Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

is mijn partner depressief of beeld ik het mij toch in?


#21

Net met dat boos zijn heb ik moeite. Ik had het meer toen hij hier nog thuis was, maar nu al lang niet meer. Soms wakkert het wat aan, maar gaat het al even snel weer liggen. Ik hou zo ontzettend veel van hem dat ik hem snel terug in mijn armen zou sluiten. Daar ben ik zeker van. Al ziet mijn vriendenkring het liever niet meer gebeuren. Want ze weten door wat voor hel ik ben gegaan en ik ben er nog niet altijd doorheen...

Ik zie de depressie nog altijd als oorzaak van deze ellende hier, niet echt mijn vriend. Ik denk niet dat hij me dat ooit had aangedaan moest hij geen depressie hebben gehad. Maar hij heeft inderdaad ook al die fases doorlopen, Bert, van ontkenning tot boosheid, agressiviteit,...
Hij zei me eens: Je mag me zo niet zien omdat hij echt lag te snikken. En toen zei ik hem: Als ik dat al niet mag zien. Ik steun je, ik hou van je, hoe moeilijk je het ook hebt... Maar hij vindt het fijner zo, alleen. En dat is natuurlijk hard....
Antwoord

#22

Hoi Bert, je kan je niet voorstellen hoe blij jouw woorden mij maken. Klinkt raar hé, zeker in deze context. Maar je beschrijft gewoon zijn hele proces. En hij wil natuurlijk dat ik het mij gewoon inbeeld, maar jouw verhaal bevestigt het allemaal nog maar eens. Ook het storten op het werk bv heb ik hier ook zien gebeuren, die fase is hij  voorbij want hij kan het gewoon niet meer aan. Hij zoekt nu constant bevestiging van "vreemden", dat hij toch echt wel een leuke, grappige man is, dat er alles goed gaat met hem. Mijn confronterende houding past niet in zijn plaatje en hoeft hij dus niet. Ik begrijp van jouw verhaal dat die depressie hoe dan ook zal komen. Mag ik je vragen hoe dat bij jou gebeurd is? Je hoeft niet te antwoorden als je daar geen zin in hebt natuurlijk.


Hoi Gietje

Ik begrijp jouw houding ook helemaal hoor. Ik zit er zelf ook al een jaar in. Het maakt je kapot... je hebt het gevoel dat hij "ziek" is, je kan je zieke partner toch niet zomaar opgeven? Wel, als hij een lichamelijke ziekte zou hebben, zou hij je ook nog steeds met respect behandelen. We blijven mensen, mensen met een verstand. Hij weet perfect wat hij doet. Hij beseft niet wat de gevolgen zullen zijn, akkoord, maar hij weet donders goed welke woorden mij zullen kwetsen en gebruikt ze op bepaalde momenten heel bewust. Dat hoef ik dus niet meer. 

Langs de andere kant is dat ook voor een groot stuk waarom ik denk dat hij een probleem heeft. Dit zou hij nooit doen buiten een depressie. Dat is zijn karakter gewoon niet. En ja, dan zegt hij dat mensen veranderen. Ok, maar niet zo, niet zo extreem... 

Als je na 15 jaar beslist (van de ene op de andere dag) je relatie stop te zetten, dan verwacht je toch enige emotie daarrond en een soort van verklaring. Hij zegt bv. dat hij van mij houdt, maar niet op dié manier, dat Ik een goede vrouw ben, blablabla, maar dat hij nu zijn nieuwe ik moet gaan ontdekken en vrij moet zijn. Dat en alles wat erbij komt, zoveel respectloos gedrag, dat hoeft echt niet. Een relatie beëindigen kan ook op een andere manier. En als hij de relatie al beëindigd zou hebben buiten de depressie, dan zou hij dat zeker op een hele andere manier aangepakt hebben.

Mijn situatie ligt natuurlijk nog net iets anders omdat hij nog regelmatig naar huis kwam om onze zoon te zien. Gaandeweg groeiden we telkens terug wat naar elkaar toe. Dat gebeurt gewoon automatisch, omdat we gewoon goed bij elkaar passen. Er is nog zoveel aantrekkingskracht tussen ons. Maar telkens loopt hij opnieuw weg van zijn depressie. En telkens op een moment dat ik dat totaal niet zag aankomen. Hij zet me op zo'n moment gewoon voor de feiten, geen gesprek of discussie mogelijk, dat is het nu eenmaal. Sorry maar dat heb ik niet verdiend.

