Beste allemaal hopelijk gaat t een beetje bij iedereen maar ik ben weer hypernerveus deze morgen ik loop tegen iets aan dat me zwaar op de lever ligt. Ik zou nl mijn familie op een afstand willen houden maar ja dat ligt moeilijk maar na lang nadenken ga ik dat toch doen. Ik heb het gehad . In mijn kindertijd waren er al veel problemen en nu nog altijd. Maar ik ben nu al vijftig en heb hen eigenlijk niet nodig . Mijn persoonlijkheidsstoornis is begonnen in mijn adolescentie en toen kreeg ik te horen dat het pure  aanstellerij was van mijn kant daar ik de jongste ben van twee en op zoek was naar aandacht dat deed me veel pijn ik was toen nog jong en stond er alleen voor. Nu nog altijd vind mijn zus en haar familie het nodig me te vertellen wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet invullen. Ik heb veel problemen met de schoondochter van mijn zus die als ze hier komt in mijn appartement me doodleuk vertelt dat ik meer moet schoonmaken. De laatste keer ging ze met haar vinger over  mijn raam om te zien of het wel goed was schoon gemaakt. Te  pas en te onpas eist ze de hulp op van mijn zus en die doet alles  om haar te vriend te houden. Maar ik wil niks met haar te maken  hebben . Ze heeft steeds opmerkingen en zegt alles wat haar te binnen schiet. Jammer voor mijn neef maar ik heb het gehad met haar dus ze belde gister om op de kleine te letten maar ik  heb een afspraak met de dokter dus kan niet nu neemt mijn zus dat kwalijk op. Het zijn een bende bazige mensen die geen neen accepteren. Dus ik ga er absoluut  afstand moeten van nemen maar hoe doe ik dat en zijn er ook mensen met een moeilijke relatie met broers en zussen en hoe doen jullie dat? Groetjes cyranno

Hoi Cyranno,

Dit bericht is al wat ouder, maar zag dat je geen reactie heb gehad en wilde toch nog even reageren hierop.
Mocht je schoonzus nog eens een opmerking over jouw schoonmaak maken, duw haar dan een emmer sop in de handen:p Als ze er last van heeft gaat ze toch lekker zelf schoonmaken en ze kan het blijkbaar beter dan jij dus kan ze het mooi even voor doen.

Er zijn bergen mensen die niet met hun familie overweg kunnen. Je kunt twee dingen doen: geen contact meer of duidelijke grenzen gaan stellen.

Zelf vond ik het eerste wel heel rigoureus en daar heb ik mijzelf mee, omdat ik weet dat het dan aan mij blijft knagen. Dus sindskort probeer ik beter voor mijzelf op te komen. Is even wennen, voor beide kanten, maar het creëert bij mij meer ruimte, rust en minder spanning.

Je gaat hen niet veranderen, maar je kan wel werken aan hoe jij reageert als zij jou kleineren. 

Liefs

Hoi Cyranno,

Dit bericht is al wat ouder, maar zag dat je geen reactie heb gehad en wilde toch nog even reageren hierop.
Mocht je schoonzus nog eens een opmerking over jouw schoonmaak maken, duw haar dan een emmer sop in de handen:p Als ze er last van heeft gaat ze toch lekker zelf schoonmaken en ze kan het blijkbaar beter dan jij dus kan ze het mooi even voor doen.

Er zijn bergen mensen die niet met hun familie overweg kunnen. Je kunt twee dingen doen: geen contact meer of duidelijke grenzen gaan stellen.

Zelf vond ik het eerste wel heel rigoureus en daar heb ik mijzelf mee, omdat ik weet dat het dan aan mij blijft knagen. Dus sindskort probeer ik beter voor mijzelf op te komen. Is even wennen, voor beide kanten, maar het creëert bij mij meer ruimte, rust en minder spanning.

Je gaat hen niet veranderen, maar je kan wel werken aan hoe jij reageert als zij jou kleineren. 

