Ik kan er ook niet meer tegen, ik doe zo ontzettend mijn best , ik wil gewoon verder doen elke dag nuttig doorbrengen, twee maal per week op vrijwilligerswerk , ik doe gewoon voort maar eigenlijk wil ik dit niet meer. Diep in mij leeft de wens om er mee te kappen, de aanhoudende problemen met de familie en dezelfde dingen die terugkeren uit mijn verleden in relatie met hen, ik weet niet hoe het op te lossen, en dan elke dag opstaan en doen alsof ik ben zoals anderen maar ik ben dat niet , ik heb pijn , veel pijn en ik ben zo ontzettend verdrietig en angstig. De mensen rondom mij , er zijn er niet veel meer en ik vraag me elke dag af wat ik hier doe . IK zie mijn toekomst somber in en ben bang van ziekte en financiële problemen. Ik zou zo graag dit leven afsluiten maar ik heb de moed niet , enkel euthanasie zie ik zitten ik voel me bevrijd als ik daaraan denk wat moet ik nou? Moet ik zo verder ? Ik vind er maar niks aan dank jullie voor het luisteren ik moest het effe kwijt. Cyranno

Lieve Cyranno,

Ik begrijp het helemaal. Misschien heb je gelezen dat er vorige week bij mij iets knapte, waarop ik alle medicatie heb ingenomen die ik kon vinden. Ik zou gaan slapen en niet meer wakker worden. Iets of iemand besliste anders. Ineens stond ik weer naast mijn bed en belde 112. Twee dagen in ziekenhuis geweest om schoon te spoelen zeg maar en dan hup weer naar huis, wij zijn klaar met je. Weer een ervaring rijker. Toch vraag ik me nog af wat het was waardoor ik besloot 112 te bellen. Ik denk dat ik dacht, als ik dit doe, snappen ze (hulpverlening) misschien hoe erg het is en komt er echt hulp.
Niet dus, ben gewoon weer terug bij af en moet maar weer wachten, wachten, wachten.
Vorig jaar ben ik bezig geweest Stichting de Einder. Ik zou iets in Mexico gaan bestellen (dark web, heel ondoorzichtig allemaal) maar dat lukte niet. Toen dacht ik, het zal de bedoeling wel niet zijn. Maar de gedachten bleven, er niet meer willen zijn. Dan moet je je kennelijk voorhouden dat het maar gedachten zijn, mij lukt dat niet, zit zo diep.
Tijdje terug heb ik mijn huisarts gevraagd om me te steunen bij pallialine (stoppen met eten en drinken). Daar wou ze niet aan. Is overigens geen pretje.
Je woont in België toch? Hebben ze daar instanties voor levenseinde wensen? Je kunt er allicht eens je licht opsteken? Dan hoef je nog niets te doen, maar weet je wat meer.

Ik wens je heel veel sterkte Cyranno.

Liefs,
Alais

Lieve Cyranno,

Ik begrijp het helemaal. Misschien heb je gelezen dat er vorige week bij mij iets knapte, waarop ik alle medicatie heb ingenomen die ik kon vinden. Ik zou gaan slapen en niet meer wakker worden. Iets of iemand besliste anders. Ineens stond ik weer naast mijn bed en belde 112. Twee dagen in ziekenhuis geweest om schoon te spoelen zeg maar en dan hup weer naar huis, wij zijn klaar met je. Weer een ervaring rijker. Toch vraag ik me nog af wat het was waardoor ik besloot 112 te bellen. Ik denk dat ik dacht, als ik dit doe, snappen ze (hulpverlening) misschien hoe erg het is en komt er echt hulp.
Niet dus, ben gewoon weer terug bij af en moet maar weer wachten, wachten, wachten.
Vorig jaar ben ik bezig geweest Stichting de Einder. Ik zou iets in Mexico gaan bestellen (dark web, heel ondoorzichtig allemaal) maar dat lukte niet. Toen dacht ik, het zal de bedoeling wel niet zijn. Maar de gedachten bleven, er niet meer willen zijn. Dan moet je je kennelijk voorhouden dat het maar gedachten zijn, mij lukt dat niet, zit zo diep.
Tijdje terug heb ik mijn huisarts gevraagd om me te steunen bij pallialine (stoppen met eten en drinken). Daar wou ze niet aan. Is overigens geen pretje.
Je woont in België toch? Hebben ze daar instanties voor levenseinde wensen? Je kunt er allicht eens je licht opsteken? Dan hoef je nog niets te doen, maar weet je wat meer.

