Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

partner verloren aan depressie


#1

wat een opluchting om dit forum te vinden en zo heel veel te kunnen lezen dat zo herkenbaar is...

Een 7-tal maanden geleden heb ik 'mijn partner verloren aan een depressie'...tenminste zo voelt het voor mij aan, voor de buitenwereld heb ik gewoon een kortstondige relatie gehad, een hevige verliefdheid die na enkele maanden werd beëindigd langs zijn zijde... Het was inderdaad een heel korte relatie; we waren maar 5 maanden samen... maar het zat ontzettend goed... of zoals hij het omschreef "het was prachtig tussen ons en véél te kort"...   we hadden een heel erg sterke band, veel intimiteit, alles klikte op alle vlakken, we waren stiekem aan het dromen van de toekomst (zelfs het verlangen om samen misschien nog een kind te hebben). Hij was een ontzettend lieve, attente, zorgzame man... hij was er voor me, op elk moment (ik ging door een moeilijke periode van een gebrek aan zelfvertrouwen en hij zorgde ervoor dat ik dat ging aanpakken). Hij was gek op me, razend verliefd- dat kon ik zien, voelen en horen... en dan was alles plotsklaps weg... we zouden voor het eerst enkele dagen samen op vakantie gaan, alles was al geregeld. Maar enkele dagen ervoor verbrak hij de relatie; hij kon niet meer. Hij dacht dat hij absoluut in staat was geweest een relatie te hebben en dat het ongelooflijk goed zat tussen ons en hij ervan overtuigd was dat het had kunnen werken, maar hij zat teveel in de knoop met zichzelf, schade in zich (uit het verleden- een trauma ook van misbruik als kind waar ik tot dan toe nog helemaal niets over wist)... Hij zat in een zware depressie. 7 maanden lang hebben we toen nog contact gehouden... Af en toe zagen we elkaar (samen iets eten, gaan wandelen, gaan drinken)...elke keer was het zo ongelooflijk fijn en kwamen al mijn gevoelens voor hem steeds opnieuw naar boven. Hij gaf zelf zoveel keer aan hoe ontzettend hard hij me miste, hoeveel pijn het hem deed dat onze relatie gedaan was en hoe ontzettend veel hij van me houdt... maar ik zag ook een andere man; veel afstandelijker, in zich getrokken, telkens als mijn emoties van pijn en verdriet naar boven kwamen, klapte hij helemaal toe... Het was een andere man geworden en ook weer niet, op een andere manier kon ik lezen hoeveel hij om me gaf, hoe hard hij in gevecht was met zichzelf om me vast te houden en 'ons' niet helemaal te verliezen... Maar het ging slechter... in 7 maanden ging hij niet vooruit (al gaat hij wekelijks naar een therapeut, medicatie nemen doet hij niet)... Hij zorgt voor zijn kindjes en is nu zelfs op reis, blijft ook aan het werk, maar dat is het ook... Tijdens onze laatste afspraak die opnieuw zo heel erg fijn was geweest, stortte ik aan het einde opnieuw in en stond met heel veel pijn te huilen. Hij vond dat het zo niet verder kon, dat we 'ons' definitief moesten afsluiten. Dat de breuk en alle pijn nu zo destructief zijn en al het mooie en liefdevolle vernietigt tussen ons, dat ik zoveel beter verdien, dat er teveel schade is door die breuk, en vooral dat hij het gevoel heeft dat hij nooit meer een relatie zal aankunnen... dus gaf hij aan dat er 'nooit meer een relatie zou zijn tussen ons', dat hij 'ons definitief zou afsluiten'. Mijn hart brak. Ik zie wel dat hij vanuit een depressie spreekt, 'dat het misschien nooit meer goed komt met hem', 'dat de pijn en verdriet te destructief zijn', dat 'ik beter verdien'... Tja, ik geloof natuurlijk  wel dat hij allicht zijn  weg vindt (ook als dat misschien jaren duurt), ik vind niet dat de pijn en het verdriet die ik voel onoverkomelijk schadelijk zijn om ooit misschien opnieuw te beginnen (ik neem hem absoluut niets kwalijk, het is de depressie en niet hij- en ik vind het maar meer dan normaal dat ik zoveel pijn en verdriet heb als ik de man verlies waarvan ik hou en nota bene machteloos moet staan toe kijken hoe hard die man in gevecht is met een depressie). Maar ik begrijp ook dat hij allicht op is, of zoals hij aangeeft dat hij voortdurend in een tweestrijd zit om er te proberen te zijn voor mij (en me te helpen met het verwerken) maar zichzelf ook trachten te beschermen. Ik heb uiteindelijk ook besloten alle contact te verbreken, omdat ik  weet van mezelf dat ik (nu) niet sterk genoeg ben om mijn pijn en verdriet voldoende aan de kant te schuiven, dat ik te in shock ben er teveel ongeloof is over dat 'definitieve afsluiten' en ik daar allicht keer op keer over in gesprek zou gaan met hem en dat zou hem alleen maar nog meer belasten. Maar ik  weet gewoon niet meer wat het beste is; afstand nemen en hem alle tijd en ruimte geven (hij geeft ook aan dat alleen hijzelf dit kan oplossen) of toch blijven hangen, er voor hem proberen te zijn, liefde tonen zonder iets terug te verwachten of vragen (dat is uiteindelijk toch ook waar liefde omdraait)... Soms voel ik me heel egoïstisch (om contact te verbreken of net om het verdriet niet aan de kant te kunnen te schuiven en er hem zo mee te belasten), maar soms heb ik het gevoel dat ik hem net moet loslaten en alle ruimte en tijd geven, en wie weet komt hij  wel terug (misschien ook niet)... Ik zit zelf ongelooflijk diep nu, en ben in therapie omdat ik kennelijk helemaal vast zit in een 'rouwproces'- na 7 maanden ben ik nog steeds in shock dat ik hem zo plotsklaps verloren ben... er is  weinig begrip in mijn omgeving ('het  was toch maar een korte relatie', 'ah ja, als iemand in depressie gaat, kan je niets doen en stop je daar beter voor goed mee') maar ik heb echt het gevoel dat ik die man verloren heb en dat ik helemaal niets kan doen voor de persoon van  wie ik hou, dat doet echt pijn... Ik ben ook bang dat hij zichzelf zal begraven onder schuldgevoelens over 'ons', of misschien nooit meer de stap terug naar me durft te zetten (zelfs als is het 'maar' voor een vriendschap) omdat hij denkt teveel schade te hebben aangebracht... of dat 'ik zoveel meer en beter verdien' (dat is natuurlijk helemaal de depressie die spreekt) maar die man heeft me op 5 maanden zo véél meer liefde getoond dan mijn vorige partner in 7 jaar... Twee mensen die van elkaar houden en samen willen zijn maar niet kunnen, door een depressie... het is echt heel moeilijk te aanvaarden voor me... 
Antwoord