Hoe pijnlijk ook, ik heb nu afstand nodig. Anders ga ik er zelf ook aan kapot. Ik kom zelf pas uit een burn out en ben nog kwetsbaar op dat gebied ook. Ik hoop dat hij snel beseft wat hij opgeeft en dat hij niet kan blijven vluchten van zichzelf.
Antwoord

#23

Ik snap helemaal wat je bedoelt, Tineke. En ik heb juist dezelfde woorden gebruikt. Als je na 15 jaar een relatie afbreekt, dan moet er daar toch wat meer gevoel bij komen kijken, dat kan toch niet anders. Maar toen hoorde ik van overal een uitleg. Ja, hij had er al lang afstand van genomen, hij was je al jaren beu,... Ik werd echt gek van al die dingen. Ik wist hoe goed het zat bij ons (ook omdat ik denk dat we heel goed bij elkaar passen) en ik kon maar niet geloven dat hij het opgaf. Maar het is zoals hij het nu omschrijft. Hij kan het niet meer, hij heeft geen energie. Niet kunnen, dat snapte ik niet. Dat plaatste ik in de verkeerde context. Het leek alsof hi het superlastig had om van mij te houden, dat hij zoveel moeite moest doen om onze relatie en liefde staande te houden, maar nu snap ik het beter. Denk ik. Hij bedoelt dat hij de energie er niet voor heeft. Hij kan niet van zichzelf houden en heeft moeite om te gaan werk en te functioneren. Dan heb je geen relatie meer 'nodig'. Dan is dat de druppel. Nu zie ik het toch zo en ik denk dat dat wel eens kan kloppen.

DAarom hoop ik nog altijd stilletjes dat wanneer hij zichzelf terug vindt, ook zijn liefde voor mij opflakkert... Maar misschien komt er dan iemand anders in zijn leven en daar ben ik heel erg bang voor...
Antwoord

#24

Dat de liefde terug opflakkert als de depressie voorbij is, dat kan wel eens goed zijn. Zo heb ik het bij mijn vriend zijn vorige depressie ook ervaren. Ik wil je geen hoop geven natuurlijk, ik ken jou en situatie niet genoeg daarvoor. Maar die hoop heb ik zelf nu ook natuurlijk. 

Terwijl ik dit schrijf ontvang ik weer ijskoude sms van hem met plannen voor het weekend met zoontje. Is Zo dubbel. Ik wil mijn zoon zijn vader niet afnemen, maar ik wil ook mijn zoon niet missen nadat ik hem al de hele week naar de opvang moet brengen en in het weekend ook eindelijk voor hem tijd kan maken. 

