Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

moeder van


#1

Ik heb me ingeschreven op dit forum als moeder van een schat van een 18-jarige dochter Eva. Ze worstelt al zeker 8 jaar met mentale problemen, maar sinds oktober is het volledig ontspoord. Ik hoop hier steun en hoop te vinden en inspiratie op te doen. Ook andere ouders misschien.
Ik wens iedereen op dit forum in ieder geval het allereste toe.
Antwoord

#2

Hallo Kathy,

Hartelijk welkom op dit forum.
Wat moet het moeilijk zijn Eva zo te zien worstelen.
Wil je misschien iets meer vertellen over haar mentale problemen en waarmee ook jij worstelt?
Hoor het graag.

Groet, Bert
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-03-2021, 14:35 door kathy.)

(23-03-2021, 14:00)Bert schreef: Hallo Kathy,

Hartelijk welkom op dit forum.
Wat moet het moeilijk zijn Eva zo te zien worstelen.
Wil je misschien iets meer vertellen over haar mentale problemen en waarmee ook jij worstelt?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Het is een lang verhaal.
Het is begonnen rond haar 11 jaar toen de school mij belde dat ze zichzelf verwondde. Ik wist niet hoe wij daar als gezin op moesten reageren. We hebben veel gesprekken gehad met de scholen de daaropvolgende jaren, ook ivm foute vrienden, perfectionisme en faalangst, en ik dacht dat de zelfverwonding gestopt was. Dat was ook zo maar in bepaalde periodes deed ze het weer zonder dat  ik het wist.
Verder was ze altijd op haar kamer en ongeïnteresseerd in bijv. familiezaken. Ze was constant op social media en het lukte mij niet om dit te verhinderen. Ze heeft daar veel te veel gezien en meegemaakt voor een jong brein. Maar daar tegenover stond wel dat ze graag sportte en veel vrienden leek te hebben. Toch heb ik regelmatig hulp ingeschakeld omdat ze angsten had. En zo heeft ze via de huisarts AD gekregen. Maar in de zomer vorig jaar zei ze dat het niet meer ging en hebben we een psychiater ingeschakeld (na een wachttijd van 6 maanden!). Intussen was ze vol goede moed gestart met hogere studies en op kot (kamers) in Leuven. Ik was wel heel bezorgd maar het leek wel te lukken. Tot corona roet in het eten gooide en alleen nog online lessen gegeven werden, en ze dus weer thuis zat.
Bij de psychiater kreeg ze te horen dat als ze niks zou ondernomen hebben, ze geen 30j zou worden wegen suicide gedachten en depressie. Verder was er vermoeden van nog meer psychische problemen, die ze dan uitvoerig getest hebben. Ze heeft dus ASS (zonder ooit te weten), waardoor het normale leven sowieso al een strijd moet geweest zijn. Daardoor heeft ze jarenlang een zware depressie opgebouwd. Onderliggend nog kenmerken van borderline, bipolaire stoornis, en N(V)LD. Een zware klap natuurlijk.
Ze kreeg medicatie die ze niet kon verdragen (EPS of neuromaligne syndroom), waardoor ze een soort van stuipen kreeg en we de ambulance hebben gebeld!
Ze heeft 10 dagen in de PAAZ afdeling gelegen toen.
Verder begeleiding van artsen, psychologen enz. Het ging niet goed. Dit jaar heeft ze ook al 2 maanden in crisisopname gezeten. Op dit moment is ze thuis en wacht ze tot de wachtlijst is afgewerkt om aan haar behandeling te kunnen beginnen...
School is ze noodgedwongen gestopt.
Tussen de twee crisisopnames door is ze thuis geweest en is het helemaal fout gegaan thuis. Ze kreeg een soort van psychose en heeft zichzelf verwond toen ook. We mochten haar mes zelfs niet afnemen... We zijn dan gaan smeken voor een nieuwe opname en dat is snel gelukt.
Maar ook in België zijn de wachtlijsten lang...
Het is erg om mijn kleine meisje zo te zien lijden. Ik hoop dat ze binnenkort het licht weer ziet.
Antwoord

