Het gaat niet goed , ik ben moe en teleurgesteld , teleurgesteld omdat ik in alles wat ik doe rekening moet houden met mijn beperkingen van depressies, stemmingswisselingen en borderline in t algemeen. Het bepaalt mijn hele leven. Mijn verleden was ronduit rampzalig en mijn heden wel ik ben stabiel maar daar is ook alles mee gezegd. Dagelijks last van stemmingswisselingen en depressie de ene minuut goed en de andere volledig down door een of andere trigger. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven waar ik eigenlijk niet meer achter sta maar die ik moet uitzitten omdat de gevolgen te groot zijn. Mijn partner voelt zich op gemak met mij omdat ik zijn financiële situatie versta maar omgekeerd kan ie maar moeilijk om met mijn stemmingswisselingen. Hij aanvaardt dat ik een uitkering heb maar de ziekte op zich is al heel wat moeilijker te verstaan. De hoogten en laagten , de ruzies en de stemmingswisselingen zijn niet leuk. Ikzelf heb geen zin meer om nog veel moeite te doen voor een relatie, ik mis diepgang en diepe gesprekken en elkaar goed leren kennen . Ik mis empathie en samen huilen en lachen en emoties beleven. Mijn vriend kan geen emoties uiten ik vraag me af of ie er eigenlijk wel heeft sorry maar het zit me hoog. Hij is wel altijd daar doet al de boodschappen en helpt me indien nodig maar ik mis een echte verbinding die ik niet kan vinden, omdat vele niet verder kijken dan het stigma psychische problemen en de uitkering. Ik zou het liefste geen moeite meer doen en het liefste er de brui aan geven want bij alles wat ik doe komt er beperking bij kijken. Misschien moet ik alles aanvaarden dat ik borderliner ben en dat ik hulp nodig heb en niet meer kan doen dan wat strikt nodig is. Ik ben ook zo vermoeid en kan ook maar enkele uren actief zijn en dan moet ik rusten. Ik heb het echt gehad met alles en zou het liefste opgeven. Bedankt dat ik hier mijn verhaal kan doen betekent heel veel dat ik het eens mag melden. Groetjes cyranno

Ik kan je helaas niet helpen Cyranno, maar hoop wel dat je doorzet. Dit verhaal misschien eens bij de huisarts neergooien?

Hoi c,

Er zijn trainingen , therapieen en medicijnen die wat kunnen verlichten bij borderline.  Maar ik heb geen idee wat je al gedaan hebt.
Als je je toestand niet acceptabel vind , kun je er iets aan proberen te veranderen immers. 
Er zijn ovetigens ook trainingen voor je partner om meer er over te leren , ermee te leren omgaan.  
Maar misschien wil je gewoon spuien, dat mag ook net zo goed.

Sterkte, Mabel

Hi Cyranno,

Ik heb ook een relatie gehad zonder diepgang, waar ik juist behoefte aan had (en nog eigenlijk). Dat is al een lange tijd geleden, maar ik herken wat je schrijft. Wat maakt dat je in die relatie blijft? Weegt dat op tegen de nadelen?
Ik denk dat je niet anders kan dan accepteren dat je psychische problemen hebt, maar dat is niet het einde van de wereld. Vraag hulp, zoals Positiva en Mabel aangeven.
Ik zeg altijd tegen mezelf: opgeven is geen optie. Dus trek ergens aan de bel.