Liefs

Bedankt Jorin voor jouw reactie is echt lief van je. Vandaag was ik in crisis ben naar de psychiater geweest , die kon effe tijd voor me vrijmaken. Diezelfde schoondochter van mijn zus eiste dat ik morgen naar haar ging en daar ging wandelen met de hond. Maar ze maakt me steeds zo nerveus en zegt ook dat alle mensen die een ziekteuitkering hebben niet willen werken dan bedoelt ze ik oa. Ze kletst maar raak en daar kan ik echt niet meer tegen. Daarbij komt ook nog de zorg voor mijn ma waar pa niks in helpt en we moeten er steeds naar toe. En nog vele problemen ik kon er echt niet meer tegen en heb maar de dokter gebeld ik mocht gaan en ze heeft me extra medicijnen gegeven ter ondersteuning dus ik zal sterker in mijn schoenen staan. Dan zal ik moeten grenzen trekken als ik een grens trek tov die schoondochter dan heb ik mijn zus die er ook het hare van zegt. IK heb heel  veel zin om grenzen te trekken en echt niet meer op te nemen als ze bellen en met mijn zus ook minder contact want het helpt allemaal niet ze begrijpen niet wat borderline en depressie is en dat ik mijn rust nodig heb dus ik heb geen keuze meer . Zal afstand nemen bedankt hoor jorin

Bedankt Jorin voor jouw reactie is echt lief van je. Vandaag was ik in crisis ben naar de psychiater geweest , die kon effe tijd voor me vrijmaken. Diezelfde schoondochter van mijn zus eiste dat ik morgen naar haar ging en daar ging wandelen met de hond. Maar ze maakt me steeds zo nerveus en zegt ook dat alle mensen die een ziekteuitkering hebben niet willen werken dan bedoelt ze ik oa. Ze kletst maar raak en daar kan ik echt niet meer tegen. Daarbij komt ook nog de zorg voor mijn ma waar pa niks in helpt en we moeten er steeds naar toe. En nog vele problemen ik kon er echt niet meer tegen en heb maar de dokter gebeld ik mocht gaan en ze heeft me extra medicijnen gegeven ter ondersteuning dus ik zal sterker in mijn schoenen staan. Dan zal ik moeten grenzen trekken als ik een grens trek tov die schoondochter dan heb ik mijn zus die er ook het hare van zegt. IK heb heel  veel zin om grenzen te trekken en echt niet meer op te nemen als ze bellen en met mijn zus ook minder contact want het helpt allemaal niet ze begrijpen niet wat borderline en depressie is en dat ik mijn rust nodig heb dus ik heb geen keuze meer . Zal afstand nemen bedankt hoor jorin

Hoi Cyranno,

Goed dat je actie hebt ondernomen.
Als je nooit hebt geleerd grenzen aan te geven, dan is dat best lastig.
Ikzelf probeer het altijd iedereen naar de zin te maken en laat mensen gerust tegen mij uitvallen, zonder dat ik een weerwoord geef. Dat zit er zo ingebakken.
Is helaas een overlevingsstrategie, die ik heb over gehouden aan mijn gezinssituatie. 
Ik moet ook echt mijn best doen om voor mijzelf op te komen, in plaats van alleen maar een ander te plezieren. Heb jij al eens iets van een assertiviteitscursus gedaan?

Hoi Cyranno,

Goed dat je actie hebt ondernomen.
Als je nooit hebt geleerd grenzen aan te geven, dan is dat best lastig.
Ikzelf probeer het altijd iedereen naar de zin te maken en laat mensen gerust tegen mij uitvallen, zonder dat ik een weerwoord geef. Dat zit er zo ingebakken.
Is helaas een overlevingsstrategie, die ik heb over gehouden aan mijn gezinssituatie. 
Ik moet ook echt mijn best doen om voor mijzelf op te komen, in plaats van alleen maar een ander te plezieren. Heb jij al eens iets van een assertiviteitscursus gedaan?

Ja beste Jorin ik start vandaag met de nieuwe aansluitende medicatie. Ik ben net zoals jou dat ik het iedereen naar de zin wil maken en dat ik ook mezelf niet genoeg verdedig en van mezelf hou en het komt bij me uit de kindertijd. Heb nog geen assertiviteit gedaan wel dialectische gedragstraining waar ik veel uit heb geleerd morgen ga ik naar de psychologe waar ik daar wil  aan gaan werken aan de assertiviteit als je verder wil praten stuur maar gerust een berichtje naar me groetjes cyranno

