn overigens ook mensen die het ook juist fijn vinden om voor iemand te kunnen zorgen , die voelen zich daar prettig bij ipv last .   Had ie je niet leuk gevonden dan was ie nu niet met je geweest waarschijnlijk.  Dus het zal best goed zitten. 

Hou dat eeuwige schuldgevoel maar wat van je af , het dient je niet. Je verdient wel beter dan al deze zelfkritiek. 

Natuurlijk kan ik dit soort dingen ook tegen mezelf zeggen, en dat doe ik dan ook maar. 

Ik zou ook best eens van die wrok afwillen. Maar tja , blijkbaar werkt dat toch niet helemaal zo. En het is toch ook echt niet dat er nog eens iemand sorry gaat zeggen.  Zou ik trouwens ook weinig aan hebben , maar is me te krenkend als men doet alsof zn neus bloed. 


Liefs!

hoi lieve Joy wat naar te lezen dat je t ook weer knap moeilijk hebt maar soms oh zo herkenbaar maar wat heb jij een goede meneer zeg dat lees ik ook , wat fijn dat je daar alvast steun van hebt. Ja wat familie betreft ja dat weet je ook van me heb ik het er knap moeilijk mee. Ik heb net als Mabel wel veel wrok en boosheid in me naar hen toe. Het verleden moet je los laten en de oude koeien niet uit de gracht halen maar het is makkelijk gezegd als het door hun toedoen je hele leven heeft beïnvloed. Het bepaalde mijn hele leven hoe ze met me zijn omgegaan, en ik heb er zoo van afgezien , ook weet ik zeker dat bepaalde zaken mijn persoonlijkheidsstoornis hebben doen ontwikkelen. Dus ben ik eigenlijk heel boos . Ik wil het wel maar zit niet meer op dezelfde golflengte ook , heb veel aan mezelf gewerkt en hun helemaal niet. Dus ja ik snap die familieperikelen. Jammer je er niet meer kan over schrijven ik hoor het graag het zou me ook steun geven je verhaal te horen.
Hopelijk kan je een beetje door gaan met school maar het is ook niet altijd evident. Verder  wens ik jou toch ook een aangenaam Paasfeest met je meneer ...

hoi lieve Joy 

ik lees trouw mee 

ik kom je fijne paasdagen wensen 

liefs J

"You should get up, 'cause you got shit to do"

@Mabel. Nou ja, rationeel kunnen we misschien bedenken dat het niet handig is om boos te blijven of om jezelf naar beneden te halen, maar de emotionele kant is er ook nog. 
En bij wat excuses maken is het ook niet zomaar meteen opgelost. Het is een start. Het gaat niet zomaar alle pijn en verleden tijd ineens wegvegen.
Bij mij is het in bepaalde situaties dat er wel iets van excuses gezegd zijn maar dat ik meer het idee had dat dat is om daarmee de boel daarna weer onder het tapijt te vegen en niet vanuit een (proberen) begrijpen hoe de situatie voor mij geweest is. 
Je hebt wel contact nog zoals ik het begrijp?  

@Cyranno. Ik lees dat jij ook moeilijk hebt met de vraag om afstand te nemen of vergeven. Daar ben ik ook regelmatig mee bezig. 
Misschien kun je het minder definitief maken en aangeven dat je de komende tijd even andere dingen hebt (misschien dat daar ook weer oordelende opmerkingen op terugkomen, of een pijnlijke stilte en een "whatever" houding) 
Ik herken het idee dat jij degene bent die zoveel therapie doet en "aan jezelf werkt" en dat anderen dat dan niet doen. Of dat ik het gevoel heb dat ik als het probleem gezien (blijf) word(en) maar men niet ziet en ook niet toegeeft dat men zelf ook een aandeel in of onderdeel van dat probleem is.
Zelf ben ik trouwens ergens van mening dat niet alles vergeven hoeft wat iemand gedaan heeft. Ik kan begrijpen waarom iemand bepaalde dingen doet of gedaan heeft en dat maakt soms dat ik intern toch weer daarin terugga
Maarja, met het teveel vergeven van de ander is ook een reden dat men dan in een geweldadige relatie blijft. 
Ik kan er ook niet zo goed tegen als iemand beweerd dat al z'n ellende nodig was om nu zo'n geweldig leven te hebben (je hebt van die boeken daarover) 
Tuurlijk kun je van sommige dingen uiteindelijk iets positiefs maken of mensen helpen ofzo die iets vergelijkbaars meemaken. Maar er zijn dingen waarvan ik denk, had ik niet hoeven meemaken hoor, moet ik er blij mee zijn?
 en weet er ook niet echt iets positiefs van te maken.. Zelfs al had ik het niet meegemaakt dan kan ik me voorstellen dat het k#t is voor iemand om het mee te maken..

