Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

uitgeput


#1

Ik ben gregory,vader van 2 lieve kindjes.
Ik loop nu al een hele tijd , eigenlijk zolang ik me kan herinneren eigenlijk rond met het gevoel dat ik een mislukking ben. Dat bij alles wat belangrijk is ik gefaald heb.
Ik besef echt wel dat ik wel dingen goed gedaan heb en dat niet alles mis was.Maar toch wil dat gevoel niet weg. Waardoor dat dikwijls commentaar mijn gevoel van eigenwaarde nog slechter maakt. Terwijl ik wel weet dat het dikwijls om te helpen of gewoon een moment opname is.Ik heb altijd het gevoel dat ik moet blijven vechten zowel tegen mezelf als tegen de wereld. en ik weet dat ik alles nodig heb om gelukkig te moeten zijn maar toch voelt het zo niet . Het probleem is extra als ik even gas terug probeer te nemen dan voelt het als opgeven en dat maakt me nog slechter voelen.

om toch even mijn situatie verder te schetsen.
Ik ben bijna 36 jaar. ik ben al opgenomen voor een depressie +-2 jaar geleden maar ik heb niet het gevoel dat ik er iets uit geleerd hebt . mijn gevoelens en verstand zijn nog altijd mijlenver uiteen.Mijn vriendin hoewel ze lief is en prachtig en ik alles voor haar zou willen doen geeft echter zo een laag zelfvertrouwen dat ze erdoor niet in staat is om te werken . Waardoor ik het gevoel heb dat alles blijft op mijn schouders liggen.Zij is nu in opname maar ik weet niet of dat oplossingen gaat brengen en ondertussen is mijn energie weeral op. Waardoor ik serieuze fysieke klachten begin te krijgen.Spierpijnen, hoofdpijn, overgeven,...
Ik hoop dat iemand mij wat raad kan geven om terug iemand te worden waar ik zelf mee kan leven.
mvg
Antwoord

#2

Hoi Gregory,

Laat me beginnen door te zeggen dat je absoluut géén mislukkeling bent! Je hebt een ziekte en je doet je uiterste best om beter te worden. Natuurlijk gaat dat met ontzettend veel downs en een paar ups, en het leven is ook lang niet altijd makkelijk, maar je doet je best!

Een laag gevoel van eigenwaarde is erg zwaar, ik weet het, want ik heb het ook Wink Jezelf onderuit halen is iets waar we ontzettend goed in zijn he? Toch is dat vaak niet een eerlijk en oprecht beeld van onszelf, ookal is het ontzettend moeilijk om dat wel te zien.

De relatie met je huidige vriendin lijkt me toch ook erg zwaar. Vervelend dat ze nu ook een opname heeft, maar ik hoop dat ze er beter uit komt daardoor en dat de relatie wat meer in balans komt. Jij mag je eigen problemen ook niet vergeten door haar zorgen op je te nemen. Ik vermoed dat je daardoor over je eigen grenzen bent gegaan en dan ontstaan inderdaad fysieke problemen.

Wat ik mij afvraag... Heb jij op dit moment nog professionele hulp? Wekelijkse therapie of iets dergelijks? En medicatie?

Je bent hier verder van harte welkom op het forum, we begrijpen je, want veel van ons zitten in een soortgelijke situatie. Je bent zeker niet alleen! Hopelijk helpt het hier van je afschrijven ook een beetje Smile

Heel erg veel sterkte!

Groetjes,
Sanna
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Sanna :   • greg, Ray
Antwoord

#3

(07-05-2018, 14:47)greg schreef: Ik hoop dat iemand mij wat raad kan geven om terug iemand te worden waar ik zelf mee kan leven.
mvg

Hallo Gregory,

Sanna heeft je al een hart onder de riem gestoken en ik wil daar aan toevoegen dat kleine stapjes maken helpt.

Je wordt niet ineens beter, net zomin je ineens ziek geworden bent. Probeer met kleine werkzaamheden je gevoel van eigenwaarde terug te krijgen. Bijvoorbeeld je kindjes verzorgen, helpen tanden poetsen e.d. en zoek daarnaast professionele hulp.

Sterkte,
Ray
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Ray :   • greg, Sanna
Antwoord

#4

Bedankt voor de steun sanne en ray, 

Het heeft heel lang geduurd en ik kan nu tenminste toegeven dat ik die gevoelens heb en na zelfonderzoek weet ik ook waar die gevoelens begonnen zijn.
ongeveer toen ik 5 jaar was en ze mij zijn beginnen pesten.en nee ik wil het niet over dramatiseren alleen dat ik nu niet meer weet en eigenlijk nooit gedaan heb hoe ik mezelf kan opbouwen. Ik heb al die jaren eigenlijk gewoon op mijn verstand geleefd en zeer licht op gevoelens maar zoals iedereen wel weet vroeg of laat halen ze je wel in.

En wat je zegt over mijn vriendin is waar ik steek er teveel energie in maar aan de ander de andere kant zij is de enige die mij al die jaren gesteund heeft en mijn 2 liefste schatten bezorgd heeft dus ik wil ze absoluut niet laten vallen.Want dan zou ik me nog veel slechter voelen.Als ik zou weggaan zou het zijn om haar een groter kans op geluk te gunnen in plaats van met zo een loser als ik.

Ik ben net opnieuw begonnen met medicatie te nemen en ga terug naar huisdokter.Ik heb een hekel aan psychologen omdat ik na enkele weken gesprekken met psychologen nog slechter ben dan ervoor.ze geven mij altijd het gevoel dat alles wat ik gedaan heb tot nu toe verkeerd was en dus voel ik me nog slechter maar ik heb altijd mijn best gedaan om te overleven . het enige wat ik nu wil is eigenlijk gewoon eens een periode leven.
mvg
Antwoord

#5

Hoi Greg,

Nog even een ding: psychologen noemde ik altijd zweefteven. Dus je begrijpt hoe ik erover d ...acht.

Toch is het met die lui net als medicijnen: sommige werken en sommige niet. Een goeie 'peut' kan echt verschil maken, en dat zegt wat als ik het zeg, eigenwijs als ik ben.
Maar volg hierin vooral je eigen gevoel.

groet,
Ray
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)