Lieve Cyranno,
Ik lees je verhaal en dacht reageer er toch nog even op.
Vind het heel vervelend dat je zus der schoonzus zo'n claim op je probeert te maken.
Ook al is het moeilijk, grenzen zijn hier wel belangrijk.
Ik ben ook een softie en op moment suprême sta ik met mond vol tanden, dus heb ik van te voren opgeschreven wat ik wel en niet wil en daaronder groot JE KAN T! en dat heb ik voorgelezen.
Ook heb ik erbij geschreven wat ze kunnen doen als ze mijn wensen en grenzen niet willen accepteren ( in mijn geval heb ik gezegd dat ze der arrogante bek ergens anders moest vertonen    ) dat blaadje heb ik nog steeds in mijn agenda als reminder voor als mensen weer over mij heen willen lopen.
Het komt goed wij staan achter je en ook geven wij om je!
Dikke knuffel!!

~ Everyone is special in his/her own way. Celebrate and cherish it.~

Lieve Cyranno,
Ik lees je verhaal en dacht reageer er toch nog even op.
Vind het heel vervelend dat je zus der schoonzus zo'n claim op je probeert te maken.
Ook al is het moeilijk, grenzen zijn hier wel belangrijk.
Ik ben ook een softie en op moment suprême sta ik met mond vol tanden, dus heb ik van te voren opgeschreven wat ik wel en niet wil en daaronder groot JE KAN T! en dat heb ik voorgelezen.
Ook heb ik erbij geschreven wat ze kunnen doen als ze mijn wensen en grenzen niet willen accepteren ( in mijn geval heb ik gezegd dat ze der arrogante bek ergens anders moest vertonen    ) dat blaadje heb ik nog steeds in mijn agenda als reminder voor als mensen weer over mij heen willen lopen.
Het komt goed wij staan achter je en ook geven wij om je!
Dikke knuffel!!

Beste Catnipp, het is een keigoed idee ga ook zo een blaadje maken en het in mijn geheugen stoppen want ik laat me ook vaak doen en is ook zo dat ik op t moment perplex sta en dan achteraf weet wat zeggen maar dan is het te laat. Mensen proberen en als je niet assertief genoeg reageert wel dan gaan ze verder en verder dat is mijn ondervinding .Veel wordt er een opmerking gemaakt over het feit dat ik niet werk of over het feit dat ik een maatje meer heb, daar wordt ik meestal op aangesproken en ik ga dat eens opschrijven hoe ik het beste kan reageren daarop bedankt alvast voor jouw lieve  berichtje knuffel terug he hou je goed.

Hoi Cyranno,

Ik lees ook nu pas je bericht, na de nieuwe reacties. Erg herkenbaar helaas.... Ik leer ook van de reacties van de anderen. Vooral die van op papier zetten wat je wel en  vooral niet wilt. Ik heb het vooral naar m'n ouders toe. Psychotherapeut en huisarts adviseren om met hen te breken, maar dat gaat mij te ver. Ik wil wel meer afstand en me niet alles zo aantrekken van wat ze zeggen en doen. Ik ben ook al 51 en vind het ook niet te begrijpen dat je al 30 jaar uit huis bent en nog altijd beïnvloedt wordt over hoe je ouders over je denken. Ik probeer daar dus afstand van te nemen. Ze begrijpen mijn ziekte niet. Terwijl mijn moeder ook vaak te maken had met opnames ivm depressies. Ze vindt dat ik er geen reden voor heb om depressief te zijn. Dus tja, ik moet leren niets meer van ze te verwachten. Geen steun, geen begrip, geen liefde. Zoals ik nog nooit in m'n leven heb gehad eigenlijk. Maar blijft dus een punt. 

Ik word ook regelmatig geclaimd door een schoondochter van m'n broer. Niet dat ze me afkraakt. Maar ze wil steeds afspreken, soms wel 3 of 4x per week dat ze iets vraagt via de app. Vandaag ben ik met haar naar een wolwinkel geweest. Dat was gezellig. maar dan hoef ik niet gelijk weer op de koffie enzo de volgende dag. Ze is 30 jaar jonger dan ik... Maar lastig om dat aan te geven. Ik wil haar niet kwetsen, want ze heeft veel meegemaakt. 
Ook ik moet leren dat ik meer aan mezelf moet denken en naar mezelf moet luisteren. En dat is een leerproces.

FIjn dat je wat hebt aan de tips en ik hoop echt dat het je gaat helpen. Want dat maakt je ziekte nog extra zwaar en het is al zo zwaar....

