Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

persoonlijkheidsstoornis


#31

Register or login to view the content
Antwoord

#32

Beste Positivo en Ray,

Jullie zijn een interessant koppel zoals jullie hier schrijven. Wink

Jullie schrijven:

En nou ga ik mezelf toch nog even verdedigen. Jij schrijft: quote van jou: "Problemen zijn er om opgelost te worden en niet om er in weg te kwijnen. "...  klinkt mooi en logisch he? toch is het erg zwart/wit....stel,iemand kan iets niet oplossen,er IS geen oplossing.dan betekent dat volgens die stelling dat iemand er dus voor kiest weg te kwijnen..... is een zwart/wit stelling.kan erg kwetsend zijn en niet kloppend in alle gevallen.

Zou er nog een andere optie kunnen zijn?

Er (op een misschien positieve manier) mee leren leven. Blush

Groetjes,  Bert
Antwoord

#33
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-11-2017, 19:38 door Positiva. Edit Reason: foutje )

Register or login to view the content
Antwoord

#34

Hoi Positva,


Je schrijft:
Je moet toe werken naar een cijfer waarbij het je niet meer belemmert om een fijn leven te leiden.

Misschien was ik niet duidelijk in mijn korte bijdrage. Ik ben het helemaal met je eens.
En bovenstaande is vaak helemaal niet gemakkelijk te bereiken. Dat is keihard werken maar het kan vaak wel.
Het is dan ook de laatste fase van herstel (korte terugval op zijn tijd blijft wel mogelijk). 

Er (op een misschien positieve manier) mee leren leven.


Groetjes,  Bert
Antwoord

#35

(28-11-2017, 12:13)Positiva schreef: Register or login to view the content

hoi P ! nah,weer genoeg voer....ben zelfs verdrietig.niet door jou hoor :Smile maar bepaalde zaken deden me weer na denken en kom ik weer op mijn jeugd en met name de gevolgen daarvan.dacht meteen aan een doku ooit op tv.tja,zo gaat dat bij mij in mijn hoofd ; er komt van alles bij,min of meer gelinkd aan elkaar,waaronder die doku.pffff....lastig uit te leggen.... ik ben als kind uit huis geplaatst en jarenlang gewoond op telkens tijdelijke adressen.ondertussen ook contact met mijn ouders.daarnaast met enige regelmaat naar een voogd(es) en de kinderrechter.ik vertrouw mensen niet,dus ook hulpverleners niet.... mensen zijn KUT wezens.ze doen je alleen maar pijn,verlaten je weer.DAT heb ik geleerd als kind en puber.natuurlijk WEET ik beter.... daar is dan al dat dubbele in mij,het kindje en de volwassene.ik weiger altijd van het negatieve en dus wantrouwen uit te gaan.klinkt heel mooi....het is een vorm van realisme,mensen een soort van kans te geven.dat schept verwarring,omdat beiden dan door mijn kop schreeuwen.dus hou ik alles op "neutraal",omdat de realiteit anders kan zijn dan het lijkt.de GGZ werd er gek van,altijd dat neutrale.maar voor mij is dat veiligheid.vind het al heel wat dat ik niet van het negatieve uit ga.maar de GGZ wil zoiets nooit goed uitdiepen,nemen er niet de tijd en moeite voor.en dus word ik stiller en vind ik het wel best,vertrouwen is weg (voor zover het er al was).ik ben kritisch,heeeeeel erg kritisch....men (GGZ) zou moeten weten waar dat vandaan komt,dat het wantrouwen is en hoe daar mee om te gaan.maja,meeste peuten zijn jonge gastjes,SPV-ertjes.... die hebben de standaard kennis,heb ik niks aan.vaak lul ik ze qua kennis onder de tafel.ach,lama....  die doku greep me destijds.herkende veel in een meisje.vond het ZO mooi hoe haar peut met haar om ging.die peut had kennis,wijze woorden.die doku heet: "ik ben geen probleem kind,ik ben een uitdaging!".... over jongeren in jeugddetentie/internaat. 1 van de personages is Wieke,het meisje in kwestie.een vreselijk "wild" kind,opstandig,enz. maar ik voelde haar.... ze is juist een lieverd.maar ZO gekwetst door die vervloekte buitenwereld e.d. ik jankte toen ik zag hoe haar peut met haar om ging.Wieke kwam binnen in het kantoor en ik zag dat meteen de tafel voor de deur geschoven werd."ah,mooi,dan kan ze niet vluchten!" dacht ik toen.bleek ook.hoe die peut haar handjes vast pakte en bij haar diepste "ik" kwam....god,wat snak ik daarnaar.... Wieke gaf weer hoe ik me voelde en voel.al uit ik het dan totaal anders of niet.en dan Ilse....ik noemde haar "kweenie".dat zei ze namelijk vaak.zij wist gewoon niet hoe je dingen moest uiten,hoe je je voelt.net als ik.... en dan lees je in de aftiteling dat Ilse dood is.wss suicide.kan er niks aan doen,maar begrijp ze zo goed. wss omdat ik als kind ook al zo was en dat herken.zoveel pijn en shit zit er achter,bij die kids.goed,is wat off-topic.... mocht je interesse gewekt zijn,hier de link:   lama....deze site doet klote.... bij een link plaatsen kan je niet meer normaal verder tikken maar wordt al mijn tekst gezien als onderdeel van die link..... heb daar geen zin in.ga ook slapen.ben geiirriteerd en zo.stop dus.ga later verder met mijn reaktie.sorry.                                                                             https://www.npo.nl/2doc-ik-ben-geen-probleemkind-ik-ben-een-uitdaging/15-05-2017/KN_1690883
[/url]


[url=https://www.npo.nl/2doc-ik-ben-geen-probleemkind-ik-ben-een-uitdaging/15-05-2017/KN_1690883]
Antwoord

