Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

ter nagedachtenis... van mezelf


#1

Hoi...

Dit is meer even een bericht aan mezelf dan aan iemand anders. Na lange tijd weer hier terug, niet dat het goed ging, maar wel beter.
Ik had weer een mooie illusie gecreeerd en voelde me een paar maanden goed, maar de realiteit komt altijd terug en altijd harder dan eerst.

Zit nu al een tijdje (lees paar jaar) af te tellen en dat doe ik nu al helemaal dagelijks. Ooit in het verleden heb ik mezelf een belofte gedaan:
als ik me op mijn 35e nog steeds in de situatie zit als waarin ik nu zit dan maak ik er een eind aan.
Op dit moment nog 6 maanden en 29 dagen te gaan en ik kijk er steeds meer en meer naar uit.

Voorheen was mijn werk mijn 'thuis', ergens waar ik graag kwam en deed, maar onlangs is, wegens bezuinigen, zo'n beetje iedereen ontslagen. In ieder geval al mijn directe collega's, maar ik niet. Ik ben bang dat ik werk moet gaan doen dat mij niet gaat bevallen. Ach ja, dat gaat allemaal pas vanaf 1 september beginnen. Het boeit me allemaal toch niet zo veel meer. Prive heb ik in ieder geval niks meer. Tot nu toe heb ik alle weekenden geen woord gezegd.
Familie moet ik niks van hebben, vrienden heb ik niet, buren zien mij niet. Ik hoopte nu wel ingestort te zijn door mijn eetgewoontes, maar helaas. Niks eten en alleen bier drinken is dan blijkbaar gezond? haha! De smaak van groente en fruit kan ik me echt niet meer herinneren...
begonnen met roken op m'n 24e met 1 reden: zo ga ik sneller dood, maar na 10 jaar minimaal 1 pakje (gemiddeld 1,5) per dag, ook geen effect.

Praten en dergelijk gaat toch niet meer werken, men zei voorheen altijd wel dat ik moest praten, maar dat deed ik ook. Niemand, maar dan ook echt niemand die echt begrijpt hoe ik mij voel. Pure eenzaamheid is wat ik niemand gun, maar ook niemand (gelukkig begrijpt).
Ik doe dat tegenwoordig zo, en vind de schrikreactie van mensen altijd leuk:
- ik: ok, stel je voor, je komt 'thuis'. Niemand daar, niemand die wat zegt, wat denk je daar van? Dit is dus ook inclusief anderen, er is dus NIEMAND!
- ander: oh, lijkt me heerlijk, doen wat ik wil, helemaal niks
- ik: begrijpelijk, stel je hetzelfde voor, maar dan een week...
- ander: is net een vakantie! geen vrouw/man en kinderen, lekker een weekje voor mezelf.
- ik: vooruit, geloof je niet helemaal, maar goed, nu 1 maand
- anders: uh... nou, dat is wat lastiger
- ik: half jaar?
- anders: nee, dat is te moeilijk
- ik: jaar dan, we zijn er nog laaaang niet hoor...
- ander: jemig...
- ik: 5 jaar?
- ander: ...
- ik: we zijn nog niet eens op de helft, maar je ziet waar ik heen wil?

en dan zijn ze stil.

Nee, ik wil geen gelijk krijgen, ik zocht mensen die me konden begrijpen, maar die zijn er niet. Ik weet ook dondersgoed dat er mensen op de wereld zijn die het slechter dan ik hebben.

Affijn, ik ben er nog een kleine 7 maanden, misschien kan ik nog iets (ook al is het extreem klein) voor iemand betekenen in die tijd.
maar het kan ook minder zijn...
Dit bericht is nogmaal aan mezelf, veel is er nog niet op uit te halen.

WizzArt
Antwoord

#2

Is het ook niet de bedoeling dat we er op reageren??
Antwoord

#3

Tja, het is een open forum, dus reageren kan en mag altijd.
Ook zal ik open en eerlijk antwoorden.

Het is meer van, mijn toekomst staat vast. Nog 3,5 uur en het is nog maar 6 maanden en 28 dagen.
Antwoord

#4

Ik dacht dat je een half jaar geleden nog behoorlijk positief was over begeleid wonen, of vergis ik me nou?
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 24-07-2017, 10:54 door trebe.)

Hoi Wizz,

Ik heb al 13 jaar pure ellende achter de rug. Hier wat van mijn klachten:

Niet kunnen aankijken van mensen,ptts,niet kunnen ontspannen, niet meer bij mijn gevoel kunnen komen, het mijden van menselijk contact, lichte depressies, hyperventilatie, verdere overspannenheid, dagendurende overprikkeling, chronische overprikkeling en uiteindelijk een zeer zware depressie.

Ik heb de achterliggende jaren al best wat hulpverleners gesproken, maar nooit is de juiste diagnose van de achterliggende oorzaak gesteld. Vaak wel sociale fobie,hyperventilatie, gegeneraliseerde angst stoornis, overspannen, depressie, autisme. De laatste jaren heb ik weinig contact gehad met behandelaar omdat te belastend voor me is, ik kan bijna geen mensen dichtbij laten komen in contacten, omdat ik dan zwaar overprikkeld geraak. Dat was vroeger niet zo. 


