Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

ik zie het niet meer goed komen


#11

(02-07-2017, 22:36)papsie schreef: hoi, bedankt voor je reactie, tja het is een hele opgave om dit vol te houden, voor me eigen doe ik het op dit moment niet,maar ik hoop zo dat het goed komt aan de ene kant, aan de andere kant stop ik er nog liever vandaag mee als morgen,
maar wil het die kleine niet aan doen.
Er zijn af en toe wel wat momenten geweest dat het wat beter ging maar dat was telkens maar een paar weken.

Ik zelf werk in een  ploegendienst en ik probeer wel dingen voor me eigen te doen, maar wil die tijd ook aan onze kleine besteden dus dat schiet er eigenlijk meestal bij in.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ze met onze dochter wel dingen doet, paar keer in de week mee naar het sporten, bioscoop en dat soort dingen, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
Ze moet juist ook dingen voor zichzelf ondernemen, maar hoe krijg je dat voor elkaar bij iemand die dat niet wil?

Wandelen,fietsen, sporten enz, noem het maar op, ze ziet er het nut niet van in,
terwijl er periodes zijn geweest dat ze dat toch wel fanatiek is gaan doen, maar dat zit er nu lange tijd ook niet meer in.
Haar grootste vriend is het bed.

Ik zie ook beetje op tegen de vakantie binnenkort, 24 uur op elkaars lip, we gaan op vakantie maar ben bang dat ik weer hele avonden alleen zit, als andere lekker buiten zitten en het er lekker van nemen.

Er is echt zoveel gebeurt de afgelopen paar jaar,  ik zou er een boek over kunnen schrijven, en ik snap zelf eigenlijk  niet dat ik nog steeds aardig op de been ben en altijd gewoon ben blijven werken.

Vorig voorjaar is er iets gebeurt wat voor mij eigenlijk de druppel was, ik zet dat hier maar niet neer want in mijn hoofd ben ik beetje bang dat iemand herkenning ziet in mijn verhaal, maar het was erg heftig dat moment.

Ik Vindt het lastigste dat er gewoon zo moeilijk te praten is, dat zegt men op therapie ook, ze laat niemand dichtbij komen.
Maar goed, nieuwe therapie is weer in aantocht.



Medicatie heeft ze ook behoorlijk veel op dit moment, wat ik zo even hier zie is oa, Quetiapine,  [b]Clomipramine[/b]
 Zopiclon,  [b]Metoprolol, [b]priadel,   [b]Promethazine .


[/b][/b][/b]

Je hele verhaal..... kan het me allemaal goed voorstellen hoor. Dat je het volhoudt voor je dochter is echt lief en goed. Je onregelmatige diensten lijken mij dan ook  lastig omdat die voor ieder mens er uiteindelijk inhakt en je moe maakt.

De rits medicatie is enorm en heb even meegekeken. Heb je zelf wel eens gekeken wat het met haar doet en waarom ze het krijgt en zo? Het zou m.i. heel goed kunnen dat een groot deel van haar afvlakking en ongeinteresseerde houding ten opzichte van jou en alles om haar heen, zelfs ten opzichte van haarzelf, mede komt door de medicatie. Een deel kan goed voor haar zijn, en haar helpen, misschien zelfs hard nodig en red ze het anders helemaal niet. Maar het is een mogelijkheid om te onderzoeken en met haar arts te bespreken en natuurlijk met haar. 

Voor de vakantie zou ik goed gaan nadenken wat goed is voor jullie beiden. Misschien proberen afspraken vooraf te maken? Plannen maken waarbij je ook bedenkt hoe het voor jou toch leuk kan zijn? En hoe kijkt zij daar naar? Wil zij eigenlijk wel op vakantie? Kan ze dat aan? Wat zijn de plannen precies? Ga je in een hotel of op de camping of iets anders?

Ik hoop dat je hier je ei een beetje kwijt kan en tegen anderen aan kunt praten. Er zijn hier echt wel een groepje trouwe partners die je mogelijk wat meer kunnen steunen en een arm om je heen slaan, want ik snap dat je dat eigenlijk ook heel hard nodig hebt.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#12

Zo,het is even paar weekjes stil geweest maar hier ben ik weer,
de vakantie is aangebroken, eigenlijk een periode waar ik best tegenop heb gezien.
We hebben de luxe dat we een vakantie huisje bezitten, en dat mijn vrouw en kind het gelukkig ook een goed idee vonden dat ze een weekje vooruit gingen.Ik heb ze gebracht en daarna een weekje voor me eigen alleen gehad, en ik moet eerlijk zeggen, heerlijk!