Bah wat een rotsituatie!
Antwoord

#25

Hallo Tineke,

Je vraagt:
Ik begrijp van jouw verhaal dat die depressie hoe dan ook zal komen. Mag ik je vragen hoe dat bij jou gebeurd is?
Je schrijft:
Hij zegt bv. dat hij van mij houdt, maar niet op dié manier, dat Ik een goede vrouw ben, blablabla, maar dat hij nu zijn nieuwe ik moet gaan ontdekken en vrij moet zijn.
Weet je Tineke de depressie komt zelden alleen. Vaak komt depressie voor i.c.m andere psychische en/of psychiatrische problemen. Bij mij was dat depressie en verslaving. Voor een collega van me depressie met forse trauma's uit het verleden met de klachten die daar bij horen. Dat is één. Wat verder erg vaak voorkomt is dat iemand met depressie aanleg heeft om in een cocon vast te blijven zitten. Dat geldt ook voor mij.
Ik heb lang in een cocon geleefd en was een sombere wat angstige man, met weinig eigenwaarde laat staan zelfvertrouwen.
Die cocon is zich op mijn zevende jaar gaan vormen. Mijn persoonlijkheid heeft zich op een wat verwrongen manier ontwikkeld en zo heb ik mijn hele volwassen leven geleefd en heb ik verschillende depressies door gemaakt. Ik vermoed dat jouw partner iets dergelijks heeft meemaakt, herken je hier iets in.
Bij mij was er dus eerst mijn cocon, daarna kwamen de depressies en tenslotte mijn verslaving omdat ik het vorige niet mee wilde maken.
Ikzelf heb geleerd dat een depressie een signaal was van mijn lichaam en geest. Een schreeuw van "Stop". Zo kan je niet langer in het leven staan, zo verwrongen en angstig, altijd op je hoede. Mijn lijf weigerde gewoon nog langer te functioneren. Ik heb dat signaal lang genegeerd en ben dus weer tegen een nieuwe depressie aan gelopen. Tot drie jaar geleden.
Het was een periode waarin ik langzaam maar zeker weer naar die put liep. Ik ging dat rot gevoel weer wegdrinken, maar het hielp natuurlijk
niet. Uiteindelijk zakte ik zo diep weg en dronk ik zoveel en ging het echt mis. Ik raakte verward, isoleerde mij totaal, nam ook geen telefoon meer op. Eten deed ik ook nog amper, zelfverzorging was 0. Ik had ook veel gedachten om er een eind aan te maken in mijn hoofd. Uiteindelijk ben ik verward, schaars gekleed naar de supermarkt gewandeld.
Daar is de politie en ambulance gebeld om mijn vitale functies te meten. Schijnbaar waren ze goed genoeg en ben ik met mijn tasje wijn keurig netjes door de politie thuis gebracht. Dat was voor mij de druppel en ik heb toen voor het eerst van mijn leven hulp gevraagd. Ik heb mijn zus gebeld die is gekomen. Zij heeft mij naar mijn huisarts gesleept en vervolgens regelrecht het ziekenhuis in.
Na die opname heb ik o.a. een tijd dagbehandeling gedraaid en in juni 2015 is "het wonder geschied". Na een korte maar heftige crisis, waarbij alle emoties boosheid, verdriet, angst, paniek om het hards streden om de boventoon te mogen voeren. Toen en die dag vergeet ik nooit meer, ben ik uit mijn cocon geknald. Op dat moment heb ik besloten open en eerlijk te worden naar mijzelf maar ook naar anderen.
Ik ben begonnen met open vizier ( voor het eerst)  te gaan leren leven en dat doe ik in vandaag nog steeds. Ik leer nog iedere dag bij.
De grootste winst is dat ik mijzelf na die uitbarsting ben gaan waarderen. Ik kan je niet uitleggen hoe belangrijk dat voor me is!!
Goed Tineke dat is in een notendop het verhaal rond mijn laatste zware depressie.
Dus als jouw partner zegt dat hij zichzelf moet gaan ontdekken heeft hij waarschijnlijk wel gelijk.
Maar er ontbreken misschien nog een paar elementen die nodig zijn om die ontdekkingsreis te maken.
Voor mij was het noodzakelijk mijzelf echt te gaan accepteren als mens. Open en eerlijk te worden. En vooral ook mijzelf te gaan waarderen.
Hoop dat ik je een beetje antwoord heb kunnen geven.
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • Leeuwin, Tineke
Antwoord

#26

Dank je wel voor je reactie Bert. Ik apprecieer het enorm. Wat een heftig verhaal zeg! Ik vind het echt enorm moedig dat je het hebt aangekund om je problemen aan te pakken. ik kan het me echt wel voorstellen dat ervan wegvluchten gemakkelijker was. 
 
dat is inderdaad ook wat ik nu zie gebeuren bij mijn vriend. Hij heeft ook heel wat bagage mee uit zijn jeugd. Hij is op zijn 18de thuis vertrokken/buiten gezet door zijn vader. Sindsdien geen contact meer met hem gehad. Zijn moeder heeft dat moment aangegrepen om ook thuis te vertrekken. En is vanaf dat moment enorm gaan leunen op mijn vriend. Op een ongezonde manier, denk ik nu. Toen hij mij leerde kennen, wilde ze mij ook niet accepteren. Ze zag mij als een bedreiging, de persoon die haar zoon van haar af ging nemen. Over de tijd heen, is dat wel wat verbeterd, maar de relatie is nooit schitterend geweest. Nu vind ik dat zelf ook niet zo'n probleem J
 
Ik denk dat onze zoon één en ander in gang gezet heeft in zijn hoofd. Hij had het heel moeilijk met het ontluikende karakter van onze zoon. Een jaar geleden wilde hij hem zelfs niet meer zien. Dat is gelukkig veranderd. Hij beseft dat hij niet dezelfde fout mag maken als zijn eigen vader. Die mishandelde hem vooral op emotioneel gebied, maar ik vermoed ook fysiek. Nu wil hij toch een goede vader zijn voor zijn kind en hem een mooie toekomst bieden. Zijn nieuwe psycholoog heeft helpen dit probleem bloot te leggen. ik wist het al langer, maar zoals steeds luistert hij niet naar wat ik te zeggen heb. Hij heeft echt een paar weken gehad dat hij serieus aan het werken was aan die zaken, ik zag de vooruitgang. Hij heeft zelfs op een bepaald moment contact opgenomen met zijn vader. Hij zou een open eerlijk gesprek met hem gaan voeren, over zijn jeugd, wat er allemaal op zijn lever lag; hij wilde alles uitpraten, of toch tenminste van zich af praten, zodat hij verder kon met zijn leven. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ze hebben gepraat, maar nooit over het verleden. Hij dacht, nu heb ik mijn vader terug, ik ga het nu niet verpesten door het verleden op te rakelen.
 
