hoi allen 
ik lees al een tijdje mee en nu toch maar eens zelf iets schrijven omdat ik toch af en toe best twijfel wel of niet 
ruim 2 en half jaar geleden heb ik een hele leuke ,lieve man leren kennen ,waar ik totaal niets van wou weten .Na een tijdje toch besloten om eens koffie te gaan drinken en uit eindelijk werd dit steeds meer .Hij gaf me op een gegeven moment aan dat hij manisch depressief is ,dit schrok me totaal niet af .We hadden het leuk samen en hadden veel lol en ik begon toch verliefd te worden op deze man .I,n het begin aangegeven dat ik er zelf veel moeite mee heb om mijzelf kwetsbaar op te stellen ,gaf ik hem toch aan gevoelens voor hem te krijgen .Dit bleef onbeantwoord en liet het tijdelijk daar ook maar bij .Zodra ik meer toenadering zocht of echt hem wou leren kennen trok hij een muur op en deed hij afstandelijk .Inmiddels had ik me al veel ingelezen op forums ,lotgenotenlijn gebeld en probeerde er mee om te gaan .Het ene moment zag ik hem veel ,kwam die vaak langs

ondanks dat hij hier een uur rijden vandaan woont en dacht dan ook dat de gevoelens wederzijds waren en vroeg hem dan ook naar zijn gevoelens voor mij .Hierop zei hij dat hij geen gevoelens voor mij had ondanks dat hij hele andere signalen gaf .Hij gaf ook aan dat hij tijd voor zichzelf wou en afstand we zouden 2 maanden geen contact hebben en dan wel kijken .Dit was voor mij out of the bleu een klap in mijn gezicht en deed me ontiegelijk pijn ,maar hoe graag ik ook wou ik moest hem loslaten en dat heb ik dan ook gedaan .Ging verder met mijn eigen leventje en had me er helemaal bij neer gelegd tot hij 4 weken later weer contact zocht en we al snel weer als vanouds verder gingen.Op momenten was hij down en sloot zich helemaal af van de buiten wereld en deed echt me best om er mee te leren omgaan .Mijn gevoelens kwamen terug en was weer verliefd dit heb ik hem aangegeven maar wederom was dat niet wederzijds (hij kan niet bij zijn gevoel)en vroeg hem dan ook waarom hij terug was gekomen en hij zei ik weet het niet .Hoe moeilijk ook kan ik hem niet opgeven en neem voor nu genoegen met de hele kleine dingen waaruit echt wel blijkt dat er iets is en soms voelt het zo echt .Ik merk ook echt dat hij er ook echt aan werkt,gebruikt medicatie en eens in de zoon tijd praat hij met zijn psychiater ,onwillend is hij niet en geef hem ook vaak aan als die wil praten ik er altijd voor hem ben .Sinds een half jaar opent hij meer en praat hij meer over hoe hij zich voelt of waarover hij piekert of mee zit ,waar hij me normaal zou negeren en ook kan ik vragen stellen waar hij me ook antwoord op geeft .Wat mij toch een fijn gevoel geeft ,hij heeft ook aangegeven dat hij op dit moment niet bij zijn gevoel kan en dat hij denkt dat het onder drukt word door zijn depressie waar hij nu in zit .Het voor hem niet goed voelt als ik meer voor hem voel dan hij voor mij terwijl ik hem zo graag wil laten merken hoeveel ik voor hem voel ,laten zien hoe ik hem zie .Dat hij zoveel meer is dan manisch depressief ,op dit moment komt het ook niet aan omdat hij het niet voelt al kan ik mijn gevoelens niet helemaal stoppen en laat hem dan ook weten dat ik aan hem denk of vraag naar zijn dag .We hebben afgesproken omdat ik helemaal gek van het negeren werd als ik te dichtbij kwam dat hij simpel met een punt reageert zodat ik weet dat hij het er niet over wil hebben omdat hij er dan juist steeds aan denkt en dat is wel het laatste wat ik wil .En hier probeerd hij rekening mee te houden in zo verre dat lukt.Hoge verwachtingen heb ik op dit moment niet al had ik graag in de momenten dat hij niet depressief was zijn gevoelens voor mij geweten ,het stukje bevestiging.Soms denk ik die heb ik al in de kleine dingen al is het niet met woorden en dan slaat toch die twijfel toe.Maar weet dan dat ik geduld moet hebben ,wat ik zeker ook heb .Als ik verder met deze man wil ,hoort dit er bij en zal dit nog eens voorkomen al hoop ik, mocht het zover komen dat we het dan samen doen .Ik zou dan ook graag van naasten ,mensen die depressief of manisch depressief zijn /zijn geweest hoe zij dat ervaren wat jullie heeft geholpen of hebben misschien tips voor mij .Opgeven kan ik hem niet ik hou van deze man en hou hoop dat zijn gevoelens terug komen en ik niet geduldig wacht voor niets al is hij voor mij het wachten waard.op dit moment is hij depressief en probeer ik hem te steunen en er voor hem te zijn al weet ik niet altijd goed hoe

Opgeven kan ik hem niet ik hou van deze man en hou hoop dat zijn gevoelens terug komen en ik niet geduldig wacht voor niets al is hij voor mij het wachten waard.op dit moment is hij depressief en probeer ik hem te steunen en er voor hem te zijn al weet ik niet altijd goed hoe

Hoi Power,

Welkom hier. Bevriend zijn met iemand die depressief is, is geen makkelijke opgave. Meerdere mensen op dit forum schrijven daar over.

