Hoi allemaal, ik zit midden in een heftige depressie. Slik bupropion en risperidon maar het werkt gewoon niet. Ik voel me gewoon klote. Probeer wel dingen te doen zoals sporten, en wandelen en dat lukt ook, en vind ik vaak ook fijn. Schilderen doe ik ook en het lukt me ook gewoon om boodschappen te doen of af te spreke  met vrienden. Maar ik heb vaak ook gedachten als 'wat doe ik hier op aarde' of 'wat is de zin van het leven' en dan word ik angstig omdat ik daar het antwoord niet op weet. Het voelt allemaal zo nutteloos. Ik weet dat ik door moet voor mijn zoon van 9 en voor mezelf, maar dat is soms zo verdomde moelijk! Heb wel hulp van psycholoog en psychiater en die weten ook dat ik me zo hopeloos voel. Gisteren kon ik gewoon niks omdat ik de hele dag extreem angstig was, bang dat ik mezelf wat aan zou gaan  doen. Daar heb ik ook vaak last van, angst. Die angst gaat altijd over zelfmoord. Mijn vriend zegt dat het juist goed is dat ik daar angst voor heb want dat wil zeggen dat ik wil leven. Maar het is wel zo moeilijk als dit de hele dag door je hoofd speelt, ik ga bijna geloven dat ik echt niet meer wil leven en dat is heel angstig. Ben dus voornamelijk heel bang. Nogmaals hulpverleners en mijn vriend weten hier van. Is er iemand die dit herkent of tips heeft?

Hoi allemaal, ik zit midden in een heftige depressie. Slik bupropion en risperidon maar het werkt gewoon niet. Ik voel me gewoon klote. Probeer wel dingen te doen zoals sporten, en wandelen en dat lukt ook, en vind ik vaak ook fijn. Schilderen doe ik ook en het lukt me ook gewoon om boodschappen te doen of af te spreke  met vrienden. Maar ik heb vaak ook gedachten als 'wat doe ik hier op aarde' of 'wat is de zin van het leven' en dan word ik angstig omdat ik daar het antwoord niet op weet. Het voelt allemaal zo nutteloos. Ik weet dat ik door moet voor mijn zoon van 9 en voor mezelf, maar dat is soms zo verdomde moelijk! Heb wel hulp van psycholoog en psychiater en die weten ook dat ik me zo hopeloos voel. Gisteren kon ik gewoon niks omdat ik de hele dag extreem angstig was, bang dat ik mezelf wat aan zou gaan  doen. Daar heb ik ook vaak last van, angst. Die angst gaat altijd over zelfmoord. Mijn vriend zegt dat het juist goed is dat ik daar angst voor heb want dat wil zeggen dat ik wil leven. Maar het is wel zo moeilijk als dit de hele dag door je hoofd speelt, ik ga bijna geloven dat ik echt niet meer wil leven en dat is heel angstig. Ben dus voornamelijk heel bang. Nogmaals hulpverleners en mijn vriend weten hier van. Is er iemand die dit herkent of tips heeft?

Hoi Mave,


Wat naar dat je je zo vreselijk voelt.
Ik herken deze gedachten wel, heb het ook heel veel gehad precies zoals je het beschrijft.
Als je depressief bent zoek je vaak naar antwoorden om dingen los te kunnen laten, angst is ook vaak een onderdeel van depressie.
Je zoekt naar rust, maar veroorzaakt onrust door er over na te denken en het wordt steeds omvangrijker ipv kleiner.
Antwoorden op vragen komen vaak als je je goed voelt omdat als je een depressie ervaart je dingen grotendeels eenzijdig negatief ziet omdat het gewoon zo voelt.
Problemen zijn vaak velen malen groter in je hoofd dan ze daadwerkelijk zijn.
Probeer te negeren wat je gedachten je vertellen en misschien kan je de kern van de problemen onderzoeken en proberen los te laten zodat de stress lager wordt en waardoor de gedachten weer positiever worden.
Ik zie het ook wel als een duidelijk signaal van het lichaam dat je minder moet verlangen.
Als je dingen loslaat of er niet meer over nadenkt duurt het vaak enkele weken voordat je "normale" denken zich weer hersteld.

Heel veel sterkte Mave.

Rot dat je er zo bij zit Mave.
Hier ook herkenning. En de angst (her)ken ik ook.
Soms lukt het mij om dan bij de gedachte te blijven dat ik ook niet altijd hoef te weten wat ik hier op aarde (moet) doe(n) en dat niet alles altijd meteen zin hoeft te hebben. Maar dat neemt niet altijd dat rotgevoel weg bij mij. Dan probeer ik te bedenken dat het vast wel weer eens iets beter gaat, maar ook daarin lukt het dan niet altijd om ermee om te gaan.. 
Ik zou je een oplossing willen geven maar heb zelf (nog) geen oplossing gevonden hoe ermee om te gaan, soms gaat het periodes weer iets beter maar soms ook niet bij mij.  Het enige wat ik dus kan zeggen is, ik herken je gedachte/gevoel..
Lijkt me wel fijn dat je partner en hulpverlening ervan weten. Misschien dat zij niet altijd begrijpen hoe het voelt of is. Maar voor mij vind ik het ondanks dat wel fijner om in contact proberen te blijven ipv me helemaal afzonderen. 

Sterkte!

Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Wat het voor mij ook niet makkelijker maakt is dat ik gilles de la tourette heb en daardoor veel dwang in mijn hoofd. Ik word soms echt overweldigd door mijn gedachten en word ook gek van mijn gedachten, die ik continu dwangmatig moet herhalen. Maar ik houd moed, ik ben hier eerder uit gekomen dus ik ga er nu ook weer uit komen. Al is het deze keer wel iets erger, omdat een vriendin van mij 3 maanden geleden zelfmoord heeft gepleegd. Dat heeft me enorm getriggerd. Pfff, het is zo moeilijk allemaal. Maar ik geef niet op!

