Ik heb sinds mijn twaalfde stemmingsproblemen, en sinds mijn veertiende depressie. Ik ben nu twee keer van school verwisselt, en meerdere keren volledig terug geknalt in de depressieve stemmingen. Momenteel begin ik net op speciaal onderwijs en ben ik weer aan het opbouwen. Ik ben ongeveer vijf keer naar school geweest en ik ben doodsbang. Voor alles, maar vooral voor uit huis komen.
Zodra ik inbeeld dat ik uit huis moet om iets te doen, en vooral als ik weet dat ik iets daadwerkelijk moet doen word ik kotsmisselijk. Ik moet morgen naar school en ik zit nu al een uur bevroren op bed, kotsmisselijk en in een constante strijd met mezelf om me niet af te melden ook al is het morgen pas. Ik weet dat het belangrijk is dat ik door duw, en dat ik het doe, maar God, ik wil het niet. Ik ben zo bang, zo bang.
En ik weet echt niet hoe ik het moet doen. Vroeger zette ik me altijd gewoon door maar het is alsof ik dat niet meer kan, ik kan het niet meer opbrengen. Het enigste wat ik wil is huilen en me begraven onder mijn dekens. Ik schaam me dood, aangezien ik maar 1 uur naar school hoef, en het al speciaal onderwijs is waar heel goed rekening met me gehouden word. Niks helpt. Kleine stappen denken helpt niet, medicatie, negeren, praten, schrijven, afleiding, niks.
Heeft iemand tips of ideeën? Herkent iemand dit?

Welkom op het forum,
Wat een rotsituatie. Ik kan me voorstellen hoe ver velend angst kan zijn. Heb ook wel angstige periodes en dan soms ook misselijk ervan. 

Sterkte

Welkom op het forum,
Wat een rotsituatie. Ik kan me voorstellen hoe ver velend angst kan zijn. Heb ook wel angstige periodes en dan soms ook misselijk ervan. 

Sterkte

Dankje voor het welkom haha

Ik heb sinds mijn twaalfde stemmingsproblemen, en sinds mijn veertiende depressie. Ik ben nu twee keer van school verwisselt, en meerdere keren volledig terug geknalt in de depressieve stemmingen. Momenteel begin ik net op speciaal onderwijs en ben ik weer aan het opbouwen. Ik ben ongeveer vijf keer naar school geweest en ik ben doodsbang. Voor alles, maar vooral voor uit huis komen.
Zodra ik inbeeld dat ik uit huis moet om iets te doen, en vooral als ik weet dat ik iets daadwerkelijk moet doen word ik kotsmisselijk. Ik moet morgen naar school en ik zit nu al een uur bevroren op bed, kotsmisselijk en in een constante strijd met mezelf om me niet af te melden ook al is het morgen pas. Ik weet dat het belangrijk is dat ik door duw, en dat ik het doe, maar God, ik wil het niet. Ik ben zo bang, zo bang.
En ik weet echt niet hoe ik het moet doen. Vroeger zette ik me altijd gewoon door maar het is alsof ik dat niet meer kan, ik kan het niet meer opbrengen. Het enigste wat ik wil is huilen en me begraven onder mijn dekens. Ik schaam me dood, aangezien ik maar 1 uur naar school hoef, en het al speciaal onderwijs is waar heel goed rekening met me gehouden word. Niks helpt. Kleine stappen denken helpt niet, medicatie, negeren, praten, schrijven, afleiding, niks.
Heeft iemand tips of ideeën? Herkent iemand dit?

Welkom ook van mij op dit forum. Ik herken de stemmingswisselingen en ook de angst. Het is heel zwaar om altijd angstig te zijn. In dialectische therapie heb ik geleerd juist dat te doen waar je bang voor bent , juist handelen als je angstig bent dan heb je daarna ook meer zelfvertrouwen. Dat is zeker niet makkelijk maar is tegengesteld handelen , juist hetgeen doen waar je bang voor bent. Ik weet het is heel moeilijk , ook ik ben vaak angstig als ik naar buiten ga , in de supermarkt ben ik steeds angstig en zenuwachtig en heb ook irreële angsten voor dingen die niet nodig zijn. Ik heb het ook angst als ik ergens naartoe moet of naar buiten moet. Heel herkenbaar , ikzelf neem escitalopram als antidepressiva en gecombineerd met een antipsychotica aripiprazole ( abilify). Zonder deze twee zou het helemaal niet lukken. Ik hoop dat je je erover kan zetten en daadwerkelijk naar school toe gaat , want je zal je er achteraf beter bij voelen ook meer vertrouwen hebben in jezelf. Gelukkig heb je speciaal onderwijs , dat moet lukken. Ik zelf zal mijn vrijwilligerswerk weer gaan oppakken maar ik ben ook angstig daarvoor maar ik zal doorzetten jij ook! Vele groetjes Cyranno