Beste allemaal ben zojuist eens effe in stad gaan wandelen en had het weer knap moeilijk en dit wil ik eens van me af schrijven , ik ben zo ontzettend onzeker geworden. Ik heb geen zelfvertrouwen meer na al die jaren van depressie en persoonlijkheidsstoornis. Nu ben ik ook al enkele jaren in ziektewet en dat is ook niet goed voor het zelfvertrouwen. Het gaat zo ver dat ik me helemaal niet meer op mijn gemak voel tussen de mensen. Als ik op een terras zit voel ik me opgelaten en kan ik me niet ontspannen. Ik heb ook een maatje meer en word daar geregeld op aangesproken, dan weet ik niet goed wat ik moet antwoorden. Ik schaam me voor alles, voor mezelf mijn uiterlijk mijn innerlijk en ik weet dat dit knap absurd is. Het valt me op dat ik me ook niet meer kan verdedigen , het kost me moeite om weerbaar te zijn naar anderen toe. Nochtans doe ik mijn best ik verzorg me goed kleed me aangepast en zorgzaam en toch er komen toch opmerkingen of blikken , ik durf ook geen ijsje meer eten in publiek of ik heb blikken. Het is ook zo dat ik overgevoelig ben aan alles, blikken , details , geluiden ik ben hypersensitief . Ik zie alles en merk alles op. Vandaar ik blij ben om terug thuis te zijn hoe moet ik hiermee om? Waarom ben ik steeds zo gespannen als ik onder de mensen ben? Ik ga straks niet meer buiten durven ik overdrijf maar voel het wel zo aan dank jullie voor het lezen.

Cyranno toch, wat een hel lijkt me dat! Ik kan je geen tips geven. Je moet ergens je zelfvertrouwen een boost geven. Was je voor de depressie ook al onzeker over jezelf? Zo nee, wat is er gebeurd dat dat nu wel zo is? Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat je schijt moet hebben aan andere mensen. Vooral als je ze niet kent. Maar zo is het wel. Heb je wel eens weerbaarheidstrainingen gedaan ofzo?

Hoi Cyranno,

We hebben al een tijdje pb-contact en hoewel ik je niet persoonlijk ken of weet hoe je uitziet, kom je op mij over als een krachtige vrouw. Je bent een doorzetter en ik denk dat je wel voor hetere vuren hebt gestaan
Laat ze maar kijken en denken. Je hebt zo’n zware leerschool door je depressies en persoonlijk doorleeft en het is nog steeds vechten. Dat doen die mensen je niet na. Mensen die zulke blikken werpen, mogen beter aan zichzelf twijfelen. 
En gewoon ijsjes eten Cyranno, met al dat vechten verdien je dat gewoon... eens lekker ontspannen met een guilty pleasure.

Veel liefs,
Marjolein

Cyranno toch, wat een hel lijkt me dat! Ik kan je geen tips geven. Je moet ergens je zelfvertrouwen een boost geven. Was je voor de depressie ook al onzeker over jezelf? Zo nee, wat is er gebeurd dat dat nu wel zo is? Het is natuurlijk makkelijk om te zeggen dat je schijt moet hebben aan andere mensen. Vooral als je ze niet kent. Maar zo is het wel. Heb je wel eens weerbaarheidstrainingen gedaan ofzo?

Dank je positiva eigenlijk is het waar het is een hel soms. Het overvalt me meer en meer vind mezelf niet meer terug in deze maatschappij. Ik wil me meer en meer afzonderen en dingen doen  die me rust geven. Omgaan met mensen ik krijg het er heel moeilijk mee, de vragen over werk en diëten beginnen me zeer tegen te steken. Ik weet dat ik lak moet hebben aan de mensen die ik niet ken en ik ga het proberen maar het lukt me niet altijd. Ja ik ben steeds onzeker geweest er was veel dominantie rondom mij als ik klein was , er was geen plaats voor mijn gevoelens ik mocht me niet uiten en in de tienerjaren ben ik ziek gekomen . Mijn oudere zus was zeer jaloers op me ik mocht er niet zijn. Ze negeerde me straal en heeft me veel pijn gedaan. Mijn pa was ook zeer dominant en moeilijk. Ik denk dat het zijn wortels heeft daar in die tijd. Assertiviteit heb ik nog niet gevolgd eigenlijk zal er eens over lezen bedankt alvast voor je reactie Groetjes cyranno

Lieve Cyranno,

Hoewel ik het vervelend vind dat jij dit doormaakt, ben ik wel blij dat ik een soort van erkenning hieraan heb. Ik heb namelijk ook dat gevoel met de mensen, echt zo'n rotgevoel dat je er niet bijhoort. Ik heb dat meer met de gedachte dat ik mij afvraag of mensen aan mij zien dat ik depressief ben, wat onzin is want het staat natuurlijk niet op je voorhoofd of zo. Maar toch ben ik dan bang ervoor, vooral omdat ik als kind en puber veel bekritiseerd ben op een vervelende manier. Dan denk ik soms dat alle mensen zo naar mij kijken, ookal ben ik volwassen, ik voel mij soms nog lang niet zo met al die gevoelens van vroeger.

Maar even op jouw verhaal:

Ondanks dat ik je snap, vind ik ook dat jij lekker mag doen wat je wilt. Eet lekker een ijsje, als je van jezelf weet dat jij er niets aan kunt doen, dan maakt het toch ook niet uit wat andere mensen ervan denken? Jij zult soms ook wel eens iets minder leuks over iemand denken, dat is heel menselijk. De meeste mensen letten niet eens op hoe ze kijken of doen, ze denken vaak alleen maar aan zichzelf in de eerste plaats dus daar moet je niet wanhopig over zijn. 

Je zegt dat je er netjes en verzorgd uitziet en daar moeite voor doet, nou dat is toch hartstikke mooi en goed, hoe kan iemand daar nou negatief over zijn, dat ligt dan toch echt aan hun hoor! 
Waarom zou jij er niet mogen zijn, vanwege je verleden? Of je maat? Dat is toch helemaal niet aan de orde, moet je maar denken. Iedereen heeft een verleden, en niet iedereen is een topmodel. Niemand niet, ik ook niet, ik ben bijvoorbeeld onzeker over mijn slechte huid. Iedereen heeft wel iets, moet je maar denken. Maar ook iets moois, en zolang je dat uitstraalt mag je er gewoon zijn, wat een ader ook denkt!


Liefs van Shalin