#4

Hoi Kathy,

Wat een nare en bijzonder moeilijke emotionele situatie voor jullie beiden.
Hoop dat je hier wat erkenning kan vinden en vind het heel mooi om te zien wat je allemaal voor je dochter over hebt.
Vind je verhaal bijzonder aangrijpend...heel goed dat je hier je verhaal doet.
Het zal voor jouzelf ook bijzonder pijnlijk en machteloos voelen om je dochter zo te zien.

Wens je heel veel sterkte toe,

Desireless
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen desireless :   • kathy
Antwoord

#5

(23-03-2021, 15:04)desireless schreef: Hoi Kathy,

Wat een nare en bijzonder moeilijke emotionele situatie voor jullie beiden.
Hoop dat je hier wat erkenning kan vinden en vind het heel mooi om te zien wat je allemaal voor je dochter over hebt.
Vind je verhaal bijzonder aangrijpend...heel goed dat je hier je verhaal doet.
Het zal voor jouzelf ook bijzonder pijnlijk en machteloos voelen om je dochter zo te zien.

Wens je heel veel sterkte toe,

Desireless

Bedankt. Machteloos is inderdaad het gevoel. Schuldgevoel ook dat ik het nooit heb doorgehad hoe diep ze wel zat. Nu is de schade zoveel groter misschien. Ik vind het normaal om alles te doen om haar te helpen weer gelukkig te kunnen zijn. Ze heeft geen leven op dit moment. Ze denkt ook dat ze nooit normaal zal kunnen functioneren. We leven van dag tot dag nu en hopelijk zal haar behandeling effect hebben.
Antwoord

#6

Welkom hier Kathy,

Ik heb zelf geen kinderen dus daarover kan ik niet meepraten. Maar ik snap dat je heel veel zorgen hebt om haar. Veel sterkte.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Feline :   • kathy
Antwoord

