Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

ziekte


#1

Hallo Allemaal,
Mijn naam is Ella1. Ik heb me hier aangemeld omdat ik soms depressieve gevoelens heb. Ik denk niet dat er echt sprake is van een depressie. Ik ben een vrouw van 41 jaar en kamp al jaren met chronische ziekte. Waarvan ik enkele jaren bedlegerig geweest ben. Nu kan ik kleine stukjes lopen en een beetje fietsen op een elektrische fiets. Ik heb geen baan. Al jaren niet meer. Ik heb ook geen man en geen kinderen. Ook mijn sociaal leven is beperkt doordat ik ziek ben en minder energie heb. Ook heb ik nauwelijks tot geen contact met mijn familie. Wel heb ik praktische hulp van mijn familie (ouders) als er iets geklust moet worden in huis.

Ik worstel heel erg met het niet hebben van een diepe innerlijke verbinding met iemand. Recentelijk was er iemand op mijn pad waar ik diepe gevoelens voor heb. Helaas heeft het tot op heden geen vorm gekregen. Ik heb hier verdriet van. Ik heb niemand waar ik echt close mee ben. Daardoor voel ik me erg eenzaam. Ik heb wel een broer waar ik goed contact mee heb. hij komt regelmatig voor een praatje. 

Doordat ik ziek ben doe ik veel op mijn tandvlees, het leven gaat immers toch gewoon door. Maar ik ben het altijd sterk zijn erg moe. ik trek het niet meer, ik houd het niet meer vol gewoon. Maar ik moet sterk zijn want er is niemand die mij opvangt. Ik mis emotionele steun. Ik weet niet hoe ik wat er medisch gezien gebeurt is in de afgelopen jaren verwerken moet aan gezien het nog niet geheel voorbij is. Mijn leven is wel naar de knoppen. Ik heb geen man geen kinderen geen baan geen carriere, geen sociaal leven, geen hobbies die ik nog kan uitoefenen. Ik ben veelal huisgebonden.

De recentelijk ontmoette soulmate mis ik heel erg... Hij hoefde niets te zeggen gewoon zijn aanwezigheid was voldoende. Nog nooit heb ik zoiets eerder gevoeld voor iemand. Ik zie hem wel nog en groet in het voorbijgaan. We praaten dan kort. Ik mis hem zo. Ik heb nog nooit iemand gehad en nu voor het eerst dacht ik dat er iemand voor mij was, hij vond mij aanvankelijk leuk, maar nu houd hij af. Ik moet het loslaten maar het gevoel gaat niet weg.... Hoe kun je nou zoveel verdriet hebben als er niet eens een kus geweest is.
Antwoord

#2

Hoi Ella, welkom op het forum! Natuurlijk kun je van iemand houden zonder dat er een kus is geweest. Ook op andere manieren kan iemand heel dierbaar voor je worden. Gelukkig maar! 
Is er een reden dat je jouw soulmate niet veel meer ziet? Jammer is dat. Misschien is er een reden voor waar je over kunt praten? Kun je hem niet gewoon zeggen dat je zijn aanwezigheid erg mist? 

Is een praatgroep of zo geen optie? Ik weet dat die er vanuit de depressievereniging zijn, maar waarschijnlijk ook wel voor andere doelgroepen. Misschien een idee?
Het lijkt me moeilijk om te leven zoals jij het omschrijft. Maar ik weet zeker dat er meer mensen in het zelfde schuitje zitten, die ook graag een maatje zouden willen hebben. Je moet ze alleen vinden! Ik weet natuurlijk niet of je ertoe in staat bent, maar dan zul je zelf het initiatief moeten nemen. Als je niet mobiel bent, kan dat ook online zijn.
Antwoord