#36

Register or login to view the content
Antwoord

#37

(29-11-2017, 15:50)Positiva schreef: Register or login to view the content

ik had graag dergelijke hulp/begeleiding al als kind gehad.dat heb ik blijkbaar erg gemist.soort troost en steun,omdat ik dat toendertijd niet DACHT te hebben.
als ik alleen dit ene zinnetje zou plaatsen zonder het laatste stukje met "DACHT",komt er vaak meteen een oordeel over die tijd (gewoon in het algemeen).dingen als dat mijn ouders het niet goed deden en dat het belachelijk is dat er toen geen hulp voor me was,enz..... maar er speelde van alles toen en ik plaatste bewust dat stukje met DACHT.
want er was WEL hulp en begeleiding.zowel het kinderhuis als de 3 pleeggezinnen waren fijne plekken.die pleeggezinnentijd was ook nog eens in een veilige omgeving,namelijk Jeugddorp De Glind. maja,van binnen ging het niet zo goed.maar dat liet ik niet merken.ik paste me aan,draaide mee,was braaf,volgzaam.plus dat je je als kind niet goed beseft dat het niet zo goed gaat.en er zijn vast gesprekken geweest,eens in de zoveel tijd met een hulpverlener van De Glind.zo waren er gezinsbegeleiders die met je babbelden.en mijn voogdes.van 1 van die voogd(ess)en is me wel iets blijven hangen.een truukje om meer info te krijgen,een beeld te vormen.namelijk dat als ik een weekend bij mijn ouders was,ik vaak op zaterdag (!!!) naar haar kantoor ging in de stad.dan speelden we Rummikub.en tijdens het spelen stelde ze vragen en werd het een gesprek tijdens het spelen.heb geen idee of ik destijds eerlijk dingen verteld heb en of ze zich een beeld kon vormen.blijkbaar niks alarmerends verteld,anders was er wel ingegrepen.maja,ik had dan ook al geleerd dat het beter is om je braaf te gedragen en niet teveel te vertellen,want dat heeft gevolgen.dat leerde ik op mijn 11e/12e,zoiets.het werd me als kind blijkbaar teveel,kon alles niet meer aan,werd gepest op school,enz. toen schreeuwde ik het uit naar mijn toenmalige pleegmoeder dat ik dood wil.was onhandelbaar,niet rustig te krijgen.dus moest ik naar het hoofdgebouw,naar zo'n officiele meneer.kende hem wel,schat van een man.maar had wel door dat ik beter niet de waarheid kon zeggen.ik zei maar dat het een grapje was.ach,hij heeft vast meer opgepikt,weet ook niet hoe er achter de schermen over gepraat is e.d. maar had toen besloten voortaan mij niet meer te uiten.huilen deed ik maar in bed,zachtjes.durfde ook niet meer naar school,maar dat ga je niet zeggen natuurlijk.op weg naar school besloot ik het bos in te duiken.het was hartje winter,overal sneeuw,koud.daar heb ik uren met mijn kont in de sneeuw tegen een boom aan gezeten en huilen.soms komt dat gevoel van toen boven drijven,weet ik weer hoe dat voelde.intens duister,leeg en ALLEEN.de enigen die ik vertrouwde waren dieren.in het eerste pleeggezin hadden we een schaap,Floortje.die heeft een hoop shit aan moeten horen.in het 3e gezin de hond,Bastie.een grote lobbes (Sint Bernard).na thuiskomst altijd mijn shit met haar bespreken,liggend tegen haar aan.toen ik een jaar of 17 was (1985) was het zo in om penmaatjes te hebben....nou,dat leek me wel wat.schreef toen ook eens naar de Hitkrant,met een oproep.ik liep toen stage en logeerde daarom bij mijn 1e pleeggezin die geen pleeggezin meer was en in de plaats woonde waar ik stage liep.in de weekenden ging ik naar het 3e gezin,in De Glind.mijn pleegmoeder haalde me dan op van de bushalte,5km verderop.ze keek me geheimzinnig aan,lachte.een opmerking in de trant van "goh,je bent wel populair he?" ik snapte er niks van."nou,er zijn wat brieven gekomen".oke,kan."je hebt het de komende tijd druk!".toen viel het kwartje... waren er staaaapels brieven gekomen op dat oproepje,stuk of 50.... maar goed,bleef een selekt groepje van over met wie ik ging schrijven.eigenlijk schreef ik daar,verwerkt in de puberstukken over muziek e.d.,ook mijn sores aan.arme meisjes....dus uiten aan mensen in het eggie deed ik niet,maar wel aan dieren en die arme meisjes.

maar goed,er was uiteraard aandacht voor me en zorg.de gewone dingen.lichamelijke aandacht (knuffels e.d. en de woorden "ik hou van je") minder of mss wel niet.ik denk dat ik dat wel gemist heb,onbewust.ik maakte ook altijd het onderscheid tussen eigen kinderen en pleegkinderen.ik ben maar een pleegkind,ik heb geen rechten.zoiets zal ik wel op een kinderlijke manier gedacht hebben.dus ik plaatste MEZELF al wat aan de zijlijn.zoals ik het nu tik komt het heel triest over en wss was het dat ook.MAAR,ik heb wel een gewoon leven daar gehad in de zin van zorg,aandacht,meedoen in het gezin,veel lachen,de ruimte om mijn eigen ding te doen (hobbies,naar concerten gaan,naar vrienden,enz).ondanks dat,vermoed ik dat ik me toen al buitengesloten voelde (al was dat niet zo),omdat ik maar een pleegkind was en me daarom braaf gedroeg,niet moeilijk deed,enz. bewoog me altijd ietwat op de achtergrond.paste me altijd aan. mss wel omdat ik bang was WEER weg te moeten.dat aanpassen heb ik ook nog lang gedaan toen ik eenmaal op kamers zat.begon toen met gedichten/verhaaltjes schrijven. 1 er van gaat ook over dat altijd aanpassen.als ik die hele bundel terug lees,zie ik veel dingen terug van vroeger.ook hoe ik over de wereld dacht,hoe ik die graag zou zien,over liefde,over pijn,eenzaamheid.maar ook veel christelijke dingen,hoe ik God zag en hoe de kerk/gemeentes/christenen zouden moeten zijn.maatschappelijke kwesties.pfffff....wat hield me al niet bezig op jonge leeftijd! eigenlijk ben ik op dat punt niet veranderd.observeer nog steeds de wereld en de mensheid.helaas gaat dat dichten/verhaaltjes schrijven niet meer.heb dat sinds 1995 niet meer gedaan.wieweet pak ik het ooit weer op.in zekere zin doe ik het nog,getuige mijn ellenlange reakties hier :Smile  maar ook op Facebook.dan houdt iets me erg bezig en tik ik dat en plaats het daar.dingen die me bezig houden,doku's die me raakten,mijn kijk er op,enz.

