Ik voel mij zo alleen en gevangen in een wereld die iedereen normaal vindt. Een wereld waarin iedereen al zijn problemen weg lacht of faked omdat de waarheid/realiteit te pijnlijk en confronterend is om te onthouden? Ben ik de enige die dit niet kan verwerken of faken, die de confrontatie blijft aangaat die mij van binnen helemaal laat wegrotten. Was ik maar naief en simpel, kon ik maar een leven lijden waarin alles rooskleurig is. Waarom voel ik mij slecht op deze wereld? Waarom voel ik mij zo alleen? Waarom voel ik mij zo nutteloos...
-Van het moment dat ik weg ben van mijn vrienden voel ik mij zo leeg, alsof er niemand meer is die mij begrijpt of kent. Alsof ik door een portaal loop elke keer dat ik afscheidt neem van mijn vrienden, terug naar mijn wereld waar niemand mij begrijpt, waar ik mezelf niet begrijp...
- Waarom ben ik zo een emotioneel, waarom kan ik niet omgaan met de gevoelens die vechten in hoofd, waarom kan ik deze geen plaats geven. Waarom voel ik mij hier zo alleen in, is iedereen zo druk bezig met faken of verschuilen ze zich voor de waarheid of zijn ze het zo gewoon om te doen dat ze niet eens beseffen dat ze het doen.

Ik voel mij zo alleen en gevangen in een wereld die iedereen normaal vindt. Een wereld waarin iedereen al zijn problemen weg lacht of faked omdat de waarheid/realiteit te pijnlijk en confronterend is om te onthouden? Ben ik de enige die dit niet kan verwerken of faken, die de confrontatie blijft aangaat die mij van binnen helemaal laat wegrotten. Was ik maar naief en simpel, kon ik maar een leven lijden waarin alles rooskleurig is. Waarom voel ik mij slecht op deze wereld? Waarom voel ik mij zo alleen? Waarom voel ik mij zo nutteloos...
-Van het moment dat ik weg ben van mijn vrienden voel ik mij zo leeg, alsof er niemand meer is die mij begrijpt of kent. Alsof ik door een portaal loop elke keer dat ik afscheidt neem van mijn vrienden, terug naar mijn wereld waar niemand mij begrijpt, waar ik mezelf niet begrijp...
- Waarom ben ik zo een emotioneel, waarom kan ik niet omgaan met de gevoelens die vechten in hoofd, waarom kan ik deze geen plaats geven. Waarom voel ik mij hier zo alleen in, is iedereen zo druk bezig met faken of verschuilen ze zich voor de waarheid of zijn ze het zo gewoon om te doen dat ze niet eens beseffen dat ze het doen.

Hoi Freud,

Hier wel iemand die jou helemaal begrijpt. Ik ben vaak ook veel gevoeliger dan de meeste mainstreet mensen. Ik hoor ook niet perse ergens bij en dat maakt dingen soms ook wel eens eenzaam. jij stelt vaak de vraag waarom, maar er is geen antwoord voor. Sommige moeten nou eenmaal harder vechten om te bereiken wat anders makkelijk af lijkt te gaan. Maar vergeet niet dat ieder zijn problemen heeft, hoeveel degene ook faked of het weglacht. Dat is gewoon een teken van onmacht, niet iedereen is n staat om zijn gevoelens te uiten en ik zou het dan ook niet persoonlijk nemen. Wees blij met de dingen die je wel hebt, je vrienden bijvoorbeeld. Niet iedereen heeft zulke vrienden dus koester ze en denk aan hen als je het even niet ziet zitten.

Veel succes en sterkte!

Liefs van Shalin

Hallo Freud,
Ik zie veel herkenbare dingen in je verhaal. Ik heb zelf vaak het gevoel alsof de wereld te snel gaat voor mij. Ik hou het niet meer bij. Net als jij denk ik vaak: was ik maar makkelijker, naïever, piekerde ik maar niet overal over, dan zou het leven tenminste nog leuk zijn. Iedereen om me heen heeft het leuk en doet leuke dingen, waarom kan ik dat niet (meer)...? Waar ik ook mee worstel: gevoel versus verstand. Ik heb verstandelijk gezien alles, echt alles wat mijn hartje begeert. Waarom voel ik me dan zo in en in rot en vervelend. Iedereen hier op dit forum zal ongetwijfeld zijn/haar eigen gevecht hebben met gedachten. Maar voel je absoluut niet alleen, want dat ben je dus niet...
Ik weet op dit moment ook nog niet hoe ik hier uit ga en kan komen, de ene dag gaat het iets minder slecht dan de andere dag. En was er maar een oorzaak aan te wijzen....is het mijn perfectionisme? het feit dat ik ALLES zelf wil doen en niets uit handen kan geven? Ik doe liever niet aan symptoombestrijding, hoewel dat ook moet gebeuren, maar pak zaken liever bij de bron aan. En zolang ik die niet exact weet, is het lastig. Zelf denk ik dat het een opeenstapeling is van kleinere dingen en daar bovenop mijn karakter.
Enfin, wat ik je wil zeggen is, dat je niet alleen bent....