Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

zin of onzin


#41

Hi Spruitje,

Ik heb ook de neiging mensen te ontlopen. De meesten praten het liefst over zichzelf. Gelukkig heb ik ook mensen waarbij de balans goed is. Is dat gebrek aan belangstelling voor jou ook de reden dat relaties spaak lopen? Of is het iets anders?
Antwoord

#42

Hi Spruitje,

Dat idee van: zie je wel, het gebeurt weer? Niemand is te vertrouwen? Ken ik wel, maar probeer dan toch weer te bedenken dat het niet ALTIJD zo is. Ik leg altijd de nadruk op wat niet goed gaat in relaties en moet me echt realiseren dat er ook wel eens dingen goed gaan. Maar het maakt je wel heel voorzichtig.
Antwoord

#43

Hallo beiden,

Ik heb ook problemen met relaties, al krijg ik soms ook zomaar  steun  vanuit onverwschte hoek. Ik voel me  vaak tekort gedaan en minderwaardig,  maar dat ligt eigenlijk ook niet altijd aan de ander. 
Het is n diep ingebakken wantrouwen.
Maar het maakt dat ik me  lastiger verhoud t o t anderen , in het denken erover en tegemoet treden. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#44

Hi,

Wat betekent vertrouwen voor jullie? Voor mij is dat erop kunnen vertrouwen dat mensen, met name degenen die je na staan, je niet in de steek laten, no matter what. Niet omdat het moet (familiaire verplichtingen), maar omdat ze je waarderen (van je houden?).

Liefs,
Alais
Antwoord

#45

Ja dat gebrek aan vertrouwen in andere mensen heb ik ook. Dat als je ze nodig hebt ze het laten afweten. Terwijl je andersom wel klaar staat wanneer er nood aan de man is, dus in die zin heb ik nog lage verwachtingen van de meeste mensen.
Ik weet niet of onze verwachtingen te hoog waren of wij een beetje pech hebben gehad met de mensen om ons heen. Verkeerde "vrienden" gekozen wellicht. Ik probeer daardoor ook meer aan mijzelf te gaan denken, eerst goed voor mijzelf zorgen.

Antwoord

#46

(20-05-2018, 08:21)SRay schreef: Hallo,

Ik gooi het toch maar even in een aparte groep; de zin van het bestaan.

Degene die vindt dat ons bestaan een religieuze basis heeft, zal geen vragen hebben omtrent de zin en zal bij twijfel altijd terug kunnen vallen op een hogere macht. Handig.
Een niet-gelovige heeft die vraag niet met paplepel en al ingeslikt en zal zich het om die reden niet afvragen.
Je kan echter je leven ook bewust zin geven.

Als je dat laatste gedaan hebt kun je natuurlijk altijd weer terug naar de stelling dat het leven in alle realiteit zinloos is, maar dat wil je niet. Je probeert redenen voor je leven te bedenken om ... ja waarom eigenlijk?

Mijn vraag is dus niet óf het leven zin heeft, maar waarom het zin zou moeten hebben (vanuit niet-religieus perspectief).

groet,
Ray

Goeie vraag Ray!

Heel filosofische vraag lijkt me. Ik denk dat het huidige leven haarantwoorden steeds meer moet halen niet uit de therapie hoek, of de religie hoek, zoals we gewend waren, maar steeds meer en meer uit de filosofische hoek.