#2

(17-07-2017, 10:50)naomi schreef: wat een opluchting om dit forum te vinden en zo heel veel te kunnen lezen dat zo herkenbaar is...

Een 7-tal maanden geleden heb ik 'mijn partner verloren aan een depressie'...tenminste zo voelt het voor mij aan, voor de buitenwereld heb ik gewoon een kortstondige relatie gehad, een hevige verliefdheid die na enkele maanden werd beëindigd langs zijn zijde... Het was inderdaad een heel korte relatie; we waren maar 5 maanden samen... maar het zat ontzettend goed... of zoals hij het omschreef "het was prachtig tussen ons en véél te kort"...   we hadden een heel erg sterke band, veel intimiteit, alles klikte op alle vlakken, we waren stiekem aan het dromen van de toekomst (zelfs het verlangen om samen misschien nog een kind te hebben). Hij was een ontzettend lieve, attente, zorgzame man... hij was er voor me, op elk moment (ik ging door een moeilijke periode van een gebrek aan zelfvertrouwen en hij zorgde ervoor dat ik dat ging aanpakken). Hij was gek op me, razend verliefd- dat kon ik zien, voelen en horen... en dan was alles plotsklaps weg... we zouden voor het eerst enkele dagen samen op vakantie gaan, alles was al geregeld. Maar enkele dagen ervoor verbrak hij de relatie; hij kon niet meer. Hij dacht dat hij absoluut in staat was geweest een relatie te hebben en dat het ongelooflijk goed zat tussen ons en hij ervan overtuigd was dat het had kunnen werken, maar hij zat teveel in de knoop met zichzelf, schade in zich (uit het verleden- een trauma ook van misbruik als kind waar ik tot dan toe nog helemaal niets over wist)... Hij zat in een zware depressie. 7 maanden lang hebben we toen nog contact gehouden... Af en toe zagen we elkaar (samen iets eten, gaan wandelen, gaan drinken)...elke keer was het zo ongelooflijk fijn en kwamen al mijn gevoelens voor hem steeds opnieuw naar boven. Hij gaf zelf zoveel keer aan hoe ontzettend hard hij me miste, hoeveel pijn het hem deed dat onze relatie gedaan was en hoe ontzettend veel hij van me houdt... maar ik zag ook een andere man; veel afstandelijker, in zich getrokken, telkens als mijn emoties van pijn en verdriet naar boven kwamen, klapte hij helemaal toe... Het was een andere man geworden en ook weer niet, op een andere manier kon ik lezen hoeveel hij om me gaf, hoe hard hij in gevecht was met zichzelf om me vast te houden en 'ons' niet helemaal te verliezen... Maar het ging slechter... in 7 maanden ging hij niet vooruit (al gaat hij wekelijks naar een therapeut, medicatie nemen doet hij niet)... Hij zorgt voor zijn kindjes en is nu zelfs op reis, blijft ook aan het werk, maar dat is het ook... Tijdens onze laatste afspraak die opnieuw zo heel erg fijn was geweest, stortte ik aan het einde opnieuw in en stond met heel veel pijn te huilen. Hij vond dat het zo niet verder kon, dat we 'ons' definitief moesten afsluiten. Dat de breuk en alle pijn nu zo destructief zijn en al het mooie en liefdevolle vernietigt tussen ons, dat ik zoveel beter verdien, dat er teveel schade is door die breuk, en vooral dat hij het gevoel heeft dat hij nooit meer een relatie zal