Ik heb bovenstaand stukje uit je tekst gehaald omdat daar volgens mij de crux van je verhaal staat. Je hebt het over de hoop dat zijn gevoelens terugkomen. Welke gevoelens vraag ik me af, want uit de rest van je tekst blijkt nergens dat jouw gevoel jegens hem wederzijds is. Jij denkt wel signalen te hebben opgevangen, maar dat is inherent aan eenzijdige verliefdheden: je wilt het zo graag dat de wens de vader van de gedachte wordt. 

Ik heb sterk het gevoel dat deze man jouw vriendschap heel erg waardeert, maar afstand neemt op het moment dat jij te erg laat blijken dat je meer wil dan vriendschap.

Het spijt me als dit niet is wat je wil horen, maar neem het eens in overweging. Het zou een hoop verklaren.

Sterkte,
Ray

hoi ray 
djw voor je reactie en snap wat je bedoeld 
alleen toen ik hem vroeg of er uberhaubt gevoelens zijn was zijn antwoord :ja alleen niet zo als wij allebei op dit moment zouden willen .
omdat hij het nu niet voelt?
ook delen we al 2 en half jaar het bed met elkaar en soms is dat heel leeg maar soms ook heel echt .dus hele gewone vrienden zijn we niet echter toen ik hem leerde kennen zat hij in een manische periode 
de laatste half jaar opent hij zich tegen over me en laat me toe .
vandaar dat ik het af en toe best moeilijk vind en veel twijfel

Hoi Power,

Ik snap je probleem; het is al niet makkelijk om te gaan met dergelijke gevoelens en als daar dan depressies bijkomen is het helemaal lastig om te weten wat die persoon nu werkelijk voelt. Intieme momenten kunnen de verwarring nóg groter maken.

Op deze manier doormodderen lijkt me niet prettig, zowel voor jou als voor hem. Ik denk dat het uiteindelijk voor jullie beiden het beste zou zijn als er duidelijkheid komt en de kans daarop is het grootst als je hem de vraag rechtstreeks voorlegt. Misschien een beetje plat, maar volgens mij vergroot je de kans op een eerlijk antwoord als je de vraag stelt na een bedsessie.

Sterkte,
Ray

Hoi Power.

Ik heb 5 jaar een relatie gehad met een jongen die manisch depressieve was.
De depressie speelde vaak op bij de blaadje die kwamen en vielen aan de bomen, en de manie ging gepaard met hoe structureel hij zijn medicatie innam of welke gebeurtenissen er waren die deze gedachten prikkelde. 
Ook psychoses en opnamens heb ik verschillende met hem meegemaakt. Leven met iemand die depressief is is al een hele opgave, met een manie erbij nog dubbel zo lastig!

Ik dacht dat ik hem wel beter kon maken, door te laten zien dat ik van hem hield, hij op me kon bouwen en er voor hem zou zijn.
Tja noem me jong en naief....maar het was met liefde en uiteindelijk heb er wel veel (over mezelf) van geleerd. Maar wat ben ik uiteindelijk bang geweest van mijn eigen verkering (was 17 tm. 22jaar.) door zijn agressie, onschendbaarheid en psychoses) 

Ik hoop voor je dat je een manier weet om de relatie samen werkbaar te houden. En dat je ook bij jezelf mag blijven, want om goed voor een ander te zorgen moet je eerst goed voor jezelf zorgen.
Suc6 meid. 
Greetz its me

Ray :dat is het hem nou juist wanneer is het de juiste moment omdat te vragen? Ik wil hem niet dwingen of dingen forceren. 
Aangezien hij op dit moment helemaal nergens gevoel bij heeft en als hij ergens toch een beetje gevoel bij heeft twijfelt hij eraan.
Is dit iets wat je herkent?? 



It's me: het maakt het een stuk ingewikkelder
Psychose heb ik 1x mee gemaakt,  agressief is die niet althans niet tegen mij en ook niet bij hem gezien.
Ik doe zeker mijn eigen dingen en heb plezier  ik laat het niet mijn hele leven beïnvloeden 
En dit is zeker niet makkelijk aangezien ik hem dat ook gun maar weet dat die dingen er nu niet in zitten en dat heeft op dit moment ook geen prioriteit . 
Ik vraag hem wel maar ga van een nee uit of dat hij ja zegt en toch niet mee gaat of komt en dat neem ik hem ook niet kwalijk. 
Met jouw ex partner herken jij het dat hij zijn gevoelens kwijt was voor je of dat die schommelde? Twijfelde jij ook aan zijn gevoelens ?