Geen ergernissen, niets moeten, even alle tijd voor me eigen!
En wat merkte ik eigenlijk meteen al hoe moe ik lichamelijk was, echt helemaal op.

De batterij is niet geheel opgeladen naar een week, maar toch wel een klein stukje,
Maar gisteren ook richting huisje gegaan, de kleine super blij, ha daar is papa.

Maar van binnen voel ik meteen weer ergernis als ik dan zie hoe mijn vrouw reageert op mij,
zo koeltjes, hoi.
Geen kus, geen omhelzing of wat dan ook, ik laat het niet merken maar wat erger ik me dan toch weer.
Ik moet voor mijn gevoel meteen weer overstappen in de, ik pas me wel weer aan modus.
Maar goed,  de eerste 2 dagen zijn verder wel aardig gegaan, eens kijken wat deze weken gaan brengen.
Antwoord

#13

Ik snap dat het moeilijk is, maar probeer het inderdaad allemaal met een open blik te bekijken. En probeer de ergernis om te zetten in begrip ten opzichte van je vrouw. Je ergernis (die iedere partner wel eens ervaart, naast boosheid en verdriet), gooi je dan hier maar op het forum Wink
Wel fijn dat je een paar dagen alleen hebt gehad. Wil toch ook zeggen dat je vrouw begrip heeft voor jouw situatie. 
Veel plezier nog!
Antwoord

#14

Papsie,
Als je nog van je vrouw houdt en je zou willen dat ze je wel omhelst of kust als je aankomt, dan lijkt het me allemaal heel erg pijnlijk en aanvoelen als een afwijzing. Maar door haar depressie en medicatie is ze absoluut 100% zeker, niet zichzelf nu. Ze is  in zekere zin in de tang van de medicatie. De reeks die je noemt is een batterij aan medicatie die veel invloed hebben op de hersenen en zenuwen.

Dat neemt niet weg, dat jij er ook bent en je goed op jezelf moet letten om niet ook  klachten te ontwikkelen. Dat je genoten hebt van een week alleen kan ik me helemaal voorstellen. En wellicht dat je vind dat dat goed voor je is en om het vol te houden dat vaker moet gaan doen.

Ik heb nog 1 tip voor je, die mogelijk kan helpen: misschien moet je je liefdesrelatie met je vrouw maar even vergeten aangezien dat nu allemaal niet aan de orde is en meer werken aan vriendschap. Ik weet niet of dat kan eerlijk gezegd, maar het brengt in theorie de verwachting naar beneden en de energie komt uit een ander vat. Ik vind het heel naar voor je.... Heel veel sterkte!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#15

Ja dat is het lastige, onze relatie is de afgelopen jaren al niet veel anders meer dan vriendschap, broer/zus relatie.
Ik heb me er toen  bij neergelegd, met het idee we gaan samen hard aan die depressie werken, maar als er na al die jaren nog weinig vooruitgang is, dan komt bij mij steeds vaker de vraag, kan/wil ik dit nog wel?
Ik zie het gewoon niet goed komen op dit moment, zo lang ik mee ga in haar gedachtes, en doen en laten, dan gaat het goed.
Maar dan heb je geen normaal leven.
Haar medicijnen stompen inderdaad een deel van haar gevoelens af, maar ze kan niet zonder.
Krijgen we dan voor altijd dit leven?
Ik kan er zelf vrij makkelijk over praten, maar mijn vrouw niet, met mij niet maar ook op therapie niet, er komt nauwelijks een woord uit als het over de depressie gaat. 
Dus hoe kom je dan ooit een stap verder?
Pfff heb weer een behoorlijk negatief stukje geschreven denk ik.
Antwoord

#16
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-08-2017, 12:25 door Rodin.)

