Hallo,
ik ben Suza,
ik heb last van depressie, burnout en eenzaamheid.
Ik zou graag contact maken met mensen. Maar ik ben erg verlegen en weet nooit goed waar ik over moet praten.
Ik ben 42 jaar. Ik doe er heel veel aan om er vanaf te komen maar het lukt maar niet. Ik ben er zelfs van beschuldigd dat ik alleen maar therapie doe om aandacht te trekken en niet beter wil worden. Dit doet erg pijn.
Mijn moeder heeft ook last van depressiviteit Ik ben er mee opgegroeid. Ik heb dus ook geen goed voorbeeld gehad over hoe het anders kan. Maar zij was mijn enige vriendin. Ik heb nooit geleerd hoe het moet om zelf vrienden te maken.
Ik ben heel beschermend opgevoed. Altijd moest ik heel voorzichtig zijn. Alles is gevaarlijk. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wie ik ben, Ik pas me altijd aan de mening van anderen aan. Ik woon pas een paar jaar op mezelf alleen, maar kan er maar niet aan wennen.
Ik mis mensen om  me heen. Om te praten of gewoon om samen mee te zijn, zonder dat je wat hoeft te zeggen.
Ik mis iemand gewoon om mee te praten over de dagelijkse dingen. Hoe was je dag, wat heb je gedaan, dat soort dingen.

Hallo,
ik ben Suza,
ik heb last van depressie, burnout en eenzaamheid.
Ik zou graag contact maken met mensen. Maar ik ben erg verlegen en weet nooit goed waar ik over moet praten.
Ik ben 42 jaar. Ik doe er heel veel aan om er vanaf te komen maar het lukt maar niet. Ik ben er zelfs van beschuldigd dat ik alleen maar therapie doe om aandacht te trekken en niet beter wil worden. Dit doet erg pijn.
Mijn moeder heeft ook last van depressiviteit Ik ben er mee opgegroeid. Ik heb dus ook geen goed voorbeeld gehad over hoe het anders kan. Maar zij was mijn enige vriendin. Ik heb nooit geleerd hoe het moet om zelf vrienden te maken.
Ik ben heel beschermend opgevoed. Altijd moest ik heel voorzichtig zijn. Alles is gevaarlijk. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wie ik ben, Ik pas me altijd aan de mening van anderen aan. Ik woon pas een paar jaar op mezelf alleen, maar kan er maar niet aan wennen.
Ik mis mensen om  me heen. Om te praten of gewoon om samen mee te zijn, zonder dat je wat hoeft te zeggen.
Ik mis iemand gewoon om mee te praten over de dagelijkse dingen. Hoe was je dag, wat heb je gedaan, dat soort dingen.

Hoi Suza welkom op het forum. Ik ben cyranno en heb last van depressies en borderline. Ik ben 52 jaar. Je mag gerust met me praten over vanalles vind dit ook verrijkend en leerrijk hoe anderen het beleven tot gauw misschien.Groetjes cyranno.

Hoi Suza,

Welkom op het forum, dapper dat je je verhaal deelt!

Ik vind het troostgevend om te horen dat er ook iemand is opgegroeid met depressieve ouder(s), ik namelijk ook en dat hoor ik niet zo heel vaak. In mijn geval waren mijn beide ouders depressief, allebei op een andere manier, dit zorgde voor veel spanningen en daar zat ik als jong kind ook alleen maar tussen te koekeloeren. Ik snap die emotie dus heel goed, en ook wat je gemist hebt, het vormt je toch enigzins.

Kun je hier met haar over praten, of lukt dat niet zo goed? Heb je ook broers/zussen die hier last van ervaren, waarmee je kunt praten?
Mijn zus en ik schelen zoveel jaar, dat toen ik een kind was zij al studeerde, dus ik ben niet echt met haar opgegroeid, daardoor kan ik er moeilijk met haar over praten.

Ik snap de eenzaamheid ook wel, de wereld kan soms erg hard zijn als het om psychische klachten gaat. Maar als jij de moed opgeeft, dan heb je sowieso al verloren. Blijf hoopvol en vertrouw in jezelf, dat is de enige weg. Ook jij mag er zijn met al je klachten van dien, jij bent ook een mooi mens. Je bent de depressie niet, het is een onderdeel van je, waar je niets aan kunt doen!

