Hallo Positivia,

Dank je wel voor je berichtje en dat je mijn verhaal hebt gelezen.  Ik moet zeggen dat de reacties die ik hier ontvang mij enorm helpen om er op deze manier mee bezig te zijn. Ik ben altijd opzoek naar oplossingen om mezelf weer beter te voelen en een beter mens te willen zijn. En schrijven heeft mij altijd geholpen. Alleen ik heb nog nooit echt op forums geschreven over mijn problemen, maar ik kwam er alleen niet meer uit en ik vind het enorm fijn om jullie reacties te ontvangen. Want het luisterende oor van Bert en zijn vriendelijke vragen gaven mij veel moed.

En ook nu je mij deze vraag stelt doet dit al zoveel weer, want je slaat hier wel de spijker op zijn kop.  Ik voelde mij hier niet prettig bij. Dit is ook wat ik die avond aan mijn vriendin uitlegde. Ik had er een raar gevoel bij toen ze, mijn bazin zo ineens geïnteresseerd vragen aan me  stelde, terwijl ze de dag daarvoor me heel de dag op een snauwerige en onvriendelijke manier behandelde. Ik kan het niet als mensen de enige dag vriendelijk doen en de andere dag je behandelen alsof je niets waard ben. Ik heb daar zo’n moeite mee. Ik sluit me dan af en op het moment voelde het zo niet ok waardoor ik heel kortaf heb gereageerd op mijn bazin.

Mijn vriendin vond dit raar en vond mijn houding nogal  agressief.  Als ik terug kijk was mijn houding misschien wat onvriendelijk maar ik voelde me zo rot behandeld. Toch begon ik toen  aan mezelf te twijfelen. Het is dus niet goed zoals ik me voel, ik moet dit veranderen. Ik mag niet agressief zijn bla bla bla en daar ging ik weer in de dip.

Maar nu jij schrijft, maar hoe het ook was of ze het nou goed bedoelde of niet “ik voelde het zo” en misschien had ik anders kunnen reageren, maar hoe je dingen voelt is waar het om draait. Het is niet een gevoel wat ik nooit eerder heb ervaren. Als ik voel dat mensen me iets vragen wat niet oprecht voelt dan blijf ik altijd bij mijn gevoel en laat ik me niet van mijn gevoel af houden. En dat heb ik nu wel laten gebeuren. Ik ben me ook vervelend gaan voelen naar mijn vriendin.

Het is iets waar ik naar moet kijken waarom laat ik inderdaad vreemden me zo persoonlijk raken. Normaal gesproken als ik in goede doen ben, kan ik het makkelijker loslaten, maar deze zomer was ik al niet meer in normale doen, ik voelde me onzeker over alles, twijfelde aan alles en voornamelijk aan mezelf. En ik denk dat ik daar goed naar moet gaan kijken waarom laat ik me zo aan het twijfelen maken door een ander, hoe komt het dat een ander zoveel invloed krijgt over hoe ik me voel.

Dank je wel
Groetjes D.

Hallo Domino,

Je schrijft:
En ook nu je mij deze vraag stelt doet dit al zoveel weer, want je slaat hier wel de spijker op zijn kop.  Ik voelde mij hier niet prettig bij. Dit is ook wat ik die avond aan mijn vriendin uitlegde. Ik had er een raar gevoel bij toen ze, mijn bazin zo ineens geïnteresseerd vragen aan me  stelde, terwijl ze de dag daarvoor me heel de dag op een snauwerige en onvriendelijke manier behandelde. Ik kan het niet als mensen de enige dag vriendelijk doen en de andere dag je behandelen alsof je niets waard ben. Ik heb daar zo’n moeite mee. Ik sluit me dan af en op het moment voelde het zo niet ok waardoor ik heel kortaf heb gereageerd op mijn bazin.
Als ik voor mijzelf mag spreken, ik had precies hetzelfde gereageerd als jij deed. Ik denk dat ik dan mijn intuitie volg op zo'n moment.
Een stukje terechte zelfbescherming omdat het onveilig aan voelt. Zeer waarschijnlijk ook terecht gezien jouw verhaal hoe ze met jou ( en anderen) omging. Kortaf regeren omdat ik me onzeker voelde en me vervolgens afsluiten omdat ik nog geen adequate reactie voor handen had.

