Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

voorstellen


#1

Dag allemaal,

Ik ben een vrouw van 22 jaar. Ik vind dit een lastige stap, maar ik ga mijn best doen om mezelf voor te stellen.
Ik ben groot Harry potter fan en student verzorgende ig, maar helaas ook al jaren bekend met depressieve klachten.

Vanaf mijn 13e woon ik niet meer thuis bij mijn ouders omdat mijn vader alcoholist is en mijn moeder door verlies van mijn opa en oma mijn lastige gedrag niet aankon.
Toen ik na de eerste keer weer terug naar huis kwam heeft zich een depressie bij mij ontwikkeld. Op mijn 15e heb ik twee zelfmoordpogingen kort achter elkaar gedaan en ben ik opgenomen binnen een gesloten psychiatrische instelling. Echter was ik totaal niet gemotiveerd voor de behandeling en hierdoor werd ik dus ook snel weer naar huis gestuurd. Daar ging het alleen maar bergafwaarts waardoor ik een derde zelfmoordpoging deed en weer werd opgenomen, maar nu voor een langere tijd. Dit keer was ik wel gemotiveerd en maakte ik de behandeling af, maar ik had het gevoel dat het nooit helemaal goed was. Hierna ging ik begeleid wonen. Dit is een erg beknopte versie van een veel uitgebreider verhaal, maar dat vind ik nog een lastige stap.

Op dit moment heb ik eigenlijk het leven waar ik als 16 jarig meisje op mijn kamer binnen de instelling van droomde. Ik heb mijn middelbare school diploma, doe een opleiding die ik leuk vind en heb een relatie met de liefste jongen van de wereld, waarmee ik sinds kort samen woon. Ik heb een sociaal netwerk en contact met mijn moeder. Als ik dit leven had, zou alles goed zijn dacht ik toen. Helaas is dit niet het geval.

De dingen die vroeger met mij zijn gebeurd achtervolgen mij nog iedere dag, en ondanks ik in therapie zit lijkt het niet te willen baten. Ik heb vreselijke eetbuien waardoor ik erg veel ben aangekomen. Ook heb ik recentelijk te horen gekregen dat mijn moeder ernstig ziek is wat mij nu helemaal onderuit heeft geschopt. Ik ben weer erg zelfdestructief bezig door iedereen van me weg te duwen en mezelf zo in een isolement te plaatsen, ook ben ik tijdelijk gestopt met mijn studie omdat ik het niet meer aankan. Het voelt hetzelfde als toen ik 15 was. Laatst met de psycholoog een ernstig gesprek gehad over dat ik weer suïcidaal ben. Het schaamtegevoel naar mezelf toe is groot, omdat ik vind dat ik me niet zo mag voelen omdat ik nu een 'leuk' leven heb. Ik vind het ook erg spannend om dit te posten.
Op de weinige goede dagen beschik ik gelukkig nog wel over een dosis gezonde zelfspot en cynische humor.

Ik hoop hier lotgenoten te kunnen vinden, want ik voel me erg eenzaam. Ook ben ik wat wanhopig en heb ik de angst dat het nooit beter word.

Groetjes
Antwoord

#2

Hallo Kikker,

Het wordt beter, echt, misschien daarna ook weer wat slechter, maar ook dan golft het gevoel weer omhoog. Dat is een rotsvaste waarheid waar ik me altijd aan vasthoud in mindere tijden.

Welkom hier en dapper dat je je verhaal toch gepost hebt.

Je hebt gelukkig professionele hulp gezocht, dus daar zal je al behoorlijk wat handvatten krijgen. Toch even iets wat me vaak opvalt, ook bij mezelf: het 'niet mogen' en 'moeten'. Forget it, niet doen. Alles mag en niets moet.
Realiseer je dat het leven van vandaag niet zo eenvoudig is; je bent bepaald niet de enige die het niet zo makkelijk heeft. Neem je tijd en kom met kleine stapjes terug naar een rustpunt, van waaruit je weer verder kunt.

Sterkte, succes, groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Kikker123
Antwoord

#3

(14-06-2018, 00:55)Dag Ray,Bedankt voor je aardige reactie. Dat waardeer ik. Ik krijg wel wat handvaten bij therapie, maar mijn probleem is dat ik geen goede prater ben, en ik hierdoor het gevoel heb dat er niet genoeg inzicht is in de dingen waar ik dagelijks mee worstel. Ik voel me sowieso door iedereen om me heen onbegrepen en er net buiten staande, dit komt ook een groot deel door mezelf natuurlijk maar bij iedere keer dat ik me openstel is er een teleurstelling waardoor ik het nu niet meer doe. Ik voel me ook altijd een aansteller omdat ik mij voel zoals ik me voel, terwijl ik dit van andere nooit zou vinden. Maar in mijn wereld gelden de dingen die voor andere gelden niet voor mij.. Ik wil me ook constant verontschuldigen voor mijn bericht op dit moment, terwijl ik dit andersom totaal niet zou vinden. Iedere dag zet ik mijn masker op en er is niemand die er doorheen prikt, zelfs mijn vriend niet omdat ik toch al vind dat hij beter verdiend. Ik laat ook niemand toe. Een rustpunt op dit moment lijkt verder dan ooit, al een hele tijd. Groetjes schreef: Hallo Kikker,

Het wordt beter, echt, misschien daarna ook weer wat slechter, maar ook dan golft het gevoel weer omhoog. Dat is een rotsvaste waarheid waar ik me altijd aan vasthoud in mindere tijden.

