hallo,

ik ben kevin 24 jaar werk fulltime, en ga in de avond naar school.
word in januari vader.

vorig jaar ben ik in een burn-out gekomen, dit leidde tot paniek aanvallen een depressie.
en uit eindelijk in een psychose.
in het proces is mijn relatie naar 3 jaar over gegaan.
het werd haar te veel en we gingen uit elkaar.
langzaam pak ik alles beetje bij beetje weer op.

het ergste gedeelte is voorbij, de realiteit is weer terug en de paniek is over.
alhoewel elke dag nog steeds vechten is, werk ik weer en ga ik naar school.
ik probeer te sporten en me zelf bezig te houden.
ontspannen kan ik niet meer.
even stil zitten en genieten van de rust, iets waar ik voorheen van hielt lijkt niet meer mogelijk.

ook de sociale contacten die ik vroeger had, lijkt niks meer over van te zijn.
vaak voel ik me ook eenzaam, ik doe me best om contact te leggen met mensen.
iets wat heel moeilijk blijkt te zijn.

ik kan nog uren door type, over bijvoorbeeld mijn jeugd.
 waar in ik het grootste gedeelte binnen jeugd zorg heb gewoond.
mijn vader die suïcide heeft gepleegd toen ik 3 was, en mijn oppasser die mij misbruikt heeft.
de jaren langen mishandelingen binnen jeugd zorg.

dit zijn dingen waar ik dacht over heen gegroeid te zijn.
ik had eindelijk een normaal leven. 
een vrienden groep, een normaal sociaal leven, een vriendin, werk


de klap is dan ook extra hard nu! ik had jaren gevochten en ik had alles wat ik wou.
en nu zijn we weer bij nul.


ik ben nooit een prater geweest, maar nu is het moment dat ik dat wel ga doen.
ik zal hier als de beste versie van mij zelf uit komen!!
opgeven is geen optie meer!!

Welkom Kevin,

Jeetje, zo te lezen heb je heel wat meegemaakt.
En ook nog vader worden, op je 24e al, dat is niet niks! 
Ik vind het logisch dat je dan in een burn-out kan belanden,  maar wel heel rot natuurlijk. 
Misschien vinden vrienden het ook niet makkelijk om over zulke dingen te praten en houden daarom de boot af. 

Schrijf gerust van je af hier, hopelijk ervaar je steun.

Liefs