Ik wens je heel veel sterkte Cyranno.

Liefs,
Alais

Lieve Alais, heel erg bedankt voor jouw reactie. Ik had je gelezen maar was zo geraakt van jouw verhaal dat ik even niet wist hoe te reageren. Hoe gaat het nou met je? Ik snap jouw daad volkomen, ik snap het gevoel en de gevoelens die je er naartoe drijven. Je hebt al je medicijnen genomen en dan... Ja is dat ergens een levensdrang of overlevingsinstinct die speelt? Dan belde je de 112. Ik ben ergens stiekem blij dat je er nog bent maar ja misschien ben jij niet zo blij? Ik vind het gek dat ze je direct daarna terug naar huis hebben gestuurd zonder hulp. Dat is toch het allergekste? Juist dan heb je heel veel steun en liefde en hulp nodig. Maar ik begrijp je toen ik dertig was heb ik dit drie maal meegemaakt. Ik heb toen drie pogingen doorstaan. Ook net als jou niet de gepaste hulp gekregen achteraf. Vandaar dat mijn lijden jarenlang heeft kunnen doorgaan vooral eer ik een beetje hulp had gekregen maar ja dat is niet genoeg. Vandaar ook de gedachten er niet meer te willen zijn. Ik sleep me voort voor mijn vriend ik wil hem niet achter laten en voor mijn beste vriendin maar ja soms zit ik zo diep dat ik denk ik moet aan mezelf denken. Bijvoorbeeld als ik hevige stress ondervind of extra zorgen word ik zeer suïcidaal. Ik heb veel te lang en te oneindig moeten vechten tegen mijn ziekte zonder de gepaste hulp, ik ben moe en kan geen nieuwe tegenslagen meer aan. Vandaar dat ik de nodige instantie zal raadplegen en papieren opmaken om me te beschermen tegen eventueel toekomstig lijden en ouderdomsziektes. Ik kan dat niet meer doorstaan. Het doet me pijn te lezen dat jij dat ook moet meemaken het is verschrikkelijk ik wens het niemand niet toe. Ik hoop Alais dat je een lichtpuntje vind. Ja ik woon in Belgie , en ik weet waarnaartoe voor een gesprek, dat zal ik volgende week eens bellen om een gesprek om mijn zorgen te delen. Ik zal mijn angst voor de toekomst uitspreken en ik zal de nodige papieren in orde maken om me te beschermen tegen onnodig lijden in de toekomst. Daarnaast zal ik spreken over mijn suïcidale gedachten en wat te doen als ik het allemaal niet meer kan dragen.   Ik heb een vriend die dit traject heeft gevolgd hij is nu overleden door euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden. Ik begreep dat ie rust wilde. In ieder geval Alais ik hoop dat je weer een sprankeltje hoop kan vinden en bedankt hoor voor je mooie reactie , je mag me steeds een bericht sturen als je verder wil praten ik zou er veel aan hebben merci cyranno

Lieve Cyranno, 

Wat naar dat je er weer zo doorheen zit. 
Ik herken het ook hoor . En ook anderen hier waarschijnlijk. Dat je maar stom leeft, dag na dag tegen heug en meug in.  Tot het weer even wat beter gaat.  Tot het weer afglijd . Doodvermoeiend en strontvervelend is het.  En de gedachte dat maar stom vol te moeten houden tot je 85 ste of zo is inderdaad niet al te best. 