(03-08-2017, 11:51)papsie schreef: Ja dat is het lastige, onze relatie is de afgelopen jaren al niet veel anders meer dan vriendschap, broer/zus relatie.
Ik heb me er toen  bij neergelegd, met het idee we gaan samen hard aan die depressie werken, maar als er na al die jaren nog weinig vooruitgang is, dan komt bij mij steeds vaker de vraag, kan/wil ik dit nog wel?
Ik zie het gewoon niet goed komen op dit moment, zo lang ik mee ga in haar gedachtes, en doen en laten, dan gaat het goed.
Maar dan heb je geen normaal leven.
Haar medicijnen stompen inderdaad een deel van haar gevoelens af, maar ze kan niet zonder.
Krijgen we dan voor altijd dit leven?
Ik kan er zelf vrij makkelijk over praten, maar mijn vrouw niet, met mij niet maar ook op therapie niet, er komt nauwelijks een woord uit als het over de depressie gaat. 
Dus hoe kom je dan ooit een stap verder?
Pfff heb weer een behoorlijk negatief stukje geschreven denk ik.

Je stukjes gelezen hebbend zie ik dat we ongeveer in een zefde relatie-situatie zijn beland(zij het op details verschillend). Na jaren broer/zus relatie ben ik steeds meer geneigd me er niet meer bij neer te (kunnen)leggen. Wat je je ook al afvraagt; ik wil dit niet zo langer en beraad mij op hoe verder; hoe vreselijk moeilijk ook. Depressie kan er voor zorgen dat partners elkaar volledig kwijtraken en in weerzin van alle begrip van beide kanten, is het leven samen daarmee over, in ons geval, mijns inziens....

Sterkte Papsie!
Niets kan het ons zo moeilijk maken dan onze eigen gedachten....
Antwoord

#17

Bij mij is het een beetje anders en aan de ene kant ben ik jaloers op jullie, maar aan de andere kant...
Ik leefde hier een klein jaar met een depressieve partner en toen trok hij er zelf de stekker uit. Ik moet zeggen dat ik er nog altijd niet over ben. Ik denk vaak: Kwam hij maar terug, met of zonder zijn depressie. Maar dat kan je natuurlijk ook ferm naar beneden halen. Het liefste zou ik willen dat hij naar huis kwam, maar als ik dan heel eerlijk ben, de man die hij voor zijn depressie was. En wellicht kan dat niet meer...
Het is een voortdurende tweestrijd... Ik kan alleen maar zeggen dat het alleen ook echt niet makkelijk is, maar ik kan ook heel goed volgen dat de relatie niet meer 'bevredigend' is. Een klein jaar als broer en zus hakte er hier al serieus is. Ik vond dat verschrikkelijk, naast elkaar leven als je het al al die jaren anders gewend was... Maar hier alleen zitten, nooit iemand om tegen te praten of samen aan tafel mee te zitten... Verschrikkelijk ook hoor...
Antwoord

#18

Lieverds, ik heb net sinds twee dagen gehoord van mijn vriend dat hij wel zielsveel van me houd en dat ie er altijd en eeuwig  voor me wil zijn. Maar dat hij niet mijn 'vriend' kan zijn in de zin van romantische liefde. Hij voelt dit niet meer sinds ik depressief ben geworden. Al die tijd had ik hoop en heb ik voor mijn relatie gevochten, hoe ziek ik ook was. Buikpijn van de stress omdat ik voelde dat ie het moeilijk vond. Nu hebben we er over gesproken. En ook al ben ik hem niet kwijt, ..... ik ben hem ergens toch kwijt. Zo voelt het tenminste. Ik ben absoluut totaal van slag. Weet het niet meer. Kan de hele dag in huilen uitbarsten.
Even de andere kant. Het is verdomde moeilijk allemaal ...... voor jullie en voor mij. Voor de zieken en de partners.

Heel veel sterkte voor jullie allemaal. We zijn allemaal verliezers, allemaal hebben we rouw.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#19