Veel sterkte,
Alais

Dank jullie voor de reacties, ik heb het moeilijk mede ook door het overlijden van mijn geliefde moeder en de moeilijke relatie met mijn zus. Ik heb in het verleden dialectische gedragstraining gevolgd voor borderline, de linehan methode daar heb ik veel geleerd en nu heb ik steun van een psychologe en mijn psychiater. Gisteravond had ik het ook heel moeilijk want ik kan mijn verleden maar moeilijk loslaten wat er is gebeurd in mijn kindertijd die de oorzaak is van mijn trauma. Ik  heb dan meditatie oefening gedaan voor het loslaten oude pijn en emoties en dat helpt me wel enorm. Ik ga me meer en meer toeleggen op meditatie. Ik voel me daar goed bij. Het moeilijke contact met mijn zus doet me ook heel veel pijn, eigenlijk zou ik geen contact meer willen omdat het zo geforceerd is en niet meer bij me past. Maar ik weet niet goed hoe ik dat moet aanpakken. Minder en minder ga ik op haar sms reageren en op telefoons en het contact laten uitdoven en als ze er achter vraagt dan zeg ik het eerlijk. Ik kan maar niet verwerken hoe ze de baas speelt en vb ook op de begrafenis veel besliste zonder mijn mening ook maar eens te vragen, maar dat verwonderd me niet . Mijn zus is zeven jaar ouder en meent de baas te zijn. Op de vraag van Alais wel ja we hebben elkaar leren kennen op vrijwilligerswerk, mijn vriend heeft ook zo zijn problemen, wij vermoeden autisme maar hij is in zijn kinderjaren nooit getest geweest. Hij kan niet in de privé werken daar de prikkels teveel op hem afkomen en hij volledig blokkeert. Hij werkt dan ook elke dag in het sociaal circuit waar hij zijn uitdagingen heeft. We hebben er over gesproken en hij meent dat hij niet kan omgaan met emoties en diepgang. Hij weet niet hoe erop te reageren en ermee om te gaan om zijn gevoel te uiten. Ik moet dit aanvaarden want we begrijpen elkaars zwaktes . Ik kan me ook niet inbeelden dat een ander persoon zou kunnen omgaan met mijn borderline trekjes. En een andere vrouw met zijn financiële situatie. Vandaar struggelen we verder ook al is het niet makkelijk. Ik doe echt mijn best maar heb het vaak knap lastig maar gelukkig heb ik van jullie steun bedankt daarvoor.Groetjes cyranno

Ik herken het samenleven met iemand die diepgang niet aankan wel. Ooit had ik ook de diagnose borderline, maar dat is veranderd in dissociatieve stoornis wat juister was in mijn geval. Maar ik herken wel het ingewikkelde leven dat je met borderline kan hebben. Echt goede raad heb ik niet, wil je vooral een hart onder de riem steken.

Ik herken het samenleven met iemand die diepgang niet aankan wel. Ooit had ik ook de diagnose borderline, maar dat is veranderd in dissociatieve stoornis wat juister was in mijn geval. Maar ik herken wel het ingewikkelde leven dat je met borderline kan hebben. Echt goede raad heb ik niet, wil je vooral een hart onder de riem steken.

