Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

zin of onzin


#31

Hi Bert,

Dat gevoel herken ik van anders voelen dan de rest, dat had ik ook als kind. Ik voelde gevoelsmatig weinig connectie met anderen. Had het gevoel er moet meer zijn dan dit. Iedereen leek zo op te gaan in in mijn ogen onbelangrijke dingen. Voor mij had het leven weinig zin. Voelde als iets wat ik moest overleven en waarvan ik me niet voor kon stellen ooit innerlijke rust te vinden. Moest van mezelf altijd het vrolijke meisje zijn naar de buitenwereld omdat op die manier niemand kon zien dat ik leed van binnen.

Heb het gevoel dat er wel iets veranderd is dat ik nu meer durf te voelen wat ik voel en te kijken waarom ik dat voel en dat dan meer kan accepteren waardoor ik minder in gevecht ga met mezelf of mezelf opleg dat ik iets moet. Wat het eerlijker maakt en rustiger. 

Herken erg veel positiva in wat je schreef  over het streven naar je continu goed voelen want dit had ik ook en als ik me dan niet goed voelde soort paniek van ik wil dit terug en het verzetten tegen put uit.

"Het verlangen naar positievere ervaringen is in wezen een negatieve ervaring. Terwijl daarentegen de acceptatie van een negatieve ervaring in feite juist een positieve ervaring is." 

Dat veranderd inderdaad de manier waarop je er naar kan kijken. 

Gr. Domino
Antwoord

#32

Hallo allemaal,

Ik borduur hier verder over het topic zingeving vanuit het topic Relatie met je ouders.

Spruitje schrijft terecht dat iets doen je in een betere stemming brengt. Mezelf bij de kladden grijpen doe ik elke dag als ik wakker word. Dat duurt nu al een paar weken en ik vind het steeds moeilijker worden om dat elke dag op te brengen.

Ben het met Mabel eens dat zingeving vooral in de relatie met anderen ligt. Een mens is tenslotte een kuddedier, of sociaal wezen, klinkt beter. Ik vind de relatie met anderen ook moeilijk, heb me altijd de ondergeschikte gevoeld. En dat terwijl er mensen zijn die mij arrogant vinden. Nooit begrepen. Het zal het masker zijn waarachter ik me soms verschuil.

Zingeving is ook, wat mij betreft, werken of in ieder geval iets nuttigs doen. Daar ontbreekt het aan. Betaald werk heb ik opgegeven, gezien de leeftijd (ik voel me afgedankt). En vrijwilligerswerk doe ik wel, maar misschien niet het juiste. Of ik wantrouw de oprechtheid van de geuite dankbaarheid voor het werk dat je doet. Want: natuurlijk moet er dankbaarheid worden getoond, anders stop je ermee. Is dat een hele rare gedachtengang?

Zingeving, het blijft moeilijk. Ik zou graag bij mijn geboorte een gebruiksaanwijzing hebben gekregen voor het leven. En waarom zou de een zich dit afvragen en de ander niet?

Ik heb het eerder met Jorin eens gehad over wantrouwen t.o.v. andere mensen. Ik zei toen dat ik in principe mensen wel vertrouw. Maar ik moet wellicht toegeven dat dat niet waar is. Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je mensen hebt ontmoet en het was leuk en dat je dan daarna gaat zitten denken, ze zullen nu wel dit of dat van me zeggen.

Alais
Antwoord

#33

(15-06-2020, 18:14)Alais schreef: Hallo allemaal,

Ik borduur hier verder over het topic zingeving vanuit het topic Relatie met je ouders.

Spruitje schrijft terecht dat iets doen je in een betere stemming brengt. Mezelf bij de kladden grijpen doe ik elke dag als ik wakker word. Dat duurt nu al een paar weken en ik vind het steeds moeilijker worden om dat elke dag op te brengen.

Ben het met Mabel eens dat zingeving vooral in de relatie met anderen ligt. Een mens is tenslotte een kuddedier, of sociaal wezen, klinkt beter. Ik vind de relatie met anderen ook moeilijk, heb me altijd de ondergeschikte gevoeld. En dat terwijl er mensen zijn die mij arrogant vinden. Nooit begrepen. Het zal het masker zijn waarachter ik me soms verschuil.

Zingeving is ook, wat mij betreft, werken of in ieder geval iets nuttigs doen. Daar ontbreekt het aan. Betaald werk heb ik opgegeven, gezien de leeftijd (ik voel me afgedankt). En vrijwilligerswerk doe ik wel, maar misschien niet het juiste. Of ik wantrouw de oprechtheid van de geuite dankbaarheid voor het werk dat je doet. Want: natuurlijk moet er dankbaarheid worden getoond, anders stop je ermee. Is dat een hele rare gedachtengang?

