Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

onbegrip voor partner zijn depressie


#1

hoi allemaal.

na lang twijfelen toch maar eens mijn verhaal delen. dit verhaal spookt nu al zo lang door mijn hoofd dat ik aan mezelf ga twijfelen.

mijn partner en ik zijn nu 7 jaar samen, waarvan hij nu 1,5 jaar depressief - burnout is.
samen hebben wij een kindje van 5 jaar, die waarschijnlijk hooggevoelig is, en naar mijn mening enorm veel mee krijgt.

1.5 jaar terug in de zomer vakantie brak mijn partner, huilen huilen bel een dokter ik trek het niet meer.
dit wist ik natuurlijk al voor een langere tijd, maar hij was niet gek en ik zag spoken.

mijn partner wordt al zo lang als dat hij leeft enorm onderuit gehaald door zijn vader, zijn moeder heeft geen mening en toont ook helemaal geen begrip. of luisterend oor.

die bewuste zomer vakantie is mijn partner zo onderuit gezakt, dat alles en iedereen het moest ontgelden, vooral ons toen 3 jarig zoontje.
hij mocht werkelijk niks meer, en werd om de kleinste dingen enorm afgebrand. een paar keer heb ik zijn gezichtje zo van angst zien vertrekken, en op een gegeven moment zei hij onder de douche: mama??? hier ben ik veilig he??? hier is papa niet boos op mij??
dit heeft mijn hart gebroken, en ben voor 8 weken vertrokken naar mijn ouders die niet in de buurt wonen.

tijdens de zomer hebben mijn zoontje en ik er het beste van gemaakt, totdat ik zelf brak.
ik was moe, moe, moe.
ik heb hulp gezocht en ben door verwezen naar een psych voor ptss. lang verhaal... maar k zit nu aan de antidepressiva.

na die 8 weken zijn mijn zoontje en ik terug gegaan naar huis, mijn zoontje schreeuwend in de auto.. ik wil niet naar huis, papa houdt niet van mij. ik haat jou papa.

eenmaal thuis was mijn partner elke avond weg.. lekker eruit..
en ik vond het helemaal niet erg omdat ik absoluut geen zin had om bij hem in de buurt te zijn.

ik ben veel gaan hardlopen, en vaak uitjes gedaan met ons zoontje.
op een gegeven moment was ik 35 kilo afgevalen puur van de stress en de ruzies.
heb mijn partner voor de keuze gesteld,,, hulp of wij zijn weg!
ook ben ik erachter gekomen dat hij in die tijd dat wij er niet waren,, weg is geweest met een andere vrouw, daar kon hij weg mee praten, hij zegt dat er verder niks gebeurd is,, dat laat ik in de midden.

nu 1.5 jaar verder merk ik aan mezelf dat ik absoluut geen medelijden meer kan opbrengen, rekening houden met kan ik niet meer.
de hulp verlening laat het afweten, en ook mijn partner lijkt zich er niet druk om te maken.
elke ochtend weer.. ik ben zo moe, ik heb slecht geslapen.. bah hou eens op. zeikert.
dat is hoe ik er over denk.
thuis zit hij de hele dag op zijn telefoon spelletjes te doen, waar ik me helemaal gek aan stoor, en 3 x in de week gaat ie savonds weg.
ik snap ook echt wel dat we elkaar ook niks meer te vertellen hebben.. maar ik heb steeds weer de vraag in mijn hoofd: wordt ik zo gelukkig?

nergens valt over te praten, want dan weet hij wel hoe slecht hij is, dat weet hij zijn hele leven al.
als ik hem niet wil gebrijpen moet ik maar oprotten. dan heb ik eindelijk wat ik wil.. volgens hem.

toch doet hij hier en daar zijn best, bloemetje met valenwijn, avondje weg plannen voor ons samen, vakantie boeken, dagjes weg met de kleine,

t is allemaal heel dubbel, ik zie dat hij het probeerd, maar het weegt niet meer op tegen al het negative. zijn antidepressiva helpt hem niks, en wil absoluut geen zwaardere tablet.
de hulpverlening is 1x in de maand, als het al 1x in de maand is, want die meneer is niet tot nauwelijks te bereiken.

met mijn praat hij over niks. ik begrijp hem niet, en ik zoek overal wat achter.
dit kwetst mij zo enorm, aangezien hij tien weg geweest is met die meid waar hij wel mee kon praten.

oke gooi alle reacties maar los? wordt i nou gek, of is dit heel normaal
Antwoord

#2

Muisje, allereerst welkom op het forum. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt!
Ik schrijf hier als "partner van" en vanuit die hoek zal ik het dan ook bekijken. Het is bij depressiviteit vaak voorkomend dat er geen rekening wordt gehouden met de partner. Eigenlijk is het zo dat je hoofd dan al vol genoeg zit met je eigen problemen. En de rest er gewoon niet bij kan. Ook het gevoelsleven staat dan vaak op zijn kop. Mijn partner had/heeft het probleem dat hij wéét dat hij van me houdt, maar het niet echt voelt. Misschien is dat bij jouw man ook zo. Je hoort eigenlijk ook best vaak dat de partner een klik krijgt met een andere vrouw/man, waar ze wél goed mee kunnen praten. Ik denk dat dat, net zoals het uitgaan, een poging is om te ontsnappen aan de werkelijkheid. Bovendien is alcohol vaak een middel om alles wat luchtiger te bekijken, of juist wel iets te kunnen voelen. Misschien weet hij op het moment niet goed hoe hij met jou om moet gaan. Hij wil je geen hoop geven dat het allemaal nog goed komt, en wijst jou daarom af of kwetst je. Aan de andere kant regelt hij lieve dingen om te laten zien dat hij wel van je houdt. Wat hij misschien nu niet op een andere manier kan tonen.
En het feit dat jij ook niet goed in je vel zit, maakt het natuurlijk niet makkelijker. Het is logisch dat je minder vertrouwen in hem hebt. Maar voor hem is dat natuurlijk niet prettig. Feit blijft wel dat je duidelijk een grens moet trekken. Als jullie zoontje echt zo bang voor zijn vader is, zou dat voor mij ook een duidelijke grens zijn geweest. Ik zou ook weg gegaan zijn. Maar denk ook aan jezelf.
Antwoord