Dank je wel Elandje voor het hart onder de riem grtj Cyranno

Dank jullie voor de reacties, ik heb het moeilijk mede ook door het overlijden van mijn geliefde moeder en de moeilijke relatie met mijn zus. Ik heb in het verleden dialectische gedragstraining gevolgd voor borderline, de linehan methode daar heb ik veel geleerd en nu heb ik steun van een psychologe en mijn psychiater. Gisteravond had ik het ook heel moeilijk want ik kan mijn verleden maar moeilijk loslaten wat er is gebeurd in mijn kindertijd die de oorzaak is van mijn trauma. Ik  heb dan meditatie oefening gedaan voor het loslaten oude pijn en emoties en dat helpt me wel enorm. Ik ga me meer en meer toeleggen op meditatie. Ik voel me daar goed bij. Het moeilijke contact met mijn zus doet me ook heel veel pijn, eigenlijk zou ik geen contact meer willen omdat het zo geforceerd is en niet meer bij me past. Maar ik weet niet goed hoe ik dat moet aanpakken. Minder en minder ga ik op haar sms reageren en op telefoons en het contact laten uitdoven en als ze er achter vraagt dan zeg ik het eerlijk. Ik kan maar niet verwerken hoe ze de baas speelt en vb ook op de begrafenis veel besliste zonder mijn mening ook maar eens te vragen, maar dat verwonderd me niet . Mijn zus is zeven jaar ouder en meent de baas te zijn. Op de vraag van Alais wel ja we hebben elkaar leren kennen op vrijwilligerswerk, mijn vriend heeft ook zo zijn problemen, wij vermoeden autisme maar hij is in zijn kinderjaren nooit getest geweest. Hij kan niet in de privé werken daar de prikkels teveel op hem afkomen en hij volledig blokkeert. Hij werkt dan ook elke dag in het sociaal circuit waar hij zijn uitdagingen heeft. We hebben er over gesproken en hij meent dat hij niet kan omgaan met emoties en diepgang. Hij weet niet hoe erop te reageren en ermee om te gaan om zijn gevoel te uiten. Ik moet dit aanvaarden want we begrijpen elkaars zwaktes . Ik kan me ook niet inbeelden dat een ander persoon zou kunnen omgaan met mijn borderline trekjes. En een andere vrouw met zijn financiële situatie. Vandaar struggelen we verder ook al is het niet makkelijk. Ik doe echt mijn best maar heb het vaak knap lastig maar gelukkig heb ik van jullie steun bedankt daarvoor.Groetjes cyranno

Lieve Cyranno, wat een worsteling, Jammer dat jij en je zus niet nader zijn gekomen, soms gebeurt dat bij een begrafenis. Het lijkt me zwaar daar uit te komen.
tevens vind ik het mooi hoe je de relatie met je kerel beschrijft, dat klinkt als liefde, anders zou je het niet pikken van elkaar, mooi. (of maak ik het nu mooier dan het is, nee toch?) IK wens je heel veel sterkte,

groet, Run

Heel veel herkenning. Maar we moeten door. We mogen niet opgeven. Ook al is de verleiding soms groot. We mogen niet opgeven. 
Komaan. 

Veel moed...

Hoi Cyranno,

Ik herinner me je verhaal over de wisselwerking tussen jou en je zus nog goed.
Destijds heb ik je volgens mij aangeraden het contact te vermijden of te minimaliseren aangezien ze je slechte kant omhoog halen en je veel energie kosten.
Ik zat destijds in een ongeveer dezelfde situatie met mijn broer die me ook regelmatig als klein kind behandelde en zeer zelden iets positiefs te melden had, laat staan dat ie ook maar iets van mijn situatie begreep.
Had altijd de overtuiging dat hij mij als enige zo behandelde, tot ik van zijn vriendin hoorde dat hij haar en de kinderen ook regelmatig zo behandelde.
Hierdoor heb ik er nu minder moeite mee het over me heen te laten gaan en het komt ook nog maar sporadisch voor.
Eigenlijk heb ik het laatste jaar nog nooit zo'n goed contact met hem gehad, misschien komt dat doordat ik veel met zijn vriendin praat.
Nou denk ik niet gelijk dit is voor altijd opgelost, maar toch kom ik bijna altijd opgewekt bij ze vandaan.
Ook op het werk had ik regelmatig een conflict met een leidinggevende die me ook niet gelijkwaardig behandelde en wat ik erg persoonlijk nam.
Intussen raakt het me amper nog als ze commentaar heeft, aangezien ik intussen weet dat ze dat gedrag bij vrijwel iedereen vertoond.
Weet niet of je hier iets mee kan of dat het van toepassing is.
Ben de laatste maanden minder depressief omdat het me iig tijdelijk gelukt is op een andere manier te denken en momenteel als doel gesteld heb me niet meer in de ellendige gedachten te storten.
Misschien dat dit ook meeweegt in hoe ik dingen nu ervaar.
Dus geef de hoop niet op... de situatie waar je in verkeerd hoeft niet de oorzaak te zijn van hoe je je voelt, maar wel welk oordeel je er over hebt.

Sterkte.