Als je wilt babbelen kun je mij altijd een berichtje sturen.

Liefs van Shalin 

Hallo,
ik ben Suza,
ik heb last van depressie, burnout en eenzaamheid.
Ik zou graag contact maken met mensen. Maar ik ben erg verlegen en weet nooit goed waar ik over moet praten.
Ik ben 42 jaar. Ik doe er heel veel aan om er vanaf te komen maar het lukt maar niet. Ik ben er zelfs van beschuldigd dat ik alleen maar therapie doe om aandacht te trekken en niet beter wil worden. Dit doet erg pijn.
Mijn moeder heeft ook last van depressiviteit Ik ben er mee opgegroeid. Ik heb dus ook geen goed voorbeeld gehad over hoe het anders kan. Maar zij was mijn enige vriendin. Ik heb nooit geleerd hoe het moet om zelf vrienden te maken.
Ik ben heel beschermend opgevoed. Altijd moest ik heel voorzichtig zijn. Alles is gevaarlijk. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wie ik ben, Ik pas me altijd aan de mening van anderen aan. Ik woon pas een paar jaar op mezelf alleen, maar kan er maar niet aan wennen.
Ik mis mensen om  me heen. Om te praten of gewoon om samen mee te zijn, zonder dat je wat hoeft te zeggen.
Ik mis iemand gewoon om mee te praten over de dagelijkse dingen. Hoe was je dag, wat heb je gedaan, dat soort dingen.

Beste Suzanne,

Bedankt dat je toch nog iets laat horen.

Erg voor je dat het zo slecht gaat.
Dat geldt helaas ook voor mij.
Ik vind het erg jammer dat je niet meer wilt mailen met mij.
Jij bent de enige met wie ik kon praten.
Ik vond het fijn om eindelijk eens iemand te ontmoeten die ook zo
ontzettend depressief, angstig en eenzaam was.

Ik hoopte dat we elkaar enigszins konden steunen en helpen.
En misschien vrienden konden worden.
Gedeelde smart is halve smart!

Ik heb zelf ook erg weinig energie, en ben lusteloos en chronisch vermoeid.
Dus ik weet hoe het is.
Maar zou het niet fijn zijn als we er samen nog iets van zouden kunnen maken?!
Vrienden worden (of zelfs meer).

Met mij gaat het ook ontzettend slecht.
Ik sta op een punt dat ik het niet lang meer volhoud, en niets meer te
verliezen heb. Ik word gek van eenzaamheid!

Suzanne, ik respecteer je beslissing. Maar mocht je van gedachte veranderen
dan mag je mij altijd mailen. Maakt niet uit hoeveel tijd er verstreken is.
En ik zal altijd reageren (zo niet, dan weet je wat er aan de hand is).

Suzanne, jij ook veel sterkte gewenst en misschien tot horens.

Groetjes,
      Wilfred

hoi 

ik ben 42 en heb ook weinig vrienden 2 met een kan ik veel delen maar voel mij ook eenzaam heb geen contact meer met mijn ouders en zus ze kunnen niet goed omgaan met wat ik heb vooral toen ze hoorde dat ik was opgenomen als je wil kan je een berichtje sturen heb een persoonlijkstooris en hoor af en toe stemmen valt nu wel mee met de stemmen en heb dwang de hele dag tellen 

groet Joost

hoi 

ik ben 42 en heb ook weinig vrienden 2 met een kan ik veel delen maar voel mij ook eenzaam heb geen contact meer met mijn ouders en zus ze kunnen niet goed omgaan met wat ik heb vooral toen ze hoorde dat ik was opgenomen als je wil kan je een berichtje sturen heb een persoonlijkstooris en hoor af en toe stemmen valt nu wel mee met de stemmen en heb dwang de hele dag tellen 

groet Joost

Dag Joost

Je bent in goed gezelschap, las laatst dat een bekende Nederlandse filmster ook last heeft van tellen maar er toch mee functioneert. Wat zonde dat je directe familie je niet accepteert door je opname
Dat is hun verlies moet je maar denken.
Mensen in jouw positie maken soms zelf een nieuwe “familie” met vrienden en bekenden
Dat werkt ook he. Gelukkig heb je nog vrienden, dat is zo belangrijk! En nieuwe vrienden krijgen kan ook he. Stemmen dat is lastig he, gelukkig voor je dat het momenteel wel gaat. Ook met stemmen ken ik mensen die een heel compleet leven hebben, dus het kan!
Ik wens je geluk

