Ik voel dat ik op een dood spoor zit met de hulpverlening. Elke drie weken naar de psychologe is privé dus het kost me een flinke duit nl. 50 euro per sessie van een uur. Nu is het nl. zo dat ik al een jaar en een half dialectische gedragstraining heb gevolgd. Ik ben veel stabieler geworden maar mijn depressies blijven. Vooral 's morgens en 's avonds heb ik een heel naar gevoel. Ik voel me dan zeer depressief en heb een intens doodsverlangen, heb ik trouwens steeds. Naar mijn gevoel is dit omdat ik te lang heb moeten worstelen met mijn persoonlijkheidsstoornis, nl. een dertig jaar. Heeft heel lang geduurd eer ik hulp heb mogen ontvangen. Heb intussen in de storm veel verloren heel veel verloren. Nu ben ik de hele boel kotsbeu. Ik vind dat ik terecht een gevoel van liever dood zijn mag hebben. De psychologe begrijpt niet vanwaar dat komt en ze tilt er niet al te zwaar aan maar voor mij is het hartstikke moeilijk. De psychiater heb ik gebeld in verband met medicatie maar die belt niet terug. IS dat hulp? Naar haar zal ik wel moeten blijven gaan want ik neem medicijnen. Maar met die psychotherapie heb ik het gehad. IK denk dat ik het zelf zal moeten gaan uitzoeken ik ben van plan veel spirituele boeken te gaan lezen en misschien vind ik daarin wel mijn ding. Maar praten over koetjes en kalfjes voor 50 euro is me echt niet meer van doen. Hebben jullie goede ervaringen met de hulpverlening of eerder niet? In de ggz raakte ik niet meer binnen nog zoiets. Ik hoop dat jullie allemaal jullie weg vinden misschien is het in Nederland anders dan in Belgie groetjes cyranno

Ik voel dat ik op een dood spoor zit met de hulpverlening. Elke drie weken naar de psychologe is privé dus het kost me een flinke duit nl. 50 euro per sessie van een uur. Nu is het nl. zo dat ik al een jaar en een half dialectische gedragstraining heb gevolgd. Ik ben veel stabieler geworden maar mijn depressies blijven. Vooral 's morgens en 's avonds heb ik een heel naar gevoel. Ik voel me dan zeer depressief en heb een intens doodsverlangen, heb ik trouwens steeds. Naar mijn gevoel is dit omdat ik te lang heb moeten worstelen met mijn persoonlijkheidsstoornis, nl. een dertig jaar. Heeft heel lang geduurd eer ik hulp heb mogen ontvangen. Heb intussen in de storm veel verloren heel veel verloren. Nu ben ik de hele boel kotsbeu. Ik vind dat ik terecht een gevoel van liever dood zijn mag hebben. De psychologe begrijpt niet vanwaar dat komt en ze tilt er niet al te zwaar aan maar voor mij is het hartstikke moeilijk. De psychiater heb ik gebeld in verband met medicatie maar die belt niet terug. IS dat hulp? Naar haar zal ik wel moeten blijven gaan want ik neem medicijnen. Maar met die psychotherapie heb ik het gehad. IK denk dat ik het zelf zal moeten gaan uitzoeken ik ben van plan veel spirituele boeken te gaan lezen en misschien vind ik daarin wel mijn ding. Maar praten over koetjes en kalfjes voor 50 euro is me echt niet meer van doen. Hebben jullie goede ervaringen met de hulpverlening of eerder niet? In de ggz raakte ik niet meer binnen nog zoiets. Ik hoop dat jullie allemaal jullie weg vinden misschien is het in Nederland anders dan in Belgie groetjes cyranno

Lieve Cyranno,

Je stukje raakt me. Gevoelens zijn er en vragen er niet om of ze er wel of niet mogen zijn. Als het hele nare gevoelens zijn lucht het op als je ze uitspreekt en wil je van een therapeute dat die je gevoelens worden erkend, wil je mededogen en empathie. In de hulpverlening werken helaas veel mensen die juist hierin slecht zijn. Mogelijk zijn ze door het jarenlange werk in deze sector afgestompt. Ik heb geen hoge pet op van mensen die in de hulpverlening werken. We verwachten denk ik ook veel te veel van hulpverleners. Misschien moeten we ook onder ogen zien dat de psychologie nog geen serieuze wetenschap is. We blijven doen alsof dit wel zo is? Daarmee houden we ons zelf voor de gek.

