Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

is mijn partner depressief of beeld ik het mij toch in?


#31

Hoi Gietje
Ik las dit weekend een stuk over depressie en vluchtgedrag. Ik herkende mijn vriend er zo erg in! Het is bijna beangstigend. Zodra hij zich slecht begint te voelen, gaat hij uitvluchten verzinnen waarom dat zo zou kunnen zijn, en dat is dan in de eerste plaats de relatie of het gezin ("hij voelt zich niet goed thuis"). De optie die hij ten allen tijde wil uit de weggaan is natuurlijk het ware probleem in zijn hoofd. Dus houdt hij het bij een relatiebreuk. Hij houdt nog wel van me, maar niet meer als man-vrouw. Dat vind ik zelf dikke blls*t. Iemand van wie je houdt, behandel je zo niet. Hij wordt zo danig opgeslokt door zijn problemen en de energie die het kost om ervan weg te vluchten, dat er gewoon energie en gevoel meer overblijft om te investeren in de relatie.

Volgens het artikel komt dit omdat ze een stukje opvoeding/kindertijd gemist hebben en is dat hun manier van rebelleren. Zoals ook kleuters hun grenzen gaan zoeken of de typische tiener puberstreken. Dat had onze huisarts ook al gezegd, het is net of hij komt terug in zijn pubertijd. En nu lees ik dit , het past allemaal in mekaar. 

Ik kan je niet zeggen, hou vol, het komt wel goed. Ik wou dat het zo werkte... Maar zorg vooral voor jezelf, hoe moeilijk ook. Dat is tenslotte wat hij ook doet. Al goed dat we hier steun vinden bij mekaar!
Antwoord

#32

Net identiek hier. Hij heeft me dat ook al gezegd: ik zie je nog graag, maar niet meer als man-vrouw. Dat gaat niet meer... Ik dacht dat ik daar wel een tijd mee kon leven. Ik weet het aan de depressie en ik zag het wel weer keren, maar het wordt steeds moeilijker. Ik  zit nog steeds in zak en as, maar hij lijkt geen evolutie door te maken. 

En dat hij terug in zijn pubertijd is, dat lijkt ook zo en velen hebben mij dat ook al gezegd. Hij woont weer thuis, zit op zijn kinderkamer, trekt zich van niets aan en gaat uit. Vroeger met heel veel drinken, nu hoop ik met iets minder drank. Maar hij gaat op café en zit thuis. Dat zijn zijn bezigheden.

Wat wel vreemd is: mijn vriend had geen problemen in zijn jeugd. Geen misbruik, geen alcoholverslaafde ouders,... Ik vind de band met zijn moeder wel niet zo heel oké. En misschien ligt het toch daar. Ze heeft hem nog gezegd (toen ik er zelf bij was) dat ze eigenlijk geen kinderen wilde. En ik denk eerlijk gezegd dat daar de sleutel ligt. Dat hij daar iets zoekt. Maar hij zal het er niet vinden. Want zijn moeder zorgt nu ook niet echt voor hem. Ja, voor de buitenwereld. Eten maken en z'n bed verversen en zo. Maar niet de zorg die hij nodig heeft.

Ik weet alleen niet hoe hij kan evolueren waarbij ik mij dan iets rustiger kan voelen. Er gebeurde in dit jaar gewoon eigenlijk praktisch niets. Alleen dat hij nog altijd thuis zit, en dat ik hier wegkwijn. Hoe hard ik ook mijn best doe om met mijn hoofd boven water te blijven.

Maar inderdaad, wat ben ik blij met dit forum. Want echt, heel veel vrienden denken dat het beter gaat en ik heb het gevoel dat ik het steeds lastiger krijg. Mijn ouders wil ik er ook niet mee lastig vallen want dan maken ze zich té ongerust en ze vertrekken sowieso al met een klein hartje op reis. Vorig jaar zijn ze nog thuis gebleven voor mij, maar dat wilde ik nu niet.
Antwoord

#33

Hallo Tineke,

Ik begrijp natuurlijk dat je geregeld pislink bent en dat is natuurlijk terecht.
Ik moet zeggen dat ik het stukje dat je beschrijft wat kort door de bocht vind. Natuurlijk gebeurt het dat men de hele wereld de schuld geeft van wat je overkomt. Je kunt dat als een vlucht zien. Maar er spelen toch echt meer elementen een rol.
Zo was er bij mij overbelasting in mijn hoofd. Er spoten zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik het niet meer bij kon fietsen. Dat doet wat met een mens. Eén van de gevolgen daarvan was dat ik mijzelf moest terug trekken, ik kon al die prikkels en eisen (zo voelt het in ieder geval) niet meer handelen. Bij mij kwam het zover dat ik mijzelf volledig ging isoleren. Dan ook nog het paniekgevoel. Je hart bonst in je keel, je wordt angstig en je weet je geen raad. Verder hebben helaas veel mannen en vrouwen dan de neiging kort door de bocht te reageren. Waar ze later dan weer spijt van hebben maar dit niet snel zullen toegeven. Je eigenwaarde is al ver onder de maat, dus excuus of toegeven dat je reactie beter had gekund gaat dan gewoon niet lukken. Daarbij komt iemand met depressie snel geïrriteerd is omdat hij erg gespannen is.
Goed dat zijn dan wat andere elementen die tegelijkertijd gebeuren en mee spelen.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#34

Die overdaad aan gedachten, dat was hier ook zo. Dus dat ervoer ik hier ook. Dan kan er echt niets meer bij. En dan wordt er misschien ook te veel verwacht van de depressieve partner. Ik wist echt niet hoe ik er mee om moest en heb het duidelijk niet helemaal goed aangepakt. Maar ik verwijt me zelf dat vooral een pak minder. Want hoe kan ik dat weten als ik niets van depressie afwist.

