Ik heb weer eens moeilijk in slaap geraakt. Ik  lag te malen over mijn verleden als kind. Hoe ik psychisch werd behandeld en hoe dit nog steeds doorspeelt. Ik vind het oneerlijk, verkeerd, onrechtvaardig wat me is overkomen en ik en er nog steeds heel erg boos over en ik voel die boosheid nog elke dag. Beter zou het zijn deze pijn te aanvaarden en een  plaats te geven maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. In het contact met mijn overgebleven familieleden komt steeds de boosheid naar boven want zij willen de patronen in stand houden en nog op dezelfde manier doorgaan zoals in het verleden nl negeren , doen alsof ik niet belangrijk ben, kritiek en onbegrip. Mijn ma die voor mij alles was is nu gestorven en weg. Zij was de enige die mijn persoonlijkheidsstoornis probeerde te begrijpen en die steeds de moeite deed om er te zijn voor me. Ik begrijp dat zij de enige was die echt authentiek van me hield. Mijn vader hoor ik zelden nog en mijn zus ja er is een eeuwige rivaliteit van haar kant en ze is ook en leeft ook zo heel anders. Ze is zeven jaar ouder en trekt het laken altijd naar zich toe regelt alles en houdt me maar weinig op de hoogte zoals op de begrafenis. Negeren is de boodschap en zeker niet delen met een jongere zus. Ik vermoed haar er van dat ze veel liever alleen was geweest. Telkens als ik hen moet ontmoeten ben ik gestrest en bang en als ik thuis kom ja dan boos omdat ze weer hetzelfde minachtende patroon laten zien. Ik zoek naar een oplossing. Ik zoek hoe ik kan afstand nemen. Want dat is het enige die me rust zal kunnen geven . Vandaar heb ik het vaak knap moeilijk. Het is tijd dat ik verleden achter me laat ik wil vrij zijn.....Ik ben dat onzekere kind niet meer en ik heb nu een eigen leven hoe laten die hersenspinsels en emoties uit het verleden me met rust? Cyranno

Hey Cyranno, heb je je al wel eens verdiept in pri? Google maar eens. Het is zonde van je eigen leven als je de relatie met hen het zo laat verpesten. Als kind was je afhankelijk, maar nu kun je het heft in eigen hand nemen, eigen keuzes maken en voor eigen geluk zorgen. Ook al hebben ze grove fouten gemaakt, voor je eigen geluk kun je het hen beter vergeven. Ik snap dat dat niet makkelijk is. Ze hebben op hen beurt en net hun eigen traumas misschien wel naar hun beste kunnen gehandeld. En dat t gebeurt is is nu niet anders, hoe kut ook. Probeer verder te gaan en kijken wat je nu zelf kan.

Bedankt Lise heel erg ik heb al eens gekeken naar pri en ga me erin verdiepen lijkt me heel interessant om me te kunnen helpen bedankt voor de tip hoor, had er nog nooit van gehoord. Grtj cyranno