Hoi allemaal , ik voel me weer depri en dat is zo elke dag als ik opsta en dan heel de voormiddag en soms lukt het me om nog iets van mijn dag te maken en soms niet. Ik heb overal spierpijn schouders rug benen en nek ga daarvoor naar de osteopaat deze middag. Ik sta elke dag op en denk oh nee niet weer dat ellendige gevoel van leegte,depressie en nervositeit voor alles. Ik heb moeite om mijn boodschappen te doen en om buiten te komen eigenlijk doet dat me geen goed de vele mensen , de energie van alles, het geluid enz... Ik heb genoeg van mensen rondom me omdat ik me steeds moet verantwoorden waarom ik niet werk, waarom het soms rommelig ligt in mijn huis, waarom ik depri ben , waarom ik een maatje meer heb voor alles moet ik me verantwoorden. Ik heb veel stemmingswisselingen en daar gaat mijn vriend dan weer moeilijk mee om. Ik kan soms met hem ergens gaan en dan wil ik weer naar huis omdat ik me leeg voel of omdat iets me triggert. Dat is voor een ander heel moeilijk te begrijpen maar ik panikeer dan en wil dan weer naar huis. Met de psycholoog kan ik niet altijd praten over het feit dat het moeilijk is om in leven te blijven , zij kiest nl. voor het leven en de levenskwaliteit maar dat is nu net wat ik niet meer heb. IK heb een zwaar verleden en draag daar nu de gevolgen van en heb er stilletjes aan genoeg van maar ja elke dag moet ik weer verder. Bedankt dat ik hier mijn verhaal kwijt kan cyranno

Lieve Cyranno,

Laat ik even voorop stellen dat je je voor niemand hoeft te veratwnoorden, jij kunt er niks aan doen dat je bent zoals je bent en dat je een depressie hebt. Je kunt en hoeft niet te verwachten dat mensen het begrijpen, en als je geen zin hebt in een conversatie dan hoef je die ook niet te houden. Doe alles op jouw tijd, jouw tempo en jouw manier. Dat is de enige kans van slagen. Je hoeft jezelf niet steeds in een wespennest te gooien, voor iemand anders. Ik snap dat je je soms minder voelt aan anderen, dit ervaar ik zelf ook regelmatig, bedenk dan dat jij ook goed bent zoals je bent en dat jij ook kwaliteiten hebt. Ik snap dat een mens een verleden heeft, en jammer genoeg is die van jou ook niet zo rooskleurig, maar pas op dat je niet teveel in het verleden blijft hangen. Ik heb die fout ook gemaakt en daar heb ik alleen maar last van gehad. Dingen die je niet meer kunt veranderen, moet je toch echt leren los te laten. Misschien kun je het daar met de psycholoog over hebben, dat je dingen wilt loslaten van vroeger die je nog met je meedraagt. Met zo'n last is het ook lastig om vooruitgang te boeken, dat zeg ik ook uit ervaring!

Veel sterkte, kracht en hoop toegewenst voor jou!

Liefs van Shalin