Verder kan ik nog een hoop schrijven.
Zowel intern als extern(voor mijn doen) gebeurd er vanalles. 
Helemaal gevoelloos en murw zijn dat is het andere uiterste en ook niet echt fijn, maar nu lijkt het soms of ik iedere blik en zucht in me opneem (en daar dan ook weer afwijzing of afkeuring in voel) En rationeel weet ik dat ik niet iedereen naar de zin kan maken maar toch blijft dat tekortkomen aan alles en iedereen de boventoon voeren.

Afgelopen weekend naar de fam. van m'n meneer geweest en daar dan de opmerking eens wat vaker te komen.. Leuk, maar het is niet bepaald om de hoek. Bij mij al laten weten dat m'n meneer de laatste tijd regelmatig hier is geweest en dat ik nu dan weer eens naar daar ga. En als ik dan toch heel ff bel om een fijne dag te wensen de vraag of ik nog kom.. Sorry maar nee, nu niet.. 
Ik weet dat dat bij relaties hoort.
Zo vaak toen ik alleen was heb ik me soms wel alleen gevoeld maar was ook blij dat ik dàt getouwtrek dan in ieder geval niet had. 
Met m'n meneer heb ik er ook al over gehad dat wanneer ik bij hem kom wonen ik dan wrs alsnog niet iedere week bij z'n fam. op de koffie zou willen en als dat bij hem gewoon is dat hij dat vooral wel moet blijven doen.  

Ondertussen nog wat boeken mee en tussendoor proberen wat te leren voor school. Hoewel het onduidelijk is of ik nu wel of niet nog de toets mag inhalen. Twee mailtjes met in de één uitleg en aanmelding voor herkansing en in de ander dat besloten is dat ik word uitgeschreven op school.. 
(m'n meneer was zo lief om samen met me mee wat te leren)

En ik ben met hem weer mee op stap geweest. 
Waarom ik me nu nog steeds irriteer aan een gast die vond dat ik met m'n twee wijntjes maar saai ben toen ik daarna water ging drinken.
Je moest eens weten hoe "saai" ik ben, dacht ik bij mezelf.. zooo "saai" daar kun jij niet mee omgaan!  Daarna heeft die gast me de rest van de avond een beetje lopen irriteren en volgens mij probeerde hij ook echt te zien hoever hij kon gaan. Ik probeerde het eerst wat af te gaan wimpelen en later te negeren maar daarna zei ik tegen m'n meneer dat ik het vervelend vond voor hem dat ik de "party -verpester" was maar toch echt klaar was en weg wou. Mevrouwtje "saaaai" wil naar huis! 
Als m'n meneer nog had willen blijven dan mocht hij blijven.
M'n meneer zei dat we dan maar een teken moesten af spreken als zo iemand me een beetje bleef lastig vallen. Nou ja, op zich blijf ik regelmatig misschien net wat te lang aardig maar als het bij mij klaar is trek ik m'n bek toch wel open ook al is het een stevige gast..

Zelf vind ik zoiezo al dat ik de laatste tijd iets te regelmatig één of twee wijntjes drink en ik wil er (naast de "drugs" die ik al van de apotheek neem) geen gewoonte van maken.

Een hoop onrust! Ik moet denken aan ACT (acceptance and commitment therapy) en accepteer nu maar dat er een hoop onrust is. Ik commit mij aan de onrust, hahaha. Zolang het hopelijk maar niet tot een crisis komt..

of dat ik, als zo'n gast echt vervelend bleef doen, ik een ruzie niet uit de weg zou gaan

Hoi Joy , 

Ik heb nog contact met mijn moeder.  Ik bel haar zo nu en dan eens en ik ga één keer per twee/ drie  maanden even langs . Ik vind het belastende bezoekjes, langer dan 2 uur trek ik niet. Dat doe ik om geen schuldgevoel op te bouwen . Ik heb er verder niets te halen. Ook niet te brengen, want mij  is nooit duidelijk geworden wat mijn inbreng dan eigenlijk  had moeten zijn,  behalve dat ik er niet aan voldeed. 

 De rest geen contact mee . Op zich is het in de praktijk dus vrij rustig. 