Hallo,
ik ben Suza,
ik heb last van depressie, burnout en eenzaamheid.
Ik zou graag contact maken met mensen. Maar ik ben erg verlegen en weet nooit goed waar ik over moet praten.
Ik ben 42 jaar. Ik doe er heel veel aan om er vanaf te komen maar het lukt maar niet. Ik ben er zelfs van beschuldigd dat ik alleen maar therapie doe om aandacht te trekken en niet beter wil worden. Dit doet erg pijn.
Mijn moeder heeft ook last van depressiviteit Ik ben er mee opgegroeid. Ik heb dus ook geen goed voorbeeld gehad over hoe het anders kan. Maar zij was mijn enige vriendin. Ik heb nooit geleerd hoe het moet om zelf vrienden te maken.
Ik ben heel beschermend opgevoed. Altijd moest ik heel voorzichtig zijn. Alles is gevaarlijk. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wie ik ben, Ik pas me altijd aan de mening van anderen aan. Ik woon pas een paar jaar op mezelf alleen, maar kan er maar niet aan wennen.
Ik mis mensen om  me heen. Om te praten of gewoon om samen mee te zijn, zonder dat je wat hoeft te zeggen.
Ik mis iemand gewoon om mee te praten over de dagelijkse dingen. Hoe was je dag, wat heb je gedaan, dat soort dingen.

Beste Suza,

Heel goed van je dat je dit bericht hebt geplaatst op dit forum. 

Je leven is op dit moment niet zoals je het zou willen. Dat is moeilijk voor je. Mogelijk kun je hele kleine stapjes zetten om er iets aan te veranderen. Je aanmelden voor dit forum is al een stapje in de goede richting. Nu kun je digitaal met mensen communiceren, je hart luchten. Het internet is voor verlegen mensen een uitkomst.

Bij mij in de buurt is er een vereniging voor alleenstaanden die veel activiteiten organiseren. Een vriendin van mij is daar lid van en ze is er heel enthousiast over. Mogelijk is er bij jou in de buurt ook een dergelijke vereniging.

Veel liefs,
Tara

Beste Suza,

Heel goed van je dat je dit bericht hebt geplaatst op dit forum. 

Je leven is op dit moment niet zoals je het zou willen. Dat is moeilijk voor je. Mogelijk kun je hele kleine stapjes zetten om er iets aan te veranderen. Je aanmelden voor dit forum is al een stapje in de goede richting. Nu kun je digitaal met mensen communiceren, je hart luchten. Het internet is voor verlegen mensen een uitkomst.

Bij mij in de buurt is er een vereniging voor alleenstaanden die veel activiteiten organiseren. Een vriendin van mij is daar lid van en ze is er heel enthousiast over. Mogelijk is er bij jou in de buurt ook een dergelijke vereniging.

Veel liefs,
Tara

Hoi Suza

Kink eens allemaal reacties, fijn toch? Kennelijk heb je best iets te melden dat mensen aanmoedigt om te reageren he.
We hoeven niet allemaal praters te zijn. Goed luisteren is juist heel erg belangrijk. Misschien ben jij daar wel juist goed in terwijl jij dat verlegenheid noemt. En het grootste deel van communicatie gaat juist non verbaal he, met houding en gedrag.
Goed dat je op jezelf bent gaan wonen en natuurlijk moet dat heel erg wennen.
Ik begrijp heel goed dat je de dagelijkse omgang mist met anderen. Er zijn trouwens cursussen voor sociale vaardigheden he, zoals Goldstein groepen. Daarin leer je heel goed om basisvaardigheden ui te voeren zoals een praatje maken. Dat kan echt iedereen een oudig leren, de vuistregels geven je houvast en succes verzekerd. Je wordt er niet ineens een flapuit van, en het is geen therapie. Maar je leert hoe je met grote kans op succes zoiets doet wanneer je zin hebt. Een aanrader.