Bedankt allemaal voor jullie steunbetuiging het doet me deugd, het overlijden van ma doet pijn en ik voel het elke dag het gemis. We gingen er elke dag heen , geen enkele dag was ze alleen, dat is een grote troost. Ikzelf verlies iets heel dierbaars en het doet pijn zelfs fysiek doet het pijn. Mijn maag draait om en mijn benen doen pijn van de hevige emotie. Op dit huidige moment kan ik niet veel naar buiten, ik voel me het best hier in mijn appartementje in mijn beschermde omgeving. Deze namiddag ga ik effe naar de kerk een kaarsje doen branden. Van de psychiater heb ik een kalmeringsmiddel gekregen die ik enkel mag gebruiken in nood als het echt nodig is bovenop mijn reguliere medicijnen. Ik hou mij stil en probeer het te verwerken op mijn manier met muziek , foto s en herinneringen. Het voelt vreemd aan , ik was haar mantelzorger en was telkens blij als ik haar zag maar ma kon niet eeuwig bij ons blijven ze was hoogbejaard en haar lichaam en geest waren moe , dat moeten we accepteren. Ooit eens moeten we onze dierbaren loslaten en bij onze mama is dit nu het moment. Ik heb steun van mijn vriend, mijn beste vriendin en een vrijwilliger die tot op het laatste moment ook bij ma is gebleven samen met mij. Door de begrafenis heb ik weer wat contacten die verwaterd waren kunnen opnemen , een nicht met wie ik in de toekomst eens iets wil ondernemen was ook op de begrafenis en ik ga het contact hernemen. Deze periode is intens en  ik doe mijn best bedankt van jullie heb ik ook echt steun. Groetjes cyranno

Hoi cyranno, 
Fijn dat je even van je laat horen. Het is ook enorm wennen, zeker als de drukte is wegge- ebt, en je enorm intensief dagelijks et mee bezig was. Je weet ons voor steun aan te vinden !

Sterkte,
Mabel

Fijn dat er misschien toch nog iets positiefs uit voortkomt, zoals vernieuwd contact met familieleden. Niet dat dat het hele zwarte gat opvult, maar het zijn toch lichtpuntjes he. En dat verdriet fysiek pijn kan doen dat herken ik wel. Knuffel Cyranno!

Hallo Cyranno,

Gecondoleerd met je verlies. Kan me voorstellen dat het voelt als een amputatie. Uit je verhaal begrijp ik dat ze echt je steun en toeverlaat was. Ik meen ook te lezen dat je wel gelooft dat er meer is na dit leven. Ik hoop dat dat je wat troost geeft. Wees maar trots op jezelf dat je er zo kon zijn voor je moeder.

Groet, J@n

Heel veel sterkte!