#3

Dankje positivia voor je reactie,

Je raakte me, moest er van huilen toen je schreef, dat je zeker van iemand kunt houden ook als er geen kus is geweest. Fijn dat ik dat zo voelen  mag. Ik ben me zo raar gaan voelen in mijn eigen lijf en mijn eigen zelf. Er is ook zoveel gebeurt. En neen het is niet fijn om zo te moeten leven. Het ergste vind ik gewoon de eenzaamheid het nergens bij horen. Alsof iedereen me langzaam aan aan het vergeten is...
Ik heb alleen mijn moeder en mijn broer, maar mijn diepste ik kennen ze niet. Met mijn broer kan ik soms wel goe dpraten ,mara het is vaak ook meer discussieren. Mijn moeder kent mij eigenlijk helemaal niet. Ik ben niet gezien door haar , al mijn hele leven. Ik voelde altijd al afwijzing en pijn. Ik was een eenzaam kind, misschien nie top school, mara van binnen wel. Mijn moeder wil ook nooit eens iets  gezelligs doen we gaan dan ook nooit op de thee bij haar. We hebben je nog mam heb ik wel eens gezegd, maar ze wilt niet. En zelf sals het wel zo zou zijn , kan ik toc hniet echt mijn emoties en gevoelens kwijt. Ik ben afscheid aan het nemen van dat verlangen. Maar dta is erg verdrietig.

Ik ben nu ook bang dat deze soulmate mij gaat laten zitten. Ik zie niet meer dat hij naar mijn kijkt als voorheen. Het ziek zijn en thuis zzitten en niet meer participeren heeft mij onzeker gemaakt. Ook heb ik angst voor terug val, en dat er dan niemand is en de artsen niets betekenen kunnen of zelfs vervelend zijn. De reddeloosheid beangstigd mij en dat weet hoe het is je zo onwaardig te voelen en je eigenwaarde te verliezen. Misschien het ik dat laatste wel nooit gehad.
Antwoord

#4

Misschien moet je er niet bang voor zijn dat hij je laat zitten. Je creëert een angst die nog niet nodig is. Misschien kun je hem eens uitnodigen om een film te kijken, een spelletje te doen, of muziek te luisteren. En probeer je eigenwaarde op te krikken. Eigenwaarde komt vanuit jezelf en daar is niet perse een gezond lichaam voor nodig. Hoewel het dan natuurlijk wel makkelijker is. Iedereen heeft capaciteiten voor je trots op kunt zijn. Ook jij bent de moeite waard! Misschien kun je eens online kijken bij http://www.ikwordmaatje.nl of http://www.maatjesgezocht.nl. Dat is ook voor mensen die een maatje zoeken. Veel gemeentes hebben ook een eigen initiatief op dat gebied. Trek de stoute schoenen aan!
Antwoord

#5

Dat was ook precies mijn ingeving Positiva. Het maatjesproject.
Een maatje die op de koffie komt waar je een band mee opbouwt. Waar je vervolgens veel mee kunt bespreken.
Misschien samen er op uit.
Maar het kan ook andersom, je kunt ook zelf maatje worden en op die manier meer in het
leven komen te staan. Het gevoel hebben dat je een ander iets te bieden hebt.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-01-2018, 22:38 door ella1.)

(23-01-2018, 21:37)Bert schreef: Dat was ook precies mijn ingeving Positiva. Het maatjesproject.
Een maatje die op de koffie komt waar je een band mee opbouwt. Waar je vervolgens veel mee kunt bespreken.
Misschien samen er op uit.
Maar het kan ook andersom, je kunt ook zelf maatje worden en op die manier meer in het
leven komen te staan. Het gevoel hebben dat je een ander iets te bieden hebt.

Groetjes,  Bert

hallo bert en positivia,

Fijn dat jullie meedenken. Ik weet eigenlijk niet precies wat me zo zwaar valt da laatste tijd. Dat ik zo alleen sta  denk ik maar ook wat ik achter de rug heb de laatste jaren was erg heftig. Ik wil dat achter me laten maar ben er kwa gezondheid niet helemaal nog, en of dat ooit komt??? Ik heb een zeldzaam ziektebeeld en artsen hebben me laten zitten ermee en daar heb ik een tik van opgelopen. Dat ga ik nu loslaten. Maar hoe verder, dat vind ik moeilijk.

Een maatje heb ik al meerdere malen gehad. Echter ik denk dat het hier niet zo gebruikelijk is als in de grote stad. Het waren steeds oudere mensen, sommige haakten af omdat het te heftig voor ze was, andere wilden niet met de auto eropuit en weer een ander wilde de rolstoel niet tillen.  Ik ben in alle maatjes voorstellen meegegaan. Maar als je als jonge vrouw alles verliest en het dan moet hebben van een oude man van 76 waar je geen klik mee hebt...., ja toen heb ik afgehaakt. 