aankunnen... dus gaf hij aan dat er 'nooit meer een relatie zou zijn tussen ons', dat hij 'ons definitief zou afsluiten'. Mijn hart brak. Ik zie wel dat hij vanuit een depressie spreekt, 'dat het misschien nooit meer goed komt met hem', 'dat de pijn en verdriet te destructief zijn', dat 'ik beter verdien'... Tja, ik geloof natuurlijk  wel dat hij allicht zijn  weg vindt (ook als dat misschien jaren duurt), ik vind niet dat de pijn en het verdriet die ik voel onoverkomelijk schadelijk zijn om ooit misschien opnieuw te beginnen (ik neem hem absoluut niets kwalijk, het is de depressie en niet hij- en ik vind het maar meer dan normaal dat ik zoveel pijn en verdriet heb als ik de man verlies waarvan ik hou en nota bene machteloos moet staan toe kijken hoe hard die man in gevecht is met een depressie). Maar ik begrijp ook dat hij allicht op is, of zoals hij aangeeft dat hij voortdurend in een tweestrijd zit om er te proberen te zijn voor mij (en me te helpen met het verwerken) maar zichzelf ook trachten te beschermen. Ik heb uiteindelijk ook besloten alle contact te verbreken, omdat ik  weet van mezelf dat ik (nu) niet sterk genoeg ben om mijn pijn en verdriet voldoende aan de kant te schuiven, dat ik te in shock ben er teveel ongeloof is over dat 'definitieve afsluiten' en ik daar allicht keer op keer over in gesprek zou gaan met hem en dat zou hem alleen maar nog meer belasten. Maar ik  weet gewoon niet meer wat het beste is; afstand nemen en hem alle tijd en ruimte geven (hij geeft ook aan dat alleen hijzelf dit kan oplossen) of toch blijven hangen, er voor hem proberen te zijn, liefde tonen zonder iets terug te verwachten of vragen (dat is uiteindelijk toch ook waar liefde omdraait)... Soms voel ik me heel egoïstisch (om contact te verbreken of net om het verdriet niet aan de kant te kunnen te schuiven en er hem zo mee te belasten), maar soms heb ik het gevoel dat ik hem net moet loslaten en alle ruimte en tijd geven, en wie weet komt hij  wel terug (misschien ook niet)... Ik zit zelf ongelooflijk diep nu, en ben in therapie omdat ik kennelijk helemaal vast zit in een 'rouwproces'- na 7 maanden ben ik nog steeds in shock dat ik hem zo plotsklaps verloren ben... er is  weinig begrip in mijn omgeving ('het  was toch maar een korte relatie', 'ah ja, als iemand in depressie gaat, kan je niets doen en stop je daar beter voor goed mee') maar ik heb echt het gevoel dat ik die man verloren heb en dat ik helemaal niets kan doen voor de persoon van  wie ik hou, dat doet echt pijn... Ik ben ook bang dat hij zichzelf zal begraven onder schuldgevoelens over 'ons', of misschien nooit meer de stap terug naar me durft te zetten (zelfs als is het 'maar' voor een vriendschap) omdat hij denkt teveel schade te hebben aangebracht... of dat 'ik zoveel meer en beter verdien' (dat is natuurlijk helemaal de depressie die spreekt) maar die man heeft me op 5 maanden zo véél meer liefde getoond dan mijn vorige partner in 7 jaar... Twee mensen die van elkaar houden en samen willen zijn maar niet kunnen, door een depressie... het is echt heel moeilijk te aanvaarden voor me... 

