Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

relaties in t algemeen


#1

Hoi lotgenoten, ik heb eigenlijk moeite met relaties in t algemeen. Relaties met mensen en het niet meer kunnen aanknopen van nieuwe kennissen of vriendschappen. Omdat mijn levensweg zo anders is gelopen dan bij de doorsnee mens heb ik heel veel moeite bij het contact met mensen. Ik heb steeds het gevoel ik me moet verantwoorden omdat ik geen job, geen auto of een ander uiterlijk heb. Mensen knopen een praatje aan maar na tien minuten draait het onderwerp over diëten en gezondheid en hoe ik het allemaal beter zou kunnen doen. Ik heb geen aanknopingspunt meer, ik vind geen  onderwerp meer waar ik het over kan hebben. Het oppervlakkige leven dat door velen wordt geleid boeit me totaal niet meer. Door het lange ploeteren met persoonlijkheidsstoornis en depressies heb ik bij mezelf zeer sterk in de diepte moeten graven en ben ik heel erg veranderd innerlijk maar ook uiterlijk. Ik ben helemaal niet meer dezelfde persoon als toen. Ik had gedacht andere mensen te kunnen ontmoeten met een andere kijk op het leven maar dat valt dik tegen. Vandaar ik eigenlijk een tegenzin voel om nog met veel mensen in contact te komen. Iedereen doet zo zijn best om succesvol te zijn en zich zo te profileren tegenslag en verdriet zijn taboe. Maar verdriet is ook een deel van het leven uiteraard. Mijn wereld is zo klein geworden en ik voel niet de minste behoefte om nog onder de mensen te komen. Isolatie lijkt een logisch gevolg. Maar dan voel ik me weer vaak eenzaam. Ik denk dat sommige mensen het hier ook ervaren.
Antwoord

#2

Hoi cyranno,

Hier zo ongeveer hetzelfde. Weinig contacten meer over vanuit  de tijd dat ik nog in school/werk/relatie/sociale kringen verkeerde. 

Groetjes!
Antwoord

#3

Hoi Cyranno,

Ondanks dat ik sociaal vaardig genoeg ben heb ik ook moeite met relaties aangaan en behouden. Anderen zien dat niet perse zo denk ik, maar ik ervaar het wel zo.

Het is voor een gezond persoon al lastig genoeg om nieuwe contacten/vriendschappen aan te gaan. Vanaf een bepaalde levensfase staan mensen hier veel minder voor open! Dus je moet er zelf veel energie insteken, mensen ontmoeten en je niet uit het veld laten slaan als een ander niet positief reageert en weer opstaan en opnieuw proberen of verdergaan.

Door depressie kan je contacten en vriendschappen kwijtraken en nieuwe mensen ontmoeten is lastig als je niet actief bent en je niet of weinig onder de mensen begeeft. 
Het blijft een lastig ding..

Antwoord

#4

Ik heb hetzelfde Cyranno, we hebben allemaal zoveel meegemaakt dat het lastig wordt om gezellig over koetjes en kalfjes te praten. Zeker als je nog in herstel bent. Dat is althans mijn ervaring. Wellicht is het voor ons beter of makkelijker om contacten te zoeken met mensen die eenzelfde soort ervaring hebben. Zoals hier op het forum. Maar er zijn natuurlijk ook andere opties, praatgroepen bijvoorbeeld. Ik moet echter eerlijk zeggen dat ik ze wel weet te vinden, maar nog niet de moed heb gevonden om erop af te gaan. Ben geloof ik wat mensenschuw geworden.

Groetjes,
Alais
Antwoord

#5

Hallo allen, 

Mischien is dit iets: cafe ongestoord , van https://marjolijnvankooten.nl/
Toch wat meer ontmoeting dan n forum, maar de deur niet uithoeven.  Veilig .
( M.van kooten lijdt ook aan angst en depressie. )

Groetjes!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Jorin
Antwoord

#6

Je kunt ook eens kijken bij REAKT . Via de link kun je zien waar ze zitten in Nederland. Ze helpen mensen met psychische problemen of een verslavingsachtergrond bij het vinden van werk, het vergroten van het sociale netwerk of gezonder leven.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Jorin
Antwoord

#7

Ik heb eenzelfde ervaring als Cyranno.

Praten over het weer of de voetbal/wielrennen is niet aan mij besteedt.

Vroeger deed ik teveel mijn best en had je een geforceerd gesprek. Tegenwoordig zwijg ik meestal gewoon en zit de tijd uit van het event. Op feestjes val ik vaak zelfs in slaap in de sofa. Mijn vrouw is hier natuurlijk niet blij mee, wat mij nog meer het gevoel geeft dat ik een freak ben.

Sinds ik bezig ben met bewustwording, merk ik wel dat ik in dat milieu makkelijker mijn emoties kan weergeven. Deelcirkels gaan prima, zeker mannengroepen waar je met andere mannen aansluiting vindt. Werken met een praatstok is makkelijker.

Aangezien mijn beste vrienden mij begonnen te pesten tussen 12 en 14 jaar (ben toen van school veranderd), blijf ik het toch altijd lastig hebben met (mannelijke) vrienden en wil ik er eigenlijk geen, terwijl ik toch vrienden mis in mijn leven. Deze spagaat raakt me waar het pijn doet (in mijn ballen zou ik kunnen zeggen).

Niet dat ik een loser ben. Maar ik voel me toch vaak zo.
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)