Ik verbaas me op een of andere manier erover dat ik niemand heb ik mijn directe omgeving waar ik mijn leven mee kan delen? Ben ik zo diep gegaan dat ik niet meer zomaar aansluiting vind bij mensen? 
Ik ben er ook erg gevoelig voor geworden om afgewezen te worden. ik werd dat in mijn jeugd door mijn moeder. Toen ik ziek werd door de medici. Dat is echt een ongelooflijk verhaal! En ook in mijn laatste relatie, die wist het nooit zeker, kon nooit eens bevestiging geven of zegen dat ie van me hield of voor me wilde gaan. 
Nu heb ik wel wat telefonische contacten met mensen zo nu en dan, maar het is maar incidenteel en ze hebben allemaal een eigen leven. 

Bovendien voel ik me soms echt depressief, heb huilbuien , voel me overspannen dat ik altijd alles op mijn tenen moet doen. Maar het is toch mijn leven , ik kan ook niet alles laten verslonzen. Ik ben afhankelijk van thuiszorg en van mijn moeder voor boodschappen en de was. Die laatste dat is zo dubbel, ze helpt me veel , ik voel dat ze van me houdt, maar er is nooit eens investering in iets gezelligs of leuks. Nooit. Ze wil het niet. Ik ben daar nu afscheid van aan het nemen , en dat doet zoveel pijn. Het is tegelijkertijd de enige die echt onvoorwaardelijk van je houdt. 
Ik probeer nieuwe contacten op te bouwen maar het blijft versplinterd. 

Ook ben ik veel met artsen bezig, veel komt nu samen. Daar heb ik echt een klap opgelopen dus dat is heel beladen voor mij. Ik ben misschien aan het wisselen van arts, wat ik zwaar vind en niet goed durf. Deze arts zit in het buitenland en wordt als omstreden gezien. Maar het was de enige die mijn serieus nam en dieper onderzoek deed en mijn hielp. Het heeft heel lang geduurd vooraleer ik weer een beetje vertrouwen kreeg. Nu ga ik naar een arst in de regio en als die zegt niets te kunnen betekenen, dan is dat best een ding voor mij, waar moe tik dan nog naartoe? de buitenlandse arts wordt niet vergoed en ik heb er nog maar weinig budget voor . De huisarts wil zijn beleid niet overnemen.

Tevens ben ik bang voor terug val.... misschien niet zo gek ook gezien de situatie toen. Maar ik heb niets aan die angst. Het ziekte gebeuren moet op de achtergrond raken en mijn leven met fijne zaken en fijne mensen op de voorgrond. Ik hoop dat ik fijne mensen heb die mij ook nu door deze periode heen steunen en liefhebben.

Ik vind het heel fijn dat ik dit hier met jullie delen mag!

Ik voeg het nog even toe, want ik voel dat zo nu. Het is net of het leven "nep" is geworden voor mij. ik heb een bijna dood ervaring gehad, of hoe het ook te noemen en dat maakt alles anders. het enige waar ik nog echt voldoening en geluk in vinden kan zijn diepe contacten , een oprechte diepe innerlijke verbinding. En dat mis ik nu , ik verlang naar de soulmate waar ik het over had.
Ik zou ook graag eens op reis gaan, rust ervaren en de mooie natuur. Dat kan ik nog niet alleen. Als er iemand meegaat wordt dat snel teveel voor mij. Ik rust veel op bed zonder prikkels. Ook in het samenzijn 1 op 1 kan ik niet constant sociaal actief zijn, en ondanks dat ik dat aangeef , blijven mensen praten of reactie vragen, ze vinden het kennelijk heel ongemakkelijk anders. Zelfs als ik aan geef dat ik even niet meer praten kan en er wel gewoon wil zijn, gaan ze van alles vragen, ik weet dat dat uit goede bedoeling is, maar het werkt niet.
Ik wil hier niet klagen maar dat zijn mijn vermoeiende ervaringen.
Antwoord

#7

Lieve Ella, ik hoop dat het niet te hard klinkt wat ik nu ga zeggen, maar ik doe het toch: ik denk echt dat je uit de slachtofferrol moet komen. Het is voor niemand makkelijk om een maatje te vinden waar het goed mee klikt. Als je van tevoren duidelijk aangeeft wat je wel en niet kan, kunnen de maatjes al bij de eerste afspraak duidelijk maken of ze dat aankunnen of niet. Of het dan een contact wordt met een diepe innerlijke verbinding zal de vraag blijven, want dat is wel erg hoog gegrepen. 
In jouw verhaal is weinig of niets positiefs te vinden. En ondanks het feit dat ik goed begrijp dat jouw leven vaak echt geen pretje is, moet je wel beseffen dat je met deze instelling de mensen misschien afschrikt. Ik bedoel dit niet om je te veroordelen, maar misschien is het iets wat jouw zelf helemaal ontgaat. En iets wat je wellicht kunt veranderen, zodat de mensen wat makkelijker contact met je kunnen maken.
Antwoord