ja,ik zag dat EMDR ook bij Wieke toegepast werd.
of ik het overwegen heb....zijdelings.toen ik probeerde schematherapie te doen.iemand van indepressie had het er over,dat dat wat voor mij zou zijn.tja....geen idee.is toch voor trauma's? die heb ik toch niet? , zei ik toen.heb geen flashbacks of zo.wel met die peut toen over gehad.ik weet niet precies wat ze zei,maar wel in de trant dat zo'n jeugd als de mijne wel een trauma kan veroorzaken.ik weet niet meer wat we of zij er verder over zei(den).heb geen idee of het bij me past,men/ik er wat mee kan.lijkt mij dat je dan nog wel het 1 en ander moet weten over die periode? ik weet er nog weinig van en al helemaal niet wat ik er bij voelde toen.behalve dan een paar dingen,zoals hierboven genoemd.vind dat altijd lastig,zulke dingen.denk dan ook meteen dat de GGZ daar dan al eens aan had moeten denken....daar is geen interesse voor mijn jeugd.daar gaat het om het NU en de toekomst....word ook wel eens mensen "autist" genoemd,meestal door autisten zelf,die herkennen er wat van in mij.het kwam even voorbij in een verslag van een persoonlijkheidsonderzoek.daar stond "ASS ???".(= autisme spektrum stoornis).maar is nooit verder wat mee gedaan,wss omdat de fokus op die pers.h.st. lag.ben ook wel een complex geval.omdat er veel speelt,maar nooit specifiek van 1 ding.net als die pers.h.st. ; rolde van alles uit,maar past nergens specifiek bij,vandaar die NAO.ach,kan er eindeloos over door gaan....mezelf dus,wat er speelt,het hoe en wat.maar dat wordt te lang.ik neem de GGZ al een tijd niet serieus meer,TEveel meegemaakt/gezien daar om te weten dat ze nooit goed de tijd voor me nemen om het eens goed door te spitten.het is vaak oppervlakkige prietpraat,naja,voor MIJ is het prietpraat.de standaardtalks,weet dan al precies wat ze gaan zeggen.het zijn de dingen die je bij al die standaardtherapieen hoort.overigens niks mis mee,want het er aan het begin van mijn carriere in de GGZ een heleboel aan gehad en veel van geleerd.zijn de dingen hoe je jezelf overeind kan houden,anders tegen dingen aan kijken,herkennen van patronen in jezelf,enz.maja,die ken ik allemaal al en pas dat ook toe.gaat bij mij onbewust,dat toepassen,omdat ik het al vele jaren toe pas,het zit in mijn systeem.maja,is dus feitelijk (in mijn geval) symptoombestrijding.... eigenlijk is het zo dat mijn eerste therapie (CGT) de afstand tussen het kindje en de volwassene vergroot heeft en ik cognitief nog sterker werd en mijn diepe emoties/gevoelens nog verder weg gedrukt zijn.neem ik ze niet kwalijk,want toen wisten we nog niet ik die pers.h.rotzooi heb en dat kindje daar zo'n grote rol in heeft.speelde in die tijd (2001) wss minder in mij.
en alsof ik nog niet genoeg verlaten ben in mijn leven,gaat mijn SPV-er ook weg.... dat vind ik wel een dingetje....want mijn psychologe bij wie ik MBT had,stuurde me door naar die SPV-er.ze had kunnen weten lijkt me,dat die man binnenkort met pensioen zou gaan.dat gaat hij dus en dus krijg ik WEER een ander....lijkt mijn jeugd wel.... wel is er iets nieuws,een nieuwe specialist/nieuw specialisme,die in die GGZ komt werken.weet niet meer hoe dat beroep heet.maar is iemand die zich veeeeeeel breder met dingen bezig houdt,naar alle facetten in mijn leven kijkt,ook mijn ziektes.en ik vrees ook mijn huishouden :Smile
ik weet het fijne er nog niet van,hoor er later meer over.
sommige dingen in mij,zijn erg complex en lastig te begrijpen/volgen voor "normale" mensen,of mensen die een totaal andere problematiek hebben.bij een pers.st. horen modi waar iemand in kan zitten.bij mij zijn die,denk ik,wat extreem.extreem in de zin van dat de ene modus de andere niet kent.daar bedoel ik mee dat als een modus ZO aanwezig is en ik in zo'n modus van alles uit in een topic op mijn Facebook ; ik het amper herken als ik het in de andere modus terug lees.voor het gemak hou ik het maar op het kindje en de volwassene.soms lees ik iets terug en zie dan overduidelijk dat dat kindje weer eens bezig is geweest.....herken het dan als volwassene niet goed.dat kindje is dan (als ik in de volwassen modus zit) ver weg.herken wel iets,maar kan het gevoel van toen ik het tikte,niet boven halen,snap die soms ook niet.vaak herinner ik het me ook amper,dat ik het geplaatst heb.nu lijkt het alsof ik een meervoudige persoonlijkheid heb,maar dat is het niet.maar dat kindje en die volwassene staan mijlenver uit elkaar.in 1991 viel me dat al op en omschreef ik dat in een gedicht/verhaaltje als dat mijn gevoelens/emo's dat kindje zijn van 9,mijn denken de volwassene van de huidige leeftijd.daar tussenin beweegt zich de neutrale Ray die telkens weer moet kiezen wie van de 2 de waarheid spreekt en wie hij moet volgen.doodvermoeiend,was mijn conclusie toen....de volwassene is inmiddels 49...dus de afstand tussen kindje en volwassene wordt almaar groter,want dat kindje blijft eeuwig 9....zo omschreef ik dat toen.jaaaaaaaaaren later (2012 geloof ik),kwam ik dat verhaaltje tegen,las het weer en herkende het ZO erg.liet het met mijn psychiater lezen,keek me aan en zei: "dat lijkt me een gevalletje persoonlijkheidsstoornis".zo is het balletje gaan rollen.
pfffff,vertel weer veels teveel.....veel off topic.maar mss heeft iemand er wat aan,die er mss dingen in herkent.

ja,zo'n juiste peut die mij weet te doorgronden,mij aan kan,snak ik naar....maar dan moeten ze niet met die 3 kwartier-regel komen... dat is de tijd voor de sessie.eigenlijk minder,want na dat gesprek komt er wat administratie.....en het zou die persoon een hoop tijd kosten mijn vertrouwen te winnen....