Hallo Naomi, 

Ik las je bericht en ik wilde toch even reageren. Ten eerste verschrikkelijk dat een depressie hiervoor moet zorgen, maar aan de andere kant benoem je ook dat je hem de tijd moet gunnen, maar ook jezelf. Er is inderdaad een kans dat hij terugkomt, maar ook niet. Ik denk ook dat hij een punt achter de relatie heeft gezet om jou te beschermen. Het is niet gek dat je in een rouwproces zit en goed dat je er therapie voor hebt. Ik denk dat het belangrijkste nu is dat je je focust op jezelf en niet op het "wat als". Geef jezelf de tijd om te rouwen, de een heeft daar meer tijd voor nodig dan de ander. Zelf zit ik ook in een rouwproces van de dood van mijn moeder (13 jaar geleden). Zelf denk ik dat liefde geven en nemen is, als jij alles van jezelf geeft en niets terugkrijgt, wordt jij dan gelukkig? Ik snap dat het moeilijk is, zelf heb ik 1 jaar moeten doen om over een relatie van 2 jaar te komen en achteraf is mijn ex een hele goede vriend van me geworden. Dat had ik destijds niet verwacht. Jullie moeten allemaal aan jezelf werken en gun elkaar die tijd. Als het echt voorbestemd is dan komen jullie vroeg of laat weer bij elkaar. Probeer jezelf alleen niet gek te maken met "misschien" of "wat als", je weet nooit wat de toekomst brengt en met die vragen of gedachtes zal je ook geen antwoordt krijgen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Groetjes Sanne
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4

Ik ben ook een partner van, maar wij zijn niet meer samen. Na vijftien jaar intens mooie liefde... Negen maanden samen in ons verbouwd huis, op grond van z'n grootouders. De stap naar huis gezet (op aangeven van zijn therapeut) en nooit meer terug gekeerd. Jawel, om ons huis te verkopen, om post op te halen en de eerste week nog om te zeggen dat alles goed kwam. Nu spreekt hij helemaal anders. Hij is vrijer en voelt zich gelukkiger. Ik ben helemaal mee in je verhaal. Mijn vriend vertrok hier op 5 juni 2016 en zit ook in een rouwproces. Ongelooflijk hard dat het blijft aanslepen en dat het je na een jaar nog steeds met een mokerslag onderuit kan halen. ik weet ook niet wat het beste is, contact verbreken of aan zijn zijde blijven. Ik weet het nog steeds niet. Ik probeer dagen van de radar te blijven, maar is vaak moeilijk met dezelfde vriendenkring en als je slechts op 500 meter van elkaar woont...
Probeer vooral aan jezelf te denken. Ik zou je willen zeggen: Hij komt wel terug. Ik wil dat hier namelijk ook heel erg. Maar ik kan je geen zo'n beloftes maken. Zij moeten evolueren, zij moeten het willen... Ik wacht al een jaar een voorlopig is er geen haar op z'n hoofd die aan een terugkomst denkt... Ik hoop op een snellere evolutie bij jou!!
Antwoord

#5

@ Sanne, bedankt voor je bericht! Daar heb ik zeker iets aan! zoals je aangeeft, heeft hij inderdaad een punt achter de relatie gezet om me te beschermen... dat maakt het allemaal zoveel moeilijker voor me om het af te sluiten... de liefde is niet over hé, langs beide kanten niet, zucht... maar je hebt absoluut gelijk dat ik voor mezelf moet zorgen... ik kan niet anders dan verder gaan en me op dit moment te richten (die hoop in toom houden is zo moeilijk maar het is absoluut zinloos om slechts te gaan leven voor een volkomen onzekere toekomst)... het spijt me heel erg van je moeder, hopelijk kan je uit mooie herinneringen putten (hoe hol dat miss ook klinkt)... mooi wel dat je ex een hele goed vriend is geworden... ik hoop dat dat op zijn minst ook lukt bij ons... 

