Hallo allemaal,

ik ben een een 56jarige vrouw en kamp met stemmingswisselingen.4 jaar geleden"knapten" mijn touwtjes. maar een crisisopname werd net voorkomen.
vanuit een burn out een depressie ontwikkelt waarvoor ik nu nog steeds medicatie gebruik. veel oud zeer is opgeruimd samen met mijn geweldige psycholoog.
als ik terugkijk gaat hetnu een stuk beter,werk ook weer endatgaat goed.

wat ik hier hoop te vinden zijn mensen waarmee ik eens kan chatten hierover.
ik heb een netwerk maar merk dat mensen er "wel klaarmee zijn". als ik me rot voel krijg ik alleen maar berichten van, kom op, hetgaat toch goed,  ik heb de indruk dat mensen niet snappen wathetleven meteen depressie in kan houden. wel willen maar niet kunnen.( ik dan)

verbinding zoeken

Hallo Henriëtte,

Fijn dat je zoveel vooruitgang hebt geboekt! 
Ik herken wat je zegt. Ik heb vrienden zelfs links en filmpjes met tips gestuurd over wat depressie is en hoe om te gaan met mijn depressieve ik, maar dat lijkt niet door te dringen. Terwijl ik zeker weet dat ze wel om mij geven.

En mensen zijn er inderdaad op een gegeven moment klaar mee. Dat is menseigen denk ik, dat zie ik ook bij andere ziekten of problemen. Eerst is er volop aandacht en medeleven, maar dat zwakt af naarmate de tijd verstrijkt.

Welkom, ik hoop dat je hier je ei wel kwijt kunt!

Hallo Henriëtte,

Fijn dat je zoveel vooruitgang hebt geboekt! 
Ik herken wat je zegt. Ik heb vrienden zelfs links en filmpjes met tips gestuurd over wat depressie is en hoe om te gaan met mijn depressieve ik, maar dat lijkt niet door te dringen. Terwijl ik zeker weet dat ze wel om mij geven.

En mensen zijn er inderdaad op een gegeven moment klaar mee. Dat is menseigen denk ik, dat zie ik ook bij andere ziekten of problemen. Eerst is er volop aandacht en medeleven, maar dat zwakt af naarmate de tijd verstrijkt.

Welkom, ik hoop dat je hier je ei wel kwijt kunt!

Dank je voor je reactie

Hoi Henriette,

Welkom hier. Hier kan je je ei kwijt hoor. Lucht je hart zou ik zeggen. Wij begrijpen je omdat we allemaal min of meer hetzelfde voelen.

De buitenwereld die het niet begrijpt is dat niet aan te rekenen, vind ik. Als je het geluk hebt nooit depressief te zijn geweest, kun je je onmogelijk voorstellen hoe dat voelt. Neem het ze dus niet kwalijk. 

Ik ben overigens 58 en ben dankzij medicatie van mijn fobische angsten af en voor het grootste deel van mijn chronische depressie, al heb ik nu even een terugval. Maar dat gaat altijd weer over. Daar houd ik me aan vast.

groet,
Ray

Hoi Henriette, 

Van harte welkom hier!
Goed dat je er bent en je laat zien.

Ik begrijp mensen die mij niet begrijpen heel goed, want ik begrijp anderen (niet depressieve mensen) vaak ook niet - waar ze zich druk om maken, blij om kunnen zijn etc. Haha! Maar leuk is anders. 

En er is de paradox van rekening met de ander willen houden maar tegelijk dat niet kunnen of aandacht voor jezelf nodig hebben.

Er is een grens aan het begrip dat mensen voor elkaar kunnen opbrengen of ervaren. Of voor zichzelf.

Soms denk ik, de momenten dat er wel echt contact is, die zijn bijzonder en uniek en, dat zou ik willen koesteren. De rest is of illusie, of gewoonte, of heel veel eenzaamheid. Zoveel sterren als er in het universum zijn - die momenten van verbinding of begrip - zoveel te meer koude leegte en duisternis is ertussen.

Nou doei. Deel maar lekker raak en sterkte!

Vera

Beste Henriette, ik ben cyranno en ook een vijftiger. Ik voel me verwant want ik had ook in het verleden hevige stemmingswisselingen en instabilliteit en daarbij zware depressieve periodes, waarbij ik gedrag stelde dat eigenlijk helemaal niet bij me paste. Vandaar dat mensen ook niet zo veel begrepen van wat er eigenlijk aan de hand was. Eigenlijk begreep het niemand ook mijn eigen familie niet de gedragsproblematiek werd verward met karakteraanleg. Maar ik heb nooit opgegeven heb gepaste hulp gezocht na jaren op zoek te zijn geweest naar de juiste diagnose en hulp. Uiteindelijk ben ik beland bij de dialectische gedragstherapie en medicijnen( na een opname of drie had ik de juiste diagnose. )
Na anderhalf jaar begon ik stilletjesaan inzicht te krijgen in mijn gedrag en gedachten en emoties en werd ik stabieler.

Acceptatie van het ziektebeeld en zichzelf is hier heel belangrijk vind ik . Probeer achter jezelf te blijven staan en weet er is hulp, niettegenstaande mensen het niet begrijpen.Ik wil graag chatten als je dat wil groetjes cyranno