En toen stopte het, het lijkt wel alsof hij niets meer gedaan heeft met zichzelf daarna. Gesprekken bij de psycholoog gaan over vanalles en niets (zover ik weet natuurlijk). Ik denk dat het goed zou zijn om diepgaandere therapie te doen rond zijn jeugdtrauma, maar ze blijven over onze relatie praten. Dat is in mijn ogen een acuut probleem, een bijkomend symptoom van de depressie waar hij vast en zeker zal in terecht komen. Het onderliggende probleem, is zijn jeugd, dáár moet hij aan gaan werken. Maar dat gebeurt dus niet, hij kabbelt maar verder. Rustig de dieperik in. En hij wil het niet inzien. Wil liever blijven vluchten. Grijpt ook naar sigaretten en ook regelmatig drank (zijn vader was ook alcoholverslaafd), stort zich op zijn werk, … alles wat je omschrijft om de depressie maar voor te blijven. Zijn vader wil hij nu helemaal niet meer zien, wegens teveel druk en teveel verwachtingen. Maar er is dus niets uitgepraat.
 
Ik begrijp dat hij zichzelf wil ontdekken, maar zoals ik al zei, dat moet hij doen vanuit zijn verleden, niet door uit onze relatie weg te vluchten. Het lijkt wel alsof hij de realiteit niet aan kan en zich terug onder zijn donkere dekentje verstopt, zodat hij die realiteit niet hoeft te zien, terug de ontkenning in omdat de realiteit té hard is. Dat is de enige manier voor mij om te begrijpen wat er aan het gebeuren is.
 
Op de momenten dat hij eerlijk is met mij, vaak als hij al een glas gedronken heeft, en hij zich dus kan verstoppen achter dronken woorden, zie ik zijn ware zorgen bovenkomen. Hij vindt zichzelf een mislukte persoon, heeft geen zelfvertrouwen, geen geld, geen macht, kan niet voor zichzelf opkomen, is met andere woorden compleet mislukt in het leven. Door die nieuwe ik aan te nemen, denkt hij dat hij die dingen wel allemaal zal kunnen krijgen. En daar verschillen we van mening. Ik denk dat hij helemaal niet moet veranderen om die dingen te krijgen, ik denk dat hij zichzelf moet aanvaarden zoals hij is. Hij is een mooie persoon, ik zie dat, onze zoon ziet dat, zoveel mensen rondom ons zien dat, alleen hij zelf niet. Maar hij verdient het wel, gewoon zichzelf te kunnen zijn en aanvaard te worden, in de eerste plaats door zichzelf. Pas als hij zichzelf terug graag ziet, zal hij in kunnen zien waarom anderen hem graag zien.
 
 
Ik ben dus bang voor wat nog komen gaat, en vooral ook bang voor de toekomst van onze zoon. Want het verleden herhaalt zich, dat is nu wel duidelijk…
Antwoord

#27

Dit knalt hier ook wel even binnen! Er zijn heel veel dingen die ik herken, maar ik zit ook met een paar vragen die me blijven achtervolgen. En waar ik niet echt raad mee weet.
De therapeut van mijn vriend zei ook dat hij over onze relatie klaagde, maar dat het wellicht om een gemaskeerde depressie gaat. Dat de oorzaak dieper liggend is, maar dat het makkelijker is om met de relatie te kappen. Dan lijkt het probleem opgelost, maar dat is het niet.
Dus ik denk ook dat er dieper gegraven moet worden, maar het ziet er niet naar uit dat mijn vriend dit toe laat.

Waar ik wel mee zit - en dat heb ik al vaak gelezen - is dat ze bij het 'ontwaken uit de depressie' of de opbouw na een depressie (ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven) de meeste mensen zeggen dat ze vanaf nu eerlijk en open met zichzelf moeten zijn. Dat ze dat in het verleden niet altijd waren. Ik vraag me dan af of het wel echt was wat ik in onze relatie voelde. Was mijn vriend dan ook niet helemaal eerlijk tov van mij. Of kon hij echt zichzelf niet helemaal zijn. Wil dit dan automatisch zeggen dat hij niet meer terug wil naar die relatie of wil hij er gewoon anders in staan.
Mijn vriend sleept naar mijn weten niet echt een trauma met zich mee, al heb ik altijd gevonden dat hij wat aan zijn lot werd overgelaten. Hij heeft niet echt een band met zijn ouders of met zijn familie. We gingen wel bij elkaar over de vloer, maar er werd nooit ECHT gepraat. Het ging over koetjes en kalfjes. Toen we nog samen waren en mijn vriend in zijn depressie zat, werd er nooit over gesproken. Ik was de schuldige en er is nu helemaal niets meer aan de hand.
Antwoord