Welkom hier en dapper dat je je verhaal toch gepost hebt.

Je hebt gelukkig professionele hulp gezocht, dus daar zal je al behoorlijk wat handvatten krijgen. Toch even iets wat me vaak opvalt, ook bij mezelf: het 'niet mogen' en 'moeten'. Forget it, niet doen. Alles mag en niets moet.
Realiseer je dat het leven van vandaag niet zo eenvoudig is; je bent bepaald niet de enige die het niet zo makkelijk heeft. Neem je tijd en kom met kleine stapjes terug naar een rustpunt, van waaruit je weer verder kunt.

Sterkte, succes, groet,
Ray
Antwoord

#4

(14-06-2018, 00:24)Kikker123 schreef:
Dag allemaal,

Ik ben een vrouw van 22 jaar. Ik vind dit een lastige stap, maar ik ga mijn best doen om mezelf voor te stellen.
Ik ben groot Harry potter fan en student verzorgende ig, maar helaas ook al jaren bekend met depressieve klachten.

Vanaf mijn 13e woon ik niet meer thuis bij mijn ouders omdat mijn vader alcoholist is en mijn moeder door verlies van mijn opa en oma mijn lastige gedrag niet aankon.
Toen ik na de eerste keer weer terug naar huis kwam heeft zich een depressie bij mij ontwikkeld. Op mijn 15e heb ik twee zelfmoordpogingen kort achter elkaar gedaan en ben ik opgenomen binnen een gesloten psychiatrische instelling. Echter was ik totaal niet gemotiveerd voor de behandeling en hierdoor werd ik dus ook snel weer naar huis gestuurd. Daar ging het alleen maar bergafwaarts waardoor ik een derde zelfmoordpoging deed en weer werd opgenomen, maar nu voor een langere tijd. Dit keer was ik wel gemotiveerd en maakte ik de behandeling af, maar ik had het gevoel dat het nooit helemaal goed was. Hierna ging ik begeleid wonen. Dit is een erg beknopte versie van een veel uitgebreider verhaal, maar dat vind ik nog een lastige stap.

Op dit moment heb ik eigenlijk het leven waar ik als 16 jarig meisje op mijn kamer binnen de instelling van droomde. Ik heb mijn middelbare school diploma, doe een opleiding die ik leuk vind en heb een relatie met de liefste jongen van de wereld, waarmee ik sinds kort samen woon. Ik heb een sociaal netwerk en contact met mijn moeder. Als ik dit leven had, zou alles goed zijn dacht ik toen. Helaas is dit niet het geval.

De dingen die vroeger met mij zijn gebeurd achtervolgen mij nog iedere dag, en ondanks ik in therapie zit lijkt het niet te willen baten. Ik heb vreselijke eetbuien waardoor ik erg veel ben aangekomen. Ook heb ik recentelijk te horen gekregen dat mijn moeder ernstig ziek is wat mij nu helemaal onderuit heeft geschopt. Ik ben weer erg zelfdestructief bezig door iedereen van me weg te duwen en mezelf zo in een isolement te plaatsen, ook ben ik tijdelijk gestopt met mijn studie omdat ik het niet meer aankan. Het voelt hetzelfde als toen ik 15 was. Laatst met de psycholoog een ernstig gesprek gehad over dat ik weer suïcidaal ben. Het schaamtegevoel naar mezelf toe is groot, omdat ik vind dat ik me niet zo mag voelen omdat ik nu een 'leuk' leven heb. Ik vind het ook erg spannend om dit te posten.
Op de weinige goede dagen beschik ik gelukkig nog wel over een dosis gezonde zelfspot en cynische humor.

Ik hoop hier lotgenoten te kunnen vinden, want ik voel me erg eenzaam. Ook ben ik wat wanhopig en heb ik de angst dat het nooit beter word.

Groetjes

Hoi Kikker,

Mijn verhaal heeft enige overeenkomsten. Toevallig ook 22 en heb dezelfde opleiding gedaan met de uitstroom kraamzorg. Dingen lijken nu goed te gaan, maar het verleden achtervolgd me nog elke dag. Heel erg om te horen dat je moeder ziek is. Dat gun ik niemand. Nouja, alleen mezelf ofzo. 

Lotgenoten zijn er, je bent niet alleen.

x Roux


x roux
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 179 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 74 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 224 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 656 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen Started by JoLa
4 Replies - 331 Views
12-12-2023, 14:38
Laatste bericht: JasperK



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)