Verder:
Het is iets waar ik naar moet kijken waarom laat ik inderdaad vreemden me zo persoonlijk raken. Normaal gesproken als ik in goede doen ben, kan ik het makkelijker loslaten, maar deze zomer was ik al niet meer in normale doen, ik voelde me onzeker over alles, twijfelde aan alles en voornamelijk aan mezelf. En ik denk dat ik daar goed naar moet gaan kijken waarom laat ik me zo aan het twijfelen maken door een ander, hoe komt het dat een ander zoveel invloed krijgt over hoe ik me voel.
Dat herken ik ook van een paar jaar geleden. Ik had weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde, daardoor werd het belangrijk om het de andere naar de zin te maken. Ik ben stress op gaan bouwen wat me nog meer onzeker maakte en werd vervolgens somber, sloot me in mijzelf op. Ik wilde dan wel eens kort door de bocht reageren omdat ik mij in de verdediging gedrukt voelde, wat me erg onzeker maakte.
Ik zat gisteravond even nadenken over een flinke botsing vorige week met een collega die mij verwijten maakte. Ik heb haar heel netjes maar klaar en duidelijk verteld wat ik van haar kritiek vond. Ben zelfs na een kwartiertje nogmaals bij haar langs gegaan en heb mijn oprechte verbazing geuit over haar zienswijze.
Dat deed ik twee jaar geleden ook zo'n gesprek voeren. Maar dan deed ik het achteraf 's avonds in bed. Ik had dan amper gereageerd op die kritiek en deed dan in bed het gesprek nog eens over. Wat bozig. Vertelde dan wel wat ik er van vond, in bed. Hi.
Tegenwoordig kan ik mijzelf wel een beetje waarderen en uit ik mij ook veel gemakkelijker. Ik heb veel geoefend om dat zelfvertrouwen te ontwikkelen. Ik ben (eigenlijk voor het eerst) als een puber alsnog nieuw gedrag gaan uit proberen. Bloedspannend vond ik het.
En ik leer nog iedere dag bij.

Groetjes,  Bert

Hallo Bert,

Vind het fijn dat dit forum er is. Het is fijn om ervaringen te kunnen delen en om steun te ontvangen, het helpt enorm om er door heen te komen.

Het voelt inderdaad net alsof je weer helemaal terug gaat naar af realiseer ik me. Ik voelde me ook weer helemaal een puber.  Maar meer omdat ik het gevoel had dat ik overal tegenaan wil schoppen en me boos voelde omdat ik het gevoel had niet begrepen te worden. Ik reageerde eigenlijk weer zoals ik me voelde vroeger naar mijn moeder. Ik was gewoon weer in een oud stuk en oud gedrag terecht gekomen zo leek het.  Ik voelde me enorm aangesproken over van alles en merkte dat ik me ook continu wilde verdedigen zoals jij schreef. En alles maakte me ook steeds onzekerder want het enige wat ik wilde was weer normaal worden. Want ik vond dit niet meer normaal zoals ik me voelde en gedroeg.

Ik begin me eigenlijk nu sinds een paar dagen weer normaler te voelen. Nu ik weer terug ben op mezelf en alles beter een plaats begin te geven door het los te mogen laten, even helemaal uit mijn hoofd te zijn gegaan, niet meer mezelf pushen om direct een oplossing te moeten hebben, maar mijn gevoelens gewoon de ruimte te geven merk ik dat er weer ruimte is ontstaan. Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik mezelf weer complimentjes geef of rustig mezelf dingen anders laat zien.
Er ging een gedachten door me heen als van ja en het was toch ook niet goed continu bij je vrienden inwonen. En toen kwam er heel spontaan de gedachte bij me op; waarom zou dit niet goed zijn? Alles kan, het is maar wat je zelf graag wilt.

Nou dat is lang geleden dat ik mezelf de ruimte en vrijheid gaf in mijn gedachten. Waarop ik moest glimlachen en dacht “nou nou lijkt erop alsof je jezelf weer aan het terugvinden bent”.  Want ik herinnerde me ook ineens weer dat ik dit inderdaad continu zei tegen mezelf voordat ik deze zomer bij mijn vrienden ben gaan wonen. Ik zei altijd tegen mezelf, alles kan het is maar wat je graag wilt. Er is geen fout of slecht. En ik merk dat ik mezelf weer meer aan het waarderen ben, dat ik weer blij begin te worden van het feit dat ik mezelf weer wil accepteren zoals ik ben en ik weer gevoel van trots op voel komen op wat ik tot nu toe allemaal heb bereikt.

Simpele dingen maar dat ik altijd goed voor mezelf zorg, dat ik goed op mijn gezondheid ben gaan letten, dat ik altijd financieel goed voor mezelf zorg door goed op te letten, dat ik altijd werk weet te vinden, maar ook begin ik weer dingen van mezelf te zien die ik kan waarderen. En dit is nog maar een paar weken geleden dat ik me alleen maar verdrietig voelde en niet eens na durfde te denken over de dingen die gebeurd waren of die mijn vrienden tegen me gezegd hadden, want dan voelde ik de paniek al omhoog komen van dat mag ik niet voelen of denken of dat is fout dat ik dat denk. In een paar weken tijd merk ik dat er elke dag al een beetje is veranderd. Ik merk ook dat ik in gedachten niemand meer de schuld geef, mezelf niet, mijn vrienden niet of mijn oude bazin. Het is niemand zijn schuld. Dat vind ik ook wel heel fijn. Want dat voelde ook niet fijn.