je partner,waar je nu iets over zei....triest.en die lage eigenwaarde is erg herkenbaar.al WEET ik (het verstandelijke he....) dat ik waardevol ben en velen mij mogen,enz. toch zit er ook een stem in me (een straffende) die maar blijft schreeuwen dat ik een waardeloze vuile tyfus kanker hond ben die zsm dood moet..... ik tik die rotwoorden als "kanker" wel op,omdat het zo in mijn hoofd ook gaat.het gaat NOG verder,ik zing wel eens liedjes....klinkt mooi en vrolijk he?  nou gaat dat niet bewust,van "goh,laat ik eens lekker zingen!". nee,gaat vanzelf.soms ook tijdens bezigheden als koken.merk dan paar minuten later dat ik weer "zing"... altijd dezelfde soort teksten.als: "ik ben een vieze kankerhond en ik moet heel gauw dood,heeee!" , alsof het een carnavalskraker is :Smile  of weer wat gesprekken met/tegen God,dat Hij maar een klootzak is,mij zo in de steek heeft gelaten.dat Hij het me juist eens moet gunnen om dood te gaan ipv mij telkens te redden toen met die ernstige hypo's (had een paar keer dood moeten zijn).maar nee,Hij laat me liever verder lijden,beetje bij beetje weer wat ellende er bij.ik zal ook wel de pech hebben dat ik 100 word :Smile en ja,ik zie dat dat 1 en al boosheid en frustratie is..... het volgende moment zit ik weer jankend te luisteren naar een chr. lied. geloven is ook overgave en vertrouwen....en nog enger: liefde.....  en ik heb notabene die liefde ooit mogen ervaren,meerdere keren.was ZO intens.moest lachen (blijdschap om eindelijk liefde te VOELEN) en huilen tegelijk,het ging maar door.soms grijp ik terug naar liedjes,ook de christelijke die me ooit diep geraakt hebben.met "christelijke" bedoel ik niet perse kerkliedjes/gospels (zitten wel een paar favo's tussen),maar liedjes van christelijke zangers/bands,allerlei stijlen,ook chr. hardrock.soms luister ik die heel bewust weer eens op youtube,kan dan weer eens lekker janken.
nah....is veeeeeeeels teveel geworden.....maar mss is het wat duidelijker hoe complex het ligt en hoe gestoord ik ben :Smile  ga het maar niet inbeelden hoe ik dan doe en in het echt ben.want het zijn DELEN in mij en afhankelijk van hoe ik me voel.

wilde toch nog een doku delen....nav die doku over Wieke en de anderen,kwam ik later op de NPO-site nog een doku tegen die onlangs op tv was en de IDFA gewonnen heeft.die raakte mij erg diep,mede omdat het (voor mij) deels weer gaf hoe ik me als kind kon voelen.gaat over een meisje die ook uit huis geplaatst is en ook telkens weer ergens anders naar toe moest.het gesleep van adres naar adres.ik begreep haar wel....enige verschil is dat zij het uitte en in gedrag liet zien en ik niet.vond het erg droevig te zien hoe die ouders waren....zij uit huis geplaatst (weggooikind...zoals ik mezelf min of meer zie) en mama weer met de zoveelste dikke (zwangere) buik zien zitten....ook bij haar zie je de ontploffingen,zoals ik die bij dat eerste gezin had.arm kind....

ja,ik had/heb mijn ouders nog,contact.al is mijn pa in 1992 al overleden (wilde graag dat het mijn ma was,maar helaas).

ik stop nu echt.....is veeeels teveel zo en is al 04.20 uur....hieronder de link naar die doku.ik ga nog op je vorige bericht in he,was nog niet klaar :Smile  truss ! ; Ray

https://www.npo.nl/2doc-idfa-primeur-ali...ON_1198538
Antwoord

#38

(29-11-2017, 04:22)NAO schreef: hoi P ! nah,weer genoeg voer....ben zelfs verdrietig.niet door jou hoor :Smile maar bepaalde zaken deden me weer na denken en kom ik weer op mijn jeugd en met name de gevolgen daarvan.dacht meteen aan een doku ooit op tv.tja,zo gaat dat bij mij in mijn hoofd ; er komt van alles bij,min of meer gelinkd aan elkaar,waaronder die doku.pffff....lastig uit te leggen.... ik ben als kind uit huis geplaatst en jarenlang gewoond op telkens tijdelijke adressen.ondertussen ook contact met mijn ouders.daarnaast met enige regelmaat naar een voogd(es) en de kinderrechter.ik vertrouw mensen niet,dus ook hulpverleners niet.... mensen zijn KUT wezens.ze doen je alleen maar pijn,verlaten je weer.DAT heb ik geleerd als kind en puber.natuurlijk WEET ik beter.... daar is dan al dat dubbele in mij,het kindje en de volwassene.ik weiger altijd van het negatieve en dus wantrouwen uit te gaan.klinkt heel mooi....het is een vorm van realisme,mensen een soort van kans te geven.dat schept verwarring,omdat beiden dan door mijn kop schreeuwen.dus hou ik alles op "neutraal",omdat de realiteit anders kan zijn dan het lijkt.de GGZ werd er gek van,altijd dat neutrale.maar voor mij is dat veiligheid.vind het al heel wat dat ik niet van het negatieve uit ga.maar de GGZ wil zoiets nooit goed uitdiepen,nemen er niet de tijd en moeite voor.en dus word ik stiller en vind ik het wel best,vertrouwen is weg (voor zover het er al was).ik ben kritisch,heeeeeel erg kritisch....men (GGZ) zou moeten weten waar dat vandaan komt,dat het wantrouwen is en hoe daar mee om te gaan.maja,meeste peuten zijn jonge gastjes,SPV-ertjes.... die hebben de standaard kennis,heb ik niks aan.vaak lul ik ze qua kennis onder de tafel.ach,lama....  die doku greep me destijds.herkende veel in een meisje.vond het ZO mooi hoe haar peut met haar om ging.die peut had kennis,wijze woorden.die doku heet: "ik ben geen probleem kind,ik ben een uitdaging!".... over jongeren in jeugddetentie/internaat. 1 van de personages is Wieke,het meisje in kwestie.een vreselijk "wild" kind,opstandig,enz. maar ik voelde haar.... ze is juist een lieverd.maar ZO gekwetst door die vervloekte buitenwereld e.d. ik jankte toen ik zag hoe haar peut met haar om ging.Wieke kwam binnen in het kantoor en ik zag dat meteen de tafel voor de deur geschoven werd."ah,mooi,dan kan ze niet vluchten!" dacht ik toen.bleek ook.hoe die peut haar handjes vast pakte en bij haar diepste "ik" kwam....god,wat snak ik daarnaar.... Wieke gaf weer hoe ik me voelde en voel.al uit ik het dan totaal anders of niet.en dan Ilse....ik noemde haar "kweenie".dat zei ze namelijk vaak.zij wist gewoon niet hoe je dingen moest uiten,hoe je je voelt.net als ik.... en dan lees je in de aftiteling dat Ilse dood is.wss suicide.kan er niks aan doen,maar begrijp ze zo goed. wss omdat ik als kind ook al zo was en dat herken.zoveel pijn en shit zit er achter,bij die kids.goed,is wat off-topic.... mocht je interesse gewekt zijn,hier de link:   lama....deze site doet klote.... bij een link plaatsen kan je niet meer normaal verder tikken maar wordt al mijn tekst gezien als onderdeel van die link..... heb daar geen zin in.ga ook slapen.ben geiirriteerd en zo.stop dus.ga later verder met mijn reaktie.sorry.                                                                              [/url]https://www.npo.nl/2doc-ik-ben-geen-probleemkind-ik-ben-een-uitdaging/15-05-2017/KN_1690883



