ik zal de titel even uit te leggen. 

ik ben een grote zus, met een speciaal zusje. mijn zusje heeft autisme, in een redelijk zware vorm. 
ze is mentaal enkele jaren jonger als dat ze is, is belachelijk slim maar alleen op kennis niveau. niet op sociaal niveau. 
wat er voor zorgt dat ze het doorheeft als iets haar niet lukt wat een normaal kind wel zou kunnen. 

ze doet dit jaar voor de 3de keer de eerste van de middelbare school over omdat ze tot nu toe nog geen jaar vol heeft gekregen. het ging ongeveer ander half jaar geleden mis. vanaf dit moment ben ik, in elk geval voor mijn gevoel, onzichtbaar geworden voor mijn ouders. alles draaide om mijn zusje en het haar zo prettig mogelijk maken. 

nu moet je me niet verkeerd begrijpen, mijn zusje betekend alles voor mij, ik ben bereid alles op te geven voor haar. maar de mentale druk die dit oplevert kan ik niet aan. 

mijn depressie is dik een jaar hiervoor begonnen. en er niet bepaalt beter op geworden. 

dusja, ik ben de zus van

am i invisible?

Sister of 

Dat is een moeilijke positie, je houdt van haar maar komt ook te kort. Allebei is waar en terecht. De twee samen lijken te botsen in je hart. Je mag ook van je zelf houden. Daarmee neem je je zus niks af. Om te kunnen helpen en om van iemand te houden moet je ook voor je eigen conditie zorgen. Als je zelf goed in je vel zit kan je wat voor de ander betekenen.
Je mag ook hulp aanvaarden voor jou. Als kind op de achtergrond is een heel lastige rol. 
Het is heel gewoon als je daar moeite mee hebt. Er zal vast wel een community voor zijn en er zijn ook steuntroepen voor naasten van....

Je bent een kanjer hoor, en soms is het even net te veel. 

Het goede gewenst

ik zal de titel even uit te leggen. 

ik ben een grote zus, met een speciaal zusje. mijn zusje heeft autisme, in een redelijk zware vorm. 
ze is mentaal enkele jaren jonger als dat ze is, is belachelijk slim maar alleen op kennis niveau. niet op sociaal niveau. 
wat er voor zorgt dat ze het doorheeft als iets haar niet lukt wat een normaal kind wel zou kunnen. 

ze doet dit jaar voor de 3de keer de eerste van de middelbare school over omdat ze tot nu toe nog geen jaar vol heeft gekregen. het ging ongeveer ander half jaar geleden mis. vanaf dit moment ben ik, in elk geval voor mijn gevoel, onzichtbaar geworden voor mijn ouders. alles draaide om mijn zusje en het haar zo prettig mogelijk maken. 

nu moet je me niet verkeerd begrijpen, mijn zusje betekend alles voor mij, ik ben bereid alles op te geven voor haar. maar de mentale druk die dit oplevert kan ik niet aan. 

mijn depressie is dik een jaar hiervoor begonnen. en er niet bepaalt beter op geworden. 

dusja, ik ben de zus van

Ik ken het gevoel van onzichtbaar zijn, heel naar gevoel!
Ik ben het helemaal met dipjes eens wat betreft die 2 gevoelens.
Misschien een idee om een keer met je ouders om de tafel te gaan zitten en ze te vertellen wat je mee maakt, hoe je je voelt.
Voor het zelfde geld hebben ze helemaal niet door dat jou gevoelens in het gedrang zijn gekomen.
Als je niet durft te praten is een brief schrijven met je gevoelens een idee?!

Ik vind dat je het ontzettend knap doet en hoop dat je je gauw beter voelt.
Dikke knuffel en liefs,
Bianca

~ Everyone is special in his/her own way. Celebrate and cherish it.~

Hey,

Het is ontzettend dapper en goed van je dat je je verhaal hier even deelt!
Kan mij een beetje in je indenken, het is erg lastig om te ervaren dat iemand meer aandacht krijgt dan jij dat krijgt al begrijp je het wel. Ik vind je er positief instaan en heel erg mooi hoe je zegt dat je toch veel van haar houdt!

Misschien is het handig om eens het gesprek aan te gaan, soms hebben mensen niet eens echt door wat hun tekortkomingen zijn tot ze erop gewezen worden.

Liefs van Shalin 

ik heb al vaker gesprekken met mijn ouders gehad. niet over mijn depressie maar wel over het gevoel van onzichtbaarheid. 
op een of andere manier zeggen ze steeds dat ze het snappen en eindigt het zelfde gesprek ook altijd weer met hoe zwaar het is voor mijn zusje en voor hun. en dat ik best wat meer mijn best mag doen. 

helaas heeft praten met ouders dus geen nut.

am i invisible?

hey, ik heb je "even voorstellen" ff opgezocht nav je steunende reactie op dit forum ;

het is best heftig voor je om je op de achtergrond te voelen omdat je zusje veel extra aandacht nodig heeft. 
als dit de directe aanleiding is dat je jezelf zo rot voelt, is het gek genoeg ook op te lossen, je voelt je terecht rot en onzichtbaar en dat kan de directe voedingsbodem zijn van je depressie.

