Dag allemaal,

Na lang twijfelen toch besloten mijn verhaal te doen. Ik ben een man, 22 jaar en sta aan het begin van mijn carrière. Ik heb een lastige studie gevolgd en deze "matig" afgerond. Ongelofelijk veel stress ervaren tijdens de studieperiode, maar ik heb me er altijd weer doorheen gebeten.

Na mijn studie is het echter goed misgegaan, ik begon met werken en het was de meest ongeregelde ongestructureerde onbegeleide werkplek die je je maar kunt inbeelden. Daar sta je dan, als 22 jarige starter met een lastige studie, overgeleverd aan de goden. Ik heb er ongeveer een half jaar gewerkt en tijdens dit half jaar heb ik eigenlijk niet geleefd. Ik voelde me een zombie, er hing een grote zwarte wolk over mijn gedachten en ik piekerde om ALLES. De eerste week had ik al paniekaanvallen en de neiging om per direct op te stappen, maar ik hield vol (ik trek nu in twijfel of dat verstandig was). Tijdens mijn werkzame periode heb ik contact gezocht met een psychologe die een dwangmatige stoornis en een angststoornis vaststelde. Uiteindelijk met mediteren en cognitive therapie geprobeerd verandering aan te brengen, zonder enig succes (antidepressiva was ik eigenlijk te bang voor na het lezen op internet). 

Na een half jaar toch besloten om ermee te stoppen, omdat ik het gewoon niet meer volhield. Het was dat, of.. iets ergers. Mijn lijf trok het gewoon niet meer, ik was er letterlijk ziek van. 
Vervolgens ben ik begonnen aan mijn herstel (veel rust) en we zijn nu een paar maanden verder. Ik merk echter dat de angst om weer te moeten gaan werken en te moeten presteren enorm is. Alleen al de gedachte aan werk maakt me helemaal gek, maar ik ben desondanks toch aan het solliciteren, enerzijds omdat ik iets van mezelf wil maken en anderzijds omdat ik mijn naasten niet wil teleurstellen. Mijn nabije omgeving weet wat er gaande is met me, maar ik merk dat het begrip steeds verder wegzakt. Logisch ook, want er zijn ook gewoon momenten bij waarop ik vrolijk ben. Wat men niet ziet is dat ik om 5:00 's ochtends al denk aan hoe ik dit leven vol moet houden.
Ik ben begonnen met het slikken van vitamine B en sint janskruid en hoewel ik iets meer energie heb gekregen slaap ik nog altijd slecht en bestaat mijn dag nog altijd grotendeels uit piekeren.

Als ik terugdenk aan mijn jeugd is dwangmatig piekeren altijd een overheersende factor geweest in mijn leven, of het nu om meisjes ging of om schoolvakken. Ik kon nachten piekeren en wakker liggen en me zo ongelofelijk rot voelen dat ik nu weer een brok in mijn keel krijg als ik eraan terug denk. De basisschool, de middelbare school, de hogeschool, ik heb me in elke fase zo ongelofelijk vaak druk gemaakt tot ik er ziek van werd. Ik had er toen al iets mee moeten doen, maar ik verlangde van mezelf dat ik sterk bleef en volhield. Tot nu, ik ben op.

Ik sport veel om helder te blijven en heb een gezonde vriendenkring. Het leven zit me mee, ik heb het echt totaal niet slecht, maar waarom voel ik me dan zo slecht?!? Ik weet gewoon niet hoelang ik het nog trek. Stel ik krijg een baan en het gaat weer allemaal mis, wat moet ik dan nog doen.. Dan is er geen vluchtroute.
Ik weet het allemaal niet meer.. Ik heb ook geen recht op een (tijdelijke) uitkering aangezien ik zelf ben gestopt met werken, dus een geldkwestie begint het langzaam ook te worden.

Overvol

Ik sport veel om helder te blijven en heb een gezonde vriendenkring. Het leven zit me mee, ik heb het echt totaal niet slecht, maar waarom voel ik me dan zo slecht?!? Ik weet gewoon niet hoelang ik het nog trek. Stel ik krijg een baan en het gaat weer allemaal mis, wat moet ik dan nog doen.. Dan is er geen vluchtroute.
Ik weet het allemaal niet meer.. 

Hallo Overvol,

Welkom op het forum.

