Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

is mijn partner depressief of beeld ik het mij toch in?


#1

Hallo

Ik ben ten einde raad... na een gelukkige relatie van 15 jaar, kwam mijn vriend met de boodschap dat het over was tussen ons. Ik zag het totaal niet aankomen. We waren immers in de gelukkigste periode van ons leven, we hebben een prachtige zoon van toen 2, wilden graag een tweede kind, hadden een eigen huis, een mooie toekomst. En toen opeens die bom. 

Vriend heeft in het verleden nog al eens een depressie gehad, maar kwam toen voort uit een ongelukkige situatie op het werk. Hij stond toen al heel ver, weken lang ben ik met een bang hartje naar huis gekomen, bang om wat ik zou aantreffen. Gelukkig heeft hij zich toen goed laten begeleiden, psycholoog 2-3 keer per week en medicatie. Het was een zware periode, maar we zijn er samen doorgekomen. Zijn gevoel kwam terug en onze  liefde was groter dan ooit en resulteerde in een prachtige zoon.

nu herken ik opnieuw een heel aantal symptomen van toen. Slapeloosheid, overmatig slapen, constante vermoeidheid, prikkelbaar, agressief, concentratieproblemen, gedachten over de dood (ik moet niet bang zijn, want onze zoon heeft zijn achterpoortje, of zijn uitweg naar de dood gesloten, hij zal nooit dié vader worden, al een verontrustende gedachtengang op zich denk ik). 

We zijn nu een jaar verder en hebben opnieuw heel wat watertjes doorzwommen. Volgens hem is er totaal geen probleem, hij heeft het wat moeilijk met zichzelf, maar dat ligt aan de relatie. Hij moet "gewoon weg". Hij wil een nieuw leven opbouwen ver weg van het gezin en mij. Hij wil een nieuwe persoon worden en het liefst alle banden met de mensen die dicht bij hem staan verbreken. Volgens zijn nieuwe psycholoog heeft hij bindingsangst, verlatingsangst, is hij niet klaar voor een relatie, kan hij ook niet voor zichzelf zorgen. En dit allemaal terwijl hij al die tijd een liefhebbende man en vader geweest is.




Wat het allemaal nog erger maakt is dat hij mij en ons gezinnetje verlaat, zonder één enkele emotie. De koude dode blik in zijn ogen is angstaanjagend.

Voor mij is het een uitgemaakte zaak. Hij wil vluchten van de depressie in zijn hoofd en aangezien dat niet gaat, vlucht hij van alles wat hem hieraan doet denken.  Hij weigert elke hulp. 1X per maand naar de psycholoog en medicatie is deze keer zeker uit den boze. Hij wil alle emoties, goed of slecht, ten volle ervaren, daar kickt hij op. 

Hij had al langer een appartementje dat hij huurde en waar hij grotendeels woont, maar op woensdagen en in het weekend kwam hij naar huis. Dan leek het alsof we terug een gezinnetje waren. Voor mij ging het de goeie kant uit, en donderdag opnieuw een bom. Hij heeft me nu wel lang genoeg aan het lijntje gehouden, moet nu eindelijk eens gaan beslissen, en vindt dat hij gewoon moet gaan. Ik begrijp er niets meer van. Een nieuwe depressie is het enige wat ik zie. Maar hij ontkent het, zet zijn masker op en gaat "lachend" door het leven.

Dus nog maar een greep uit het aanbod aan voorbeelden en situaties. Maar misschien herkent iemand zich hierin?

Komt dit allemaal door de depressie, of wil ik dat alleen zo zien en wil ik gewoon niet aanvaarden dat de liefde op is? Ik was er zo zeker van, maar op een gegeven moment begin je toch te twijfelen... Ik hou nog steeds van hem, ondanks alle pijn die hij mij al heeft aangedaan, en ik wil zo graag mijn gezin terug...

Groet
Tineke
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

Dankjewel voor je reactie. 

Natuurlijk weet ik het zelf ook wel, maar hij komt zo koel overtuigend over, dat ik er soms zelf begin aan te twijfelen.

ikzelf zit momenteel vol frustraties...