[url=https://www.npo.nl/2doc-ik-ben-geen-probleemkind-ik-ben-een-uitdaging/15-05-2017/KN_1690883]zo,ga verder waar ik gebleven was.
wss bedoelde je het niet en bedoelde je meer Wieke's verhaal,maar mijn ouders hebben mij niet vermorzeld oid. hoe het allemaal precies zat en zit,waarom ik uit huis geplaatst werd,weet ik niet exact.wel ongeveer,flarden van verhalen die ik ooit gehoord heb.mijn moeder komt uit een wat moeilijk nest en ik vermoed dat ze daar schade van heeft.zij had erg veel moeite met mijn diabetes,dat goed te monitoren,in de gaten te houden.op diabetesgebied was ik ook lastig.... ik vrat alles wat los en vast zat.mijn ouders plaatsten een slot op de snoepkast,maar ik wist de sleutel te vinden.ik kocht gewoon snoep in winkeltjes.maja,die winkelmedewerkers belden mijn moeder,of buurtgenoten zagen het.nah,ging ik gewoon naar een winkelcentrum 5 km verderop.ik vermoed dat ik dat vooral deed onder invloed van een hypo.maar in die tijd was er ook weinig voorlichting.ik had geen idee wat suiker/koolhydraten met mijn lichaam deden.mijn moeder spoot mij altijd.dat was in die tijd (1975 en later) geen pretje... glazen spuiten die je voor en na gebruik moest koken.de insuline was nog dierlijk en de concentratie was nog U40 (werd later U100).vaak dus bulten na het spuiten in mijn benen.bloedsuikermeters had je nog niet.wel urinestrips,die werden ingezet als het erg slecht leek te gaan (kotsen,aceton).in die tijd was het dieet erg streng.al je eten werd gewogen op een weegschaal.zoals je wellicht weet draait het niet perse om suiker,maar om koolhydraten algemeen.in mijn jeugd had je speciaal "voer" voor diabetici.de limonade voor ons heette "E10" (werd later Royal Club).snpep was van "Ringers".dat lag dan in een zielig hoekje weg gestopt in winkels.mijn vader reed regelmatig naar Duitsland,daar had je veeeeeeel meeeeeer suikervrij snoepgoed.maar ik vermoed dat toendertijd niet werd stil gestaan bij de koolhydraten.... b.v. koekjes.leuk dat ze suikervrij waren,maar uiteraard zaten er koolhydraten in (zetmeel).naja,blijkbaar was al dat gedoe teveel voor mijn moeder.teveel zorg.zij spoorde en spoort ook niet geheel,dus denk dat het haar allemaal teveel werd.ik kan me eigenlijk ook geen zorg van mijn moeder herinneren in mijn vroege jeugd.mijn vader deed de standaard dingen als wassen,douchen,in bed stoppen en mij kalmeren als ik weer eens gillend in bed lag (zag altijd dingen terwijl ik gewoon wakker was.monsters,duivels e.d.). hoe het precies ging,het hoe en waarom,weet ik niet.maar werd op mijn 9e uit huis geplaatst,naar een medisch kinderhuis.een vreemde meneer kwam bij ons thuis en vroeg aan mij of ik naar een huis zou willen waar allemaal andere kinderen zijn,waar ik vrijuit kan spelen,in het bos....tja,ik was 9,dus JAAAA! we gingen er heen,ik speelde met al die gastjes,veel plezier.moest naar de uitgang.ouders stonden daar met de auto.oke....blijkbaar was de fun over.dus ik nam afscheid van iedereen en wilde de auto in stappen.dat was niet de bedoeling...toen viel het kwartje pas.zij reden weg,ik bleef achter.heb heter erg naar mijn zin gehad.toch verbaast het me dat men nooit door had dat ik 's nachts nogal eens naar beneden sloop,onze groepsruimte in om daar te vreten (hypo....).dat kinderhuis zat in een oude fabriek die omgebouwd was.van de slaapzaal naar beneden,was kilometers lang :Smile  van de groepsruimte naar de wc,kwam je langs het doorgeefluik van de centrale keuken.daar stond op bepaalde tijdstippen,de manden voor alle groepen klaar,met o.a. fruit. ik stal nogal eens bananen...(tja,hypo....),nooit betrapt.dus ik vermoed dat hypokennis nog niet bij kids aanwezig was.mij was verteld dat het tijdelijk zou zijn.later zou ik weer thuis komen.daar heb ik me lange tijd aan vast gehouden.... in dat kinderhuis mocht je een jaar blijven,ik zat er al 1,5 jaar....dus op naar een volgend tijdelijk adres.werd jeugddorp De Glind.telkens schepte ik op,dat het voor mij tijdelijk was.op mijn 17e zoiets,geloofde ik er niet meer in en hoefde het voor mij ook niet meer.had de pech dat mijn pleeggezinnen er mee op hielden.het eerste gezin ging wat anders doen binnen De Glind.dus moest ik hals over kop naar een 2e.werd een gezin waarvan men wist (achteraf gezien) dat die er al mee op zouden houden.heb er maar 9 maanden gewoond.een pleegzusje en ik zouden er blijven wonen en samen gingen we op bezoek bij het potentiele 3e gezin.die kwamen er wonen.ik had me ingesteld er te blijven wonen tot mijn 21e,toen nog de volwassen leeftijd.wel bleef ik lange tijd elke 2 weken een weekend naar mijn ouders gaan.op wat latere leeftijd was ik dat zat en werd het eens per maand.toen trad de meerderjarigheidswet in.....verlaagd van 21 naar 18.ik was 19.dus moest ik puur om financiele redenen weg uit De Glind.dat pikte mijn 3e ex-pleegmoeder niet en mocht dus wat langer blijven.zij leerde me snel nog wat dingen,als koken.maja,was amper voorbereid en kwam zo op begeleid kamer wonen terecht.sindsdien ging het bergafwaarts en begon de ellende.maar goed,mijn ouders waren niet zozeer boemannen.mijn vader ZEKER niet.maar die verwarrende tijd,al dat gesleep,heeft mij misvormd (zoals ik dat noem).