Enorm veel psychologen en psychiaters gezien. Bijna allemaal amateurs en parttimers.

Uiteindelijk lijk ik de oorzaak nu te weten. Een zwaar meervoudig trauma en HSP(hooggevoelig voor indrukken).

En wat denk je na 13 jaar begin ik langzamerhand op te knappen. Niemand die dat meer gedacht had. Ik leefde al 10 als een nomade.

Dus ga opzoek naar jezelf. Welke nare periodes hebben je veranderd? Waarschijnlijk kun je dit verstandelijk goed beredeneren etc, maar het gaat om je gevoel. Of je het gevoelsmatig ook verwerkt heb.

Je kiest nu voor de makkelijke uitweg, terwijl er zovelen zijn die nog jaren zouden willen leven en dat niet kunnen vanwege ziekte.

Ik ga graag met je in gesprek!
Never lose hope for better times!
Antwoord

#6

Citaat:
Wat te doen bij terugkerende gedachten aan zelfdoding?
Vaak voelt het alsof je in een pijnlijke, eenzame en schijnbaar uitzichtloze situatie zit. Je bent al een lange tijd wanhopig op zoek naar een oplossing. Maar een oplossing lijkt er niet te zijn. Zelfmoordgedachten spelen steeds vaker door je hoofd...


Als je zelfmoord overweegt
is het belangrijk dat je direct hulp zoekt. Handel niet impulsief. 
Onderstaande organisaties bieden direct professionele hulp. Anoniem als je wilt.



Let op: Dit forum is niet bedoeld als vervanging van professionele hulp, al kan lotgenotencontact wel vaak opluchten.
Antwoord

#7

Dood willen, tja wat heb ik als buitenstaander er van te vinden?  eigenlijk niets, ieder zijn keuze.
Ik ken je verder natuurlijk niet, maar in gedachte zie ik je ouders, familie enz.
Ook zie ik mijn broer die jaren gevochten heeft tegen zijn ziekte waar hij van begin af aan van wist dat die niet te winnen was, en die strijd vorig jaar verloren heeft.
Hij wilde zo graag verder, en dan zie ik dit soort berichten, echt zo treurig.
Hoop echt voor je dat er betere tijden voor je komen, en dan bedoel ik niet dat het komende half jaar voorbij vliegt.
Antwoord

#8

Onze zoon heeft op zijn 21e zelfmoord gepleegd, heel weloverwogen en doordacht.
Het spoor van verwoesting wat hij hiermee heeft veroorzaakt hier door is niet te beschrijven. 
Ons leven heeft alle glans verloren. Tuurlijk, hij heeft rust maar de onrust waarmee hij ons heeft achtergelaten is vreselijk.
Antwoord

#9

tsja......de doodswens.....velen reageren er hetzelfde op,namelijk dat zoiets niet hoort en je er de ander zoveel pijn mee doet.....de ANDER.....alsof je leeft voor de ander.....ik begrijp het hoor,dat de ander (nabestaanden) er geen raad mee weten......ik ben over een week zo'n nabestaande.....een dierbaar iemand van me,gaat over een week dood.....zij zit in het euthanasietrajekt.ze loopt al 40 jaar in de GGZ met trauma's e.d.,niks helpt.heftig he? zij mag dood.ja,ze laat dierbaren achter,waaronder haar vrouw.en ook mij.....ik zit er heel erg mee.maar ik begrijp haar zo goed......probeer je eens in te leven.mensen met een "gewone" depressie komen er heus wel bovenop.maar velen zitten veel dieper dan dat en mankeren heel wat meer......voor sommigen is er echt geen redding meer mogelijk.zij zijn TE beschadigd.zij trekken het niet meer.ik begrijp mijn dierbare heel erg goed,ik ken haar en haar verleden.ik gun het haar zo.....eindelijk rust.ik ben er zelfs jaloers op.....ik wil ook zo graag dood,maar is me niet gegund.telkens weer ben ik op tijd gevonden.ik overleef alleen nog maar en zie wel wanneer het eindigt.zie het ajb niet als een laffe daad,waar niet over na is gedacht.....ik heb al 2 mensen van de indepressiesite moeten missen door suicide en ik begrijp ze zo goed......natuurlijk hoop ik dat men de juiste hulp vindt,maar helaas is die er lang niet altijd.....soms ben je te complex,zoals ik.soms kom je op een te lange wachtlijst.over het algemeen is het een instant-therapie en moet je na een jaar van je klachten af zijn.....oke,voor mensen die nog geen inzichten hebben kan dat helpen.ach lama....wordt te negatief zo.ik begrijp iig heel goed dat het suicidecijfer almaar stijgt,legaal of illegaal.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voor mezelf opkomen Started by Guest
4 Replies - 1,846 Views
25-04-2021, 17:41
Laatste bericht: Mabel
  Gevangen in mezelf. Started by Shalin
7 Replies - 2,321 Views
26-03-2020, 20:36
Laatste bericht: J@n
04-06-2019, 14:46
Laatste bericht: Shalin
11-05-2019, 10:06
Laatste bericht: cyranno
07-09-2018, 15:21
Laatste bericht: Positiva



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)