#28

Register or login to view the content
Antwoord

#29

Hoi gietje en positivo


Weet je, onze huisarts zei me wel eens, als je zo nauw met iemand samenleeft, kun je jezelf niet wegstoppen voor de ander. Wat hij ook zegt, wat jullie samen ervaren hebben, het is allemaal echt hoor. Er zullen zeker momenten geweest zijn dat er dingen speelden, maar hij kan masker niet 24/7 opzetten. Dr zou ik niet te hard aan twijfelen.

bij mijn vriend komt Nu toch meer en meer het verleden boven. Ik heb met zijn zus gesproken, en zij heeft me veel verteld. Hoewel zijn vader de alcoholverslaving had, het misschien wel hun moeder die voor de grootste problemen heeft gezorgd. Zij is er nooit voor haar kinderen geweest, toonde nooit interesse, verwachtte zelfs van hun steun terwijl de kinderen het zelf van hun moeder nodig hadden. Stopte zichzelf al gemakkelijk in de slachtofferrol. Geen gezonde situatie lijkt me. Alle kinderen hebben wel een vorm van zelfafwijzing.

Vriend begint het denk ik wel in te zien, maar het contact tussen ons is minimaal. Morgen komt hij weer, we zullen zien wat er dan gebeurt.

Ik heb hem inderdaad voorgesteld om eens (mee) naar zijn psycholoog te gaan. Tenslotte heb ik toch veel inzichten ddie zij nooit kan hebben en die hij ook niet zal delen. Hi vindt dat goed, maar ik wil wel dat hij dat eerst bespreekt. Ik ga niet op eigen houtje een afspraak maken om dit allemaal te gaan bespreken. Dat zou wat vreemd overkomen, toch?

Ik ben er nu wel van overtuigd dat alles wat hij doet vanuit een soort van vluchtmechanisme gebeurt. Ontsnappen aan de realiteit, liegen, de kinderlijke/puberale reacties, niet buitn zijn eigen gedachtenpatroon kunnen denken. Dingen die je zelf helemaal vanzelfsprekend vindt, dr voor hem ook altijd geweest zijn, zijn nu opeens onmogelijk. Vluchten dus. Vluchten voor de realiteit, de negatieve gevoelens, het idee dat dat door mij of onze thuis komt, hier weg moeten. Maar dáár ligt ook het gelukt niet natuurlijk. Wegvluchten  voor jezelf kan nu eenmaal niet. 

Hoop dat hij het beseft voor het te laat is en alles compleet verwoest is.
Antwoord

#30

In de week nadat mijn vriend hier vertrokken is, heb ik ook ergens neergeschreven: Hij denkt dat hij van z'n problemen weg loopt, maar dat kan niet als de problemen bij hemzelf liggen. Al zijn we nu al een jaar verder en lijkt er geen evolutie te komen. Het enige wat gebeurd is, is dat hij geen medicatie meer neemt en dat hij minder vaak naar zijn therapeut gaat. Hij lijkt er bovenop te geraken, maar dat is dan zonder mij. Richting mij is het rustiger, maar voor de rest, hij toont weinig interesse en hij spreekt nooit uit dat het misschien nog kan goed komen. Daar is het volgens hem veel te laat voor. Ik snap dat niet...

Samen naar de therapeute of psychologe gaan, vind ik een goed idee. Ik heb de kans daar nooit toe gekregen. En dat vond ik ook vreemd want wij deelden alles en toen wilde mijn vriend dat absoluut niet. Hij zei daar blijkbaar dingen die mij zouden kwetsen. En dat vind ik nog altijd heel erg. Want daarvoor zei hij altijd dat hij het fantastisch had met mij en dat liet hij me ook zien en voelen... Kloeg hij door de depressie of was er werkelijk meer aan de hand? als ik er nu naar vraag, dan zegt hij dat ik het niet persoonlijk moet nemen. En dat hij ook fouten heeft gemaakt. Tjah... Ik wil hem gewoon zo graag terug, maar hij lijkt echt vergeten te zijn hoe goed we het hadden. Of ik voelde het toch zo aan.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)