Zingeving, het blijft moeilijk. Ik zou graag bij mijn geboorte een gebruiksaanwijzing hebben gekregen voor het leven. En waarom zou de een zich dit afvragen en de ander niet?

Ik heb het eerder met Jorin eens gehad over wantrouwen t.o.v. andere mensen. Ik zei toen dat ik in principe mensen wel vertrouw. Maar ik moet wellicht toegeven dat dat niet waar is. Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je mensen hebt ontmoet en het was leuk en dat je dan daarna gaat zitten denken, ze zullen nu wel dit of dat van me zeggen.

Alais
In mijn ogen moet zingeving iets zijn waar je (meestal) plezier aan beleeft. Of dat nou werk, hobby's, het huishouden of vrijwilligerswerk is, doet er niet toe. Zingeving is ook voor iedereen anders. Je moet jezelf er nuttig door voelen. Je nuttig voelen is op zich al prettig. Wat een ander er van vindt, doet er eigenlijk niet toe. Behalve als je je dat erg aantrekt, want dan is het plezier waarschijnlijk weg. Zowel je het commentaar van anderen aantrekken, als het wantrouwen van andere mensen heeft met je eigenwaarde te maken. Als je sterk in je schoenen staat, kun je veel meer naast je neer leggen, omdat het er vaak niet toe doet als iemand commentaar levert, of iets van je denkt.
Antwoord

#34

Hi Spruitje,

Mezelf aanzetten om iets te gaan doen. Dat is elke dag weer moeilijk. Je hebt gelijk dat het  wat beter gaat als je eenmaal iets doet. Maar ik kan niet altijd iets verzinnen. Daar is de crisis ook oorzaak van. Veel kan niet. Ben een beetje aan het vereenzamen hier op mijn flatje. Dat geldt overigens vast voor veel mensen momenteel.
Probeer wel zo veel mogelijk telefonisch contact te houden met mensen. Dat voelt ook wel goed. En dit forum helpt ook om niet helemaal in een isolement te komen.
Leuk wat je met je tuin hebt gedaan, ziet er fraai uit. Misschien kan ik ook een projectje bedenken voor mijn balkon of zo. Ga ik eens over nadenken.

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#35

Ik kopieer even het stukje wat ik al op het andere topic had gezegd over dit onderwerp:

Ja ik worstel zeker met zingeving. Denk dat als je depressief bent je daar automatisch over gaat denken. Als je geluk en afleiding ervaart, sta je hier minder snel bij stil. Dan is het ervaren van plezier voldoende om voor te leven.
Er is ook een naam voor: existentiële depressie
Maar in principe is een dertigers dilemma of midlifecrisis ook een milde variant hiervan naar mijn bescheiden mening.

"Uiteindelijk verzin ik dan wel iets om te doen (of niet), maar dat is dan alleen een afleiding van dat zinloze gevoel" 
Zo voel ik het ook.
Ik zei deze week nog tegen mijn psycholoog: "Als ik afleiding heb dan gaat het wel, maar zodra ik stil zit, even niks te doen heb, dan voel ik mij gelijk down."

Zingeving kan je ook in de weg gaan staan, afhankelijk van hoe je ermee omgaat. Ik ben op zoek gegaan naar wat mij drijft.
Alleen plezier hebben is voor mij niet genoeg. Ik wil anderen (mens, dier en natuur) graag helpen.
Ik vind dat alleen plezier hebben egoïstisch is en ik goed moet doen, de wereld een betere plek maken.
Deze overtuiging en mijn perfectionisme zitten mij echter in de weg, want ik doe nooit genoeg en heb moeite met mijn tijd verdelen tussen "nuttig" en plezier maken. Voel mij snel schuldig als ik anderen niet kan helpen of het niet lukt minder afval te produceren en weer een plastic verpakking koop.
Ik heb overigens geen godsdienstige achtergrond en mijn ouders waren ook niet van de goede doelen en vrijwilligerswerk, dus hoe ik hierbij kom geen idee.
Maar dit veeleisende zal wellicht de oorzaak van mijn depressie zijn, dus niet zozeer de zingeving.

Antwoord

#36

Hoi Jorin,

Ik herken dat wel. Ook ik wil anderen graag helpen en daarmee het gevoel te krijgen dat ik er toe doe, dat ik iets bijdraag.
Ook herken ik de gedachte en het gevoel van het is nooit goed genoeg. Ik ben nu al weer vijf jaar bezig om goede maatjes met mijzelf te worden en te blijven.
Het heeft zo'n 60 jaar geduurd voordat de ruimte in mij ontstond. Het lukt nu beter stil te staan bij wat ik graag wil en wat niet en daar naar te handelen.
Daardoor is het gevoel van het is niet goed genoeg wat naar de achtergrond verdwenen, maar het is er nog wel.
Hoop dat ook jij daar je weg in vind.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Jorin
Antwoord

#37

Hallo jullie twee,

Ik ben er juist van teruggekomen. Ik ging in de hulpverlening omdat dat wel logisch was omdat om me heen het met niemand goed ging,  je zo mogelijk wat :belang" verwierf , en ik ook nog mezelf moest helpen opgroeien. Wat ik werkelijk zou willen/kunnen heb ik gewoon niet ontwikkeld.

