Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

waar komt dit vanddan?


#1

Een jeugd gehad die niet in woorden is te beschrijven..
Pubertijd ach we hebben het overleefd zeg maar..
En dan wordt je ouder, er gaat wat knagen maar je weet niet wat.
Ik heb het maar weggestopt en diep "begraven" in mij omdat ik mijn vinger er toch niet op kon leggen.
Mijn ouders gingen scheiden en ik had besloten om bij mijn moeder te wonen, ik was toen 17 jaar.
Ik had geen goede band met mijn vader dus lag dat een beetje van zelfs sprekend voor de hand.
Eerst overleed mijn vader aan darmkanker, maar wel het laatste jaar van zijn leven een beetje alles kunnen uitspreken.
Dus dat kon ik goed afsluiten en heb ik ook afgesloten, ik was toen 30.
Ik woonde nog bij mijn moeder en eigenlijk beviel me dat wel, waren meer vriendinnen dan moeder en dochter.
We waren 2 handen op 1 buik zoals ze dat zeggen..
Toen ik 36 jaar was besloot ik op mezelf te gaan wonen, maar helaas er kwam een kink in de kabel.
Er werd Alzheimer bij mijn moeder ontdekt en besloot dat ik voor haar zou zorgen...
Naast mijn 40uur baan ook al was het soms zwaar heb ik het met veel liefde gedaan.
6 jaar geleden is ze overleden, en toen viel ik in een zwart gat....
Ik kreeg een burn-out....met daar boven op ook nog een depressie.
ik kreeg medicijnen Venlafaxine eerst 35 mg nu zijn we 6 jaar veder en zitten we op 225mg  de laatste verhoging is een paar maanden geleden geweest.
Ik werk nu 21 jaar voor AH, ik heb 20 jaar eerst in een filiaal gewerkt.
Ze wisten van mijn geestelijke toestand, en hadden zelfs de uren erop aangepast die prima voor mij werkte.
Tot vorig jaar, ik werd overgeplaatst van de een op de andere dag ook nog medegedeeld in mijn vakantie...
Ik was dacht ik toen, toe aan een nieuwe uitdaging dus ben ik met het besluit mee ingegaan [ook heb je eigenlijk geen andere keus]
Ik bleef op de zelfde afdeling werken, maar de eerste 3 maanden waren een hel...ik kon mijn draai niet vinden omdat er een hele andere werkwijze was dan die van AH de baas had er zijn eigen methode zeg maar.
Veel gesprekken gehad en vooral te horen gekregen dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed.
Dus kreeg mijn zelfvertrouwen een flinke opdonder ik werd heel onzeker, ook kwam de depressie weer naar naar boven ik zag het niet meer zitten...
De baas is over geplaats dus een nieuwe baas nieuwe regels nieuwe wetten.
De werkwijze werd veranderd en volgens standaard van AH helemaal goed dacht ik er gingen maanden voorbij en er was weer hoop..
En ja hoor mijn tijden werden veranderd ze hadden wel eerst overleg met mij gepleegd maar het kwam er op neer dat ik geen woord in te brengen had.
Ik had duidelijk aangeven dat dit niet ten goede kwam van mijn gezondheid, helaas geen gehoor...
Veel ziekte dagen veder en veel gesprekken veder heb ik er maar bij neer gelegd.
Nu een paar weken geleden weer uren veranderd en dat was de druppel er is iets geknakt bij mij...
Nu weer in de ziektewet, wachtend op een verwijs naar de psycholoog want het hoeft voor mij niet meer...
Iedere keer als het maar iets goed gaat komt er weer iets op mijn pad wat een schop in mijn maag geef..
Het hoeft voor mij niet meer.....
Mijn emmer zit vol en ja ik moet er zelf aan werken maar echt wanneer is het nu een keer genoeg?
Mijn energie om weer zelf de kracht te vinden om door te gaan.....is weg.
Ik kreeg hartklopping om naar het het werk te gaan,
Antwoord

#2

Hallo Petra,

Ik heb je verhaal gelezen. Welkom hier op het forum. Goed dat je je ervaring deelt. Hier zijn mensen met soortgelijke ervaringen die je kunnen steunen. Je bent niet alleen.

Mijn emmer zit ook behoorlijk vol, ik weet hoe het voelt om zo wanhopig te zijn dat het niet meer hoeft. En toch is er altijd hoop. Je wacht nu op een verwijzing. Is er zicht op hoe lang je daar op moet wachten? En heb je al eens eerder psychologische hulp gehad? Gebruik je antidepressiva voor je depressie?

Lees wat van de ervaringen van anderen hier, het is troostend en soms word je op een idee gebracht.

Ik wens je veel sterkte!
Lieve groet,
Alais
Antwoord

#3

Hallo Petra,

Eerst maar eens n tijdje in de ziektewet tot rust komen, en dan maar s reintegreren bekijken. Op n andere afdeling denk ik zo te lezen. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 05-11-2020, 13:48 door cyranno.)