Hou, 

Ik weet dat er n vorm van emdr word ingezet tegen als verontrustend ervaarde  dwanggedachten mbt  suïcide.  Mischien vind je  het n  onderzoekje ernaar waard. 

Voor mij zijn dergelijke gedachten normaal, niet storend . Het accepteren dat ik nou eenmaal besta blijft lastig .   Ik heb angsten maar niet daaromtrent. 

Groet en sterkte

Hallo ......

Ik heb al 15 jaar depressie , en ik ken ook de machteloosheid en de angsten 

Probeer goed voor je zelf te zorgen , daar moet jou erergie heen .

Poeh, je hebt wel heel wat meegemaakt in een relatief korte periode.
Zou zelf ook niet weten hoe ik daar mee om zou gaan aangezien ik iets dergelijks niet heb meegemaakt.
Niet nadenken is maar een oppervlakkige methode die het iets verlicht, dingen loslaten heeft een veel sterker effect, maar is ook veel moeilijker.
Hopelijk slijt het in de loop van de tijd een beetje voor je.
Hoe je het beschrijft lijkt het me heel zwaar om daar dagelijks mee om te gaan.

Hoi Mave,

Wat ontzettend vervelend dat je dergelijke gevoelens en gedachten hebt. Ik heb zelf veel ervaring met angst. Ik heb er nog steeds wel eens last van, maar het raakt me minder waardoor er minder sprake is van een terugval. Het heeft me jaren gekost om te leren hoe daar mee om te gaan. Ik zal mijn manier zo beschrijven, maar wil wel benadrukken dat het voor jou niet hoeft te werken. Het volgende is uit eigen ervaring: angst is een gevolg van een depressie en gaan vrijwel altijd samen als het om psychische klachten gaat. Wat tegenwoordig veel gebeurd is dat huisartsen heel snel anti-depressiva voorschrijven. Anti-depressiva en dergelijke medicatie wordt verkocht door farmaceutische bedrijven. Zij maken net als andere bedrijven reclame voor hun producten. Het nadeel van elke vorm van medicatie is: je weet niet wat het precies doet. De werking en (vele) bijwerkingen zijn persoonlijk. Één van de bijwerkingen KAN zijn dat je er angstiger van wordt, maar dat hoeft dus niet. Ook KAN het een hoop andere processen in je lijf verstoren. Zo kreeg ik last van overmatig zweten, darmklachten en haaruitval. De reactie van artsen was, daar hebben we wel een middeltje voor, dit betreft PDS en het bekende mannelijke ouderdomkwaaltje. Ik ben gestopt met anti depressiva en andere medicatie. Met als resultaat, ik zweet weer normaal, ik heb steeds minder darmklachten en mijn haren groeien terug. Dit vertel ik je om uit te leggen wat voor enorm effect dergelijke medicatie op je lijf en psyche KAN hebben. Nogmaals, dit verschilt per persoon. Ben ik tegen dergelijke medicatie? Nee, ik denk dat het absoluut kan helpen, maar niet voor jaren.

Nu het stukje angst. Angst zuigt je compleet leeg. Ik vind dat het wordt onderschat hoeveel invloed dit heeft op je leven. Ik gun het mijn grootste vijand niet. Ik heb uiteindelijk 2 manieren gevonden om hier mee om te gaan. Allereerst heb ik geleerd dat niet alles wat ik voel klopt. Het heeft mij geholpen om in te zien dat er stemmetjes in mijn hoofd zijn die geen onderdeel van mijn persoonlijkheid uitmaken. Je persoonlijkheid omschrijft alleen dingen waar jij je goed bij voelt. Daarom zeg ik vaak ook tegen anderen, je bent niet je depressie, je bent niet je trauma en je bent dus ook niet altijd je gedachten. Als je gedachten je pijn doen ben je jezelf niet. Ik heb ook dergelijke duistere gedachten gehad. Ik heb moeten accepteren dat ze er zijn, maar tegelijkertijd zeg ik wel tegen mezelf en soms hard op, om maar niet in mn hoofd te zitten: dit is niet wie ik ben, dit is de duivel in mn hoofd. De duivel wil mij naar beneden halen, die wilt dat ik me zo voel, maar ik ben niet de duivel. De duivel maakt geen onderdeel uit van mijn persoonlijkheid. En dan komt het allermoeilijkste. Je moet er tegen gaan vechten. Je moet de duivel uit je hoofd jagen. Ik zei dan wel eens: STOP! of ik begon me boos te maken met de focus op die stemmen in mn hoofd die niet willen dat ik leef, dat ik gelukkig ben, dat ik een toekomst heb. Tussen dit alles door, moest ik ook accepteren dat de duivel wel eens won. Het lukte niet altijd, ook dat is oke he? Accepteer dat het niet altijd lukt, morgen weer een nieuwe dag en dan probeer ik het nog een keer. Lukt het dan weer niet? Dat is prima. Morgen probeer ik het nog een keer. Zolang jij blijft vechten tegen de stemmetjes en onderscheid kunt maken tussen je angsten en je tourette, weet ik zeker dat je weer jezelf kunt zijn. Accepteer dat dit tijd KAN kosten. Persoonlijk vind ik dat de GGZ onvoldoende behulpzaam was. Er zijn een hoop mooie mensen op de wereld. Ik geloof niet dat er ooit iemand is opgestaan met het plan om psychische klachten te ontwikkelen.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku