Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

ik zie het niet meer goed komen


#1

Hallo allemaal, hier een vader van 38, getrouwd en we hebben samen een dochter van 8.
Mijn vrouw kampt nu al zo'n 4 jaar met een depressie, en ik zie het eigenlijk allemaal niet meer zitten.
De afgelopen jaren diverse keren opgenomen geweest, tot op heden verschillende soorten therapie gehad,maar niets lijkt te helpen.
Ze doet het liefst zomin mogelijk, haar bed is haar grootste vriend.
Voor onze dochter kan ze het nog wel opbrengen om dingen te doen,maar dat was het dan ook wel zo'n beetje.
In al deze jaren heb ik echt zoveel alleen op moeten knappen, want alles gaat natuurlijk wel gewoon verder,
oppas tijdens de opnames regelen, schuiven met werktijden, huishouden, de boodschapjes in huis halen, op bezoek gaan enz enz.
Maar het lijkt wel of we er geen ene klap mee op zijn geschoten.
Komende week weer een evaluatie gesprek, want haar huidige behandeling is afgelopen,
en hupsake, weer gaan ze iets anders zoeken wat beter past.
Ik probeer zo veel mogelijk met mijn vrouw te bespreken, ook dingen die mij niet lekker zitten, maar het komt totaal niet binnen,
zo goed als geen reactie en ze lijkt me maar een zeur te vinden.
Naast mijn werk help ik nog aardig mee in huis om de boel schoon te houden, was op te ruimen enz , want ook dat is vaak te veel.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik denk dat het beter is het bijltje er bij neer te gooien, echt ik ben er klaar mee.
Al die jaren gesteund en zo goed als ik kon geholpen maar helaas.
Ik hang er maar een beetje bij hier in huis, aandacht voor mij is er niet, nooit intiem meer of iets dergelijks,
Vast genoeg andere hier die in het zelfde schuitje zitten,
iemand nog tips?
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

(26-06-2017, 12:39)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hoi, ja het klinkt inderdaad of ze helemaal niet goed kan doen, en dat is ook niet de bedoeling, maar zo ben ik het (onbewust)wel gaan zien.
ze heeft inderdaad medicijnen, slaaptabletten, antidepressiva, lithium.
Ik weet ook wel dat dit soort dingen niet van de een op de andere dag anders zijn, maar 4e jaar nu al.
Ze moet er van de psycholoog meer uit, wandelen, fietsen, sporten enz.
Alleen heeft ze geen zin dus stel ik telkens voor dat ik wel mee wil gaan,maar ze doet het gewoon niet,
ik ben er te moe voor is de reactie en dat is het dan weer.

elke avond rond negen uur naar bed, en ja,daar zit ik dan weer alleen.
Ik kan vrij goed mijn mond houden maar soms barst gewoon de bom in mij, ik kan het gewoon niet aanzien hoe alles om zeep wordt geholpen.
Ze wil nooit ergens heen op visite,verjaardagen enz, ik ga dan alleen of ook niet, enkele keer gaat ze mee (naar zeuren van mijn kant) Omdat ze  nooit ergens heel wil heeft dit ook al wat vriendschappen gekost,en zo wordt ook mijn kringetje steeds kleiner.
Werk ook kwijt geraakt naar 2 jaar ziektewet, nu een wia uitkering, ze heeft hier ook niet om gevraagd maar ik moet alles maar in orde zien te krijgen. En als ze je dan het gevoel geven, zo van wat kan mij het allemaal schelen, dan ben ik het helemaal zat.
Als ik nu eens keertje zou zien dat er een heel klein stapje vooruitgang is geboekt, dan zo dat een boost geven, maar daar is nog niets van te merken helaas.

Nu ik ook dit weer zelf terug aan het lezen ben,komt het weer negatief over allemaal denk ik  Sad
Antwoord

#4

Register or login to view the content
Antwoord

#5

(27-06-2017, 09:46)Positiva schreef: Register or login to view the content

Ik vindt dit een hele goede suggestie, maar ook hier stuit ik weer op een groot probleem,
want als ik op een rustige en duidelijke manier iets vertel, krijg ik geen enkele reactie.
Ze zegt gewoon niets terug, of ze loopt gewoon weg, met als gevolg dat ik bijv de volgende dag weer een poging doe, en dan de reactie krijg, ik weet het nu wel. Er wordt echter totaal niets gedaan met wat ik zeg of doe, of iets uitgesproken, hoe kom je dan ooit verder?
Ik voel me net zo'n sukkel die maar moet gaan werken, thuis gekomen ook nog even de handen uit de mouwen steken, en vooral niet klagen, mond houden en braaf het bed in en handen thuis.
Ook tijdens de therapie zegt ze maar mondjes maat wat, ze wil geholpen worden maar het lijkt of ze niemand toe wil laten.
Nu is er weer besloten een nieuw traject in te gaan.
Ik moet binnenkort weer mee  op gesprek, want ze vindt oa dat ik  te weinig doe thuis, dat wil ze daar bespreken,
als ik nog meer moet doen thuis, dan kan ik beter ontslag nemen want anders is het niet meer te doen.
Ze ziet echt totaal niet wat voor impact die depressie heeft, en wat ik allemaal al doe thuis, ik kan me er zo boos over maken, dat ik me nu weer over zo iets moet gaan verantwoorden terwijl ik denk ik al 70% van alles in en om het huis voor mijn rekening neem.
Ik hoor mijn vrouw alleen maar zeggen, ja dat doe ik morgen, maar ja dat zegt ze elke dag, tot ik het zat ben, en ik het dan zelf maar weer ga doen.
Het zal nog een hele toer worden alles op de rit te krijgen, vakantie weer voor de deur, als ik eerlijk ben heb ik er weinig zin in, ja wel zin in vakantie maar op deze manier niet samen.
Maar goed,ik zal hier eens proberen beetje bij te houden hoe alles verloopt,schept voor me eigen ook beetje duidelijkheid, en lucht ook wel wat op om van je af te schrijven.
Antwoord

#6

Register or login to view the content
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-06-2017, 18:29 door elise2.)

(25-06-2017, 23:07)papsie schreef: Hallo allemaal, hier een vader van 38, getrouwd en we hebben samen een dochter van 8.
Mijn vrouw kampt nu al zo'n 4 jaar met een depressie, en ik zie het eigenlijk allemaal niet meer zitten.
De afgelopen jaren diverse keren opgenomen geweest, tot op heden verschillende soorten therapie gehad,maar niets lijkt te helpen.
Ze doet het liefst zomin mogelijk, haar bed is haar grootste vriend.
Voor onze dochter kan ze het nog wel opbrengen om dingen te doen,maar dat was het dan ook wel zo'n beetje.
In al deze jaren heb ik echt zoveel alleen op moeten knappen, want alles gaat natuurlijk wel gewoon verder,
oppas tijdens de opnames regelen, schuiven met werktijden, huishouden, de boodschapjes in huis halen, op bezoek gaan enz enz.
Maar het lijkt wel of we er geen ene klap mee op zijn geschoten.
Komende week weer een evaluatie gesprek, want haar huidige behandeling is afgelopen,
en hupsake, weer gaan ze iets anders zoeken wat beter past.
Ik probeer zo veel mogelijk met mijn vrouw te bespreken, ook dingen die mij niet lekker zitten, maar het komt totaal niet binnen,
zo goed als geen reactie en ze lijkt me maar een zeur te vinden.
Naast mijn werk help ik nog aardig mee in huis om de boel schoon te houden, was op te ruimen enz , want ook dat is vaak te veel.
Ik ben nu op een punt gekomen dat ik denk dat het beter is het bijltje er bij neer te gooien, echt ik ben er klaar mee.
Al die jaren gesteund en zo goed als ik kon geholpen maar helaas.
Ik hang er maar een beetje bij hier in huis, aandacht voor mij is er niet, nooit intiem meer of iets dergelijks,
Vast genoeg andere hier die in het zelfde schuitje zitten,
iemand nog tips?

