Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

is mijn partner depressief of beeld ik het mij toch in?


#11

Nam voor het slapengaan snel nog een kijkje op het forum en zag jouw verhaal voorbij komen, Tineke. Wat heb ik met je te doen!!! Ik zit net in hetzelfde geval, alleen met dat verschil dat mijn vriend nog geen eerdere depressie had gehad en dat er hier geen kinderen zijn. Maar wel heel gelukkig samen, ook 15 jaar,... Op 6 juni vorig jaar vertrok hij en ik zit hier nog steeds alleen. Wil je je moed niet afnemen hoor, verre van, en je kunt me altijd sturen (ik probeer zo snel mogelijk te antwoorden), maar hou er rekening mee dat de evoluties van je partner heel erg traag kunnen gaan. 

Twee dingen wil ik je alvast zeggen:
* Ga op zoek naar meningen, verklaringen,... zoveel je wil, maar laat je niet gek maken. Ik denk dat het Positiva was die me zei: dat is maar één mening en ook al is het van een psycholoog, huisarts,... zij kennen de persoon meestal niet beter dan wij, als partner. Dus laat je niet altijd leiden door die gesprekken. Ik weet dat het echt niet makkelijk is. Heb er al uren voor geweend, heb er al door getierd, mezelf in slaap moeten sussen,... Heb het hier ook allemaal meegemaakt, maar probeer voort te gaan op je gevoel. Dat moet je een klein beetje rust gunnen.

* De gedragingen die je partner stelt zijn zooooo typisch voor een depressie. Koude blik, dat was hier ook het geval. Altijd dat masker bij andere mensen. Op feestjes de leukste, bij thuiskomst niks mee aan te vangen. Praten is te lastig, iets samen doen ging niet, fysiek contact al helemaal niet,... Ik heb mijn relatie het afgelopen anderhalf jaar ook zoooo vaak in vraag gesteld, dat ik het bijna niet meer volhield, maar ik laat het rusten nu. Of probeer dat toch zoveel mogelijk. Mijn vriend zoekt ook nieuwe mensen op omdat ze inderdaad denken dat ze een nieuwe wereld gaan 'veroveren'. Maar zo snel loopt het niet. Ik zag al vanalles voor me gebeuren: een nieuwe partner, misschien al een baby. Ik werd gek van mijn gedachten. Maar mijn vriend is hier op 6 juni 2016 vertrokken op aanraden van zijn therapeut (het was dat of opname) en hij zit nog altijd op zijn kinderkamer bij zijn ouders. Geen energie voor niks zegt hij zelf (niet tegen mij, maar tegen een vriendin).

Het is de vraag natuurlijk wat je moet doen. Contact verbreken, contact houden,... Contact verbreken is een helse opgave. Ik kon het niet. Ik heb het nu, na een jaar, nog steeds moeilijk. Maar ik probeer het. Om het op een laag pitje te houden en het eventueel van hem te laten komen. Maar ik moet zeggen dat het héél zelden vanuit hem komt. Hij heeft zelfs al een paar keer aangegeven dat hij er geen behoefte meer aan heeft. en dan snijdt dat enorm. Maar als ik nu zeg: je stuurt me niks. Dan zegt hij: jij ook niet. En dan zegt hij erbij: zou het niet erg vinden als je me stuurt. Dus stapje per stapje zijn we terug wat meer contact aan het opbouwen, maar ik zeg het. Hij is hier al een jaar en een maand geleden vertrokken...

Hou je goed, ik weet hoe moeilijk het is!!!!
Antwoord

#12

Dank je voor je reactie Gietje. Ook heel herkenbaar allemaal jammer genoeg. Hier zie Ik nog wel wat gebeuren op fysiek vlak. Niet dat ik dat wil op dit moment. En Ik denk eerlijk gezegd dat hij daarmee de leegte in zichzelf probeert op te vullen. 