Neem nu zoiets als Corona. We verkeerden in het superrijke Westen in de omstandigheid dat we bijna nooit moesten kiezen wie leeft en wie sterft. Behalve bij relatief zeldzame ziektes waar alleen superdere middellen tegen waren maar dat komt weinig voor. Ineens komt er een golf Corona en nu moeten we ineens kiezen wie wel of geen IC bed krijgt. Antwoord oo dat soort vragen ligt op gebied van filosofie en ethiek. Gebieden die we daarvoor nooit aan hoefdente spreken omdat overal genoeg geld voor was. Wij besteden hier gerust enorme sommen geld om het levenvan 1 enkele oude persoon in leven te houden. Voor datzelfde bedrag kun je in Africa of india honderden jonge mensen genezen van simpele maar dodelijker zaken als diarree bij kinderen. Hoe etisch is dat?
Om terug te komen op je vraag of het leven zinvol moet zijn.
Ik had een zinvol leven met werk status vrijwilligerswerk etc.
Sinds mijn pensioen heb ik dat allemaal tegelijk opgegeven. Ik kan je nu uit eigen ervaring zeggen dat een leven waarin er geen reden is om op te staan, waarin het niemand iets uitmaakt of je er bent of niet, kortom, waarin je geen enkele functie meer hebt ( opa, ouder, werk, vrijwilliger etc) 
Onleefbaar is. 
Mijn depressie duurde anderhalf jaar en toen was ik het zo erg zat dat ik mij weer opgaf als vrijwilliger, mijn intervisie alsnog afrondde en ja zei tegen twee klanten die coaching vroegen hoewel ik mijn bedrijf al gesloten had. Sindsdien gaat het steeds beter met mij.
Kortom, ja een zin heeft het leven nodig en het goede nieuws is, je mag die zin zelf invullen met kleine of grote stappen, met waar je al goed in bent of met een nieuwe uitdaging. Misschien niet zo een filosofisch antwoord, maar wel recht uit de praktijk en uh, het werkt dus wel. 
Natuurlijk, filosofisch gezien is een zin in het leven helemaal niet noodzakelijk, mieren friemelen zonder dat ook rustig verder in hun hoop, beren lopen gewoon verder op de weg zonder doel. Maar mensen hebben een functie nodig. Iets dat verandert gewoon doordat ze er zijn, iemand die uitkijkt naar je komst. Daarin vond ik mijn antwoord
Antwoord

#47
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-06-2020, 03:51 door Liefde+Hoop.)

(20-05-2018, 08:21)SRay schreef: Hallo,

Ik gooi het toch maar even in een aparte groep; de zin van het bestaan.

Degene die vindt dat ons bestaan een religieuze basis heeft, zal geen vragen hebben omtrent de zin en zal bij twijfel altijd terug kunnen vallen op een hogere macht. Handig.
Een niet-gelovige heeft die vraag niet met paplepel en al ingeslikt en zal zich het om die reden niet afvragen.
Je kan echter je leven ook bewust zin geven.

Als je dat laatste gedaan hebt kun je natuurlijk altijd weer terug naar de stelling dat het leven in alle realiteit zinloos is, maar dat wil je niet. Je probeert redenen voor je leven te bedenken om ... ja waarom eigenlijk?

Mijn vraag is dus niet óf het leven zin heeft, maar waarom het zin zou moeten hebben (vanuit niet-religieus perspectief).

groet,
Ray

Goeie vraag Ray!

Heel filosofische vraag lijkt me. Ik denk dat het huidige leven haarantwoorden steeds meer moet halen niet uit de therapie hoek, of de religie hoek, zoals we gewend waren, maar steeds meer en meer uit de filosofische hoek.

Neem nu zoiets als Corona. We verkeerden in het superrijke Westen in de omstandigheid dat we bijna nooit moesten kiezen wie leeft en wie sterft. Behalve bij relatief zeldzame ziektes waar alleen superdere middellen tegen waren maar dat komt weinig voor. Ineens komt er een golf Corona en nu moeten we ineens kiezen wie wel of geen IC bed krijgt. Antwoord oo dat soort vragen ligt op gebied van filosofie en ethiek. Gebieden die we daarvoor nooit aan hoefdente spreken omdat overal genoeg geld voor was. Wij besteden hier gerust enorme sommen geld om het levenvan 1 enkele oude persoon in leven te houden. Voor datzelfde bedrag kun je in Africa of india honderden jonge mensen genezen van simpele maar dodelijker zaken als diarree bij kinderen. Hoe etisch is dat?
Om terug te komen op je vraag of het leven zinvol moet zijn.
Ik had een zinvol leven met werk status vrijwilligerswerk etc.
Sinds mijn pensioen heb ik dat allemaal tegelijk opgegeven. Ik kan je nu uit eigen ervaring zeggen dat een leven waarin er geen reden is om op te staan, waarin het niemand iets uitmaakt of je er bent of niet, kortom, waarin je geen enkele functie meer hebt ( opa, ouder, werk, vrijwilliger etc) 
Onleefbaar is. 
Mijn depressie duurde anderhalf jaar en toen was ik het zo erg zat dat ik mij weer opgaf als vrijwilliger, mijn intervisie alsnog afrondde en ja zei tegen twee klanten die coaching vroegen hoewel ik mijn bedrijf al gesloten had. Sindsdien gaat het steeds beter met mij.
Kortom, ja een zin heeft het leven nodig en het goede nieuws is, je mag die zin zelf invullen met kleine of grote stappen, met waar je al goed in bent of met een nieuwe uitdaging. Misschien niet zo een filosofisch antwoord, maar wel recht uit de praktijk en uh, het werkt dus wel. 
Natuurlijk, filosofisch gezien is een zin in het leven helemaal niet noodzakelijk, mieren friemelen zonder dat ook rustig verder in hun hoop, beren lopen gewoon verder op de weg zonder doel. Maar mensen hebben een functie nodig. Iets dat verandert gewoon doordat ze er zijn, iemand die uitkijkt naar je komst. Daarin vond ik mijn antwoord