Als mijn moeder komt te overlijden,  wat vrij aannemelijk is , aangezien ze 97 is ,
 zal de hel wel los breken, in verband met de afwikkeling en erfenis. 
Daar kijk ik niet bepaald naar uit.  
(Maar dan hebben we het dan maar gehad. Het hoofdstuk familie, in fysieke zin dan). 

Wat rot dat je met zo een treitergast zat opgescheept . Dit type kun je het beste doodnegeren,  dat is nl exact waar ze niet tegen kunnen. 

Laat je niet opfokken,  volstrekt doorzichtig en behoorlijk oninteressant dit soort figuren. 

Veel liefs!

En nu dat m'n meneer zo steunend is voelt soms zo scheef want ik voel dan als de kapotte auto waar je een hoop "werk" aan hebt (meer ellende dan plezier) dat blijft een hardnekkig gevoel en op het moment overheersender dan het argument dat ik ook best leuk kan zijn.

Toch mooi van je meneer. Klinkt als het verhaal van die mensen die het leuk vinden om aan auto's  en motoren te sleutelen en doen terwijl het eigenlijk één brok ellende is. Dit breekt af, dat schijt er mee uit etc. En toch blijven ze er aan sleutelen. Dat wat je zeg van 'meer ellende dan plezier', daar denkt je meneer blijkbaar toch anders over als ik al die dingen lees 

Wat school betreft, waarom zou je gigantisch falen? Waarom denk je dat? Je kan het ook zo bekijken: Ik ga die toetsen inhalen en kzie wel. Gewoon positief blijven. En wie stel je dan teleur? Je doet het toch voornamelijk voor je zelf neem ik aan? Ik weet het, het is makkelijk praten (zoals bij en met zo veel dingen) maar toch: Probeer het, positief denken, beetje leren, relax muziekje erbij enzo. Weet niet wanneer je ze gaat inhalen maar ik zal voor je duimen (wat voor toetsen zijn het eigenijk?).

Wat voor figuur was dat dan die er bij het uitgaan bij was? Klinkt als een irritant figuur inderdaad. Waarom zou je saai zijn als je twee wijntje drink? Misschien wel, misschien niet, maar dat moet je toch zelf uitmaken wat en hoeveel je drink. Zelf word ik wel wat 'losser' met een drankje op, al heb ik ook gemerkt dat ook al ben ik aardig zat dat ik toch nog steeds 'geremd' kan wezen. Te veel drinken is ook niet goed trouwens. Hopelijk kom je hem de volgende keer niet meer tegen en heb je gewoon een leuke avond, met of zonder twee wijntjes (of meer, haha). En negeren, weet niet of dat helpt. Sommige worden echt vervelend als te veel gedronken hebben, dan helpt negeren ook meestal niet meer. En sommige zijn trouwens als ze nuchter zijn al irritant, maar dat staat er denk weer los van.

Er zal vast een vrouw-vorm rondlopen voor jou. Alleen nog niet gevonden! Beetje metal-headje? 

En wat voor hobby bedoel je? Moet ze een beetje rare hobby hebben? 

Ik hoop het Joy, en hahaha, nee hoeft niet persé een metalheadje te zijn hoor. Hoe kom je er trouwens bij? Heb eens zitten kijken en zag ik in mijn topic 'effe kwijt' het over Metallica had... misschien daarvan? als dat zo is, wauw, goed geheugen (dan zullen die toetsen een makkie zijn). En nee, ze hoeft ook geen rare hobby te hebben   (zou wel leuk zijn)
Nee, ik heb eerlijk gezegd ook geen idee. Zou wel leuk zijn als ze ook wat dezelfde interesses en hobby's heeft, zelfde smaak van eten oid. Lijkt me wel leuk als ze het ook leuk vind om te prutsen met dingen.

@Mabel..  dat lijkt me ook echt geen fijne situatie
 (wel iets van herkenning in hoor ) 

Hoe gaat zo'n telefoon gesprek dan? Vooral dat je niet genoeg langskomt, aanhoren hoe kl#te het allemaal is en als je zelf daarover zou willen praten het suggeren dat het bij jou nooit zo erg kan zijn? 
(beeld ik me in..)  

Ik heb een aantal keer gemerkt bij anderen dat men daarna, als de relatie/ het contact er niet meer is na overlijden soms een beetje opgelucht overkomt en er dan naderhand anders erop terug gekeken kan worden.