Ik heb geen oplossing of wijze raad.  Ik weet wel dat het niet te dwingen valt . 
Op dit moment ben ik er te gedeprimeerd voor.
 Ik ziek gewoon uit , en soms lukt het even wel de deur uit te gaan , iets moois te zien , even contact te hebben etc. Stress hou ik uit de buurt, en dan houd ik veel uit de buurt, en de meeste dingen kan ik gewoon  niet opbrengen. Het zal wel weer n keertje wat beter gaan en  verder zorg ik ervoor dat ik me zo veilig mogelijk voel.  Dat is heel klein en geisoleerd op het moment . 

Liefs,  Mabel

Hoi cyranno 

het lukt mij niet om eerder te reageren sorry 

je kan mij altijd een persoonlijk bericht doen 

ik vond het chatten laatst wel fijn wil ik wel vaker doen met jou 

en ik herken veel in wat je schrijft 

liefs J

Lieve Cyranno, 

Wat naar dat je er weer zo doorheen zit. 
Ik herken het ook hoor . En ook anderen hier waarschijnlijk. Dat je maar stom leeft, dag na dag tegen heug en meug in.  Tot het weer even wat beter gaat.  Tot het weer afglijd . Doodvermoeiend en strontvervelend is het.  En de gedachte dat maar stom vol te moeten houden tot je 85 ste of zo is inderdaad niet al te best. 

Ik heb geen oplossing of wijze raad.  Ik weet wel dat het niet te dwingen valt . 
Op dit moment ben ik er te gedeprimeerd voor.
 Ik ziek gewoon uit , en soms lukt het even wel de deur uit te gaan , iets moois te zien , even contact te hebben etc. Stress hou ik uit de buurt, en dan houd ik veel uit de buurt, en de meeste dingen kan ik gewoon  niet opbrengen. Het zal wel weer n keertje wat beter gaan en  verder zorg ik ervoor dat ik me zo veilig mogelijk voel.  Dat is heel klein en geisoleerd op het moment . 

Liefs,  Mabel

Lieve Mabel, heel erg bedankt voor jouw reactie , ja dit gevoel van "het moe zijn" is elke dag aanwezig maar ik probeer wat bezig te blijven en het gaat wat op de achtergrond maar dan ja dan komt het plots in alle hevigheid terug. Het is doodvermoeiend inderdaad. Ik denk veel na over ik het ga aan boord leggen met het ouder worden maar ik ben heel erg bang voor nog meer lijden en financiële problemen bij het ouder worden. Ik heb mijn portie lijden al wel gehad en nog heb ik het ik kan er echt niks meer bijnemen. Ik lees je jezelf ook erg gedeprimeerd voelt momenteel , dat is jammer om te horen. Vooral stress uit de buurt houden dat is zeer belangrijk, zou ik ook moeten doen maar ik wil zo graag van alles doen om toch een beetje te kunnen meedraaien in de wereld van elke dag. Maar vaak gaat dat niet en dan zak ik heel erg diep en wordt ik toch suïcidaal dus het zal echt moeten gebeuren zo weinig mogelijk stress opzoeken veel rust en een veilig gevoel zijn belangrijk zoals je zegt. Mijn suïcidaal gevoel is altijd aanwezig maar het sluimert vaak om dan in alle heftigheid weer toe te slaan. Deze week maak ik een extra afspraak met een instantie waar ik alles eens kan uit de doeken doen ivm mijn toekomst en waar ik enkele papieren kan opstellen om me veiliger te voelen in de toekomst. Papieren die me kunnen behoeden van hevig lijden in de toekomst als ik oud ben. Dat geeft me een veilig gevoel , ik hoop dat je je ook gauw beter voelt mabel tot later merci Cyranno

---

Hoi cyranno 

het lukt mij niet om eerder te reageren sorry 

je kan mij altijd een persoonlijk bericht doen 

ik vond het chatten laatst wel fijn wil ik wel vaker doen met jou 

en ik herken veel in wat je schrijft 

liefs J

Hoi Misterj ik zal je een bericht doen en we kunnen zeker vaker praten op de chat tot gauw. cyranno