(20-05-2018, 19:19)Sanna schreef: Hey Ray, allemaal,

Het is ook een gewetensvraag waar ik, vooral sinds de dood van mijn vader vorig jaar, enorm mee worstel.

Het leven bestaat simpelweg uit werken tot je 70 bent, om daarna van je (magere) pensioen te mogen 'genieten'. Beseft men wel dat een groot deel, zoniet het overgrote deel, de 70 niet eens haalt? 
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de algemene gezondheid die door de jaren heen achteruit gaat.
Dus dan leef je, om te werken? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Ik ben dus ook enorm nieuwsgierig naar hoe anderen dat allemaal zien.

Groetjes,
Sanna
Iets doen waar je behendig in bent, werken dus, daar kan je erg blij van worden. Niet de hele tijd natuurlijk, maar soms, als iets na veel proberen ineens lukt, of mislukt maar waar je dan veel van leert. Mensen worden vooral door de toenemende welvaart en ook wel door de betere zorg steeds ouder. De huidige generatie heeft in zich om gemiddeld richting honderd jaar te worden. Het is niet waar dat het overgrote deel de zeventig niet haalt. Wel is er rond de 60 een grotere sterfte, die erg opvalt.  maar wie daar doorheen komt leeft vaak heel veel langer. Bij de opzet van de aow na de oorlog is hier al rekening mee gehouden. Toen, zon 70 jaar geleden was al bekend dat de pensioenleeftijd wel omhoog moest, anders valt het pensioengeld niet op te brengen.
Dat is ook realistisch omdat 60+ ers in een veel betere conditie zijn dan vroeger.
Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat de gemiddelde levensverwachting tussen 40-50 jaar lag.
Wij hebben er dus in relatief korte tijd
Zeg maar voor het gemak een eeuw of zo, een volledig mensenleven extra bij gekregen. Dat is in enkele generaties gebeurd. Dat mensen nog niet zo goed weten wat te doen met dat 2e stuk, kun je mooizien aan een verschijnsel als Midlife crisis. Ieder weet nu wat dat is maar nog niet lang geleden bestond dat helemaal niet.

Verder nog ietsover je opmerking over een mager pensioen.
Nederland is een van de allerrijkste landen ter wereld en heeft ook nog eens naast het pensioen een AOW voor iedereen. Dat is in Belgie en Duitsland helemaal niet zo, daar heb je alleen pensioen en als zzp er heb je daar niks! Dus wat jij mager noemt is nogal vet vergeleken met de buren. En dan spreek ik niet eens over gezondheidszorg voor iedereen tegen een betaalbare premie ( vergelijk maar eens met wat een Amerikaan per maand betaalt. En gratis onderwijs, studielening met soepele voorwaarden, het uwv, de sociale dienst etcetc etc. Regelingen die de meeste landen helemaal niet hebben!

En dat je gezondheid met de jaren minder wordt is een gegeven. Daar kan je zelf heel veel aan doen. Bezig blijven, beweging, buitenlucht, gezonde voeding etc.
Net zo waar is dat we tegenwoordig vaak dood kunnen gaan aan kanker juist omdat we niet meer dood gaan aan al die andere ziektes die er nog niet lang geleden voor zorgden dat er enorm veel kinderen en jongeren stierven aan slechte hygiëne, ondervoeding en simpele of uitgestorven of nu weggevaccineerde ziektes. 
De lich en geest conditie gaat wel achteruit met de jaren ja dat klopt, maar daar is veel zelf aan te doen. Afleiding door bezigheid helpt ook enorm om minder bezig te zijn met wat er allemaal speelt in de binnenwereld. Ik las ergens dat wel 80 % van alle info die door je hoofd gaat, van BINNEN in je lijf komt. Stel je eens de ramp voor dat je daar de hele dag alle tijd en aandacht voor hebt! Afleiding werkt gewoon....