nu ga ik in op je vorige post.
de humor gemeen :Smile tja,ik hou er over het algemeen van,ook de harde cynische humor.ik vermoed dat dat bij mij ontwikkeld is om overeind te blijven.humor maakt contacten ook "makkelijker",ik hoorde er sneller bij.de humor heb ik van mijn vader en Andre van Duin (als kind al weg van).het diepe serieuze en humor gaan bij mij hand in hand samen.soms wat lastig voor mensen.hou ook erg van zelfspot.toen ik nog MBT had,verzamelden we ons in zo'n deprimerende wachtruimte in de GGZ.was op de 1e verdieping.in het midden een groot diep trapgat.ik zei toen: "als alle jongeren/ouderen nou gezamenlijk suicide plegen door zich op te hangen hier boven dat trapgat ; zijn DAT dan hangjongeren/hangouderen?".....dat stelde ik dan zgn bloedserieus.... je ziet ze dan denken: "is hij nou serieus?".is harde humor,maar hou er van.geeft ook wat lucht.ze konden er hartelijk om lachen en nadien ook over doorpraten.

ah,ook een diabeestje !!!! type 1 of 2? wss 1,gezien je leeftijd toen.ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent en in welke periode het speelde dat het ontdekt werd en je voorlichting kreeg.
zelfs een half jaar intern gezeten om van alles te leren.klinkt wat modern.jaren 80/90? was het een instelling van de DVN?
ik "kreeg" het dan in 1975.de pre-historie van diabetes.als ik alles bewaard zou hebben,had ik een museum kunnen beginnen :Smile heb al die moderne ontwikkelingen meegemaakt.zoals ik al eerder zei de overgang van dierlijke naar menselijke insuline,van U40 naar U100.de glazen spuit met meterslange naald,de plastic spuiten.de plasstrips.de alcoholflesjes. 1 van de eerste bloedsuikermeters.de eerste insulinepen.de pomp. een pomp had ik al in 1991.toendertijd nog een vreselijk duur ding,toestemming nodig van je ziekenfonds.ik kreeg het middels de toenmalige beruchte Dr.Dankmeijer.ten tijde van die coma (1990) was ik niet meer goed in te stellen.mijn vader was in contact gekomen met Dankmeijer.kwam zo bij hem terecht en hij gaf me de pomp.was toen heel bijzonder.dat ding heeft wel mijn suikers op de rit gekregen.naast Dankmeijer had ik ook nog mijn internist.die moest er niks van hebben/weten.in die jaren werd ik regelmatig van de straat geschraapt en werd ik weer met een ambulance afgevoerd.kwam toen eens in een ziekenhuis met een hele toffe arts.een moderne arts.na verloop van tijd ben ik naar hem overgestapt en ook Dr. Dankmeijer verlaten.in de loop der jaren leren spelen met de verhouding koolhydraten/insuline.erg veel geleerd,OOK van die beruchte arts Dankmeijer (die man was zijn tijd ver vooruit).maja....ook veel ellende gekend door diabetes.door die coma in 1990 heb ik hersenbeschadiging opgelopen.mijn korte termijn geheugen is aangetast.bleek er ook epilepsie aan over te hebben gehouden,daar kwamen we in 1991 achter.telkens werd ik van de straat geschraapt door ambulance en ik zei telkens dat het anders voelt,niet perse een hypo is.werd niet geloofd,omdat mijn suikers telkens te laag waren.tot ik met dezelfde symptomen maar een goede bloedsuiker binnen werd gereden.toen is het balletje gaan rollen.bleek dus ook epilepsie te hebben.door al die toestanden en opnames mijn opleiding maar gestopt.ik bleek allergisch te zijn voor het epilepsiemedicijn die toen het nieuwste en beste was.dus een ander gekregen.had de oude nog liggen.in 1992 besloot ik maar dood te gaan en had wel eens iets gelezen over overdosis.had al mijn oude epilepsiepillen weg geslikt,die pillen waar ik allergisch voor was.werd wakker en zat onder de rode vlekken.ging toch naar school.meteen vragen als "waar was je gisteren?"....lang verhaal kort: bleek 2 dagen bewusteloos te hebben gelegen.naja,de jaren er na allerlei toestanden gehad door diabetes en/of epilepsie.regelmatig afgevoerd.grote aanval op het werk gehad,kwam bij,had niks door en wilde gewoon weer werken.tot een ambulanceman een spiegel voor me hield....hm.....toch maar mee dan.zo'n beetje alles in mijn gezicht was gebroken.qua hypo's ook allerlei toestanden,ook tijdens werk.ben zo'n 10 jaar terug bijna verzopen.ik had een uitzendbaantje en reed op mijn scooter naar huis.ik merkte dat ik een hypo had en greep naar de dextro.die was vrijwel op.paar 100 meter verder was een snackbar wist ik,dat wilde ik halen.haalde nog een wielrenner in en dat is het laatste wat ik weet.toen ik bij kwam allerlei mensen om me heen.had geen zin in die ongein,vroeg waar mijn bril en mijn scooter waren.wilde naar huis want moest koken voor meisje en mij.maja,moest toch mee met de ambulance.kwam op de intensive care,snapte er niks van.was toch gewoon een hypo? bleek dat ik met de scooter het water in was gereden en daar bewusteloos in lag.had dus water ingeademd.longen zaten vol vervuild water en kroos.komtie weer:  was ik maar niet gevonden.... was het eerste wat ik dacht.die wielrenner zag het voor zijn ogen gebeuren en heeft mij gered.hartstikke lief natuurlijk,maar had liever dat hij er niet was.dan had ik een mooie dood gehad.en dat geldt voor meer van dat soort dingen.de laatste keer dat ik gered ben is verdorie door mijn kat....jaar of 3 a 4 geleden.was weg gegleden in een ernstige hypo.toen ik min of meer bij kwam,lag ik op de grond.natuurlijk ben je cognitief nog geheel de weg kwijt.je bent dan erg moe en wilt alleen maar slapen.niet handig,want dan glij je in een coma,maar dat heb je dan niet door.mijn kat heeft me gered.ze bleef maar in mijn gezicht likken en mauwen.heel langzaam aan drong tot me door dat er iets niet klopte.later vermoedde ik wel dat ik moest eten.dextro lag OP de tafel,ik lag op de grond.kon er niet bij.ging toen kattebrokjes eten.naja,lang verhaal en heel gedoe.zo zijn er talloze gebeurtenissen op diabetes- en epilepsiegebied.heb nu 42 jaar diabetes,maar verhoudingsgewijs weinig complicaties.heb dan dat geheugengedoe en epilepsie door die coma.later kwam daar diabetische reuma bij.verder lekkende nieren en inmiddels laat een ooglens los.dat laatste merk ik niks van,moet alleen nu vaker naar de oogarts.die reuma is te doen met de pillen.inmiddels is wel duidelijk dat ik ook hypo-unawareness heb.ik voel ze vaak niet aan komen.soms wil ik eten en prik nog effe bloed en lees ik: 0,2.... huh? voel dan niks.loop naar de keuken en wil brood smeren en dan inene begint het ; dat getril en gezweet.moet dan vlug handelen voor ik op de grond val.oke,de diabetes is klote,haat het ook.maar het is te beheersen,je kan er naar handelen.bij de epilepsie kan dat niet....dus die ziekte haat ik het meest.je kan dan namelijk zelf niks doen als ik het aan voel komen.er rest dan niks anders dan overgave,het over me heen laten komen ; bril veilig stellen,alvast op de grond liggen,alles aan de kant schuiven en maar af wachten.maar goed,ik heb er zelden last van sinds de moderne medikatie.
sorry P,maar ik moet maar eens slapen.tis al 4 uur.ga later verder.slaap lekker suikerbeest :Smile groetjes: Diabeest....
Antwoord