#7

(23-03-2021, 14:32)kathy schreef: Het is een lang verhaal.
Het is begonnen rond haar 11 jaar toen de school mij belde dat ze zichzelf verwondde. Ik wist niet hoe wij daar als gezin op moesten reageren. We hebben veel gesprekken gehad met de scholen de daaropvolgende jaren, ook ivm foute vrienden, perfectionisme en faalangst, en ik dacht dat de zelfverwonding gestopt was. Dat was ook zo maar in bepaalde periodes deed ze het weer zonder dat  ik het wist.
Verder was ze altijd op haar kamer en ongeïnteresseerd in bijv. familiezaken. Ze was constant op social media en het lukte mij niet om dit te verhinderen. Ze heeft daar veel te veel gezien en meegemaakt voor een jong brein. Maar daar tegenover stond wel dat ze graag sportte en veel vrienden leek te hebben. Toch heb ik regelmatig hulp ingeschakeld omdat ze angsten had. En zo heeft ze via de huisarts AD gekregen. Maar in de zomer vorig jaar zei ze dat het niet meer ging en hebben we een psychiater ingeschakeld (na een wachttijd van 6 maanden!). Intussen was ze vol goede moed gestart met hogere studies en op kot (kamers) in Leuven. Ik was wel heel bezorgd maar het leek wel te lukken. Tot corona roet in het eten gooide en alleen nog online lessen gegeven werden, en ze dus weer thuis zat.
Bij de psychiater kreeg ze te horen dat als ze niks zou ondernomen hebben, ze geen 30j zou worden wegen suicide gedachten en depressie. Verder was er vermoeden van nog meer psychische problemen, die ze dan uitvoerig getest hebben. Ze heeft dus ASS (zonder ooit te weten), waardoor het normale leven sowieso al een strijd moet geweest zijn. Daardoor heeft ze jarenlang een zware depressie opgebouwd. Onderliggend nog kenmerken van borderline, bipolaire stoornis, en N(V)LD. Een zware klap natuurlijk.
Ze kreeg medicatie die ze niet kon verdragen (EPS of neuromaligne syndroom), waardoor ze een soort van stuipen kreeg en we de ambulance hebben gebeld!
Ze heeft 10 dagen in de PAAZ afdeling gelegen toen.
Verder begeleiding van artsen, psychologen enz. Het ging niet goed. Dit jaar heeft ze ook al 2 maanden in crisisopname gezeten. Op dit moment is ze thuis en wacht ze tot de wachtlijst is afgewerkt om aan haar behandeling te kunnen beginnen...
School is ze noodgedwongen gestopt.
Tussen de twee crisisopnames door is ze thuis geweest en is het helemaal fout gegaan thuis. Ze kreeg een soort van psychose en heeft zichzelf verwond toen ook. We mochten haar mes zelfs niet afnemen... We zijn dan gaan smeken voor een nieuwe opname en dat is snel gelukt.
Maar ook in België zijn de wachtlijsten lang...
Het is erg om mijn kleine meisje zo te zien lijden. Ik hoop dat ze binnenkort het licht weer ziet.
Hoi Kathy ik lees met medeleven jouw verhaal en begrijp dat jouw dochter het zo moeilijk heeft. Het moet voor jou heel erg zijn je dochter te zien lijden. Ik begrijp dat je ook van België bent en inderdaad de wachtlijsten bij ons zijn ook lang. Hoe erg ook dat ze haar school heeft moeten stoppen maar ze kan dat later nog altijd terug opnemen als haar behandeling vordert uiteraard. Eerst en vooral haar gezondheid haar psychisch welzijn dat is nu eerst aan de orde. Jullie weg is moeilijk en heel heftig heb ik begrepen maar ik herken het jammer genoeg ook wel. Ik ben gediagnosticeerd als borderline persoonlijkheidsstoornis en weet er alles van jammer genoeg. Ook is het begonnen in mijn adolescentie ik was ongeveer dertien veertien jaar. Maar inmijn tijd ik ben nu een vijftiger was borderline nog niet zo besproken laat staan behandeld. Dat is het grote voordeel bij  jullie dat men nu wel meer op de hoogte is van psychische problemen. Ik heb jaren gesukkeld en gedragsproblematiek gehad en werd van kastje naar muur gestuurd en had verschillende opnames in verschillende klinieken. Ondertussen kon de zelfdestructie welig tieren en was de schade ongehoord. Nu leef ik met de gevolgen van mijn jarenlange destructie. Het is heel belangrijk ze de juiste behandeling en eventueel medicijnen krijgt en dan valt er wel meer mee te leven hoor. Je leert in therapie crisisbehandeling en emotieregulatie enz om beter met emoties om te gaan en zelfdestructief gedrag te stoppen. Ik hoop dat jullie in de juiste kliniek kunnen geholpen worden en dat jouw dochter snel aan haar stabilisering kan werken. Mag ik vragen of jouw dochter nu ook antipsychotica neemt of gaat dat niet na haar neuromaligne syndroom ? Hoe komt het dat ze het syndroom kreeg was haar dosering misschien te hoog gestart? Ik vraag het me gewoon af maar ben uiteraard geen dokter en kan daarin geen advies geven. Ik zelf neem antipsychotica in en een antidepressiva en dat samen heeft me met anderhalf jaar intensieve therapie gestabiliseerd ik hoop dat jouw dochter vlug geholpen word. Veel moed aan jou en je dochter ? Kathy groetjes cyranno
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen cyranno :   • kathy
Antwoord