L+H
Antwoord

#48

Hoi l en h, 

In principe heb je daar allemaal gelijk in. En Sanne ook. Alleen , zoals je weet, kan depressie een groot deel van een goede beleving van dit alles behoorlijk vergallen . 
Veel mensen hier zijn ook niet in staat om te werken, in welke zin dan ook , het status verhaal en de waardering gaat helemaal aan hun neus voorbij, en relaties met anderen lopen moeizaam, of helemaal niet, en ben je vooral alleen. ( De tragiek van het kuddedier). 
Tja dan kom je maar moeilijk aan een beleving van zingeving toe.  Zinloosheid dus. Volgens mij is basaal  voor de zin van het leven dat je er enigzins zin in hebt, zin  en waarde kan beleven. 

Groetjes!
Antwoord

#49
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-06-2020, 21:52 door Liefde+Hoop.)

(26-06-2020, 09:42)Mabel schreef: Hoi l en h, 

In principe heb je daar allemaal gelijk in. En Sanne ook. Alleen , zoals je weet, kan depressie een groot deel van een goede beleving van dit alles behoorlijk vergallen . 
Veel mensen hier zijn ook niet in staat om te werken, in welke zin dan ook , het status verhaal en de waardering gaat helemaal aan hun neus voorbij, en relaties met anderen lopen moeizaam, of helemaal niet, en ben je vooral alleen. ( De tragiek van het kuddedier). 
Tja dan kom je maar moeilijk aan een beleving van zingeving toe.  Zinloosheid dus. Volgens mij is basaal  voor de zin van het leven dat je er enigzins zin in hebt, zin  en waarde kan beleven. 

Groetjes!

Natuurlijk Mabel, na 15 jaar af en aan depressie weet ik natuurlijk heel goed dat een depressief mens de ene voet niet voor de andere krijgt. Ik wil alleen zeggen dat het dagelijks doen van de juiste dingen ( bewegen, buiten zijn, mensen ontmoeten mediteren en iets werkachtigs) na een tijd vrucht kan afwerpen. En nee dat zijn juist de dingen waar je geen zin in hebt. Als je die desondanks toch elke dag even doet kan je zo maar merken dat het mee valt of dat je er zelfs van op knapt. Het alleen doen waar je zijn in hebt daar wordt je ook nietgelukkig van he. Dat is immers maar al snel slapen, bankliggen en netflix.....

(26-06-2020, 09:42)Mabel schreef: Hoi l en h, 

In principe heb je daar allemaal gelijk in. En Sanne ook. Alleen , zoals je weet, kan depressie een groot deel van een goede beleving van dit alles behoorlijk vergallen . 
Veel mensen hier zijn ook niet in staat om te werken, in welke zin dan ook , het status verhaal en de waardering gaat helemaal aan hun neus voorbij, en relaties met anderen lopen moeizaam, of helemaal niet, en ben je vooral alleen. ( De tragiek van het kuddedier). 
Tja dan kom je maar moeilijk aan een beleving van zingeving toe.  Zinloosheid dus. Volgens mij is basaal  voor de zin van het leven dat je er enigzins zin in hebt, zin  en waarde kan beleven. 

Groetjes!

Natuurlijk Mabel, na 15 jaar af en aan depressie weet ik natuurlijk heel goed dat een depressief mens de ene voet niet voor de andere krijgt. Ik wil alleen zeggen dat het dagelijks doen van de juiste dingen ( bewegen, buiten zijn, mensen ontmoeten mediteren en iets werkachtigs) na een tijd vrucht kan afwerpen. En nee dat zijn juist de dingen waar je geen zin in hebt. Als je die desondanks toch elke dag even doet kan je zo maar merken dat het mee valt of dat je er zelfs van op knapt. Het alleen doen waar je zijn in hebt daar wordt je ook nietgelukkig van he. Dat is immers maar al snel slapen, bankliggen en netflix.....
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liefde+Hoop :   • spruitje
Antwoord

#50

Ik ben het niet oneens met L&H wat betreft hoe je jezelf uit een depressie kan vechten. Wat ik me echter afvraag, is waar je de motivatie vandaan haalt. Dat moet toch een basale wens zijn om te leven?

Wat als die wens er niet is? Alleen maar een gevoel van plicht?
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)