Een heel herkenbaar verhaal, alleen ben ik diegene die hier diep in een depressie zit. Weet ook niet hoe uit te komen.
Antwoord

#8

(28-06-2017, 18:27)elise2 schreef:
Een heel herkenbaar verhaal, alleen ben ik diegene die hier diep in een depressie zit. Weet ook niet hoe uit te komen.

Ja, Ik snap ook heel goed dat als je een depressie heb, dat je dan anders gaat reageren/doen en waarschijnlijk wel anders wil, maar niet weet hoe.
Het is voor allebei de kanten zwaar.
Maar in mijn geval is nu echt bijna het eind punt bereikt, het is iets wat ik niet wil, maar ik zie bijna geen andere uitweg meer,
4 jaar lang draait alles 24 uur om de depressie.
Ik raak van binnen zo opgefokt, dat ik gewoon weet dat dit zo niet langer kan.
Maar aan de andere kant wil ik op deze manier niet uit elkaar gaan, tja ons kind is dan de dupe er van,
en ik ben bang dat een scheiding mijn vrouw helemaal in de put gaat helpen en dan weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen, en raak ik zelf denk ik nog meer in de problemen.


Elise2, mocht je willen mailen mag dat altijd, wie weet steken we wat van elkaar op en krijgen we wat andere inzichten.
dan hoor ik dat wel. (weet eienlijk ook niet of dat mag van het forum?)
Antwoord

#9

(29-06-2017, 20:49)papsie schreef: Ja, Ik snap ook heel goed dat als je een depressie heb, dat je dan anders gaat reageren/doen en waarschijnlijk wel anders wil, maar niet weet hoe.
Het is voor allebei de kanten zwaar.
Maar in mijn geval is nu echt bijna het eind punt bereikt, het is iets wat ik niet wil, maar ik zie bijna geen andere uitweg meer,
4 jaar lang draait alles 24 uur om de depressie.
Ik raak van binnen zo opgefokt, dat ik gewoon weet dat dit zo niet langer kan.
Maar aan de andere kant wil ik op deze manier niet uit elkaar gaan, tja ons kind is dan de dupe er van,
en ik ben bang dat een scheiding mijn vrouw helemaal in de put gaat helpen en dan weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen, en raak ik zelf denk ik nog meer in de problemen.


Elise2, mocht je willen mailen mag dat altijd, wie weet steken we wat van elkaar op en krijgen we wat andere inzichten.
dan hoor ik dat wel. (weet eienlijk ook niet of dat mag van het forum?)
Hi Papsie,

je verhaal is schrijnend.... Echt heel erg. Vier jaar lang. Ik kan me het van jouw kant goed voorstellen dat je het niet meer aankan. Voor je vrouw is het ook verschrikkelijk.... mijn hemel.... vier jaar lang depressief zijn?? Hoe houd ze het vol??
De manier waarop je haar beschrijft, krijg ik de indruk dat ze functioneert als een zombie en niks doet en amper iets zegt of met je praat. Klopt dat beeld?
Welke medicatie heeft ze gekregen voor haar depressie en hoe lang gebruikt ze die al? Heeft er nooit medicatie gewerkt?
Omdat je klinkt als een zeer steunende en liefhebbende echtgenoot die echt niet meer kan heb ik nog meer vragen:
- zijn er dingen die je doet om jezelf weer op te laden? waar je kan lachen en genieten en even los laten wat er thuis speelt?
- Als jij 70% op je neemt, dan doet je vrouw 30%. Waar bestaat haar deel uit op het moment en is er een tijd geweest dat ze meer of minder deed?
- Heeft je vrouw nog een paar eigen vriendschappen? Een goede vriendin? Familie die dicht bij haar staat?
- Weet je of er een specifieke reden is voor de depressie van je vrouw en is het alleen een depressie of zijn er meer dingen die meespelen?

rTMS is een nieuwe behandeling. Kan helpen waar andere behandelingen falen. Las van de week in de krant dat er meer zorgverzekeringen dit nu eindelijk gaan vergoeden.