@Positiva, ook bedankt voor je bericht! Jeetje, na twee maanden... dan moet dat ook wel heel erg moeilijk en verwarrend geweest zijn voor je! Heel erg mooi dat je hem dan wel zo rust hebt kunnen geven en liefde tonen zonder iets terug te vragen...  ik zit daar zelf heel erg over in tweestrijd of ik dat dan moet doen... maar dat durf ik nu niet langer omdat hij zo duidelijk heeft gezegd "definitief" een punt achter ons te zetten... al is dat vooral omdat ik mezelf veel te veel aan het verliezen was/ben in alle pijn en verdriet en hij dat niet langer kon aanzien én omdat hij ergens wel had verwacht en gehoopt dat hij na enkele maanden beter zou zijn... hij ziet nu geen uitweg meer... en daar zeg je het; wat als dit nog twee jaar duurt?... helaas heeft hij ook terugkerende depressies... hij is bipolair type 2, zonder manie... hij geeft zelf aan dat dit nu heel erg anders is dan een 'normale' depressieve fase... omdat er concrete gebeurtenissen bij komen kijken die hij dient te verwerken... en dat voorheen de periodes kort waren en een flinke depressie al heel erg lang geleden was... maar ja, soms weet ik het niet... is dit vb iets wat jaarlijks terugkomt? kan ik dit wel aan? het schrikt me ontzettend af, en aan de andere kant... ik hou gewoon van die man, op alle momenten, met of zonder depressie... 
Je verhaal geeft me weer hoop,... maar daar moet ik heel erg mee oppassen, zucht...ik neem aan dat het beste nu is dat we allebei goed en lang de tijd voor onszelf nemen... in elk geval heel erg fijn en mooi dat het bij jullie wel is gelukt en hoe liefde dan toch ook kan overwinnen ;-)... alle sterkte! 

@ Gietje, ook bedankt voor je reactie! wat vreselijk je verhaal... ik kan helemaal begrijpen dat je 'nog steeds' in een rouwproces zit...moet allemaal ook heel erg verwarrend zijn! en afsluiten zit er dan ook niet echt in natuurlijk... kan je er wel over praten met hem of gaat dat niet? ... en geeft hij dan ook aan nog steeds hetzelfde voor je te voelen? heb je een beetje duidelijkheid waarom hij geen relatie kan/wil?... misschien is het niet zo bij jou, maar ik kan me voorstellen dat soms de stap zetten om opnieuw een relatie aan te gaan en de angst om te hervallen in een depressie, heel erg groot kan zijn... bij mijn ex denk ik wel dat dat zo zou zijn (ook langs mijn zijde, dat hij opnieuw de relatie zou verbreken, mocht hij opnieuw een depressie hebben- dat zou wel een angst zijn waar ik zou moeten aan werken...)... hopelijk vind je een manier om je pijn te verzachten... 
Antwoord

#6

Hoi Noami,

Ik wil ook even zeggen dat ik het goed van je vind dat je hierover praat. Dingen van je af schrijven is natuurlijk veel beter dan er constant mee te zitten Smile Wat ik me nu ineens bedenk is dat het goed kan zijn dat jij zelf ook wel in een rouwproces zit, het verliezen van een partner aan depressie (de titel van je forum). Dat is niet niks he! Je mag daar boos en verdrietig om zijn, alleen is het de kunst om dingen een (hoe ze dat zo mooi zeggen) plek te geven. Wat ik nu merk aan je is dat je het eigenlijk niet accepteert. Begrijpelijk ook, want wat moet deze mentale klote ziekte voor nut hebben. Misschien dat er ook een deel onbegrip speelt bij anderen, wat het nog moeilijker kan maken (het stukje dat mensen zeggen dat de relatie maar kort was en dat je je bij wijze van niet zo moet aanstellen). Denk dat je dat op dit moment niet nodig hebt. Zelf weet ik niet hoe het is om een partner te verliezen aan een depressie, ik ben juist de partner in het verhaal. Ik denk dat je de afstand wel moet nemen, ook al is het lastig. Echter kun je hem wel laten weten dat je er voor hem bent. Zo gun je jezelf wat rust, maar kun je hem op afstand ook steunen. Ik zou het namelijk wel fijn vinden als ik weet dat er iemand om me geeft en me kan steunen. Mits het niet ten koste gaat van de ander. 

