Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

leven in stroop...


#1

Zolang ik me kan heugen, ben nu 53 jaar, hebben dingen die ik deed en doe, mij altijd veel moeite gekost. Even doen zonder na te denken zat er voor mij, of moet ik zeggen bij mij, niet in. Altijd zag ik wel leeuwen en beren op de weg naar een keuze. Als kind al bleef ik liever bij moeders thuis, die het ook maar wat gezellig en veilig vond, lijdt aan dezelfde angststoornisachtige verschijnselen als ik, en me ook liever bij zich hield dan dat ze me de grote boze wereld in stuurde. De vrees voor de buitenwereld van mn ouders werd ook langzaam de mijne. Het feit dat ik groot moest worden in een streng christelijk gezin deed aan het leefgemak ook geen goed... Eigenlijk mocht niks, dan braaf doen wat er in de bijbel staat en van enig leven vanuit jezelf, en dus hartskeuzes maken, mocht het zeker niet komen. Tenslotte was alles in en van ons slecht en absoluut niet te vertrouwen.
Het ontwikkelen van gezond zelfvertrouwen zat er dus ook zeker niet in. Enorme zelftwijfel en lage eigenwaarde waren gemeengoed in ons gezin en depressie van ouders werd langzaam de depressie van de kinderen. Aandacht met daarbij vragen die interesse bij je zouden kunnen opwekken werden zeker niet gesteld en het devies was "dat je moet doen wat anderen, en bijbel, van je vragen". Elke vorm van individualiteit werd ontkent en het kostte later dan ook veel moeite om in mijzelf te leren kijken en te zien waar mijn depressie in mij zat geworteld en hoe daar vervolgens mee te leven. Kontakt met anderen, ook "vrienden" lag voor mij altijd moeilijk. Ik kon mijzelf maar slecht geven en had vooral de gewoonte te pleasen en mijn oren naar anderen te laten hangen. Emoties en deze adequaat uiten blijven moeilijk liggen. Daar is nooit veel tijd en aandacht aan besteed en een plantje wat geen water krijgt gaat nu eenmaal langzaam dood. Inmiddels ben ik jaren en heel veel persoonsvormende ervaringen verder, maar voel nog altijd de oude leeuwen en beren-menthaliteit diep in mij. De latente afwijzingsgevoeligheid en bijpassend pleas-gedrag huizen nog diep in mij, en met veel bewust sturend gedrag krijgen deze geen voet aan de grond in mijn huidige leefwijze. Leven blijft aanmodderen; al heb ik dat gegeven inmiddels maar ten lange leste omarmd omdat makkelijk en lekker leven er voor mij niet in lijkt te zitten. Maar ik houd hoop(inmiddels dan wel weer; in mijn meest diepe depressies die ik veelvuldig heb gehad, is deze hoop er absoluut niet meer). Maar inmiddels weet ik dat niets blijvend is. Ook ik niet, en mijn depressieve beleving van het leven ook niet. Kweet nou niet of dit de meest ideale manier van voorstelen is, maar dit is wel een beetje de kern geworden van wie ik ben.
Niets kan het ons zo moeilijk maken dan onze eigen gedachten....
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
19-11-2021, 14:12
Laatste bericht: Mabel
  Leven zonder liefde Started by Kevin75
3 Replies - 1,081 Views
10-03-2021, 00:34
Laatste bericht: Aardbei88
  Wat te doen met dit leven... Started by Djyn
12 Replies - 2,726 Views
15-11-2020, 14:05
Laatste bericht: cyranno
09-03-2018, 15:48
Laatste bericht: Positiva
  leven in stroop... Started by Rodin
2 Replies - 1,645 Views
05-06-2017, 19:53
Laatste bericht: Rodin



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)