Ik heb er wel lang nog enige vanzelfsprekendheid in gezien om anderen te helpen, en mee te denken,  ook ongevraagd.  En bij sommigen ging dat over en weer maar ik ben er vaak ook wel in teleurgesteld. Eigenlijk lijken velen zich prima te redden en ben ik ook geen toevoeging meer, men laat zich weinig aan me gelegen liggen zeg maar.
Voelt allemaal niet fijn uiteraard.

Dus toch meer gericht gaan worden op wat t mij eigenlijk oplevert , wat er voor mij inzit. Mischien is dat ook geen goede insteek,  maar gewoon overleven. Ik weet eigenlijk niet wat ik er zelf van vind , mischien was t juist ook een leuke kant van me.

Liefs, Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Jorin
Antwoord

#38

Hallo Jorin,

Misschien is wat wij depressievelingen afleiding noemen, voor anderen wel gewoon zingeving. Zou dat kunnen? Het verschil is dan dat wij ons afvragen of wat we doen wel zinvol (genoeg) is en anderen niet.

Ik heb dezelfde drijfveren als jij en Bert. Iets willen bijdragen aan de wereld. Waar dit vandaan komt weet ik ook niet. Ook mijn ouders hebben dit nooit uitgedragen. Ze ging wel naar de kerk maar dat was uit gewoonte. Toen mijn zus en ik ermee stopten (rond pubertijd) zijn zij ook niet meer gegaan.

Ik kijk nu anders naar 'geloven' dan toen. Het kan mensen enorm helpen. Ik zou wel willen geloven, omdat het kennelijk steun geeft, maar je kunt niet zo maar gaan geloven, als je dat niet doet, toch? Misschien eens in een nieuw draadje over hebben.

Ik weet niet of perfectionisme een oorzaak kan zijn van depressie. Heb er zelf ook last van maar denk eerder dat het de boel alleen maar moeilijker maakt. Je doet voor je gevoel nooit genoeg.

Ben inmiddels weer een beetje van de ochtendpaniek af (mijn ochtenden beginnen overigens meestal pas 's middags). Ik vind het heel fijn hier met jullie te 'praten'. Het eerste wat ik doe op een dag is hier lezen hoe het iedereen vergaat. Het helpt te weten dat ik niet de enige ben die zo worstelt. Misschien vraag ik soms meer dan ik geef. Maar ben niet van plan te verdwijnen als het niet meer nodig is.

Hi Mabel,

Waar ben je net van terug gekomen? Van een idee of was je ergens?
Ik vind dat het zeker een leuke kant van je is als je anderen wilt helpen. En ja, hulp wordt niet altijd gewaardeerd, dat ervaar ik ook jammer genoeg. Vraag me dan ook wel eens af: wat heb ik eraan? Toch is het een goede eigenschap en ik probeer het maar vol te houden. Al is het maar voor die ene keer dat het wel wordt gewaardeerd.

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#39

Hoi Alais, 

Ik bedoelde teruggekomen van het anderen willen helpen en  daar mijn eigenwaarde aan koppelen en zingeving daar uit halen. 
Maar mischien  is dat vooral  n gevolg van mijn eigen toestand. Ik voel me ergens toch wel afgedankt, moet t zelf maar uitzoeken, voel me ook wel in de steek gelaten   en minderwaardig.  Ik vind het fijn voor de mensen die me ooit omringden  dat het ze goed gaat  of zo ,( ik heb trouwens geen flauw idee want ik zie ze niet meer, ), maar ik zit hier al jaren aan mezelf overgeleverd, en ben er niet socialer op geworden en voel me ook niet meer erg betrokken.
 Dus t roept nogal gemengde gevoelens op, anderen helpen,  vind ik dat nog zingevend ?  Mischien voel ik me meer n last voor anderen dan dat ik iets bijdraag.   


Liefs!
Antwoord

#40

Hi Mabel,

Juist, ik weet ook niet of het daar in zit. Hoewel we anderen wel nodig hebben. Ik voel mezelf ook meer een last dan een lust voor anderen. Voor wat het waard is, voor mij draag je zeker iets bij. En ongetwijfeld voor anderen hier ook.

Ik zou graag van anderen ook eens horen waar ze zingeving uit halen en of dat zelfs een rol speelt.

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Mabel
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)