Het is enorm frustrerend te zien hoe hij bij anderen vrolijk en "normaal" doet, terwijl ik thuis een hele andere persoon zie. Iemand die zichzelf haat, die denkt dat hij zo'n slecht mens is, dat hij wel moet veranderen. Hij sluit iedereen uit zijn leven die oude Ik kende en de mensen die overblijven zijn oppervlakkige relaties of nieuwe mensen in zijn leven die de oude ik niet kennen. Zij zullen hem nooit aanspreken over zijn vreemde gedrag omdat zij dit normaal vinden. Maar hij baseert al zijn beslissingen wel op basisvan  hun mening.

Frustratie omdat hij de voorbije maanden "beter" was en dat nu helemaal omdraait. Hij zou het toen allemaal gespeeld hebben, zich door de gezinnetjes gesleurd hebben,die dagen gewoon overleefd hebben omdat het niet anders ging. Alle intimiteit tussen ons, "gewoon omdat hij zijn had" niets meer. De ene week zeggend at hij het appartement op zal zeggen en terug naar huis zal komen, en de week erna haat hij dan opeens definitief weg?

Frustratie omdat ik zie dat hij 3 levens verwoest door niet te willen luisteren.

Frustratie dat we bij zijn vorige depressie hadden afgesproken dat we naar mekaar zouden luisteren en mekaars zorgen over de ander serieus zouden nemen. Dat als Ik het gevoel heb dat hij aan het wegzakken is, hij daar iets mee zou gaan doen. Maar nee, in tegendeel, hij loopt nog het de andere richting uit.

Frustratie omdat ik alleen voor ons kind meer zorgen en ik hem niet het zorgeloze leven kan geven dat ik voor ogen had. Een moeder een vader die mekaar zo graag zien, en dat delen met en doorgeven aan hun kind. Nee, in de plaats ga ik moeten proberen rond te komen en mezelf in honderden bochten moeten wringen om er op het einde van de maand uit te komen. Natuurlijk zal ik hem omringen met liefde en zal hij niets te kort komen. Maar ik wil dat hij een papa heeft. En dat we dat samen doen...

Wat kan ik toch doen om tot hem door te dringen?

Ik ga nog eens bij onze huisarts langs, misschien kan zij ook helpen. Ze heeft hem destijds ook enorm gesteund en kent dus ook onze historie en zijn gemoedschommlingen...

pff wat een lijdensweg zeg, en ik ben dan nog niet diegene die de depressie heeft... 

veel moed aan iedereen hier op het forum!
Antwoord

#4

Hallo Tineke,

Dat idee om langs de huisarts te gaan lijkt me uiterst zinvol.
Zeker als hij in het verleden veel steun bij haar heeft ondervonden.
Ik heb zelf verschillende depressies meegemaakt en ik vond het dan juist extra moeilijk om het daar met mijn partner over te hebben.
Zelfverwijt speelde daar bij mij een grote rol.
Een soort tussenpersoon die hij vertrouwt en kent lijkt mij dus een heel goed idee.
Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 10-07-2017, 17:01 door Tineke.)

Dankjewel voor je reactie. 

Natuurlijk weet ik het zelf ook wel, maar hij komt zo koel overtuigend over, dat ik er soms zelf begin aan te twijfelen.

ikzelf zit momenteel vol frustraties...

Het is enorm frustrerend te zien hoe hij bij anderen vrolijk en "normaal" doet, terwijl ik thuis een hele andere persoon zie. Iemand die zichzelf haat, die denkt dat hij zo'n slecht mens is, dat hij wel moet veranderen. Hij sluit iedereen uit zijn leven die oude Ik kende en de mensen die overblijven zijn oppervlakkige relaties of nieuwe mensen in zijn leven die de oude ik niet kennen. Zij zullen hem nooit aanspreken over zijn vreemde gedrag omdat zij dit normaal vinden. Maar hij baseert al zijn beslissingen wel op basisvan  hun mening.