#8

(27-03-2021, 14:35)cyranno schreef: Hoi Kathy ik lees met medeleven jouw verhaal en begrijp dat jouw dochter het zo moeilijk heeft. Het moet voor jou heel erg zijn je dochter te zien lijden. Ik begrijp dat je ook van België bent en inderdaad de wachtlijsten bij ons zijn ook lang. Hoe erg ook dat ze haar school heeft moeten stoppen maar ze kan dat later nog altijd terug opnemen als haar behandeling vordert uiteraard. Eerst en vooral haar gezondheid haar psychisch welzijn dat is nu eerst aan de orde. Jullie weg is moeilijk en heel heftig heb ik begrepen maar ik herken het jammer genoeg ook wel. Ik ben gediagnosticeerd als borderline persoonlijkheidsstoornis en weet er alles van jammer genoeg. Ook is het begonnen in mijn adolescentie ik was ongeveer dertien veertien jaar. Maar inmijn tijd ik ben nu een vijftiger was borderline nog niet zo besproken laat staan behandeld. Dat is het grote voordeel bij  jullie dat men nu wel meer op de hoogte is van psychische problemen. Ik heb jaren gesukkeld en gedragsproblematiek gehad en werd van kastje naar muur gestuurd en had verschillende opnames in verschillende klinieken. Ondertussen kon de zelfdestructie welig tieren en was de schade ongehoord. Nu leef ik met de gevolgen van mijn jarenlange destructie. Het is heel belangrijk ze de juiste behandeling en eventueel medicijnen krijgt en dan valt er wel meer mee te leven hoor. Je leert in therapie crisisbehandeling en emotieregulatie enz om beter met emoties om te gaan en zelfdestructief gedrag te stoppen. Ik hoop dat jullie in de juiste kliniek kunnen geholpen worden en dat jouw dochter snel aan haar stabilisering kan werken. Mag ik vragen of jouw dochter nu ook antipsychotica neemt of gaat dat niet na haar neuromaligne syndroom ? Hoe komt het dat ze het syndroom kreeg was haar dosering misschien te hoog gestart? Ik vraag het me gewoon af maar ben uiteraard geen dokter en kan daarin geen advies geven. Ik zelf neem antipsychotica in en een antidepressiva en dat samen heeft me met anderhalf jaar intensieve therapie gestabiliseerd ik hoop dat jouw dochter vlug geholpen word. Veel moed aan jou en je dochter ? Kathy groetjes cyranno

fijn dat je antwoordt. Ik hoop idd dat ze de gepast behandeling krijgt en dat ze een min of meer normaal leven kan leiden. En school dat komt wel weer als ze er zelf klaar voor is. Wat de medicatie betreft, is het lastig. Ze reageert heel gemakkelijk slecht zelfs op diclofenac of ibuprofen bijvoorbeeld. De psychaiter had bij haar paroxetine, quetiapine en abilify gestart. Dus het is niet duidelijk welk medicijn de problemen heeft veroorzaakt. Waarschijnlijk quetiapine of abilify. Op dit moment neemt ze Xanax retard (met de angst op verslaving erbij!), Lyrica, Effexor (venlafaxine) en Dipiperon druppels. Vooral die druppels heeft ze erg nodig, vooral als ze zich opgefokt voelt. Bijkomend verveelt ze zich heel erg thuis nu en vindt maar niks om haar dag in te vullen. Ze doet nochtans haar best, maar het komt niet van binnenuit heb ik het gevoel. Eerder dat ze zichzelf oplegt om iets te doen zodat wij, ouders, blij worden...
Dat betekent weer hele dagen, uren op die smartphone, vooral van die domme eentonige spelletjes (genre Candy crush)  die maken haar rustig zegt ze. En die verdomde Tiktok. Daar heeft ze weer iets nieuws gezien wat haar triggerde, nl. zelfverwonding aan de mondhoeken zoals the joker. Dat heeft ze dus deze week ook al gedaan. Ik ben echt wanhopig maar probeer rustig te blijven.
Hopelijk is de wachtlijst snel weggewerkt en kan ze starten...
groeten, Kathy
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-05-2021, 07:52 door MIchael92.)

Sterkte!
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)