Dank je wel Bert voor je reacties want dat was het begin als ik terug kijk dat ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik het niet makkelijk had gehad. Voornamelijk toen je schreef ik zou dat ook niet makkelijk hebben gevonden op zo’n werkplek. Ik weet nog dat ik dat las en toen dacht “oh ja?” Ik durfde het toen nog niet te erkennen voor mezelf.  Ik vond dat dat slecht zou zijn onbewust, want dat zou zelfmedelijden zijn, dat zou aanstellerij zijn als ik dat zou vinden en ik vond alleen maar dat mijn vrienden gelijk hadden dat ik niet zo negatief moest zijn en wat  wist ik nou nog hoe werkelijk alles in elkaar zat. Maar nu begin ik weer langzaam mezelf bij elkaar te rapen en dingen te voelen van wie ik werkelijk ben. En ik vind het nu ook niet meer erg dat ik onzeker ben of dit karakter heb dat ik slecht tegen stress kan en slecht tegen kritiek als mensen het op een onaardige manier brengen. Ik ben er niet meer bang voor. Ik zal inderdaad wel nieuw gedrag aan moeten gaan leren dat het me nooit meer zal brengen in de situatie waar ik mezelf nu heb in gebracht. Wat ik ook niet zie nu als een faalmoment zoals ik eerst wel had, maar als een leermoment. Ik wil nu gaan kijken ok wat kan ik hier nu uit halen en anders doen de volgenden keer. Dit vind ik echt heel wat dat ik dit nu zo kan voelen en zien want ik was echt een soort neer geknuppeld vogeltjes tot nog voor kort die niet meer kon fluiten en niet meer van de bodem van de kooi wilde komen.

Ook die vraag van Positivia, zo’n simpele vraag als; is het belangrijk dat je werkgever het zus of zo bedoelde. Die ene vraag hielp mij om het los te laten want vanaf dat moment merkte ik dat ik het besef kreeg dat het inderdaad allemaal niet uit maakte wat ik allemaal dacht en had gedacht en begon ik ineens weer stil te staan bij wat ik voelde, toen en nu en het maakt niet uit. Ik heb telkens als ik emoties op voelde komen mijn tranen gewoon laten vallen en gewoon mijn gevoel er laten zijn.  Het niet veroordeeld en er ook geen drama van gemaakt en geaccepteerd dat het nu gewoon even zo is.

Soms zie je zelf nog niet waar je gedachten nog belang bij hebben om het vast te blijven houden en zodra je begrijpt waarom je dingen vasthoud kun je het loslaten. In mijn gedachten was het dus blijkbaar heel belangrijk om er maar achter te komen wie nou de fout had gemaakt of waarom het zo gegaan was zoals het was gegaan. Ik zag ook dat ik dit deed tijdens het werk. Ik ging telkens in mijn hoofd proberen te begrijpen waarom die bazin op een bepaalde manier naar mij deed om te kunnen  begrijpen hoe dit zat. Maar ik kwam er niet uit, omdat ik het niet begreep, ik zelf zit niet zo in elkaar en probeer altijd juist zo min mogelijk mijn stress op een ander af te reageren dus kon ik er ook geen logische verklaring voor vinden en dit frustreerde want als je iets niet begrijpt kun je het ook geen plek geven. Maar door daar niet meer mee bezig te zijn kwam er rust bij mij van binnen. Zo grappig vind ik dat hoe dat werkt dat iemand maar één ding tegen je hoeft te zeggen en dat je dan ineens zo’n inzicht krijgt van oh ja, is dat eigenlijk wel belangrijk?

Ik ben nu ook niet meer bang om op mijn nieuwe werk waar ik in december ga starten om met mijn opgedane ervaringen er weer met nieuw vertrouwen in te gaan. Ik zal me niet meer zo kwetsbaar opstellen als dat ik heb gedaan. Ik ga er open in maar ik heb besloten niet meer aan mezelf te twijfelen en mocht het toch gebeuren mezelf te helpen gewoon mijn onzekerheid te omarmen, het mag er zijn. Ik ben de afgelopen jaren altijd dicht bij mezelf gebleven, geprobeerd altijd dicht bij mijn gevoel te blijven en me niet teveel aan te trekken wat anderen tegen me zeiden. Maar doordat ik het zo belangrijk vond wat mijn vrienden van mijn vonden heb ik me teveel aangetrokken van wat zij allemaal zeiden. Ik heb mezelf teveel druk opgelegd. En ik heb besloten dat niet meer te doen. Ik denk daarom ook dat ik niet meer terug ga om bij hen te wonen. Ik voel me zo happy nu ik weer op mezelf ben.