Hoi Power.

Ik heb er bewondering voor hoe je het aanpakt, uitgaan van een nee en dan ka  het altijd meevallen.
Ik weet niet of ik dat 2.5 jaar zou kunnen. Fijn dat hij niet agressief is. 

Om op je vraag terug te komen, nee mijn ex vriend was juist extreem jaloers, bezitterig en controlerend. Hij kon het zo maken dat ik was vreemdgeweest, omdat een kamer genoot een boxershort in de gezamelijke douche had laten liggen bv. Om gek van te worden.

Ook toen ik het uit had gemaakt heeft het me.nog 1 jaar geduurd om van hem los/af te komen.

Ik hoop voor jou dat hij wat beter over zijn gevoelens leert praten. Misschien is het ook gewoon een stuk karakter trek?

Greetz Esther

hoi esther 
ik heb hem zoals hij zegt nog niet echt stabiel mee gemaakt en na wat ik lees klopt  dat ook wel .
heb hem leren kennen in een manische periode en vandaar uit schommelt hij .
Af en toe tussen door wel eens met mannen gesproken en dan kwamen er wel wat jaloerse opmerkingen echter als je dan vraagt ben je jaloers neeeeeee.
karakter trekje ik weet het dus niet 
Het zolang volhouden heb van mezelf een aardige rugtas en weet vanuit die ervaringen dat dingen goed komen alleen gaat het de ene x sneller als de andere keren en ben van mezelf erg positief in gesteld .
Ben opgegroeid met een ouder die persoonlijkheidsstoornissen heeft en een zoon die ptss heeft. zijn totaal andere dingen maar heeft me geleerd geduld te hebben 
en ik zou liegen als ik zou zeggen dat het gelijk zo was maar dat is niet zo .in het begin heb ik hem vervloekt als hij afspraken niet na kwam het aantrekken en af stoten ,dus besloot ik om er over te gaan lezen en op een gegeven moment een lot genoten lijn gebeld omdat ik het wou begrijpen en hoe er mee om te gaan ,het helemaal begrijpen zal ik nooit ermee om kunnen gaan kan ik leren .
En zelfs na het zovele lezen proberen met hem te praten blijft er altijd twijfel of ik wel het juiste doe .Maar je gaat gewoon door en waardeert de kleine licht puntjes des te meer .

Hee Power(vrouw), welkom op het forum! Ik schrijf hier als "partner van" en wil even reageren op jouw vraag over ontbrekende gevoelens. Ten eerste worden door de antidepressie de gevoelens vaak al afgevlakt. Zodat niet alles zo hard binnen komt en je de kans krijgt om aan jezelf te werken. Mijn partner heeft bij zijn laatste depressie geen medicijnen gebruikt, maar is er door EMDR en gesprekken nu zo goed als vanaf. Durf nooit goed te zeggen dat hij helemaal "beter" is, want het schommelt, en hij wordt nog makkelijk uit balans gebracht. Feit is wel dat hij nog steeds last heeft van "niet bij zijn gevoel kunnen". Soms laat hij zichzelf gaan, drink te veel bier en luistert muziek. Dat zijn de momenten dat hij wel bij zijn gevoel kan. Ik moet zeggen: ik voel me geliefd. Hij draagt me op handen. In mijn ogen hebben we de ideale relatie (ai, dit klinkt wel heel klef..), dus ik denk er niet te veel over na, en geniet.

Hee Power(vrouw), welkom op het forum! Ik schrijf hier als "partner van" en wil even reageren op jouw vraag over ontbrekende gevoelens. Ten eerste worden door de antidepressie de gevoelens vaak al afgevlakt. Zodat niet alles zo hard binnen komt en je de kans krijgt om aan jezelf te werken. Mijn partner heeft bij zijn laatste depressie geen medicijnen gebruikt, maar is er door EMDR en gesprekken nu zo goed als vanaf. Durf nooit goed te zeggen dat hij helemaal "beter" is, want het schommelt, en hij wordt nog makkelijk uit balans gebracht. Feit is wel dat hij nog steeds last heeft van "niet bij zijn gevoel kunnen". Soms laat hij zichzelf gaan, drink te veel bier en luistert muziek. Dat zijn de momenten dat hij wel bij zijn gevoel kan. Ik moet zeggen: ik voel me geliefd. Hij draagt me op handen. In mijn ogen hebben we de ideale relatie (ai, dit klinkt wel heel klef..), dus ik denk er niet te veel over na, en geniet.

hey positiva 
dankje voor je reactie 
Emdr heb ik hem ook al eens horen zeggen maar dat vond zijn psychiater niet nodig waarom hij dit wou weet ik niet echt .
het laten gaan af en toe herken ik ook en dan zoekt ie ook veel contact met me en die momenten word ik op handen gedragen 
ik probeer er net als jij er niet over na te denken en ervan te genieten .
maar zoek de bevestiging wij hebben geen relatie al lijkt het er wel op