Hoi allemaal , ik heb een partner die al tien jaar met me samen is. We zijn door hoogten en laagten gegaan door mijn instabiliteit van mijn persoonlijkheidsstoornis. We hebben dat alles doorworsteld en zitten nu in rustiger vaarwater. God zij dank. Maar ik heb nog altijd problemen in mijn relatie door mijn borderline. Ik voel me heel vlug afgewezen en reageer dan boos en heftig omdat mijn emoties veel heftiger binnen komen dan die van hem. Ik heb problemen met vertrouwen en in discussies haal ik vaak het verleden terug op dat tot grote ergernis van mijn vriend. Gister hadden we woorden. Dit verloopt steeds volgens eenzelfde probleem. Ik voel me afgewezen of verwaarloosd door iets maak hem daar attent op maar veel te hevig door mijn emoties. Ook ga ik hem dan aanvallen wat zeker niet ok is. Daar reageert hij op zich dan ook heel heftig op, vind me irrationeel in mijn argumenten. En het loopt dan uit de hand. Deze morgen ben ik opgestaan en heb besloten er heel hard aan te werken. Ik weet dat ik vaak geen gegronde argumenten heb, wij wonen samen het moet aangenaam blijven . Mijn vriend is verder wel heel lief doet alle boodschappen en helpt me wel maar hij begrijpt niet goed als ik depressief ben of heftig ben en als ik het niet zie zitten , als ik teveel nadenk. Ik op mijn beurt wil beter kunnen praten met hem en zou willen dat ie niet alles zo licht opneemt. Ik had graag een zielsverwant , een man die een vriend is en met wie je echt goed kan praten. Dit zit er gewoon niet in en misschien moet ik dat gewoon aanvaarden. Er zijn ook positieve kanten aan de relatie. Verder ga ik gewoon aan mezelf werken, weten dat de afwijzing veelal een gevolg is van mijn conditionering als kind toen ik steeds werd afgewezen. Misschien verwacht ik te veel? Verwachtingen loslaten. Benieuwd ben ik hoe jullie relaties verlopen met jullie problematiek. Graag had ik het gehoord groetjes Cyranno

-----

What do you want to do ?
New mailCopy
Jammer dat je je reactie hebt wegggehaald, ik vond hem juist zo goed!

Groet, Mabel

Ik herken dit volledig. Ben recent samen gaan wonen met mijn vriend en dit is soms een drama. Zodra hij een verbeterpunt probeert aan te geven reageer ik alsof hij me heeft uitgescholden.. ik sluit hem dan buiten en gedraag me afstandelijk of onaardig. Dit zorgt ervoor dat hij kleine irritaties niet meer uitspreekt waardoor deze zich opbouwen. 

Ook voelt hij zich soms meer een vaderfiguur in de relatie omdat hij me regelmatig moet troosten gezien ik ook verdriet vaak en heftig als emotie ervaar. De hele wereld kleeft aan me en trekt me naar beneden in zulke gevallen. 

Laat hij nou toevallig echt bijna emotieloos zijn opgevoed waardoor hij het allemaal totaal niet snapt en ik op veel onbegrip stuit. 

Vind het al heel knap dat je ook zoveel verantwoordelijkheid bij jezelf legt.. ik schuif het vaak in zijn schoenen. 

Krijg je hulp van buitenaf? Slik je medicijnen?

Ik herken dit volledig. Ben recent samen gaan wonen met mijn vriend en dit is soms een drama. Zodra hij een verbeterpunt probeert aan te geven reageer ik alsof hij me heeft uitgescholden.. ik sluit hem dan buiten en gedraag me afstandelijk of onaardig. Dit zorgt ervoor dat hij kleine irritaties niet meer uitspreekt waardoor deze zich opbouwen. 

Ook voelt hij zich soms meer een vaderfiguur in de relatie omdat hij me regelmatig moet troosten gezien ik ook verdriet vaak en heftig als emotie ervaar. De hele wereld kleeft aan me en trekt me naar beneden in zulke gevallen. 

Laat hij nou toevallig echt bijna emotieloos zijn opgevoed waardoor hij het allemaal totaal niet snapt en ik op veel onbegrip stuit. 

Vind het al heel knap dat je ook zoveel verantwoordelijkheid bij jezelf legt.. ik schuif het vaak in zijn schoenen. 

Krijg je hulp van buitenaf? Slik je medicijnen?

Hoi gebruikersnaamvergeten ja ik heb anderhalf jaar intensieve therapie gehad en ik slik antidepressiva escitalopram en antipsychotica aripiprazole. Verder krijg ik niks meer van de dokter psychiater. Ik heb heel hard aan mezelf gewerkt en ik voel dat hoe meer ik gestabiliseerd ben hoe beter de relatie verloopt uiteraard. Ik begrijp je de emoties ook heel heftig ervaart en dat ze heftig binnenkomen. Ikzelf kan mijn emoties moeilijk regelen maar ik heb geleerd er mee om te gaan. Ik herken de zin de hele wereld kleeft aan me en trekt me naar beneden ik herken dat heel goed. Is lastig dat je vriend het ook moeilijk snapt maar het is moeilijk te begrijpen als je t zelf niet ervaart dat is wat ik denk. Ja het is heel belangrijk diep in onszelf te kijken en de verantwoordelijkheid op te nemen want de sleutel tot vooruitgang ligt echt diep in onszelf en als we in onszelf veranderen dan veranderen de relaties rondom ons ook natuurlijk. Ik wens je veel sterkte en als je nog iets wilt vragen ga je gang hoor zou ik zo zeggen grtj cyranno