Frustratie omdat hij de voorbije maanden "beter" was en dat nu helemaal omdraait. Hij zou het toen allemaal gespeeld hebben, zich door de gezinnetjes gesleurd hebben,die dagen gewoon overleefd hebben omdat het niet anders ging. Alle intimiteit tussen ons, "gewoon omdat hij zijn had" niets meer. De ene week zeggend at hij het appartement op zal zeggen en terug naar huis zal komen, en de week erna haat hij dan opeens definitief weg?

Frustratie omdat ik zie dat hij 3 levens verwoest door niet te willen luisteren.

Frustratie dat we bij zijn vorige depressie hadden afgesproken dat we naar mekaar zouden luisteren en mekaars zorgen over de ander serieus zouden nemen. Dat als Ik het gevoel heb dat hij aan het wegzakken is, hij daar iets mee zou gaan doen. Maar nee, in tegendeel, hij loopt nog het de andere richting uit.

Frustratie omdat ik alleen voor ons kind meer zorgen en ik hem niet het zorgeloze leven kan geven dat ik voor ogen had. Een moeder een vader die mekaar zo graag zien, en dat delen met en doorgeven aan hun kind. Nee, in de plaats ga ik moeten proberen rond te komen en mezelf in honderden bochten moeten wringen om er op het einde van de maand uit te komen. Natuurlijk zal ik hem omringen met liefde en zal hij niets te kort komen. Maar ik wil dat hij een papa heeft. En dat we dat samen doen...

Wat kan ik toch doen om tot hem door te dringen?

Ik ga nog eens bij onze huisarts langs, misschien kan zij ook helpen. Ze heeft hem destijds ook enorm gesteund en kent dus ook onze historie en zijn gemoedschommlingen...

pff wat een lijdensweg zeg, en ik ben dan nog niet diegene die de depressie heeft... 

veel moed aan iedereen hier op het forum!

Dankjewel voor je reactie. 

Natuurlijk weet ik het zelf ook wel, maar hij komt zo koel overtuigend over, dat ik er soms zelf begin aan te twijfelen.

ikzelf zit momenteel vol frustraties...

Het is enorm frustrerend te zien hoe hij bij anderen vrolijk en "normaal" doet, terwijl ik thuis een hele andere persoon zie. Iemand die zichzelf haat, die denkt dat hij zo'n slecht mens is, dat hij wel moet veranderen. Hij sluit iedereen uit zijn leven die oude Ik kende en de mensen die overblijven zijn oppervlakkige relaties of nieuwe mensen in zijn leven die de oude ik niet kennen. Zij zullen hem nooit aanspreken over zijn vreemde gedrag omdat zij dit normaal vinden. Maar hij baseert al zijn beslissingen wel op basisvan  hun mening.

Frustratie omdat hij de voorbije maanden "beter" was en dat nu helemaal omdraait. Hij zou het toen allemaal gespeeld hebben, zich door de gezinnetjes gesleurd hebben,die dagen gewoon overleefd hebben omdat het niet anders ging. Alle intimiteit tussen ons, "gewoon omdat hij zijn had" niets meer. De ene week zeggend at hij het appartement op zal zeggen en terug naar huis zal komen, en de week erna haat hij dan opeens definitief weg?

Frustratie omdat ik zie dat hij 3 levens verwoest door niet te willen luisteren.

Frustratie dat we bij zijn vorige depressie hadden afgesproken dat we naar mekaar zouden luisteren en mekaars zorgen over de ander serieus zouden nemen. Dat als Ik het gevoel heb dat hij aan het wegzakken is, hij daar iets mee zou gaan doen. Maar nee, in tegendeel, hij loopt nog het de andere richting uit.

Frustratie omdat ik alleen voor ons kind meer zorgen en ik hem niet het zorgeloze leven kan geven dat ik voor ogen had. Een moeder een vader die mekaar zo graag zien, en dat delen met en doorgeven aan hun kind. Nee, in de plaats ga ik moeten proberen rond te komen en mezelf in honderden bochten moeten wringen om er op het einde van de maand uit te komen. Natuurlijk zal ik hem omringen met liefde en zal hij niets te kort komen. Maar ik wil dat hij een papa heeft. En dat we dat samen doen...