Sterkte!
Liefs, Aline

Hoi Cyranno,

Ik lees ook nu pas je bericht, na de nieuwe reacties. Erg herkenbaar helaas.... Ik leer ook van de reacties van de anderen. Vooral die van op papier zetten wat je wel en  vooral niet wilt. Ik heb het vooral naar m'n ouders toe. Psychotherapeut en huisarts adviseren om met hen te breken, maar dat gaat mij te ver. Ik wil wel meer afstand en me niet alles zo aantrekken van wat ze zeggen en doen. Ik ben ook al 51 en vind het ook niet te begrijpen dat je al 30 jaar uit huis bent en nog altijd beïnvloedt wordt over hoe je ouders over je denken. Ik probeer daar dus afstand van te nemen. Ze begrijpen mijn ziekte niet. Terwijl mijn moeder ook vaak te maken had met opnames ivm depressies. Ze vindt dat ik er geen reden voor heb om depressief te zijn. Dus tja, ik moet leren niets meer van ze te verwachten. Geen steun, geen begrip, geen liefde. Zoals ik nog nooit in m'n leven heb gehad eigenlijk. Maar blijft dus een punt. 

Ik word ook regelmatig geclaimd door een schoondochter van m'n broer. Niet dat ze me afkraakt. Maar ze wil steeds afspreken, soms wel 3 of 4x per week dat ze iets vraagt via de app. Vandaag ben ik met haar naar een wolwinkel geweest. Dat was gezellig. maar dan hoef ik niet gelijk weer op de koffie enzo de volgende dag. Ze is 30 jaar jonger dan ik... Maar lastig om dat aan te geven. Ik wil haar niet kwetsen, want ze heeft veel meegemaakt. 
Ook ik moet leren dat ik meer aan mezelf moet denken en naar mezelf moet luisteren. En dat is een leerproces.

FIjn dat je wat hebt aan de tips en ik hoop echt dat het je gaat helpen. Want dat maakt je ziekte nog extra zwaar en het is al zo zwaar....

Sterkte!
Liefs, Aline

Beste Aline bedankt voor jouw uitgebreide reactie over mijn topic. Het is helaas ook herkenbaar voor jou .  Extra moeilijk dat ze jouw depressies niet begrijpen en jouw gevoelens negeren. We kunnen niet anders dan afstand nemen he? Wij moeten dat nu doen vooral ook met pa. Is onlangs een heuse crisis geweest met pa.Dus neem ik afstand het is erg dat we het moeten meemaken in onze jeugd en dat we dertig jaar later er nog mee zijn geconfronteerd maar het ligt aan ons om ermee om te gaan, zij gaan  niet veranderen hoor. Erg voor jou dat het jouw ouders zijn die het niet begrijpen dat moet veel pijn doen. Bij mij is begrijpen ook moeilijk omdat ik door mijn persoonlijkheidsstoornis niet altijd dingen heb gedaan die door de beugel konden, gedragsproblematiek. Maar dat werd steeds gelinkt aan mijn karakter in plaats van aan mijn ziekte en ik heb lang verweten geweest dat ik een aansteller was die de aandacht trok omdat ik een verwend nest was omdat ik de jongste ben van twee. Dat moet ik heel vaak horen dat ik de jongste ben en dat de jongste geen verantwoordelijkheid dragen terwijl ik twee jaar dag en nacht op mijn bejaarde moeder heb gepast die totaal hulpbehoevend  is en die veel zorg nodig heeft, mijn ma is een zeer lieve vrouw maar heeft lichte alzheimer is 87 jaar. Eigenlijk was zij de spil van de familie degene die altijd begripvol was en lief was vandaar ik veel van haar hou. Maar ik ondervind dat mijn zus steeds kregelig reageert als ik me  niet goed voel alsof het lang genoeg heeft geduurd en ja die schoondochter die wil ik  zo weinig mogelijk zien en probeer haar af te schepen want ze kraakt iedereen af die depressief is en werk verzuimt. Dus veel begrip moet ik ook niet verwachten he? Voor jou je zal ook moeten aan jezelf denken en je grenzen trekken ook met die schoondochter want anders zal ze je claimen en ga je je er ook niet goed bij voelen in ieder geval als je verder wil praten mag je me steeds een bericht sturen dank cyranno