Toegeven dat je fout zat of te kort door de bocht ging, dat zou mijn partner ook moeten doen als ik wil dat hij terug keert en zoals je zegt, dat is moeilijk. En ik zie dat hier jammer genoeg ook niet meer gebeuren. Terwijl ik nog steeds zo graag wil dat hij gewoon naar huis komt. Al koppelt hij dat volgens mij nog altijd aan doffe ellende...
Antwoord

#35

Uiteraard is het allemaal zo simpel niet, Bert. En vanuit het perspectief van een niet-depressieve persoon is het allemaal heel gemakkelijk om er een uitleg of verklaring op te plakken. Ik weet maar al te goed dat het zo niet werkt. Jammer genoeg...

Ergens las ik eens een vergelijking met een tocht door een oerwoud. Je staat op een berg bekijkt naar de andere berg aan de overkant, je doel, daartussen ligt een vallei, je begint allebei met datzelfde doel voor ogen, namelijk nr die andere bergtop geraken. De niet depressieve persoon zal als een vogeltje over de vallei vliegen en ziet wel één en ander van wat er dáár beneden gebeurt, maar beleeft het avontuur niet helemaal. De depressieve persoon heeft hetzelfde doel, maar kruipt als een slak door het dal. Onderweg komt hij terecht op donkere dichtbegroeide plekken, dan weer even in het licht, zijn pad gaat op en neer en hij komt monsters tegen onderweg die hij moet verslaan. Voor hem is diezelfde toch een ware marteling, maar hij zal er ook geraken als hij niet opgeeft.

Ik vond dat een hele mooie analogie. Die is me bijgebleven en helpt me ook vaak om alles terug in objectief te brengen.
Antwoord

#36

Bedankt voor deze vergelijking!! Hopelijk kunnen we hier later over onze bergtop praten. Dat zou ik de max vinden Wink.
Antwoord

#37

Inderdaad een mooie analogie.
Al hoop ik dan wel dat dat vrije vogeltje als partner mee vliegt door die vallei. Dat zij/hij af en toe even land op een tak hoog in een boom.
Zodat ik weet dat je wel is waar op afstand bent maar wel bereikbaar en betrokken. Voor jou zelf ook prettig anders moet zo lang alleen op die volgende top zitten wachten niet waar?

Ik reageer op jouw bericht omdat ik steeds maar aan het dragen van een loden jas moest denken tijdens die tocht. Een paar uur later ging mijn fantasie over een heel loden pak met directe draadjes naar mijn brein. Dat zware pak staat voor mijn cocon die ik mijn hele volwassen leven heb meegesleept. Uiteindelijk strandde mijn fantasie bij een zware last extra vocht over mijn hele lichaam, bij elkaar een heel gewicht.
Ook als ik niet depressief was sleepte ik al dat water mee. Daardoor bereikte ik zo wie zo nooit die top, ik moest er altijd langs heen.
Ik heb door de tijd heen mijzelf aangeleerd om grote hindernissen te ontwijken. mijn hoofd vertelde me dat ik toch nooit die top zou bereiken. Als ik dan weer eens in een depressie weg zakte liep ik in zeven sloten tegelijk. Inderdaad raakte ik dan verstrikt in dicht begroeid terrein en moerassen. Ik dacht ondertussen aan de uitspraak van mijn vader die hij erin gehamerd had "als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje". Ik verstopte mij diep in het bos, want daar kwam nooit iemand, alleen en niet meer in staat om nog maar één stap te zetten.
Tot drie jaar geleden. Ik heb toe alleen in dat bos voor het eerst van mijn leven om hulp geroepen. Hulp gevraagd aan degene die nog het dichts bij mij stond. Een maand of wat later gebeurde het, na een korte maar hevige crisis heb ik besloten die cocon te laten verdwijnen. Die negatieve draadjes naar mijn brein te laten afsterven. Langzaam maar zeker is mijn lichaam al dat overtollige vocht gaan opnemen en afvoeren. Mijn lichaam spoelde langzaam schoon, mijn brein kreeg een nieuwe impuls en steeds meer positieve informatie te verwerken. Het heeft mij als mens veranderd. Vandaag weet ik dat ik voor het eerst dicht bij de top ben en of ik die haal is veel minder belangrijk geworden. Reden, ik voel mij eigenlijk best goed over waar ik nu sta. Nog genoeg uitdagingen op mijn pad, maar ik ben stiekem best een beetje blij met mijzelf.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#38

Lieve Tineke,

Jouw verhaal is zoooooo herkenbaar! Ik hoop dat je de tijd hebt om mijn topic te lezen, ik heb hem zojuist geplaatst en dacht dat ik echt de enige was.

Ik ben ook ten einde raad maar begin rationeel gezien steeds meer in te zien dat ik voor mezelf moet gaan kiezen.
De emotionele kant is alleen zo zwaar.. mn kindjes Sad
Dat zal jij ook hebben.... Net als jij wil ik dat mijn kinderen een papa hebben en dat we er samen voor ze zijn.

Heb geen tijd om verder te reageren, misschien later.

Sterkte!!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,950 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)