(03-11-2020, 21:58)petra storm schreef: Een jeugd gehad die niet in woorden is te beschrijven..
Pubertijd ach we hebben het overleefd zeg maar..
En dan wordt je ouder, er gaat wat knagen maar je weet niet wat.
Ik heb het maar weggestopt en diep "begraven" in mij omdat ik mijn vinger er toch niet op kon leggen.
Mijn ouders gingen scheiden en ik had besloten om bij mijn moeder te wonen, ik was toen 17 jaar.
Ik had geen goede band met mijn vader dus lag dat een beetje van zelfs sprekend voor de hand.
Eerst overleed mijn vader aan darmkanker, maar wel het laatste jaar van zijn leven een beetje alles kunnen uitspreken.
Dus dat kon ik goed afsluiten en heb ik ook afgesloten, ik was toen 30.
Ik woonde nog bij mijn moeder en eigenlijk beviel me dat wel, waren meer vriendinnen dan moeder en dochter.
We waren 2 handen op 1 buik zoals ze dat zeggen..
Toen ik 36 jaar was besloot ik op mezelf te gaan wonen, maar helaas er kwam een kink in de kabel.
Er werd Alzheimer bij mijn moeder ontdekt en besloot dat ik voor haar zou zorgen...
Naast mijn 40uur baan ook al was het soms zwaar heb ik het met veel liefde gedaan.
6 jaar geleden is ze overleden, en toen viel ik in een zwart gat....
Ik kreeg een burn-out....met daar boven op ook nog een depressie.
ik kreeg medicijnen Venlafaxine eerst 35 mg nu zijn we 6 jaar veder en zitten we op 225mg  de laatste verhoging is een paar maanden geleden geweest.
Ik werk nu 21 jaar voor AH, ik heb 20 jaar eerst in een filiaal gewerkt.
Ze wisten van mijn geestelijke toestand, en hadden zelfs de uren erop aangepast die prima voor mij werkte.
Tot vorig jaar, ik werd overgeplaatst van de een op de andere dag ook nog medegedeeld in mijn vakantie...
Ik was dacht ik toen, toe aan een nieuwe uitdaging dus ben ik met het besluit mee ingegaan [ook heb je eigenlijk geen andere keus]
Ik bleef op de zelfde afdeling werken, maar de eerste 3 maanden waren een hel...ik kon mijn draai niet vinden omdat er een hele andere werkwijze was dan die van AH de baas had er zijn eigen methode zeg maar.
Veel gesprekken gehad en vooral te horen gekregen dat ik niet aan hun verwachtingen voldeed.
Dus kreeg mijn zelfvertrouwen een flinke opdonder ik werd heel onzeker, ook kwam de depressie weer naar naar boven ik zag het niet meer zitten...
De baas is over geplaats dus een nieuwe baas nieuwe regels nieuwe wetten.
De werkwijze werd veranderd en volgens standaard van AH helemaal goed dacht ik er gingen maanden voorbij en er was weer hoop..
En ja hoor mijn tijden werden veranderd ze hadden wel eerst overleg met mij gepleegd maar het kwam er op neer dat ik geen woord in te brengen had.
Ik had duidelijk aangeven dat dit niet ten goede kwam van mijn gezondheid, helaas geen gehoor...
Veel ziekte dagen veder en veel gesprekken veder heb ik er maar bij neer gelegd.
Nu een paar weken geleden weer uren veranderd en dat was de druppel er is iets geknakt bij mij...
Nu weer in de ziektewet, wachtend op een verwijs naar de psycholoog want het hoeft voor mij niet meer...
Iedere keer als het maar iets goed gaat komt er weer iets op mijn pad wat een schop in mijn maag geef..
Het hoeft voor mij niet meer.....
Mijn emmer zit vol en ja ik moet er zelf aan werken maar echt wanneer is het nu een keer genoeg?
Mijn energie om weer zelf de kracht te vinden om door te gaan.....is weg.
Ik kreeg hartklopping om naar het het werk te gaan,

Beste Petra, ik vind je te bewonderen dat je naast jouw werk ook je moeder hielp verzorgen die de zware diagnose alszheimer had. Toen je moeder overleed, was je je moeder en je structuur kwijt dat moest heel moeilijk zijn voor jou. Een pluim voor jou die je moeder hebt verzorgd met zoveel liefde. Nu heb je het moeilijk mede op je werk. Misschien moet je een stap achteruit doen en effe niet meer gaan werken en de tijd nemen om aan jezelf te werken , aan je depressie. Je hebt zoveel meegemaakt in je jeugd met je ma en op je werk. Misschien effe niet werken en de medicijnen op punt zetten en praten met iemand. Gewoon tot rust komen. Je hebt je best al gedaan. Na een tijdje rust kan je misschien weer aan de slag, ik wens je veel beterschap grtj cyranno
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
09-06-2020, 11:26
Laatste bericht: Mabel
04-02-2019, 02:10
Laatste bericht: Nique
  Komt dit ooit nog goed? Started by Anne1990
3 Replies - 2,744 Views
09-07-2018, 12:13
Laatste bericht: Ray
02-01-2018, 23:41
Laatste bericht: Bert



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)