Zelf heb ik geen enkele behoefte meer om met een therapeut te gaan praten. Ik voel me namelijk ook niet gehoord en niet begrepen en daardoor ga ik me juist nog slechter voelen. Dat is pas erg als het averechts werkt en je moet er ook nog voor betalen. Kortom, wees kritisch!

Als je je wanhopig voelt en een psychiater belt niet snel terug is dat moeilijk het kan de wanhoop vergroten, je voelt je niet serieus genomen. Ik een dergelijke situatie probeer ik voor mezelf te bedenken wat ik kan doen om het gevoel iets te verzachten. Snelle oplossingen zijn er niet en die heeft ook een psychiater niet.

We zijn onze eigen hulpverlener en misschien zijn we zelf ook ons beste hulpverlener! Wij weten hoe erg onze gevoelens kunnen zijn, maar we weten ook dat deze gevoelens kunnen veranderen. We gaan gewoon niet onze hoop verliezen! Als ik terugkijk op een hele slechte dag waren er op een dergelijke dag toch kleine lichtpuntjes. We moeten zelf onze kleine lichtpuntjes creëren en vergroten, iemand anders kan dit niet voor ons doen. 


Veel liefs, Tara

Lieve Cyranno,

Je stukje raakt me. Gevoelens zijn er en vragen er niet om of ze er wel of niet mogen zijn. Als het hele nare gevoelens zijn lucht het op als je ze uitspreekt en wil je van een therapeute dat die je gevoelens worden erkend, wil je mededogen en empathie. In de hulpverlening werken helaas veel mensen die juist hierin slecht zijn. Mogelijk zijn ze door het jarenlange werk in deze sector afgestompt. Ik heb geen hoge pet op van mensen die in de hulpverlening werken. We verwachten denk ik ook veel te veel van hulpverleners. Misschien moeten we ook onder ogen zien dat de psychologie nog geen serieuze wetenschap is. We blijven doen alsof dit wel zo is? Daarmee houden we ons zelf voor de gek.

Zelf heb ik geen enkele behoefte meer om met een therapeut te gaan praten. Ik voel me namelijk ook niet gehoord en niet begrepen en daardoor ga ik me juist nog slechter voelen. Dat is pas erg als het averechts werkt en je moet er ook nog voor betalen. Kortom, wees kritisch!

Als je je wanhopig voelt en een psychiater belt niet snel terug is dat moeilijk het kan de wanhoop vergroten, je voelt je niet serieus genomen. Ik een dergelijke situatie probeer ik voor mezelf te bedenken wat ik kan doen om het gevoel iets te verzachten. Snelle oplossingen zijn er niet en die heeft ook een psychiater niet.

We zijn onze eigen hulpverlener en misschien zijn we zelf ook ons beste hulpverlener! Wij weten hoe erg onze gevoelens kunnen zijn, maar we weten ook dat deze gevoelens kunnen veranderen. We gaan gewoon niet onze hoop verliezen! Als ik terugkijk op een hele slechte dag waren er op een dergelijke dag toch kleine lichtpuntjes. We moeten zelf onze kleine lichtpuntjes creëren en vergroten, iemand anders kan dit niet voor ons doen. 


Veel liefs, Tara

Lieve Tara bedankt hoor ik heb je antwoord al twee en meerdere malen gelezen en ik denk er ook zo over als jij. Heb ook geen enkele behoefte meer om te spreken met psychotherapeuten, ik heb het gehad. Ik zal het zelf wel uitzoeken ik ben in het stadium dat ik goed zorg draag voor mezelf en dat het me wel zal lukken als ik niet alles kan zeggen aan de therapeut dan moet ik ook geen 50 euro betalen vind ik. Ze begrijpen niet dat ik al dertig jaar worstel lang geen hulp heb gehad en dat ik vele moeilijkheden had in het verleden en daarom het allemaal beu ben de opnames de psychologen de psychiaters en ga zo maar door. Het is op een bepaald moment genoeg geweest. Ja ik wou de psychiater enkel bellen voor de medicatie en dat gebeurt niet vaak en ze belt gewoon niet terug ik vind dat niet kunnen ze start een medicijn op en had hevige bijwerkingen en ik bel haar en ze belt niet terug. Uiteraard ben ik ontgoocheld. Ik ga doen als jij elke dag een lichtpuntje opschrijven ook in hele moeilijke dagen bedankt Tara