Oooooh, Liz...
Het is niet makkelijk als partner en ik weet niet of ik het zou volhouden en ik wil je ook absoluut geen valse hoop geven.
Maar ik heb hier 9 maanden met mijn partner gezeten en ik dacht ook: hoe hou ik dat vol? Kan dit blijven duren? Mijn moeder zei me: je laat toch geen zieke partner in de steek? En dat was ik ook niet van plan. Ik vroeg me gewoon af hoe de relatie zou evolueren. We hebben heel wat gepraat en ik heb twee keer gevraagd of het niet beter was dat ik mijn koffers pakte. Want hij kon me niet meer zeggen dat hij van me hield en hij wilde ook niets fysieks met mij (nam wel AD). Maar hij wilde absoluut niet dat ik vertrok.
Op aanraden van zijn therapeut is hij dan wel gaan uitrusten bij zijn ouders (andere optie was psychiatrie, maar dat wilde hij niet). Wel met de belofte dat hij van zodra hij genezen was terug zou komen. De eerste avond weende ik de ziel uit mijn lijf, maar dacht ik ook: oef, wat rust voor mij. Het is ook voor de partner niet makkelijk. Elke dag kwam hij langs. Hielden we elkaar wat vast, spraken we elkaar bemoedigende woorden toe. Maar na een week zei hij: hier houdt het op, ik kom nooit meer terug.

Sinds juni 2016 zit ik hier nu alleen en ik zeg je één ding: ik zou nu alleen maar willen dat hij terug kwam. Dat SAMEN nog zou bestaan. Dat we er voor elkaar zouden kunnen zijn. Ik wil er nog voor hem zijn, maar hij niet meer voor mij. Ik ben een connectie met z'n verleden en hij heeft eigenlijk geen behoefte meer aan contact. Zo hard... Ik zeg je één ding. Ik heb misschien ook soms gedacht: Hoe hou ik het vol (toen we nog bij elkaar waren), maar het was eigenlijk nog zo veel beter dan alleen. Op heel veel vlakken toch. Dus misschien beseft je partner nog niet wat hij heeft gezegd. Wat hij heeft beslist. Er komen ook nog moeilijke tijden voor hem aan. Dat het nu even op is, dat hij op is, dat kan ik verstaan. Maar misschien moeten we blijven hopen. Dat doe ik hier ook...
Antwoord

#20

Hi Gietje,

ik heb wel al die tijd al de afstand met hem geaccepteerd, tranen met tuiten de eerste maanden omdat ik niet meer bij hem in huis was, maar bij mijn ouders. Daarna tranen met tuiten, omdat hij het gesprek elke dag niet meer aankon en even een radiostilte verlangde.

Het stomme is dat bij de meesten het andersom verloopt. Ik ben juist degene die wel mijn gevoelens uit en wel contact wil maken, maar hij vind het heel confronterend dat ik zo worstel. Ik snap wel dat deze emoties soms gewoon niet samen kunnen bestaan in een mens. Dat blijkt in ieder geval. Ik moet het maar dag voor dag gaan doen en ervaren. Maar ik voel zeker wat jij zegt en ik zal net als jij stiekem hopen dat het terugkomt. Daarom las ik vaak je verhaal en kan ik het me zo voorstellen hoe je lijdt. Ik gun je zo gigantisch dat het geluk terug komt in je leven. Maar ook jij worstelt en worstelt.... Dan denk ik wel eens: als jij dat al doet, met een gezond brein, hoe moet ik dan met mijn verwonding omgaan en overeind blijven?

Hij wil er nu wel voor me zijn en wil er alles aan doen om me te kunnen helpen. Hij heeft het gevoel dat dat alleen kan op deze manier. Ik zal het moeten accepteren.
Jammere is dat ik echt door de afbouw volledig kapot ga in mijn lijf en hoofd, dus het is gewoon dubbel zwaar dit te verwerken. Bijna onmogelijk zou je denken. Maar het moet. Leren los laten lijkt een thema in mijn leven. Steeds weer opnieuw moet ik dingen loslaten die me zoveel pijn doen. Verlies op verlies, jaar na jaar....
Deze keer dacht is zelfs dat het leven me strafte. Ik weet dat ik dat echt onzin vind, als ik mijzelf ben. Maar nu deed het even zoveel pijn en zat ik zo diep dat ik even deze gedachte omhoog liet komen. Bizar wat genoeg pijn met je kan doen.
Heb jij dat wel eens gedachten in jezelf waarin je jezelf moet corrigeren?


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
01-11-2022, 00:21
Laatste bericht: wicket
29-09-2021, 16:31
Laatste bericht: Feline
17-07-2021, 01:54
Laatste bericht: Joy
  Is geluk gewoon niet voor mij? Started by Roux
10 Replies - 3,982 Views
05-09-2018, 21:45
Laatste bericht: Vera_73
23-07-2018, 12:20
Laatste bericht: Positiva
03-04-2017, 08:31
Laatste bericht: Sofie



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)