Je bent zelf al behoorlijk bezig om wat aan je problemen te doen, zie ik. Wel jammer dat je met therapie gestopt bent. Wat dat betreft zijn er nog genoeg mogelijkheden en vast een vorm die beter bij je past en je kan helpen. Ik zou zeggen: zoek verder.

Wat pillen betreft: ik heb bijna mijn hele leven met sociale fobieën te maken gehad, maar ben er met pillen toch vanaf gekomen. Bij mij hielp therapie op dat vlak ook niet. Ik ben nu 58 en na jaren therapie ben ik op mijn 42e naar de huisarts gegaan en om pillen gevraagd. Ik heb daar ook mijn angst ervoor besproken. De huisarts beaamde dat verslaving aan medicatie inderdaad tot de mogelijkheden behoorde. Een probleem als ik ermee wilde stoppen. Zijn reactie: "dan stop je toch niet." Zo ben ik met pillen begonnen en ik ben die man nog steeds dankbaar. Had ik maar eerder aan die bel getrokken!

Menigeen, ook op dit forum, is ervan overtuigd dat alleen het aanpakken van de achterliggende problemen soelaas biedt. Ik wil dat niet tegenspreken, maar voor mij was dat geen optie; ik had op mijn 42e alle reguliere en niet-reguliere 'peuten' gehad.

Je bovenstaande laatste alinea is begrijpelijk, maar wel erg somber. Je bent nog zo jong; er zijn nog legio mogelijkheden. 

sterkte,
Ray

Hallo Overvol,

Welkom op het forum.

Je bent zelf al behoorlijk bezig om wat aan je problemen te doen, zie ik. Wel jammer dat je met therapie gestopt bent. Wat dat betreft zijn er nog genoeg mogelijkheden en vast een vorm die beter bij je past en je kan helpen. Ik zou zeggen: zoek verder.

Wat pillen betreft: ik heb bijna mijn hele leven met sociale fobieën te maken gehad, maar ben er met pillen toch vanaf gekomen. Bij mij hielp therapie op dat vlak ook niet. Ik ben nu 58 en na jaren therapie ben ik op mijn 42e naar de huisarts gegaan en om pillen gevraagd. Ik heb daar ook mijn angst ervoor besproken. De huisarts beaamde dat verslaving aan medicatie inderdaad tot de mogelijkheden behoorde. Een probleem als ik ermee wilde stoppen. Zijn reactie: "dan stop je toch niet." Zo ben ik met pillen begonnen en ik ben die man nog steeds dankbaar. Had ik maar eerder aan die bel getrokken!

Menigeen, ook op dit forum, is ervan overtuigd dat alleen het aanpakken van de achterliggende problemen soelaas biedt. Ik wil dat niet tegenspreken, maar voor mij was dat geen optie; ik had op mijn 42e alle reguliere en niet-reguliere 'peuten' gehad.

Je bovenstaande laatste alinea is begrijpelijk, maar wel erg somber. Je bent nog zo jong; er zijn nog legio mogelijkheden. 

sterkte,
Ray

Dag Ray,

Bedankt voor je reactie. Op dit moment ben ik redelijk nuchter in de bovenkamer en kan ik dus ook goed relativeren. Ik begrijp ook dat de wereld voor me open staat en ik nergens toe verplicht ben.

Feit is echter wel dat mijn mening morgen totaal de andere kant op kan gaan en ik nergens meer hoop in zie. Ik ben weer begonnen met hulp te zoeken en ik ga beginnen met medicatie. Ik moet het gewoon proberen want ik wil weer vreugde in mijn leven. Het heeft natuurlijk ook invloed op de mensen om mij heen en dit doet zo verschrikkelijk veel pijn..

Medicatie in combinatie met therapie moeten me dan hopelijk weer op de rit krijgen, ik zet er in ieder geval alles op in, ik wil LEVEN.
Hoe dan ook, ik ben met veel dingen bezig om mijn leven vorm te geven. Verschillende sollicitaties lopen voor zowel beroepen in mijn studierichting, alsook "simpelere" beroepen (misschien is dat verstandig om weer een beetje houvast te krijgen aan het werkleven).
Deze problemen hadden in mijn jeugd al onder de loep gelegd moeten worden, jammer genoeg hield ik toen nog alles voor mezelf..

Groet,