Hallo allemaal, ik heb me aangemeld hier om eigenlijk gewoon mijn frustraties van me af te schrijven en eens te kijken of er hier meer mannen en vrouwen zijn die beetje het zelfde ervaren als mij en die er eventueel met mij over willen mailen voor tips, of gewoon hun verhaal kwijt willen.

Ik ben 47 jaar, vader van een zoontje van 9 en zo'n 10 jaar getrouwd.
Toen we nog niet getrouwd waren heeft mijn partner ook eens een depressie gehad, was best heftig, maar na een jaartje waren de grootste problemen voorbij, soms een terugval maar al met al ging het best goed over het algemeen.


Tot zo'n 4 jaar geleden, een flinke depressie was er weer ingeslopen,
er volgde weer therapie in verschillende vormen, maar die sloeg niet echt aan.
Ook een paar keer opgenomen geweest dit gaf ook niet het gewenste effect,
eenmaal weer thuis, het liefste de hele dag in bed of beneden op de bank zitten.
Dus al die tijd heb ik zelf thuis de boel grotendeels draaiende moeten houden.

Daarna weer een opname, nu met een groep mensen in een huis om dagritme te krijgen en ondertussen ook therapie volgen.
Ook hier weer niets wijzer van geworden.
In mijn ogen wisten ze zelf ook niet goed wat ze er mee aanmoesten en probeerden ze maar wat.

Twee jaar geleden weer een opname, nu onder het mom van we stellen je in op betere medicatie, maar dat mag enkel als je je eigen op laat nemen.
Nou dat was prima, einde van de eerste week telefoontje, mijn vrouw had de medicatie van de gehele week opgespaard en allemaal tegelijk ingenomen. Dat was schrikken, weken later weer thuisgekomen maar nog steeds weinig verandering.

Ze hebben toen een hele uitgebreide test gedaan om goed te bekijken waar die depressie vandaan zou kunnen komen, honderden vragen ingevuld,iq test gemaakt, velen gesprekken gehad enz.

Nu hadden ze een beter beeld en wisten ze welke richting ze  het moesten zoeken, ze zou nu de juiste hulp krijgen.
Vergeet het dus maar, de therapie die ze eens per week kreeg heeft ook weer geen enkel effect gehad, en die liep vorig jaar juni af.

Nee, we gaan u nu opgeven voor wat anders, daar kunt u 3 maal per week heen voor dag opname, en u zult zien dat, u dan de goede kant op gaat, moet nog wel goedgekeurd worden, maar maakt u zich daar maar geen zorgen over want dit past precies bij u.
Er gingen weken voorbij waarbij we niets hoorden, zelf maar eens gebeld, kan ongeveer 6 weken duren mevrouw, geduld, nou in September maar weer eens gebeld, oh we zien dat ze u niet aangemeld hebben, we gaan er werk van maken, November nog niets gehoord, maar weer gebeld, ehhh we zien hier in de computer staan dat het is afgewezen, ze vinden u niet geschikt voor deze hulp. Oftewel 5 maanden weggegooid.
Ondertussen draait bijna het gehele huishouden op mijn schouders, werk ik verschillende diensten, en zit mijn vrouw thuis als een soort zombie.

In Januari wordt er door de zoveelste therapeut besloten mijn vrouw weer op een lijst te plaatsen voor opname, om haar weer in te stellen voor nieuwe medicatie, hier gaan natuurlijk weer weken overheen, tot ik op een dag uit het werk kom en ze zichzelf met een mes bewerkt heeft op haar armen.

Ik ben/was het helemaal zat, binnen een week kon ze opgenomen worden, en de psycholoog was zeer goed te spreken over de medicatie die ze zou gaan krijgen, er worden zeer goede resultaten mee geboekt.
Nou jullie raden het al, ze is momenteel 13 weken opgenomen en de medicijnen doen gewoon helemaal niets.

Nu staat ze weer op een lijst om opgenomen te worden in Nijmegen, ze willen daar deze medicatie weer afbouwen, en dan gaan werken met stroomstoten op de hersenen en daarnaast de goede therapie gaan geven, want ze zijn er achter gekomen dat ze de verkeerde conclusie hebben getrokken over wat ze nu precies heeft( Ik weet even niet de juiste naam van wat ze nu mankeert)

Als ze naar Nijmegen gaat, is dat ook weer voor minimaal 3 maanden, dan zou ze in totaal dus al 6 maanden opnamen hebben.
Dit alles laat natuurlijk grote sporen na.
Ons huwelijk, tja wat moet ik daar van zeggen, we zijn totaal uit elkaar gegroeid, ik zie me eigen meer als een soort verzorger, verder heb ik alle rollen, behalve die van normale partner.
Ons zoontje, begint er ook merk ik steeds meer moeite mee te krijgen, naar de oppas hier, naar de oppas daar, papa werken, mama is er alleen paar uurtjes in het weekend, met beetje geluk doet ze wat met hem als ze er is, maar met een beetje pech voelt ze zich niet goed en zit iets samen doen er ook niet in.