#39

ik ga verder waar ik gebleven was,reaktie op je reaktie van 28 nov.  11.13 uur.
het is wat lastig zo,om op 2 berichten van je te reageren.op deze site gaat reageren sowieso al moeilijk,omdat je niet alles terug ziet.heb dan telkens 2 schermen open staan: 1 om te reageren en 1 om het geheel te kunnen lezen.


je hebt de neiging je te verdedigen,vanwege mijn reaktie.dat is het nadeel van virtueel bezig zijn... in een live gesprek zou je die neiging wss niet hebben.om te voorkomen dat je je "moet" verdedigen,had ik vele nuances aan kunnen brengen.mijn ervaring is dat mensen dat OOK niet fijn vinden....dan is het weer TE uitgebreid..... eigenlijk is het nooit goed :Smile mede daarom houd ik mij virtueel nog weinig bezig met reageren/chats.verdedigen hoef je je iig niet,weet je vast wel,denk ik.mijn reakties zijn vanuit MIJ,wat iets in mij op roept.daar ging mijn reaktie eigenlijk om.vooral ook hoe een uitspraak over KAN komen op anderen.mijn reaktie toen was meer een oordeel over dat soort reakties algemeen.hoe ik er over het algemeen op KAN reageren,of voelen.was geen veroordeling richting jou,ik weet ook wel dat je het niet zo bedoeld.en ja,ik had het zinnetje er NA ook gelezen.dit soort dingen vind ik juist zo lastig qua virtueel contact....telkens weer moet men uitleggen hoe men iets bedoelt.vroeger zette ik die uitleg al verwerkt in mijn reaktie,maar dan kwam er weer commentaar op dat het verhaal veeeeels te lang en gedetailleerd was.....toen ik het korter maakte,kwamen er weer reakties dat ze iets niet geheel snapten,of ik meer uitleg wil geven... maar ging mij niet om jou persoonlijk,maar dergelijke uitspraken algemeen (zonder de zin die je er na zette).dus ja,ik had je zin er na ook gelezen :Smile
weet je? (nee,tuurlijk weet je dat niet...dus komt nu de verklaring:  ),dat uitgebreide geschrijf/getik is een eigenschap van mij.dat is allemaal begonnen mid-jaren 80,de penvriendinnentijd.ik had een stapeltje penvriendinnen. brieven waren vaak tientallen kantjes (A4 formaat) lang.een korte reaktie/brief was iets van 20 kantjes....een gemiddelde brief 50 kantjes.erg uitgebreid was het al snel 80 kantjes en meer.net als nu virtueel,schreef ik alles wat me bezig hield op.geweldige tijd vond ik dat! tegenwoordig zit men niet te wachten op uitgebreide epistels,helaas.ondertussen lach ik even,want mijn kat zit duidelijk in dromenland.....ze ligt languit op de vensterbank boven de warme kachel en is blijkbaar in diepe slaap....allerlei vreemde geluiden :Smile magoe,dat terzijde.