Zelf worstel ik er regelmatig mee, dat ik die gevoelens of gedachtes daarover heb, dat het misschien een opluchting zou zijn als het contact er niet meer is..
Maar daar dan óók weer een schuldgevoel over hebben, dat ik dat gevoel of die gedachtes heb.
Of dat ik me nóg schuldiger voel over het uit schuldgevoel contact houden (want dan ben ik eigenlijk niet eerlijk!) en dan weer twijfelen of ik maar gewoon moet zeggen, sorry maar ik kan dit niet en afstand nemen.. en dat vind ik dat weer te hard van mezelf, dus dan toch weer proberen om te zien wat er wél goed is aan het contact.. (zucht..)
(of soms terugvallen in dat ik de vreselijke b#tch ben die niet goed is en niet aardig en zeurt over niks ect. ect. ect. ongeacht wat de ander dan gedaan heeft..)

Bij het beïndigen van een relatie, wat voor relatie dan ook, kun je vaker dat soort gedachtes of gevoelens hebben.
 Maarja, als het om een overlijden gaat..





@don't know,  nu heb ik de neiging om je metalhead te noemen hahaha. Grapje hoor (:
Hoe is het met de tekenlessen afgelopen eigenlijk? 
Ik kan me herinneren dat je de meid die les gaf wel aardig vond, of heb ik tussendoor iets gemist? 
Nou ja, samen iets van een gedeelde hobby is vaak wel al een goede start en je lijkt me iig een aardige en relaxte gozer (als ik gozer mag zeggen)  Iemand die dan wat tegengas geeft in de zin van meer ondernemen? Of ook iemand die het allemaal wel bekijkt? 

Van de mannen in mijn omgeving heb ik begrepen dat op datingsites iig heeel weinig door de dames die ze aanspreken word gereageerd dus via die weg moet je veel geluk hebben denk ik. Al zou het zomaar toch eens raak kunnen zijn! Wie weet!

Nou..
Ik zal me er nu mee moeten verenigen dat een papiertje er dit jaar ook niet gaat zijn. Omdat ik de tussentoetsen gemist had mag ik niet op examen (begrijpelijk volgens de regels)  
M'n gevoel hangt tussen het willen verdrinken in falen en toch blijven zien dat ik geprobeerd heb.. de laatste lessen wil ik wel nog naar school gaan!  
Waarom? wat heeft het voor zin? doe dan iets anders nuttigs met je tijd als je toch geen papiertje kunt halen! klinkt het in m'n hoofd.. maar de aanwezigheid kan evt. wel tellen als ik nog eens wil proberen.. 

Verder voelt alles nog steeds drukdrukdruk voor mijn doen. M'n meneer zei dat hij dat gevoel ook wel heeft, vanalles op z'n werk, dingen met vrienden.. We gaan over een tijdje misschien nog eens een sauna plannen. 
Bij mij kan het alleen gebeuren dat als het té ver oploopt dat dan zelfs zo'n dingen die normaal voor ontspanning zouden zorgen, óók een moeten kunnen worden.. overal geen zin meer in hebben..
Vooralsnog ga ik gewoon door, dingen afzeggen voelt ook te pijnlijk.
Het is als een auto zonder rem en je loopt hard het risico uit de bocht te vliegen maar als je te langzaam gaat zou het ook kunnen ontploffen dus blijf je toch maar gas geven. Zo voelt het een beetje.. 

M'n mentor had het nog over een afspraak maken met een loopbaanadviseur (aargh! nu?!)  van bekenden continu de vraag of er al samenwoon plannen zijn en of ik weg ga.. (ja en nee en komt wel, we zien wel!) 

En ik dacht erover om te gaan bespreken dat m'n medicatie misschien maar omhoog/aangepast moet (ipv een wijntje te willen drinken (om wat te ontspannen waarschijnlijk?))  Maar tegelijkertijd vervloek ik mezelf erom, want wie had (gvd!) zitten zeuren dat ze wou proberen om de medicatie af te bouwen, en nu heb je weer wat last van je angst en piep je weer dat het maar omhoog moet, k#t!
De huisarts heeft ook maar een gedoe met m'n geklooi hè! eigenlijk gewoon omdat ik het lastig vind om met die emoties van me om te gaan en nu wil doordenderen hoe ik bezig ben

Joy , die die telefoongesprekken die houd ik zo kort  mogelijk. Anders valt ze in de meestal klagende, herhaling,, een grote haperende langspeelplaat . Het is een vrij eenzijdige uitzending, Je kan het amper contact noemen,  qua wederkerigheid. 

Groet