Ik zelf heb al langere tijd twijfels of ik dit zo nog wel langer wil, de jaren vliegen voorbij, en mijn leven staat compleet stil.
Het enige wat ik nog doe, is proberen de boel draaiende te houden, werken, werken en nog eens werken.

Niet te geloven hoe je leven er plots zo anders uit kan komen te zien.

Update,

Mijn vrouw zit ondertussen een weekje in Nijmegen,
Medicatie word verder afgebouwd en zo´n 1,5 later gaan ze dan starten met het zogezegd stroom gebeuren.
Toch ook best wel weer heftig, om je vrouw daar weer achter te moeten laten, voor haar weer nieuwe omgeving, mensen, en toch ook weer spannend of dit nu wel aan gaat slaan.

Ik merk aan me eigen dat de vermoeidheid er toch behoorlijk in is gaan hakken, weer van alles regelen om de boel draaiende te houden.
Thuis slapen in de weekenden is er ook niet meer bij, dus nu ook nog eens ritjes richting Nijmegen de komende maanden.
Maar goed, we moeten het beste er maar van hopen.
Zijn er toevallig hier nog meer mensen die ervaring hebben wat betreft het elektroshock-behandeling gebeuren?

Hallo Treurwilg,

Wat een ongelofelijk heftige periode hebben jullie als gezin meegemaakt. Uiteraard is het voor jouw partner verschrikkelijk om met deze ziekte te moeten dealen, maar ook voor jou als partner van en de kinderen is dat vreselijk moeilijk.
Respect voor hoe je haar blijft steunen.
Dat er soms wat twijels de kop op steken vind ik eigenlijk niet meer dan normaal. Ik kan me voorstellen dat je je een heel ander leven met je gezin had voorgesteld. Dat zou iedereen willen.

Ik heb het al vaker gezegd, maar zeker als partner van, moet je je eigen grenzen ook goed bewaken. Ook jij zit een keer aan je limiet en daar moet je niet overheen gaan. Je schiet er namelijk niks mee op als je zelf ook in de fysieke of mentale problemen komt. Zorg dus goed voor je zelf!

Helaas heb ik zelf geen ervaringen met elektroshockbehandelingen, maar heb er wel goeie dingen over gehoord. Hopelijk kan één van de anderen hier op het forum je er meer over vertellen.

Geef de moed niet op Treurwilg. Als je vrouw er voor kon kiezen zou zij zelf ook niet ziek willen zijn en ze werkt er hard aan om beter te worden.
Blijf praten met elkaar!

Heel veel sterkte en succes!

Groetjes,
Sanna

Wat kan alles toch plotseling anders zijn.

Was het min of meer zo klaar als een klontje, dat mijn vrouw tot ongeveer eind augustus opgenomen zou moeten worden voor de electro shock therapie, omdat bijna iedereen pas baat heeft na zo'n 12 a 18 behandelingen, zowaar was er bij mijn vrouw na slechts een keer al een ware metamorfose gaande.

Ze oogde meteen heel ontspannen, en na jaren zagen we haar weer lachen, kon het zelf nauwelijks geloven maar het was echt waar,
de behandelingen die volgde lieten een steeds beter resultaat zien, voor de zekerheid 6 behandelingen ondergaan, maar ze is ondertussen al paar weken thuis, en het gaat prima.

Uiteraard rustig alles doen, en niets overhaasten, nazorg is geregeld, ondersteunende medicatie word ingesteld enz.

Wat ook heel vreemd is, is dat na de eerste behandeling er meteen behoefte aan sex was,
ik en de rest kunnen er gewoon niet goed bij, hoe dit allemaal kan, en hoe vreemd het brein dus ook werkt.

Dus gelukkig met het hele gezin vakantie dit jaar, nu goed door blijven werken samen en eindelijk eens gaan genieten.

Lees net je verhaal, zo dan wat is er een kostbare tijd verspeeld zeg! Maar wat ontzettend fijn dat het nu zo goed gaat! Ik wens jullie een mooie vakantie!
Groet Beagle

Geweldig om te lezen Treurwilg! Kun je iets meer vertellen over die elektro shock therapie?