Lieve Cyranno,
Wou je nog keer zeggen dat je echt een top vrouw bent! 
Ondanks je rugzak denk je hier op het forum ( en wat ik van je heb gelezen daar buiten ook) altijd aan een ander.
Je bent zachtaardig en empathisch en  ik vind dat vele mensen daar wel wat van kunnen leren!
Hele dikke knuffel van mij

~ Everyone is special in his/her own way. Celebrate and cherish it.~

Beste allemaal ik heb weer depressieve gevoelens en vraag me af of het nog wel zin heeft? Die depressies gaan maar niet voorbij en komen geregeld weer boven water. De ene moment goed , de andere zwaar depressief. Ik voel me gevangen in mijn lichaam en mijn geest. Eigenlijk kan ik niet veel meer veranderen aan de gevolgen van een verleden waarin ik zwaar ziek was en alles vernietigde wat ik had opgebouwd. Daar ervaar ik nu nog elke dag de gevolgen van. Het niet meer kunnen werken is een aanslag op mijn financiële situatie. Ik moet goed uitkijken en heb dan ook de hulp van psycholoog en osteopaat stil gelegd want is ontzettend duur. 50 euro per sessie en niks terug betaald. Het leven is jammer genoeg ontzettend duur, de huurprijzen, de voeding, elektriciteit en water en een uitkering ligt niet zo hoog. Maar we doen verder. Ook mijn vriend heeft problemen in het werkcircuit dus heeft ook geen hoog inkomen maar ja we verstaan elkaars situatie en dat is wat nodig is ook bij mij. Iemand die niks heeft meegemaakt in het leven kan ook geen potentiële partner worden. Dat bedoel ik met gevolgen van mijn ziekte. Vandaag draag ik de gevolgen van wat mij is overkomen. Ook is er veel onbegrip want er is niks te zien aan mijn uiterlijk. Men ziet niet dat ik borderline en depressies heb dus waarom werkt die niet? Vandaar mijd ik contacten want het gaat steeds over het feit ik niet werk en waarom ik overgewicht heb? Daar gaat t ook steeds over. Daarom mijd ik meer en meer de mensen. Het overgewicht heb ik te danken aan een erfelijkheid en aan het aankomen van de medicijnen uit het verleden heb een slordige 25 kilo overgehouden aan antipsychotica en ad s. ik kan mezelf niet onder druk zetten om niks of bijna niks meer te eten daar ik dat psychisch niet trek. Een operatie kom ik niet voor in aanmerking want ik heb borderline. Dus onderga ik de commentaren. Maar ik vermijd contacten en dus voel ik me meer en meer alleen. Nu voel ik me weer behoorlijk depressief en vraag me af of het wel allemaal nog zin heeft? Het gevangen zitten in mezelf , het geen kanten uit kunnen , niet weten wie ik ben en alle dingen rond de borderline. Ik wou dat het stopte dat het over was. Ik vraag me af of jullie je ook gevangen voelen in jezelf? Bedankt voor het luisteren. Cyranno

Lieve Cyranno, 

Als ik je zo lees zou ik het liefst je pijn willen wegtoveren. Dat je de last van het verleden niet meer met je hoeft mee te dragen. Dat mensen niet zo oordelend naar je kijken. 
Ik snap je vraag of dit allemaal nog zin heeft, de pijn die je niet weet om te zetten tot iets positiefs.
Soms wanhopig je best doen maar de weg hieruit niet kunnen vinden...

Ik kan je alleen een virtuele dikke knuffel geven, 
wat moed en kracht naar je toezenden om het nog vol te houden en een lichtpuntje hoop voor je opschrijven. 

Liefs Joy