Vandaag was hij er even, dat we sinds zondag geen contact meer hadden. Heel vreemde situatie. Hij probeerde zich goed te houden voor de kleine. Deed vrolijk, te vrolijk. Ik kijk er zo doorheen, maar goed de kleine was blij. Daarna nog even gepraat. En weet niet wat Ik ermee aan moet... Hij is nu toch zelf nnaar onze huisarts geweest, dinsdag ochtend, dus goed dat ik er maandag avond nog was geweest, mijn verhaal zat nog vers in haar geheugen ;-) ik denk niet dat hij dat door had. Uiteraard heeft hij haar dezelfde bllsh*t proberen voor te schotelen. Zij heeft hem dan toch kunnen overtuigen dat hij best iets opstart van medicatie om wat rust te krijgen en om meer naar de psycholoog te gaan. Hij gaat nu sedistress nemen. Zijn jullie hiermee bekend? Dit zag hij zitten omdat dat op natuurlijke basis is.

Hij heeft natuurlijk nog geprobeerd om me te kwetsen, zo hhard als ik hem waarschijnlijk pijn doe met mijn waarheden... Maar kwam me dan wel spontaan een knuffel geven, pakte mij echt hard vast. 

Hi kan nog steeds net toegeven waar het probleem zit.enkel dat Hij dat is en dat dit is wat hij moet doen. Hij vindt het wel ok dat ik ook eens met zijn psycholoog ga praten. Dat is dan toch ook iets.

Pff we hebben nog een lange weg te gaan...
Antwoord

#13

Hallo Tineke,

Ik heb sedistress even opgezocht. Misschien is het een natuurlijk product, maar het is bepaald niet onschuldig.
Kijk maar een op 24pharma.be

Groetjes,  Bert
Antwoord

#14

Hallo Tineke,
In december 2015 crashte mijn vriend voor een eerste keer. Huilen, niet meer weten wat te doen, niet meer weten wat te voelen. In februari kreeg hij Trazolan en Sipralexa van de huisarts. Ik dacht dat die pillen wel iets gingen doen en inderdaad, ze deden misschien iets, maar ze maakten mijn vriend niet beter. Integendeel. Ervoor was er wel nog wat fysiek contact, na de opstart helemaal niets. Hij werd nog vlakker dan hij ervoor al was (door zijn depressie), zijn gedachten maakten hem nog steeds gek. Het enige wat beterde was slapen. Maar ik kon echt geen woord meer zeggen toen we samen in bed lagen, hij kon nog drie woorden zeggen (heel langzaam vaak) en daarna ging het licht helemaal uit. Ik stel me dus echt wel vragen bij het gebruik van antidepressiva. En zeker als onze partners niet deftig onderzocht, 'ondervraagd' of begeleid worden. Ik vind het een vreemde wereld. Er wordt maar voorgeschreven en zelden opgevolgd...

De therapeute helpt mijn partner echt zegt hij, maar ik blijf me afvragen in welke zin. Ik denk dat hij nu een klankbord krijgt voor zijn problemen (en dat vond hij niet meer bij mij), maar ik weet niet of hij diep vanbinnen vindt dat hij ziek is. Soms wel, soms niet... En nu is hij veel beter geeft hij altijd aan (naar mij toe toch), maar vrienden geven andere signalen. Wat me beangstigt, is dat er iemand zei dat hij nooit nog dezelfde wordt... Wat moet ik daarmee. Zou ik dan nog met hem kunnen leven? Blijft hij dan de liefde van mijn leven? Moet ik dan heel veel opofferingen maken? Word ik dan nog zo gelukkig als voorheen? Ik probeer al die dingen los te laten en te zien wat er op me af komt. Want het verloop van een depressie valt echt niet te voorspellen!
Antwoord

#15

@ Bert, ik ben er mij van bewust dat, hoewel natuurlijk, het toch een medicijn is. En ik hoop dat het hem helpt om rust te vinden in zijn hoofd.