Wat Positiva zegt is ook echt goed: ga zelf ook hulp zoeken hierbij. Bij mij in Den Haag hebben ze altijd oog voor de naasten van zieke persoon en groepen om te delen over hoe om te gaan met alles. Je bent hier niet alleen in en het is heel zwaar voor je. Ook zelf gesprekken gaan aanvragen is zeer op zijn plaats.


Ik ben zelf ook depressief voor de tweede keer, maar heb 2,5 jaar tussendoor goed gefunctioneerd. Ben er sinds kort achter dat bepaalde medicatie die wordt voorgeschreven ook averechts kan gaan werken en extra klachten kan veroorzaken en mensen verandert in zombies en hele zieke mensen.
Als je vrouw opgenomen is geweest acht ik de kans heeeel groot dat ze dit soort medicatie ook heeft gekregen, of nog steeds krijgt.  Ben daar dus erg benieuwd naar. Ik heb het niet over Antidepressiva.

Ik hoop dat we hier iets voor elkaar kunnen betekenen en dat je hier steun vindt die je hard nodig hebt.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#10

hoi, bedankt voor je reactie, tja het is een hele opgave om dit vol te houden, voor me eigen doe ik het op dit moment niet,maar ik hoop zo dat het goed komt aan de ene kant, aan de andere kant stop ik er nog liever vandaag mee als morgen,
maar wil het die kleine niet aan doen.
Er zijn af en toe wel wat momenten geweest dat het wat beter ging maar dat was telkens maar een paar weken.

Ik zelf werk in een  ploegendienst en ik probeer wel dingen voor me eigen te doen, maar wil die tijd ook aan onze kleine besteden dus dat schiet er eigenlijk meestal bij in.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ze met onze dochter wel dingen doet, paar keer in de week mee naar het sporten, bioscoop en dat soort dingen, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
Ze moet juist ook dingen voor zichzelf ondernemen, maar hoe krijg je dat voor elkaar bij iemand die dat niet wil?

Wandelen,fietsen, sporten enz, noem het maar op, ze ziet er het nut niet van in,
terwijl er periodes zijn geweest dat ze dat toch wel fanatiek is gaan doen, maar dat zit er nu lange tijd ook niet meer in.
Haar grootste vriend is het bed.

Ik zie ook beetje op tegen de vakantie binnenkort, 24 uur op elkaars lip, we gaan op vakantie maar ben bang dat ik weer hele avonden alleen zit, als andere lekker buiten zitten en het er lekker van nemen.

Er is echt zoveel gebeurt de afgelopen paar jaar,  ik zou er een boek over kunnen schrijven, en ik snap zelf eigenlijk  niet dat ik nog steeds aardig op de been ben en altijd gewoon ben blijven werken.

Vorig voorjaar is er iets gebeurt wat voor mij eigenlijk de druppel was, ik zet dat hier maar niet neer want in mijn hoofd ben ik beetje bang dat iemand herkenning ziet in mijn verhaal, maar het was erg heftig dat moment.

Ik Vindt het lastigste dat er gewoon zo moeilijk te praten is, dat zegt men op therapie ook, ze laat niemand dichtbij komen.
Maar goed, nieuwe therapie is weer in aantocht.



Medicatie heeft ze ook behoorlijk veel op dit moment, wat ik zo even hier zie is oa, Quetiapine,  [b]Clomipramine[/b]
 Zopiclon,  [b]Metoprolol, [b]priadel,  [b]Promethazine .


[/b][/b][/b]
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
01-11-2022, 00:21
Laatste bericht: wicket
29-09-2021, 16:31
Laatste bericht: Feline
17-07-2021, 01:54
Laatste bericht: Joy
  Is geluk gewoon niet voor mij? Started by Roux
10 Replies - 3,979 Views
05-09-2018, 21:45
Laatste bericht: Vera_73
23-07-2018, 12:20
Laatste bericht: Positiva
03-04-2017, 08:31
Laatste bericht: Sofie



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)