"niet bestaande problemen".... lastig dingetje.ik weet niet of dat bij veel depressievelingen voor komt.dat bedoel ik dus letterlijk,ik weet het dus niet.kom ik het tegen bij psych. patienten: ja.maar daar zit vaak meer achter dan depressie alleen.ik VERMOED dat issues met niet bestaande problemen vooral voor komen bij mensen met angsten.in zekere zin kent iedereen die niet bestaande problemen wel.de normale "angsten" bij sollicitaties,voor het eerst je schoonouders ontmoeten,enz. in feite zijn dat ook niet bestaande problemen/angsten.toch ook weer WEL....want die angst IS er.maar voor de meesten is dat een normaal iets,kan men mee om gaan.voor sommigen is het de HEL.mensen met een angststoornis,hebben er meer last van,gaat het veel verder.doet me denken aan mijn maatje in REAKT.hij loopt bij de SAS (spanning en angst stoornis).hij heeft een dochter en zij had een huis gekocht met haar partner,dus een housewarming.natuurlijk wilde hij graag komen.maja,allemaal mensen.....ook vreemde mensen.wat zullen die van hem denken/vinden? hij is haar vader,maar heeft haar niet zien opgroeien,wat denkt men daar van? hij werkt niet,komt vast weer gezeur over,enz enz.... dan laat hij zuch dus leiden door zijn angsten en wat er mogelijk zou kunnen gebeuren.ik snap die angsten wel.maja,zijn ze reeel? dus zei ik: "wat is het ergste wat er kan gebeuren?"."nou,dat iedereen raar over me denkt en me veroordeelt"."oke....kent iedereen die komt jou?"."nee joh!"."dus mss een paar die wat meer over jou weten? ","ja"."nah,ga er gewoon heen.de kans dat er een veroordeling komt is erg klein en het kan zelfs erg gezellig worden.je hoeft je namelijk niet te verantwoorden als er vragen komen.is het echt helemaal niks,kan je altijd na een half uurtje weer weg en ben je TOCH geweest en wordt dat gewaardeerd door je dochter".en zo geschiedde.hij ging,geen veroordelingen en moeilijke gesprekken.was gewoon heel gezellig...komt neer op: "door wie/wat laat je je leiden".dat heb ik ooit geleerd.ik laat me er niet meer door leiden (soms wel).ik ga niet uit van mijn angsten.ik stap ergens neutraal in en zie wel hoe het loopt.de kans dat het gaat zoals waar ik bang voor ben,is zeer klein.gebeurt iets zoals waar ik bang voor ben,kan ik altijd weer weg gaan.laat je je leiden door je angsten,dan kom je nergens meer en mis je mooie dingen.ik noem dat "tegen-reageren".later leerde ik dat dat in de psychiatrie "exposure" heet.tja,altijd weer engelse of moeilijke termen....

beschut werken.... dat biedt REAKT dus ook,maar helaas,het UWV houdt zich daar liever niet mee bezig....baal ik erg van.
maar goed,ik zie het wel wat het UWV vindt,hangt van de verzekeringsarts af.ik wil best wel weer werken,maar heb geen idee wat ik momenteel aan kan.ik mocht bij REAKT werken,maar kreeg niet de bijbehorende WMO,omdat ik bij het UWV loop....grrrrr!  maar mocht er toch werken,maar dan zonder vergoeding.zo kon ik proberen te ontdekken wat ik aan kon,waar ik evt tegen aan liep.maja,mocht uiteindelijk niet meer,omdat ik een uitzondering was (heel mijn leven al....ik noem dat "drowning with land in sight").ik kan echt wel werken,weet ik zeker.maar weet niet hoeveel en hoe vaak.zou zelfs in een "normaal" bedrijf kunnen zijn,mits er aandacht/begeleiding is voor al mijn ziektes en stoornissen.ik ben ERG goed in magazijnwerk b.v. ben erg secuur,oplettend,precies.vroeger (jaren 90) werd ik daarom erg geprezen.later (2000 en later) was dat ineens niet meer van belang en ging het om je aantallen.....in de jaren 90 maakte het bedrijf het niet uit dat ik wel eens ziek thuis zat door een ernstige hypo of een epilepsie-aanval.sinds 2000 en later deed dat er inene wel toe.mijn geheugen was ook nooit een probleem.prima dat het bij mij wat langer duurt eer ik iets goed door heb.later werd dat ineens een probleem....ik heb ooit als uitzendkracht gewerkt in een bedrijf in Zoetermeer (mijn woonplaats).wat een heerlijk bedrijf! ook al was ik "maar" een uitzendkracht,ik werd er voor vol aan gezien.kreeg zelfs gewoon een kerstpakket.de sfeer daar was fantastisch.iedereen was gelijk,OOK de direktie.de chef was een zeer lieve man.er werkten ook enkele "beperkte" mensen.hoe die chef met die mensen om ging was geweldig.in zo'n bedrijf zou ik me veilig voelen en kunnen funktioneren,al weet ik nog niet hoeveel uren ik aan zou kunnen.maar goed,dat zie ik allemaal wel hoe dat verder loopt met het UWV.
waarom werkte jij trouwens ooit in een beschut werken-projekt??? 

je partner en samenwonen....uiteraard begrijp ik zijn "angsten".jammer dat hij dat soort dingen (je kids) nog niet goed durft te bespreken met je.jij moest het maar weer uitvogelen....lijkt mij zeer vermoeiend voor je (niet alleen dit voorbeeld,maar wss ook met andere dingen).maar gaat het hem puur om zijn ervaring met de borderline dochter uit de vorige relatie? borderline is klote ja....maar jouw kids hebben dat niet.of is het meer algemene angst,namelijk kids die niet van hem zijn,stiefkids dus? fijn dat hij met je 4 kids overweg kan.ik hoop dat hij zo ver komt dat hij het aan durft.
dat jij wilt weten waar je aan toe bent,is uiteraard zeer logisch :Smile  ken het min of meer van een vriendin van me.zij date op datingsites.leerde een man kennen.tja....op zo'n site laat iedereen zich van zijn/haar beste kant zien he.later kwam ze er dan achter dat hij ptss heeft (door een uitzending,ik dacht Afghanistan).tja....moeilijkheden dus.allerlei "rare" angsten.moeilijk voor haar.ik heb er geen oordeel over.kan me verplaatsen in haar/jou en hem.ik zal mezelf wel weer tekort doen....maar kan me niet voor stellen dat iemand iets met mij wil.ben zo complex en raar.liefde/relatie is voor mij uitgesloten.al kan ik me voor stellen dat een soort lotgenoot nog zou kunnen.ik hoop iig dat jullie samen er uit komen,dat hij dingen eerlijk durft te benoemen.lijkt mij dat dat bij jou wel kan :Smile 


nou....heb volgens mij weer veeeeeeeels teveel getikt.....sorry :Smile  maar zo krijg je ietwat een beeld van me en Bert ook :Smile 
het is nu weekend en dus alcohol.en geen REAKT.... ik heb de pech nogal gek te zijn op een "meisje" binnen REAKT.....bah,haat dat.naja,ze komt met dit weer nauwelijks.
ik ga de rit weer uit zitten dit weekend en maandag weer REAKT.
ik wens je een goed weekend,goede gesprekken met je partner,duidelijkheid en uiteraard een fijn leven.ik ben nu wel uit geluld.truss !!!!!
Antwoord

#40

Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
14-05-2024, 22:01
Laatste bericht: don't know



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)