@gietje, het instortingspunt hebben we nog niet helemaal bereikt. Er zijn momenten dat ik denk, ja, hij beseft het, dat het in zijn hoofd zit. En zodra hij dat beseft, zal de instorting wel snel volgen. Maar tot nu blijft hij ontkennen. Zegt dat hij zich goed voelt. Wil dat waarschijnlijk ook wel. Maar langs de andere kant geeft hij aan dat hij regelmatig moet gaan neerliggen omdat hij zichzelf ziek voelt en hij niet kan functioneren.

Bij zijn vorige depressie hielpen de pillen wel. Het neerslachtige werd wat getemperd en zo kon hij het ergens in zich vinden om met de psycholoog te praten en aan zijn depressie te werken. De combo medicatie/therapie is de sleutel tot succes, daar ben ik van overtuigd, maar hoe krijg je je partner zover?
Antwoord

#16

Ik denk dat wij onze partner onmogelijk zo ver kunnen krijgen. Het moet vanuit hun zelf komen. En dat maakt het zo moeilijk. Mijn vriend crashte drie keer bij mij, maar sinds hij hier weg is, zegt hij niet meer gecrasht te zijn. Op zich begrijp ik dat ook wel. Er zit niemand dicht op zijn vel. Zijn ouders misschien,maar dat neem ik ook met een korrel zout. Zijn problemen zouden allemaal oplossen van de dag dat hij brak met mij. Terwijl we 15 jaar een goeie band hebben gehad, ik met zijn familie maar zij ook met mijn familie. Ouders en schoonouders gingen zelfs elk jaar samen op reis... Maar ik was de oorzaak van zijn problemen en daar blijven ze blijkbaar bij. Vrienden geven aan dat hij niet beter is, dat hij nog steeds zoekende is, maar dat geeft hij zelden of nooit toe. Hij is sinds een maand of vier gestopt met medicatie, maar wat dit met hem doet, daar heb ik het raden naar. Hij gaat ook maar tweemaandelijks meer naar zijn therapeut. Dus alles lijkt erop te wijzen dat hij aan de beterhand is. Alleen geloof ik dat niet echt... Ik ken hem zo veel beter...
Antwoord

#17

Ik denk dat het daar nu net zit. Ze willen beter zijn, ze willen zich niet slecht voelen, en dus maken ze iedereen wijs dat ze ok zijn of beter. En als ze anderen ervan kunnen overtuigen hebben, dan moet het zeker toch wel zo zijn? Ze maken zichzelf iets wijs. En lopen weg van ons omdat wij hen confronteren met de realiteit...

Daar ben ik nu wel uit. Hij heeft het mij op een gegeven moment ook zo gezegd, dat niemand hem zegt of vraagt of er iets scheelt. Ik ben de enige die hem in vraag stelt. Dus het moet gewoon wel aan mij liggen. Ondertussen weet ik wel beter. Onze huisarts, zijn broer en zus, allemaal hebben ze gezien dat er iets mis is. Dus hopelijk snel die crash die het besef zal meebrengen...
Antwoord

#18

Ik trek dezelfde conclusies. Wij zitten te dicht op hun vel, wij kennen hen het best. En daarom willen ze weg van bij ons. En eigenlijk wilde mijn vriend dat niet, maar het was dat of opname en dat wilde hij absoluut niet. Het is vreemd hoe ze zo kunnen veranderen. Daaronder zit mijn vent nog wel verscholen, maar hij zit onder een laag stof, gevoelloosheid,...

Als ze maar blijven schreeuwen dat ze oké zijn... Het is erg om te zeggen, maar ik hoop hier ook nog steeds op die crash. Er zijn mensen die met mij denken dat dit er zeker zit aan te komen, maar hij is intussen toch al meer dan een jaar weg van hier... Dat maakt het er niet makkelijker op. Het is tenslotte lastig om alleen te overleven. En zeker als je dan hoort dat hij al eens met iemand anders heeft afgesproken... Maar dat is wellicht ook het proces. Doen alsof er niets aan de hand is en dingen doen die andere vrijgezellen ook doen...