#3

Dank je wel voor je uitgebreide reactie.
Ik snap dat er voor hem niks meer bij kan.
Maar het lijkt erop dat wij niks goed kunnen doen. Alles draait om hem. Ik heb alles opgegeven zodat hij er lekker op uit kan.
Zijn medicijnen neemt hij ook al slecht in.. en voor afspraken met de psych moet ik het hem 100x zeggen.

Alle andere dingen schijnt hij niet te vergeten.

Hij doet absoluut zijn best voor ons, en knuffelt ons ook absoluut. Maar altijd dat negative.. het breekt me op.
Ik heb steeds meer het idee of vind hij het wel prima zo, want mensen begrijpen hem niet.
Hij verwacht van mij dat ik hem begrijp! Hoe kan ik iets begrijpen wat ik niet ken.
Geloof me ik heb er alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te begrijpen.

Ook steeds zoekt hij de confrontatie weer op met de kleine.. wil die niet eten.. drama

De kleine voelt hem vlekkeloos aan. Is papa in een slechte bui... dan hij ook.
Antwoord

#4

Wat betreft jullie kind zou ik een serieus gesprek met hem aangaan. Duidelijk aangeven dat dat gedrag onacceptabel is. En dat hij daarbij over jouw grens heen gaat. Eventueel kun je er dan nog bij zeggen welke consequenties dat kan hebben. Maar die moet je dan natuurlijk ook uitvoeren.
Antwoord

#5

Hai je houd het nog lang vol zou je niet met je kind alleen willen wonen zodat het in ieder geval niet elke dag afgebrand word.Je moet echt aan jezelf denken niemand doet het voor jouw.Dat hij wel met andere vrouwen kan praten is niet eerlijk is de communicatie dan zo slecht?wat je al zegt de negatieve dingen wegen zwaarder dan jouw partner die wel zijn best doet maar tog werkt het niet.Ik zou ervoor kiezen voor jouw geluk en dat van je kind en met ze tweetjes gaan wonen zodat hij jullie er niet in mee trekt succes en sterkte he groetjes dame
Antwoord

#6

(30-04-2018, 12:48)Dame schreef: Hai je houd het nog lang vol zou je niet met je kind alleen willen wonen zodat het in ieder geval niet elke dag afgebrand word.Je moet echt aan jezelf denken niemand doet het voor jouw.Dat hij wel met andere vrouwen kan praten is niet eerlijk is de communicatie dan zo slecht?wat je al zegt de negatieve dingen wegen zwaarder dan jouw partner die wel zijn best doet maar tog werkt het niet.Ik zou ervoor kiezen voor jouw geluk en dat van je kind en met ze tweetjes gaan wonen zodat hij jullie er niet in mee trekt succes en sterkte he groetjes dame

Ik herken veel in je verhaal, mijn partner zit ook in een depressie, niet heel even maar nu bijna 4 jaar.
Ik ben altijd een vrij positief persoon geweest die er vol voor wilde gaan, ook wij hebben een kind, die is wel wat ouder, en mijn vrouw doet er zogezegd wel normaal tegen, maar ik zelf heb eigenlijk ondertussen schoon genoeg van mijn vrouw haar gedrag. Klinkt onaardig, maar het is gewoon bijna niet meer op te brengen het allemaal maar te accepteren. Kijk anders eens even in het voorstel topic, daar staat mijn verhaal, ik denk dat er veel herkenbare dingen voor je in staan. Zou best eens via (prive) mail van gedachte willen wisselen, wie weet hebben we wat aan elkaars tips,  of gewoon een frustraties van je af kunnen schrijven.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie is.... Started by Enine
11 Replies - 768 Views
20-11-2023, 10:02
Laatste bericht: Jarno
  Op de vlucht voor eenzaamheid Started by Speld
28 Replies - 1,627 Views
06-09-2023, 22:57
Laatste bericht: don't know
  Diagnose en depressie Started by Marcharid
2 Replies - 341 Views
15-08-2023, 10:34
Laatste bericht: Joy
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
18-03-2023, 19:29
Laatste bericht: Mabel
  Depressie? Started by Tiek003
3 Replies - 523 Views
01-03-2023, 20:43
Laatste bericht: Liesbethc47
  Depressie Started by Thijs__
2 Replies - 448 Views
03-02-2023, 13:29
Laatste bericht: Mabel
29-01-2023, 21:02
Laatste bericht: staterium
  Depressieve partner Started by Weckx
2 Replies - 496 Views
29-11-2022, 23:04
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)