Ik had onbewust toch ook veel moeite met het samenleven merk ik. Omdat ik bij hen inwoonde leefde ik mee in hun gezin. We deden alles samen. In heb begin vond ik dit heel fijn omdat ik hen had gemist en het ook gezellig vond. Had ook een hele zware werkperiode achter de rug gehad waarin een baas mij echt uitgebuit had. Maar ik merkte na verloop van tijd dat ik bepaalde dingen toch moeilijk begon te vinden maar me hier niet over uitte. Met het eten besloten zij bijvoorbeeld eigenlijk altijd wat we aten, en haar man kookte altijd (zijn beroep was chef voorheen) dus hij kon wel lekker koken, maar we aten ook vaak dingen die ik niet lekker vond. Zij hadden toch een anderen smaak dan ik op sommige gerechten. Ik merk nu ik op mezelf ben hoe fijn ik het eigenlijk vind om zelf mijn eten weer te maken, om recepten uit te proberen en te eten wat ik graag lekker vind.

Ik had er ook moeite mee om aan te geven dat ik niet altijd zin had om op hun kinderen te letten. Het hoefde niet, maar ik durfde gewoon niet te zeggen, nee sorry kun je ze even meenemen als ze vroegen kan de kleine effe bij jou blijven of kan die mee boodschappen doen. Ik durfde niet mezelf te zijn. En zo zijn er nog tal van dingen die ik nu terug zie waarin ik mezelf steeds minder ruimte gunde om gewoon mijn leven te leiden zoals ik dat graag wil. Ik vind het aan de ene kant jammer maar aan de anderen kant ook begrijpelijk. Want van huis uit heb ik ook niet geleerd om sociaal samen te leven. Iedereen leefde altijd voor zich. Had natuurlijk een moeder die niet echt sociaal was, mijn vader die zich nooit uitte, eigenlijk doe ik hetzelfde als hem als ik iets moeilijk vind, dan slik ik het in. Je leert toch van wat je ziet.

Thuis werd er ook nooit iets besproken als van ok hoe zullen we dit gaan doen of iets gezamenlijk aangepakt. We aten samen en voor de rest zat iedereen altijd op zijn eigen kamer. Wij leefden niet als een hecht gezin.  Mijn vrienden bespreken alles samen en zeggen ook altijd gewoon alles. Het ligt ook niet aan hen maar aan mij. Ik ben nog niet zo ver dat ik mezelf helemaal durf te laten zien zoals ik ben dus bijvoorbeeld ook me te uiten zoals ik ben, dat als ik me erger dat ik dat durf te laten zien, niet dat ik nou stampend door het huis moet maar dat ik eerlijk durf te laten zien hoe ik me voel, dus niet vrolijk blijf doen terwijl ik me zo niet voel. Als ik op mezelf leef blijf ik beter bij mezelf. Als ik lang bij anderen ben merk ik dat ik moeite heb om bij mezelf te blijven ga ik op langere duur me steeds meer aantrekken van wat anderen vinden en denken dat zij van mij willen etc.  Dit heb ik al mijn hele leven, maar ik ben wel bereid om hier nu beter op te gaan letten en te kijken of ik dit misschien kan gaan veranderen. Door toch mezelf te blijven ook als mensen niet prettig op mij reageren en te laten zien aan anderen wie ik echt ben, want er is niets fijner vind ik dan jezelf te kunnen zijn.


Groetjes D.

Wow Domino, jij bent goed bezig! Echt indrukwekkend. En fijn om te horen dat ik met zo'n eenvoudige vraag een hele kleine bijdrage heb kunnen doen. Mijn partner zegt altijd dat ik zo simpel redeneer, dat alles makkelijk lijkt. Haha. Heeft ie misschien toch gelijk..

Hey positiva,

Je partner heeft gelijk hoor! haha
Het is heerlijk als iemand simpel beredeneerd en simpele vragen aan je stelt, want als je zelf erg in de knoop zit maak je alles erg complex in je hoofd. Althans dat is mijn ervaring. Door een simpele gedachten gang van een ander helpt dat echt om uit die complexe gedachten cirkel te komen. Mij wel in iedergeval.
Je partner mag erg blij zijn met je zijn.

Groetjes Domino

YESSS!!