Hallo allemaal,

Ik zie mijn partner weg zakken maar heb geen grip.
Zijn moeder heeft ook een lange weg van depressie en het gaat veel beter met haar. en nu het met haar beter gaat en wij meer op ons kunnen richten gaat hij zelf weer.
Hij heeft al vele jaren last van schommelingen met depressie en stemmingwisselingen. Nu in een paar maanden zie ik hem afglijden en wil er graag voor hem zijn maar hij sluit zich volledig af van mij en greep tot voor kort naar drank,Ik had daar veel moeite mee en na veel gesprekken is hij is hiermee gestopt. hij staat op de wachtlijst bij een psychiatrische instelling maar de wachttijd is geschat op een half jaar maar hoe komen we hier door tot er hulp is. Ik wil zo graag dat hij iets zegt of een emotie laat zien maar kan hem niet dwingen. hebben jullie tips? of weet iemand wat ik kan doen?

Ik zie mijn partner weg zakken maar heb geen grip.

Hoi Stephanie,

Welkom.
Bekend verschijnsel; hulp aan andere stopt en teruggeworpen op jezelf komen de eigen problemen weer boven.

Praten met partner is moeilijk want te dichtbij, althans dat heb ik als zelf depressief ook. Niet dwingen/pushen is raadzaam.

Voor de periode tot aan de behandeling zou ik via huisarts medicatie vragen. Veel therapeuten willen ook vaak pas behandelen als de scherpe kantjes er al zijn.

groet en succes,
Ray

Register or login to view the content

Register or login to view the content

hey positiva, Ik ben ook geen voorstander van medicatie maar als het echt niet anders kan moet het maar. ik mag niet pushen maar ben wel van de week een beetje boos geworden dat hij de psycholoog had afgebeld na een jaar wachten tot hij eindelijk aan de beurt zou zijn. vorige week heeft hij ook eindelijk meer gezegd dan 'ja,nee of niks' (ook op open vragen). het kwam moeilijk en ging natuurlijk over de dood en angst maar ik was blij dat er eindelijk iets uitkwam. ik heb forums van je gelezen en sommige dingen komen bekent voor. Ik vind je echt heel sterk als ik zie wat je schrijft. 
Ik woon met hem samen en hij vind het maar niks dat ik op stap ga met vrienden of alleen maar zo houd ik mezelf wel staande. ik verwacht niets van hem maar mis hem wel. de vorige depressie die hij had heb ik van een afstandje meegemaakt doordat we toen nog geen relatie hadden. Groetjes stephanie

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Ik denk dat ik je sterk vind omdat je al een stuk verder ben. als het als gesprek vormt, probeer Ik door te dringen maar het werkt vaak averecht. dan begin ik ook te twijfelen wat ik moet doen of zeggen of juist niet. en inderdaad herken ik het dat je soms op een randje zit en er niks hoeft te gebeuren of ik zelf in de put lig. maar daar pas ik voor omdat ik juist wil blijven staan voor hem.
Hoe heb je je partner zover gekregen tot praten en delen? zou zo graag willen weten wat er in dat hoofd omgaat als hij dwars door me heen kijkt.

Op het moment dat hij zich alleen maar op zichzelf kon richten, zijn we 3 maanden uit elkaar geweest.. En we hebben nu nog steeds een LAT-relatie waarbij we elkaar 2 of 3 dagen per week zien.

Op het moment dat hij zich alleen maar op zichzelf kon richten, zijn we 3 maanden uit elkaar geweest.. En we hebben nu nog steeds een LAT-relatie waarbij we elkaar 2 of 3 dagen per week zien.

Hadden jullie daarvoor ook een LAT-relatie? en hoe heb je dat aangepakt?

We hebben nog niet samen gewoond. Dat is wel de bedoeling, ooit.. Maar het moment laat ik helemaal aan hem over. De LAT relatie heeft ook veel voordelen. Onder andere natuurlijk dat je voldoende tijd voor jezelf, je vrienden of je hobby's hebt. Ik heb daar zelf momenteel soms ook best behoefte aan. Maar op den duur samenwonen kijk ik ook wel naar uit.

Hoi Stephanie,

Een kleine 2 weken na je eerste post. Hoe gaat het nu?

Heb je al contact gezocht met je huisarts? Medicatie of niet (ik zag dat Positiva geen voorstander is), zo'n huisarts kan je altijd op een goed spoor zetten.

Gewoon benieuwd of je het redt.

groet,
Ray