Groetjes Sanne
Antwoord

#7

Hey Sanne, 

Ik ben gisteren voor de 3e keer naar een psychologe geweest en inderdaad, ik zit in een diep rouwproces. Ook als ik me soms dagen stort op héél erg veel dingen -en daardoor valselijk het gevoel heb dat ik sterk ben en het ten dele verwerkt heb- dan is dat volgens de psy nog een vorm van 'rouwen' (geforceerde afleiding en pijn onderdrukken)... dus ja, ik heb gisteren inderdaad ook moeten toegeven dat ik hem/ons eigenlijk absoluut niet wil afsluiten :-(. Ik zou er zo ontzettend graag voor hem zijn, en hem steunen- hoe weinig dat ook kan. En de laatste maanden was het telkens zo fijn om elkaar te zien.. ik denk ook wel dat het ergens helpt (al is het maar een heel klein beetje) om honderden keren te herhalen dat ik om hem geef en dat er iemand is die hem wil zien, tijd met hem wil doorbrengen... maar ik stortte ook telkens in- ik kon het verdriet echt niet onderdrukken (ik wou zo graag dat ik het kon!!) en dat was veel te belastend voor hem. Op een bepaald moment schreef hij hoe ontzettend veel hij zichzelf haatte om te moeten toezien hoe iemand waarvan hij zoveel houdt zoveel pijn en verdriet heeft zonder zelf te kunnen ingrijpen. Zo kon het dus ook echt niet verder, dat maakt het zoveel moeilijker voor hem. En vandaar ook langs zijn zijde zijn "definitieve afwijzing"... al wil hij wel ontzettend graag contact houden en wil hij echt dat ik in zijn leven blijf. Ergens heb ik dus ook het gevoel dat ik hem nu in de steek laat, en anderzijds, ergens vertrouw ik erop dat hij begrijpt dat ik hem nu niet langer wil belasten met mijn pijn en verdriet en dat ook eerst zelf moet verwerken (misschien kan ik hier binnen enkele maanden wel behoorlijk mee om)... en echt oprecht hem rust wil geven... Ja, depressie is echt wel klote! Hoe weinig ik er ook van weet/begrijp, dat is wel al duidelijk! 
Bedankt voor je steun, Sanne! 

groetjes
naomi
Antwoord

#8

Goh, wat herken ik hier weer heel veel dingen. Alleen spreekt mijn partner helemaal geen liefde meer voor mij uit. De meeste depressieve partners zoeken afstand, maar doen dat met de woorden: ik hou wel nog van je, maar je verdient beter (en zo van die dingen). Maar mijn partner is resoluut. Hij kan het niet meer en het is nu zo. Het leven gaat verder. Dat vind ik heel erg moeilijk.

Intussen ga ik ook langs bij een psycholoog en ik heb ook momenten dat ik denk: wat doe ik hier, ik kan het wel aan. Andere momenten jank ik de ogen uit mijn lijf (zoals gisteren en eergisteren). Die onmacht. Dan wil ik net als jij sturen dat ik mijn vriend graag zie en dat ik wil dat hij naar huis komt, maar dat heeft in mijn situatie absoluut geen zin vrees ik. Hij zou er niet op reageren. Ofwel zegt hij: Jij wil het niet loslaten é.
Soms wil ik hem echt met zijn hoofd ergens tegenaan knallen en hem duidelijk maken dat ik hem graag zie, zo graag zie dat ik hem niet kan loslaten. Of toch niet tot op dat punt dat hij het wil.. Zo vreselijk.


Maar wat je zegt over dat verdriet, dat heb ik dus ook meestal. Dan komt hij langs en dan probeer ik me sterk te houden, maar dat is me meer dan een jaar niet gelukt. Tranen kwamen. Ik wilde een knuffel, ik wilde warmte, geborgenheid. In het begin kwam dat dan, maar zo heel op automatische piloot. Zo geforceerd. Ging echt niet. De laatste keer was het heel anders. Hij nam me heel oprecht vast en streelde over mijn rug. Sindsdien is hij niet meer langs gekomen. Beseft hij dat er weer wat loskomt en wil hij het niet omdat hij inderdaad bang is voor een nieuwe depressie? Ik weet het niet, ik weet niet wat er in hem omgaat. Hij heeft liefst van al dat er niet over het verleden gepraat wordt. Dat het gewoon over koetjes of kalfjes gaat. De laatste keer is me dat gelukt. Zonder verwijten, zonder tranen. Gewoon: een gezellige, grappige babbel. Maar aan de andere kant voelt dat ook wel weer wat geforceerd. Zo moeilijk...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)