Wat kan ik toch doen om tot hem door te dringen?

Ik ga nog eens bij onze huisarts langs, misschien kan zij ook helpen. Ze heeft hem destijds ook enorm gesteund en kent dus ook onze historie en zijn gemoedschommlingen...

pff wat een lijdensweg zeg, en ik ben dan nog niet diegene die de depressie heeft... 

veel moed aan iedereen hier op het forum!
Antwoord

#6

Hai Tineke,
Zoals Positiva ook al zei: het beeld dat je schetst is zeer herkenbaar! Geen gelegenheid om uitgebreid te reageren maar ik wilde dit toch even tegen je zeggen. Sterkte meid!
Antwoord

#7

Dankjulliewel allemaal! Het is fijn om begrepen te worden, te weten dat je niet de enige bent die in dit soort situatie zit...

Ik kon toevallig vandaag al bij onze huisarts terecht een heb een goed gesprek gehad met haar. Ook zij is er van overtuigd dat er iets grondig mis is.of het een depressie is durft ze niet zeggen, maar dat het allemaal niet goed zit, dat is duidelijk. Zij spreekt nu zelfs van een opname. Dat was toch even een schok voor mij. Nu ja zo ver zijn we natuurlijk nog niet. Ze moet hem natuurlijk ook eerst eens zien, hoewel hij daar zijn masker ook wel zal gaan opzetten. Ik hoop dat het zo ver niet hoeft te komen, maar hij heeft echt hulp nodig...

Verder stelt ze me voor van alle contact eens een maand ofzo te verbreken. Een angstaanjagende gedachte, maar ik begin in te zien dat het waarschijnlijk wel nodig is. Al is het maar om mezelf te beschermen. 


Hoe is het toch weer zo ver kunnen komen allemaal, ik blijf het mezelf maar afvragen...
Antwoord

#8

Wat ik me eigenlijk afvraag is het volgende. Komt het "niet meer graag zien" en "iets anders willen" en mogelijk ook verliefd worden op een onbereikbare andere vrouw, komt dat ook door de depressie? Ik lees het her en der, maar kom er toch niet helemaal uit, of dit nu iets typisch is of dat het ermee te maken heeft of er totaal los van staat. 

Waarschijnlijk is het antwoord niet zo zwart-wit. Maar na mijn gesprek met huisarts gisteren zit ik nog meer met twijfel. Voor mij hangt dit helemaal samen, zij ziet het eerder als een soort van oorzaak van alle problemen. 

Zo verklaren ze (ha en psych) ook de bindingsangst en de verlatingsangst, het niet klaar zijn voor een relatie etc. En ik begrijp hun redenering. Maar toch zie ik het zelf anders. Wij hebben altijd een goed stabiele liefdevolle relatie gehad gevuld met toekomstplannen. De enige problemen die we ooit gehad hebben zijn ten tijde van zijn depressie geweest. En die problemen keren nu terug, net hetzelfde.

Ik hoor graag jullie ervaringen en inzichten.

Groetjes
Tineke
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-07-2017, 15:15 door Leeuwin.)

Ik denk dat jij het beter kunt bepalen in dit verband dan de huisarts Tineke! In 1 vd eerste boeken die ik over depressie las stond ook gelijk dat vaak het verkeerde idee ontstaat dat er relatieproblemen zijn en dat die de depressie veroorzaakten, terwijl het meestal (!) andersom is.

Mijn partner zag de relatie ineens - vanuit het niets - niet meer zitten, voelde niks meer etc. Maar inmiddels is dat gelukkig weer achterhaald!! Hij is weer 'aan boord'  waarmee niet gezegd is dat de depressie geheel overwonnen is.
Antwoord

#10

Dat is dus exact wat er in zijn vorige depressie gebeurd is en nu zie ik het opnieuw gebeuren...

Maar waarom wil hij dat niet begrijpen? 

Ik ben soms gewoon zo moe gestreden...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)