Hallo,

Ik heb mezelf al kort even voorgesteld in de sectie "stel jezelf voor". Hierin heb ik ook vermeld dat ik een een hechtingsproblematiek heb en daardoor niet zo veel mensen vertrouw, met gevolg dat ik moeilijk vrienden kan maken. Ook ben ik nogal zeer wantrouwig en zie ik eigenlijk in zo goed als alles complot theorieën.

Een ander aspect van die problematiek is dat ik zo goed als geen empathie en sympathie ken en of kan "uitstralen", wat het voor mij moeilijk maakt om mensen te begrijpen.
Ik zit in een relatie van bijna 7 jaar en ja, zoals bij ieder koppel zijn er soms wat woorden of strubbelingen, maar ik zie mijn vriendin graag, maar ik vind het soms moeilijk dat ik ze soms niet kan begrijpen of voel wat zij voelt.

Beste voorbeeld: zij werkt in de zorgsector en als zij dan thuis komt, dan wil ze daar natuurlijk over praten, ik luister wel, maar ik kan het allemaal niet goed plaatsen en reageer dan nogal koud en onverschillig.

Ik ga sinds kort naar een therapeute om mij hierin te begeleiden.

Ik heb hechtingsschade, maar niet dit . Lijkt me lastig. 

Ik heb meer last van het tegenovergestelde, dat men je ook niet helpt om iets te vertellen door gewoon te negeren of af te leiden. Ik weet niet of dat desinteresse is of onvermogen, angst voor emotie. 

Groet

Register or login to view the content

Hoi Chaya, 
Ik heb het ook via een onveilige jeugd met vooral ook  een disfunctionele afstemming. Dan wordt omgaan met anderen geen sinecure.

Groet

Zelf denk ik dat ik er nog redelijk vanaf kom.

Op zich maak ik oppervlakkig vaak al redelijk makkelijk contact. Met dieper contact maken ligt aan de persoon.
Heb op eigen houtje al heel wat boeken over hechtings-/relatie problematiek gelezen.
Inmiddels heb ik al een tijdje een serieuze relatie (:
Wel daarin nog vaak herhaald gedachtes dat ik niet leuk genoeg ben of dat ik 'te lastig' ben.

Knap dat je toch ook al wat jaren een relatie hebt 
en dat je therapie wil volgen.

Register or login to view the content

Dag Chaya,

Ja, inderdaad. 1 moeder tijdens mijn geboorte en 1 moeder toen ik 12 was aan meerdere kankers (baarmoederhalskanker, longkanker en de 2 laatste maanden dat ze nog leefde is er dan nog eens borstkanker gevonden), dus redelijk heftig. Enkele maanden na dat mijn adoptiemoeder is overleden (10/2000) is mijn grootmoeder (de moeder van mijn adoptievader) overleden aan kanker. Daar heb ik het meeste vanaf gezien eigenlijk. Zij was de enige die mij begreep en altijd leuke dingen met mij deed.

Ik heb gewoon moeite met het hebben van inlevingsvermogen en het niet hebben van empathie/sympathie.
Beste voorbeeld is op een begrafenis. Als iedereen aan het wenen is en dergelijke dan zit ik er bij, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Het voelt een beetje alsof ik mij verveel, en dan kijk ik in het rond. Maar ik voel niets, geen enkele emotie.

Als ik naar mijn vriendin luister, dan wil ik absoluut wel moeite doen, maar om de een of andere reden lukt het mij niet om mee in het verhaal te gaan en mee te voelen met haar. En dat kost mij toch wel wat energie.

De huidige therapeute die ik heb is een zéér goede en ik had er al meteen een goede klik mee, vanaf het begin eigenlijk.