Goedeavond iedereen,
ik wil hieronder even mijn verhaal vertellen, misschien maken anderen dit zelfde mee of hebben er tips hoe hiermee om te gaan. MIjn vrouw had sinds de geboorte van onze jongste zoon nu een 14 jaar geleden last van een postnatale depressie. dit was onder controle met een klein beetje antidepressiva. een 2 tal jaar geleden is dit door een voorval op het werk ineens verergerd en sindsdien zitten we in een rollercoaster waar maar geen einde aan komt. Omdat het toen erg was is ze gesart met benzo's. dit ging in eerste instantie goed tot we deze iets te snel afbouwden. een ramp met een opname van 9 weken tot gevolg. Sindsdien is het zoeken naar de juiste medicatie tegen de depressie maar ook tegen de angsten. Als het werkt tegen de angsten komen er dwanggedachten van eten naar voren en we zijn nu anderhalf jaar nog steeds zoekende. Ik begrijp dat ze door ene helse periode ga maar ik heb het gevoel dat ik als partner en evenzeer ons beide kinderen hierdoor moeten. Gaan zij hun mama terugkrijgen, ga ik mijn partner terugkrijgen. Ik voel me soms schuldig omdat ik niet de energie heb om haar nog maar eens te ondersteunen. Het vraagt zoveel  energie om altijd positief te zijn en zelf kan ze mij geen energie geven.
Is er iemand die zich hier ook in herkent laat me gerust iets weten. want ik weet het niet hoe het verder moet.
groetjes 
Toon

Hallo Toon,

Welkom op dit forum.
Sorry dat ik zo laat reageer, ik heb je bericht over het hoofd gezien.

Ik ben zelf van de depressieve kant en dus geen partner van. Kort geleden schreven hier een paar mensen die ook een partner met depressieve klachten hebben.
Ik heb zelf wel de ervaring dat mijn partner veel onmacht ervaarde om met mij om te gaan. Het is ook loodzwaar om zo lang met een depressieve partner te moeten om gaan. Op een gegeven moment houdt het op, dan ben je op.
Makkelijk gezegd dan gedaan maar het is van het grootste belang om goed voor jezelf te zorgen. Neem een tijdje net even wat meer afstand, of bespreek je gevoel als dat kan en maak heldere afspraken. Tijd voor jezelf is  nu absoluut noodzakelijk.
Ik vond het zelf fijn dat mijn partner goed voor zichzelf zorgde, dan had ik in elk geval dat schuldgevoel er niet extra bij.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Toon,

Ik snap wat je schrijft.
Zelf ben ik ook een partner van een depressief persoon...
Mijn man wil geen medicijnen nemen... Uit schrik om alleen maar de symptomen te behandelen, en het onderliggende probleem te behouden.
Ik heb het enorm zwaar momenteel...
Ik heb nu 'n beetje spijt dat ik jou antwoord, omdat ik niet het gevoel heb jou veel te kunnen helpen. Ik voel me nu eerder een klager maar misschien is er op z'n minst wel een beetje troost dat we mekaar kunnen bieden, in het mekaar laten weten dat we niet alleen in een dergelijke situatie zitten...

Ik hoop dat er snel beterschap komt bij jullie! Echt waar, een depressief persoon verdient het niet depressief te zijn, en partners verdienen het verdriet/de onmacht evenmin.

Hou de moed erin!

Goedeavond iedereen,
ik wil hieronder even mijn verhaal vertellen, misschien maken anderen dit zelfde mee of hebben er tips hoe hiermee om te gaan. MIjn vrouw had sinds de geboorte van onze jongste zoon nu een 14 jaar geleden last van een postnatale depressie. dit was onder controle met een klein beetje antidepressiva. een 2 tal jaar geleden is dit door een voorval op het werk ineens verergerd en sindsdien zitten we in een rollercoaster waar maar geen einde aan komt. Omdat het toen erg was is ze gesart met benzo's. dit ging in eerste instantie goed tot we deze iets te snel afbouwden. een ramp met een opname van 9 weken tot gevolg. Sindsdien is het zoeken naar de juiste medicatie tegen de depressie maar ook tegen de angsten. Als het werkt tegen de angsten komen er dwanggedachten van eten naar voren en we zijn nu anderhalf jaar nog steeds zoekende. Ik begrijp dat ze door ene helse periode ga maar ik heb het gevoel dat ik als partner en evenzeer ons beide kinderen hierdoor moeten. Gaan zij hun mama terugkrijgen, ga ik mijn partner terugkrijgen. Ik voel me soms schuldig omdat ik niet de energie heb om haar nog maar eens te ondersteunen. Het vraagt zoveel  energie om altijd positief te zijn en zelf kan ze mij geen energie geven.
Is er iemand die zich hier ook in herkent laat me gerust iets weten. want ik weet het niet hoe het verder moet.
groetjes 
Toon

Hoi Toon,

Als partner van een vrouw met depressie herken ik precies wat je voelt. 

Zoals een eerdere respondent heb ik ook niet direct een oplossing, maar kan ik alleen maar door dit bericht te sturen mijn steun aan jou geven. 

Ik hoop van harte dat jullie elkaar weer vinden in tijden van beterschap. En bovendien dat de stroom van energie iets meer in evenwicht raakt. Dit hoop ik namelijk in mijn eigen relatie ook. 

Weet je partner af van hoe jij je voelt? 

Groet, 

YoungR

Goedeavond iedereen,
ik wil hieronder even mijn verhaal vertellen, misschien maken anderen dit zelfde mee of hebben er tips hoe hiermee om te gaan. MIjn vrouw had sinds de geboorte van onze jongste zoon nu een 14 jaar geleden last van een postnatale depressie. dit was onder controle met een klein beetje antidepressiva. een 2 tal jaar geleden is dit door een voorval op het werk ineens verergerd en sindsdien zitten we in een rollercoaster waar maar geen einde aan komt. Omdat het toen erg was is ze gesart met benzo's. dit ging in eerste instantie goed tot we deze iets te snel afbouwden. een ramp met een opname van 9 weken tot gevolg. Sindsdien is het zoeken naar de juiste medicatie tegen de depressie maar ook tegen de angsten. Als het werkt tegen de angsten komen er dwanggedachten van eten naar voren en we zijn nu anderhalf jaar nog steeds zoekende. Ik begrijp dat ze door ene helse periode ga maar ik heb het gevoel dat ik als partner en evenzeer ons beide kinderen hierdoor moeten. Gaan zij hun mama terugkrijgen, ga ik mijn partner terugkrijgen. Ik voel me soms schuldig omdat ik niet de energie heb om haar nog maar eens te ondersteunen. Het vraagt zoveel  energie om altijd positief te zijn en zelf kan ze mij geen energie geven.
Is er iemand die zich hier ook in herkent laat me gerust iets weten. want ik weet het niet hoe het verder moet.
groetjes 
Toon

Hoi Toon, ook ik heb geen tips voor je om de zwaarte eraf te halen. Maar ik herken je gevoel van machteloos zijn en een schuldgevoel hebben omdat de maat eigenlijk vol is. Aan de andere kant zijn we ooit op onze partners gevallen omdat we ze leuk, aantrekkelijk, lief zijn. We hebben de hoop dat de oude weer terug komt. Bij deze wil ik ook mn steun uiten naar jou omdat ik weet hoe veel energie het vreet en hoe verdrietig dat je ervan kan worden. Ik ga vaak naar het bos om te ontspannen of praat met goede vriendinnen of doe aan mindfullness. Dat helpt een beetje. Heel veel sterkte.