#8

misschien heb je gelijk... ik zie t vaak ook wat negatief.  Altijd maar ploeteren, zo voelt t. 
Ik eens wat korte afspraakjes maken.met mensen zodat ik het ook aankan en er dan een goed gevoel bij overhoud. ik worstel met het gevoel dat ik er toch niet toe doe, dat iedereen voorbij gaat...
is dat de slachtofferrol die je bedoelt? of zijn dat depressieve gevoelens?
Antwoord

#9

Hallo Ella,

Ik heb een paar zinnen die jij hebt geschreven op een rijtje gezet.

Ik ben er ook erg gevoelig voor geworden om afgewezen te worden. ik werd dat in mijn jeugd door mijn moeder.

Ik worstel heel erg met het niet hebben van een diepe innerlijke verbinding met iemand. Recentelijk was er iemand op mijn pad waar ik diepe gevoelens voor heb. Helaas heeft het tot op heden geen vorm gekregen. Ik heb hier verdriet van.

Ik heb alleen mijn moeder en mijn broer, maar mijn diepste ik kennen ze niet. Met mijn broer kan ik soms wel goe dpraten ,mara het is vaak ook meer discussieren. Mijn moeder kent mij eigenlijk helemaal niet. Ik ben niet gezien door haar , al mijn hele leven. Ik voelde altijd al afwijzing en pijn. Ik was een eenzaam kind,

De reddeloosheid beangstigd mij en dat weet hoe het is je zo onwaardig te voelen en je eigenwaarde te verliezen. Misschien het ik dat laatste wel nooit gehad.

ik worstel met het gevoel dat ik er toch niet toe doe, dat iedereen voorbij gaat...
is dat de slachtofferrol die je bedoelt? of zijn dat depressieve gevoelens?


Om bij jouw laatste zin te beginnen, naar mijn mening zijn dit symptomen van een onderliggend probleem.
Uit bovenstaande zinnen zou je kunnen afleiden dat er dingen in jouw jeugd zijn gebeurd, die je erg onzeker hebben gemaakt. Sterker nog misschien wel voor een deel jouw persoonlijkheid hebben bepaald, waar je nog dagelijks tegenaan loopt. Tel daar een zeldzame ziekte met tal van onzekerheid bij op en de ellende is compleet. Niet meer te overzien.

Weet je Ella, als je met dergelijke problemen wilt leren omgaan, leren leven op al jouw levensgebieden is dat een forse klus. Tel daar bij op dat je weinig eigenwaarde voelt, enorm onzeker bent en weinig zelfvertrouwen voelt, dan is er naar mijn idee maar één conclusie mogelijk.
Dat gaat je in je eentje niet lukken. Daar heb je hulp bij nodig.
En dan bedoel ik geen arts voor medische zaken, maar een verdraaid goede psycholoog.

Ik bedenk dit niet zomaar even, ook mijn jeugd was bepaald niet fijn. Niet zozeer wat mijn ouders mij hebben aangedaan (geen heftige trauma's) maar "wat zij hebben nagelaten". heeft mij lange tijd gemaakt tot een onzekere, wat angstige man die behoorlijk verkrampt in het leven stond. Drie jaar geleden heb ik die spiraal zelf doorbroken en heb voor het eerst hulp gevraagd. Dat heeft mij heel veel positiefs gebracht.

Dat gun ik jou ook van harte.
Herken je iets in mijn verhaal? Hoor het graag.

Groet,  Bert
Antwoord

#10

Dat is inderdaad de slachtofferrol die ik bedoel Ella! En ik vind het geweldig dat je gaat proberen kleine stappen te maken. Yes!
En ik denk dat je de spijker op de kop slaat Bert: een onderliggend probleem. Mooie analyse! Ik denk ook niet in eerste instantie aan depressie.
Hou je ons op de hoogte Ella?
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)