die voedingsbodem is zowel de oorzaak als de oplossing, in die zin dat, bijvoorbeeld de huisarts of een therapeut, je hiermee om kunnen leren gaan. gehoord en gezien worden en een andere blik op je situatie kunnen enorm fijn en helpend zijn (en soms ook vermoeiend en confronterend, heb ook therapieen gehad) 
Therapie is een soort scholing, waarmee je vaardigheden leert om met je somberheid, eenzaamheid en gedachtes om te gaan. Sommige dingen werken, andere niet. Je bouwt een soort toolkit op met vaardigheden die je, als t zwaar is, helpen om de last flink te verlichten. Praten met lotgenoten helpt mij persoonlijk ook..
Als je nog niet toe bent aan die stap, kun je ook iemand in vertrouwen nemen en af en toe met diegene erover praten. Iemand op je opleiding, iemand die er goed op kan reageren in elk geval.
Veel liefs kracht en sterkte gewenst, de ellendigheid gaat echt voorbij! stay strong en aarzel nooit om hulp aan te pakken.

hey, ik heb je "even voorstellen" ff opgezocht nav je steunende reactie op dit forum ;

het is best heftig voor je om je op de achtergrond te voelen omdat je zusje veel extra aandacht nodig heeft. 
als dit de directe aanleiding is dat je jezelf zo rot voelt, is het gek genoeg ook op te lossen, je voelt je terecht rot en onzichtbaar en dat kan de directe voedingsbodem zijn van je depressie.

die voedingsbodem is zowel de oorzaak als de oplossing, in die zin dat, bijvoorbeeld de huisarts of een therapeut, je hiermee om kunnen leren gaan. gehoord en gezien worden en een andere blik op je situatie kunnen enorm fijn en helpend zijn (en soms ook vermoeiend en confronterend, heb ook therapieen gehad) 
Therapie is een soort scholing, waarmee je vaardigheden leert om met je somberheid, eenzaamheid en gedachtes om te gaan. Sommige dingen werken, andere niet. Je bouwt een soort toolkit op met vaardigheden die je, als t zwaar is, helpen om de last flink te verlichten. Praten met lotgenoten helpt mij persoonlijk ook..
Als je nog niet toe bent aan die stap, kun je ook iemand in vertrouwen nemen en af en toe met diegene erover praten. Iemand op je opleiding, iemand die er goed op kan reageren in elk geval.
Veel liefs kracht en sterkte gewenst, de ellendigheid gaat echt voorbij! stay strong en aarzel nooit om hulp aan te pakken.

hulp aanvaarden is iets dat bij mij vanzelf gaat. dingen zeggen die in mij om gaan zijn al lastig. ik vertel vaak beetjes aan verschillende mensen, zodat niemand echt alles over mij weet. en heel veel dingen zeg ik ook niet. 
het mooie aan dit forum voor mij is dat het anoniem is. 
ik ben altijd de gene die mensen probeert te helpen. ik heb een fucked vriendengroep waarin mijn beste vrienden ook het een en ander aan bagage hebben.
en het zijn echt schatten, maar ik weet dat als ik hun vertel over mijn problemen enzo dat hun het daardoor lastig hebben. mijn vriend weet een groot deel, maar altijd pas ergens achteraf als ik mezelf weer bij elkaar geraapt heb. 

daarbij is het ook zo dat ik mijn ouders niet nog verder wil belasten als dat ze al zijn. en gezien ze eigelijk altijd willen weten waar ik ben kan ik nergens heen zonder hun er over te vertellen. ( bijna de standart vragenlijst die een 15 jarige krijgt, waar ga je heen, wanneer kom je thuis, met wie ben je) 
als hun het weten weet mijn zusje het en dan gaat ze zichzelf de schuld geven. dat is iets wat ik niet aan zou kunnen. 

nu is mijn thuissituatie erg lastig, het is niet de aanleiding geweest van mijn depressie, het heeft het natuurlijk echt niet beter gemaakt.

am i invisible?

jeetje, dat maakt het niet makkelijker nee.. ik heb zelf ook al vanaf jongere leeftijd depressies, ben pas op mn 22e en vorig jaar dus voor t echie ivm crisis, hulp gaan zoeken hoor. nu woon jij nog bij je ouders wat het ff moeilijker maakt allemaal.. depressie is, net als autisme, iets in de hersenen waar je niets aan kunt doen. het is dus niet iets om je schuldig over te voelen, het maakt je ook niet een zwak of raar persoon. 800.000 Nederlanders hebben het.. die gedachte gaf mij steun, dat er zoveel lotgenoten zijn die weten hoe t voelt. Je minderwaardig voelen of eenzaam is een gevolg van de depressie: automatische negatieve gedachtes, is een symptoom. hier is wel mee om te leren gaan kan ik je vertellen.. het heeft tijd nodig, en oefening.. maar je bent jezelf al goed aan het helpen door op dit forum te posten en dat is een stap in de goeie richting! liefs van mij en weet dat er met jou, velen dit gevecht voeren! en ook velen er uit komen met of zonder hulp xx