Ik heb wel het nadeel dat zijn familie het probleem ontkent. Dus zijn ouders en zus steunen me helemaal niet, integendeel. En ook zij mogen naar mijn aanvoelen eens op hun bek gaan. Dat klinkt misschien crue, maar zij hebben me zoveel verwijten gemaakt...
Antwoord

#19

Ik begrijp je helemaal, en je hoeft je voor mij zeker niet te verantwoorden voor je gevoel tov je schoonfamilie hoor. Ik zou er net hetzelfde over denken. HHet is frustrerend omdat je zelf verschillende aspecten van je vriend ziet, dingen die hij verbergt voor anderen. Dan is het makkelijk om achteraf te zeggen dat jij het je inbeeldt natuurlijk.
Weet je, mensen zien de problemen van een ander niet graag, zijn alleen met zichzelf bezig. Zolang alles op de oppervlakte goed lijkt te gaan, zullen ze zich zeker geen vragen gaan stellen hoor. Stel je voor dat die ander dan opeens gaat vertellen over zijn miserie... Ik dacht het niet...
Ik geef toe dat ik er zelf ook blind voor geweest ben. Al die tijd dat hij op zijn appartement zat, dacht ik ik laat hem, hij werkt aan zichzelf, het gaat wel beteren. Maar dat gebeurt dus niet, het wordt alleen maar erger. Zolang ik alles regelde voor het gezin was het goed, maar bij één tegenslag of even een slechte periode, in zijn geval nog niet eens thuis, maar op het werk, en bam, de depressie slaat in alle hevigheid toe en overhaaste beslissingen worden genomen. Ondanks het feit dat we hadden afgesproken dat hij dat niet meer zou doen, dat hij er met mij over zou praten mocht hij die richting uitgaan. Alle zin voor relativeren is gewoon weg, foetsie. Maar ja, zo lang zijn zich goed voel is alles ok toch?

Wat mij betreft is er nog maar één manier om dit terug goed te laten komen  En dat is een serieuze doorgedreven behandeling  én oprechte excuses naar mij toe. Ik ben het beu dit allemaal te pikken. Ik zie hem graag, doodgraag, maar depressie of niet, hij hoeft me echt niet zo respectloos te behandelen. Alsof ik een scharrel ben die hij gisteren ergens van straat geplukt heeft. Ik ben gvdm wel de moeder van zijn kind en zijn geliefde van 16 jaar!

Ach ja, gelukkig kunnen we hier wat ventileren en vinden we wel steun bij onze lotgenoten hier...
Antwoord

#20

Hallo Tineke,

Klinkt misschien gek, maar ik ben blij te lezen dat je boos bent en met respect behandeld wilt worden.
Het betekent dat jij gelukkig je grenzen stelt.
Weet je Tineke een depressie lijkt erg veel op een rouwproces. De eerste fase is die van ontkenning vooral naar jezelf en daardoor ook naar jou.
Het is een aanloop periode die gepaard gaat met boosheid (fase twee van het rouwproces), je wordt heen en weer geslingerd in dat proces.
Ik wist wat er aan zat te komen maar wilde er niet aan. Je probeert er alles aan te doen om die zware dip voor te zijn. Voor mijn laatste depressie ging ik bijvoorbeeld steeds meer werken. In die periode ga je soms smoezen verzinnen, geef je soms iedereen de schuld omdat je werkelijk geen idee hebt wat de oorzaak is voor dat rot gevoel. Ontkenning je wilt je er niet aan over geven. Je gaat kort door de bocht en soms zelfs agressief reageren. Onmacht, boosheid. Je wil niet weer in die put donderen. Je weet wat er gaat komen, je wapent je er tegen maar het is een hopeloos gevecht. En ja Tineke dan moet jij je grenzen scherp blijven bewaken. Anders wordt die dreigende depressie er één van jullie tweeën. Je kunt er door opgeslokt worden als partner, je kunt er zelf aan onder door gaan, in ieder geval voor een langere tijd.
Niets mis mee om boos te zijn als is het deels ook onmacht.

Groetjes,  Bert
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,950 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)